Month: July 2017

Ήταν σκληρός και τον έλεγαν Nick

Δευτέρα 24 Ιούλη. Γιατί θυμώνει τόσο πολύ το ελληνικό υπ.εξ. με τον ειδικό διαμεσολαβητή του οηε για το κυπριακό Έσπεν Άιντε; Γιατί προσπαθεί να τον βγάλει «τρελό»; Γιατί βγάζει αφρούς; Γιατί τρέχει δίπλα σε κοτζάμ ελληνικό υπουργείο εξωτερικών, για βοήθεια, ο κοτζάμ αρχιτράγος νότιας κύπρου;

Απλός ο λόγος. Σαν υπεύθυνος των τελευταίων (δήθεν) «διαπραγματεύσεων», αυτών που ξανατορπίλισε ο ελληνικός και ο ελληνοκυπριακός «τσαμπουκάς», και σαν ουδέτερος ξέρει ότι αυτά που λέει ο Nick the greek και ο Αναστασιάδης περί (δήθεν) τουρκικής τορπίλης είναι ψέμματα. Κι ενώ δεν θέλει να τους βγάλει κανονικά στη σέντρα, δεν μπορεί παρά να αφήνει που και που να του «ξεφεύγουν» μερικά μισόλογα. Που έχουν την σημασία τους.

Η τελευταία τέτοια μισο-κουβέντα ήταν σε συνέντευξη που έδωσε χτες στη νοτιοκυπριακή εφημερίδα «πολίτης». Αν συνδυάσει κανείς αυτό που μισοείπε ο Άιντε μ’ αυτά που έχουν διαρρεύσει τουρκικές και τουρκοκυπριακές «πηγές» φαίνεται ότι η Άγκυρα ήταν διατεθειμένη να κουβεντιάσει το ζήτημα της απόσυρσης του στρατού της απ’ την βόρεια κύπρο, καθώς και το θέμα των «εγγυήσεων», αλλά όχι σαν όρο «της πρώτης ημέρας». Αυτό που υποστηρίζει η Άγκυρα είναι ότι θα πρέπει να κυλήσει η πολιτική και κοινωνική καθημερινότητα στην ενοποιημένη κύπρο (αν ποτέ υπάρξει τέτοια) ώστε να νοιώσουν ασφαλείς οι τουρκοκύπριοι και μετά να αποσύρει εντελώς τον στρατό της. Εννοείται ότι θα μπορούσε να ξεκινήσει απ’ την αρχή με μια μερική αποχώρηση…

Αυτά ενοχλούν πολύ τον ελληνικό (και τον ελληνοκυπριακό) φασισμό / εθνικισμό. Τον ενοχλούν γιατί χαλάνε τις δικαιολογίες του· τα άλλοθί του. Φυσικά μέσα στις επικράτειές τους οι συγκεκριμένοι «σκληροί διαπραγματευτές» μπορούν να πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Όταν όμως έρχεται ένας «ουδέτερος», «τρίτος» και τους μισοεκθέτει, γίνονται έξαλλοι. Φοβούνται, άλλωστε και τα χειρότερα: μήπως ανοίξει κανονικά το στόμα του…

Το δόγμα του ελληνικού εθνικισμού το ξέρουμε, καθώς διαπερνά το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του ελληνικού κράτους: «αν δεν μας βολεύει η πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν!»

(Εν τω μεταξύ ας το επαναλάβουμε: η Άγκυρα μπορεί, όποτε θέλει, να αποσύρει ένα καλό μέρος του στρατού της απ’ την βόρεια κύπρο, χωρίς να έχει κάποιες συνέπειες. Εκτός, φυσικά, ότι θα θορυβηθεί η οικονομία που έχει αναπτυχθεί γύρω απ’ τα στρατόπεδα.

Αν ποτέ γίνει κάτι τέτοιο είμαστε περίεργοι τι θα σκαρφιστεί η «εθνική γραμμή» για …καταγγείλει την απόσυρση!)

Η τρελοπαρέα

Δευτέρα 24 Ιούλη. Δεδομένου ότι ο Nick the greek υπηρετεί πιστά την «εθνική γραμμή» στο τομέα του, δεν κινδυνεύει απ’ τις αποκαλύψεις του κυρ Γιάνη. Άλλοι, συμπεριλαμβανόμενου του εξοχότατου / ασχετότατου, ίσως γελοιοποιούνται. Η σκηνή, για παράδειγμα, που (τι έπιναν εκείνο το βράδυ;) διαδραματίζεται σαν φαντασίωση, με τον πρωθυπουργό της χώρας να σέρνει ουρλιάζοντας τον κεντρικό τραπεζίτη, τον αντ’ αυτού να κάνει κάτι πιο δυναμικό σε βάρος του (τι άραγε;) και έναν πρώην “αστυνομικό συντάκτη” (γραφείο τύπου των υπηρεσιών δηλαδή…) να φωνάζει απ’ το βάθος “και μια βόμβα στα πόδια δεν θα ήταν άσχημη ιδέα!”, αυτή η σκηνή λοιπόν θα ήταν πολύ δραματική σα νούμερο της επιθεώρησης· πριν 50 ή 60 χρόνια. Το 2014 δεν ήταν καν b.

Το άσχημο είναι κάτι τέτοιους “τσαμπουκάδες”, θεωρούμενους ως (καθεστωτική) “πολιτική”, τους περιγράφει ένας (πρώην) asset που λατρεύτηκε όσο κανένας άλλος, εδώ και πολλά χρόνια, απ’ το πόπολο, ένας «σχεδόν επαναστάτης» δηλαδή· κι όχι κανάς μνησίκακος αντίπαλος.

Η φαιδρότητα των ατόμων και των αντιλήψεών τους στη φαιορόζ διοίκηση είναι, όμως, η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι το γεγονός ότι τα «υποκειμενικά χαρακτηριστικά» των ανθρώπων ήταν εύκολα εντοπίσιμα πολύ νωρίς· πριν καν φτάσουν στις κυβερνητικές καρέκλες. Σαν (χάρτινο) Sarajevo κάναμε τότε καινούργιους εχθρούς επειδή αναλύαμε, κόντρα στο εθνοπατριωτικό ρεύμα, την επικινδυνότητα (για την τάξη μας) του κόμματος της δραχμής· έστω, των συγκεκριμένων εκπροσώπων του.

Μέσα στα υπόλοιπα είχαμε θυμίσει, ωστόσο, και κάτι που θεωρούμε πως έχει στρατηγική σημασία για τις επιλογές του ντόπιου βαθέος κράτους / κεφάλαιου. Η ασχετοσύνη επιδείχθηκε πανηγυρικά τα 2,5 χρόνια που η Κουμουνδούρου ήταν αξιωματική αντιπολίτευση. Πριν ανέβει στο γκουβέρνο. Ξέρει ή έμαθε ποτέ κανείς οποιαδήποτε σοβαρή προσπάθεια, εκείνο το διάστημα, να «εγκλιματιστούν» τα χωρίς καμία εμπειρία στελέχη της στα πραγματικά δεδομένα, εντός και εκτός συνόρων, στα δεδομένα με βάση τα οποία θα κυβερνούσαν; Όχι!

Γιατί, λοιπόν, το βαθύ κράτος / κεφάλαιο έδωσε τις ευλογίες του σ’ αυτήν την υποτιθέμενη «αλλαγή φρουράς» τον Γενάρη του 2015; Προφανώς τα πραγματικά αφεντικά είχαν τους λόγους τους να εγκρίνουν τύπους που θα τα έκαναν σκατά ακόμα και σε διαχείριση περίπτερου.

Αυτό είναι που διαφεύγει και διαστρέφει (κατά την γνώμη μας) την ιστορική πραγματικότητα. Οι φαιορόζ εμφανίστηκαν σαν «τομή» στην α λα ελληνικά διαχείριση της κρίσης, ενώ στην πραγματικότητα ήταν μόνο «αλλαγή σκυτάλης»· και μια φτηνή λύση θεαματικής ανανέωσης της βιτρίνας. Που ευλογήθηκε προκαταβολικά απ’ όλους τους μηχανισμούς. Παπάδες, εφοπλιστές, παρακρατικούς, αφεντικά διαφόρων ειδών…

Όμως αυτό κρύβεται, ακόμα και πίσω από «αποκαλύψεις» που μπορεί να κάνει ένας Γιάνης. Οπότε η πραγματική συνέχεια της καθεστωτικής πολιτικής μένει αόρατη. Και, υποθέτουμε, όταν υπάρξει καινούργια «αλλαγή», πάλι θα είναι πολλοί που θα φάνε το όποιο παραμύθι την συνοδεύσει. (Ή την αφοδεύσει. Διαλέγετε και παίρνετε!)

Τουρκία

Δευτέρα 24 Ιούλη. Οι έλληνες πατριώτες, ικανότατοι στην κατασκευή «εναλλακτικών πραγματικοτήτων», θεωρούν ότι οι μεγάλης έκτασης εκκαθαρίσεις στελεχών στον τουρκικό στρατό, μετά το πραξικόπημα, έχουν αδυνατίσει τον μιλιταριστικό κορμό του «αιώνιου εχθρού». Υπάρχει, όμως, και ένα άλλο ενδεχόμενο, που δεν θα τους αρέσει. Ότι ευκαιρίας δοθείσης στην τουρκία εξελίσσεται και μια οργανωτική αναδιάρθρωση του στρατού, που (όπως έχει συμβεί και συμβαίνει διεθνώς) σημαίνει και την δραστική μείωση του αριθμού των αξιωματικών.

Σύμφωνα με την καθεστωτική hurriyet ο αριθμός των στρατηγών και ναυάρχων (σε όλους τους βαθμούς «υπό», «αντί» κλπ) μειώθηκε από 326 σε 196. Το σύνολο των αξιωματικών σε όλα τα όπλα ήταν 32.189 τον Ιούλη του 2016, και έπεσε σε 24.705 τώρα.

Το αν αυτή θα είναι η μόνιμη αριθμητική του τουρκικού στρατού τα επόμενα χρόνια θα φανεί. Ωστόσο έχει την αξία του: ένα απ’ τα παραδείγματα κρατικής σπατάλης στο ελλαδιστάν είναι ο μεγάλος αριθμός αξιωματικών που έχει ο στρατός του, δυσανάλογα μεγάλος σε σχέση με τους απλούς φαντάρους, ναύτες, κλπ που τους αναλογούν πραγματικά. Το γιατί συμβαίνει αυτό είναι εύκολο να το καταλάβει ο καθένας.

Οι καταραμένοι δανειστές επεσήμαναν (και αυτό) το ζήτημα απ’ την αρχή. Αλλά εδώ πρόκειται για τα «ιερά και όσια της φυλής»! Και ο πιο πρόσφατος φύλακάς τους, ο ψεκασμένος, είναι πειστικός στον ρόλο του. (Μέχρι και «προστάτη των στρατιωτικών μεταβιβάσεων» ανακήρυξε ο αθεόφοβος…)

Αόρατες πόλεις

Κυριακή 23 Ιούλη. Θα ήθελα να ξαναδώ για λίγο αυτά τα χέρια αν και φαντάζομαι πως αυτό το ποτήρι δεν το χρειάζεστε άλλο.

Η στεριά είναι θολή μόνο αν θέλεις να τη δεις έτσι, ακόμα κι αν σε ζαλίζει η θάλασσα.

Όλα τα καράβια πρέπει να φύγουν τα μεσάνυχτα ή τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μου.

Αφήνω πίσω το στομάχι μου, θα επιστρέψω κάποια στιγμή να το πάρω αν το χρειαστώ.

Όταν κάνω αυτό που θέλω ο ουρανός σκοτεινιάζει μόνο πάνω απ’ τα νησιά ή από εκείνους τους τόπους που, ενώ θα ‘θελαν πολύ νά ναι νησιά, ο θεός δεν υπήρχε τότε.

Μαύρα τηλέφωνα. Οι τζιμινιέρες.

Τα ουρλιαχτά ενός βυθού που με καλεί κοντά του.

Η σκέψη τέλειωσε, τα ταξίδια όχι.

Αγαπώ πιο εύκολα τις νύχτες και φεύγω χωρίς προειδοποίηση.

Η θάλασσα στέρεψε, το μυαλό μου όχι ακόμα.

Οι μπίζνες (τους)

Κυριακή 23 Ιούλη. Νεκροί, σακατεμένοι… Σεισμός. Κι όμως η επωδός τους είναι η ίδια: η τουριστική βιομηχανία μας! Οιμέ! Φεύγουν πανικόβλητοι οι τουρίστες! Τι θα απογίνουμε τώρα; Πόσοι θα φύγουν; Πόσοι θα μείνουν; Πόσοι ακύρωσαν; Πόσοι θα έρθουν; Μέτρα κεφάλια!!!

Πρόκειται για τους ίδιους τύπους (τους ίδιους «φορείς») που έκαναν ό,τι μπορούσαν να πετάξουν τους πρόσφυγες πίσω στη θάλασσα, για να μην χαλάσουν οι μπίζνες τους. Πρόκειται για τους ίδιους ακριβώς τύπους (τους ίδιους «φορείς») που όταν ο οηε πλήρωνε τα δωμάτια των ξενοδοχείων τους για να στεγαστούν οικογένειες προσφύγων, απαντούσαν ότι «δεν είναι δυνατόν να έχουμε μουσουλμάνους στο ένα δωμάτιο και τουρίστες στο άλλο» – θα χαλάσει το image των μαγαζιών μας (έλεγαν). Πρόκειται για τους τύπους που εξασφάλισαν τον μισό φπα (που δεν τον πληρώνουν καν) για τα μαγαζιά τους απ’ την φιλάνθρωπη φαιορόζ κυβέρνηση, επειδή είναι, λέει, «προσφυγόπληκτοι»…

Τους διέφυγε (σε όλους τους μπίζνεσμεν διαφεύγει, πολύ περισσότερο σ’ αυτούς που έχουν ειδικότητα αρπαχτές) ότι όλα όσα είναι κάτω απ’ τον ουρανό είναι πάνω σε φλούδες πέτρας που επιπλέουν. Που συγκρούονται, πιέζονται, στριμώχνονται, σπάνε, διαλύονται, βουλιάζουν, ανυψώνονται. Τους διέφυγε ότι η μπίζνα για χάρη της οποίας γίνονται όσο πιο απάνθρωποι μπορούν, είναι πολύ ευαίσθητη: στον φόβο.

Ο τουρισμός… Η «εθνική βιομηχανία»… Όμως οι φλούδες πέτρας συνεχίζουν να επιπλέουν. Πάνω στο μάγμα… Και οι μπίζνες αποδεικνύονται πότε πότε πύργοι στην άμμο.

Σρεμπρένιτσα

Κυριακή 23 Ιούλη. Πριν 22 χρόνια, τέτοιο καιρό, το ντόπιο φασισταριό πανηγύριζε – μαζί με τους ομοίους τους «αδελφούς σέρβους».

Αυτοί που το έχουν κάνει στόχο ζωής να θυμούνται τα εγκλήματα των γερμανών ναζί ξεχνάνε τα εγκλήματα των ελλήνων συνεργατών τους, τόσο στην κατοχή όσο και μετά. Δεν ξέρουν τίποτα για τα εγκλήματα του ελληνικού στρατού στην κορέα.

Και φυσικά έχουν πάθει εθνική αμνησία για τα ελληνικά εγκλήματα στη βοσνία, απ’ το 1992 ως το 1995. Οι ντόπιοι φασίστες, οι καθοδηγητές τους, οι χρηματοδότες τους, οι υπηρεσίες που τους στήριξαν, οι παπάδες, οι επιχειρηματίες, οι πολιτικοί, οι δήμαρχοι , οι δημοσιογράφοι που τους στήριξαν, όλοι στο αίμα των βόσνιων αντρών και γυναικών ως τις ρίζες των μαλλιών τους, καθάρισαν.

Κι ύστερα παριστάνουν τους αθώους. Μα γιατί μας την έπεσαν οι βόσνιοι στο ματς στη Ζένιτσα;

Τα εθνικά καθάρματα ζουν και βασιλεύουν.

Εθνικοί προπονητές…

Κυριακή 23 Ιούλη. Το ότι διάφοροι «επώνυμοι» επιμένουν ότι μια χούφτα ηλίθιες ιδέες (τους) συνιστούσαν «σχέδιο», το 2015, δεν αφορά μόνο τους ίδιους. Δεν αφορά μόνο τους ψηφοφόρους τους. Αφορά και την μέση εθνική φαντασίωση για το τι σημαίνει «σχέδιο», και μάλιστα τέτοιας έκτασης και συνθετότητας όσο η μετάβαση από ένα «σκληρό» σε ένα «μαλακό» νόμισμα.

Υπάρχει ένα συγκεκριμένο έδαφος αντιλήψεων (για τον κόσμο, για τους Άλλους, για τους Εαυτούς) που διαπερνά ιδεολογίες που δείχνουν αντίθετες μεταξύ τους. Θα μπορούσε να ονομαστεί μικροαστική βουλισιοκρατία: θέλω αυτό, και είναι αρκετό το ότι το θέλω για να γίνει. Οτιδήποτε με εμποδίσει είναι, απλά, μια συνωμοσία σε βάρος μου!

Λένε ότι το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι. Στις εθνικές φαντασιώσεις πάντως το ψάρι βρωμάει από παντού…

Παλιά (ή όχι;)

Σάββατο 22 Ιούλη. Πριν κάμποσα χρόνια, ας πούμε πάνω από 10, γράψαμε κάπου δημόσια μεταξύ άλλων κι αυτές τις φράσεις:

… Το να χρησιμοποιείται ένα μέσο επικοινωνίας που όχι απλά εξασφαλίζει αλλά σχεδόν διαφημίζει την ανωνυμία (και την πλαστοπροσωπία) και κατά συνέπεια την ανευθυνότητα σαν μέσο «απελευθέρωσης» είναι κάτι που πριν λίγες δεκαετίες θα ήταν απλά αδιανόητο… Μπορεί να χρησιμοποιηθεί ιδανικά για την διασπορά φημών, την συκοφαντία και την παραπληροφόρηση…

Ακόμα πιο παλιά, ας πούμε στις αρχές της δεκαετίας του ’00, είχαμε γράψει πάλι δημόσια κι αυτά:

… Μην επιδιώκετε να αποκτήσετε … εγκυρότητα μέσα από διευκολύνσεις του είδους «γράψε και συ κάτι, μπορείς». Κανένας δεν είναι κουλός, αλλά και η υπευθυνότητα δεν μοιράζεται στα περίπτερα. Θα καταλήξετε αμήχανοι θεατές σε αλληλοϋπονομεύσεις, μικροπρέπειες, αθλιότητες, φήμες και ψευτιές, που γίνονται ευκολότατες όταν κρύβονται πίσω απ’ την ανωνυμία – την οποία προσφέρατε!…

Ήταν η «μεταΣιάτλ» εποχή που το (ας πούμε) “πολιτικό underground” ανακάλυπτε με ενθουσιασμό την «ελευθερία» του internet. Εννοείται ότι με κατηγορηματικές απόψεις και διαχωρισμούς σαν τους πιο πάνω επιβεβαιώναμε το γνωστό: ότι είμαστε «στριμμένοι», «μίζεροι», «ελιτιστές»· άνθρωποι, γενικά, που καλό θα ήταν να αποφεύγει κάθε «γνήσιος επαναστάτης»…

Τα χρόνια πέρασαν, τα «απελευθερωμένα μήντια» έγιναν κοινοτοπία, απέκτησαν δυναμικές ακόμα πιο μαζικές απ’ ότι τότε (που λέγαμε τέτοια απαράδεκτα πράγματα), τα λεγόμενα «κοινωνικά δίκτυα» εγκαταστάθηκαν στην καθημερινή ζωή των υπηκόων, και οι σχετικές μας «παραξενιές» μας ξεχάστηκαν στα βάθη των (λίγων…) χρόνων.

Μια μικρή ομάδα πανεπιστημιακών απ’ την διάσημη Οξφόρδη αποφάσισε πρόσφατα να κάνει μια έρευνα για την σχέση αλγορίθμων, αυτοματισμών και πολιτικής. Μέσα στο πεδίο τους ήταν και πως χρησιμοποιούνται τα «κοινωνικά δίκτυα» απ’ τα κράτη. Το συμπέρασμά τους συνοψίζονται στη φράση: οι κυβερνοστρατοί δρουν τώρα σε παγκόσμια κλίμακα.

Ανάμεσα στις διάφορες (σχετικά) συγκεκριμένες περιπτώσεις που εντόπισαν ήταν και αυτή:

Τον Ιανουάριο του 2015 ο βρετανικός στρατός ανακοίνωσε ότι η 77η ταξιαρχία του πρόκειται να «εστιάσει σε μη φονικές επιχειρήσεις ψυχολογικού πολέμου χρησιμοποιώντας κοινωνικά δίκτυα όπως το facebook και το twitter, για να πολεμήσει εχθρούς παίρνοντας τον έλεγχο των αφηγήσεων στην εποχή των πληροφοριών». Το βασικό καθήκον αυτής της ταξιαρχίας είναι το να διαμορφώσει την δημόσια συμπεριφορά μέσα απ’ την χρήση «δυναμικών αφηγήσεων», πολεμώντας την πολιτική προπαγάνδα που προέρχεται από τρομοκρατικές οργανώσεις. Το Ενωμένο Βασίλειο δεν είναι η μόνη περίπτωση χρησιμοποίησης του στρατού και χρηματοδοτήσεων με σκοπό την επίδραση στις πολιτικές συζητήσεις που γίνονται online. Αντίθετα πρόκειται για ένα πιο πλατύ φαινόμενο όπου οι κυβερνήσεις στρέφονται στο internet και στις πλατφόρμες του για να ελέγξουν τις πληροφοριακές ροές και τα κανάλια επικοινωνίας, έτσι ώστε να διαμορφώσουν την κοινή γνώμη.

Ψυχο-πληροφορικές επιχειρήσεις 1

Σάββατο 22 Ιούλη. Αν διαβάζετε το cyborg ξέρετε ήδη ότι αυτά τα κάνουν και οι κυβερνήσεις (το στρατοαστυνομικό σύμπλεγμα) και πολλές εταιρείες. Γίνονται και στα μέρη μας από κόμματα, υπηρεσίες, αφεντικά, κλπ κλπ…

Ωστόσο εκείνο που προσφέρει κάλυψη στις εκστρατείες τέτοιων μέγα-δομών είναι ότι η διασπορά φημών, η συκοφαντία και η παραπληροφόρηση είναι το αγαπημένο σπορ εκατομμυρίων υπηκόων, για τους δικούς τους (σάπιους) λόγους. Διεξάγεται ένας ανελέητος πόλεμος (υπέρ) της βλακείας σε μικροκλίμακα, διάχυτος και αποκεντρωμένος· μέσα σ’ αυτόν και υπό την κάλυψή του γίνονται και οι στοχευμένες ψυχο-πληροφορικές επιχειρήσεις μεγάλης κλίμακας. Απ’ αυτούς που έχουν τους πόρους (ανθρώπινους, οικονομικούς, τεχνολογικούς) να τις κάνουν.

Μέσα στην «ομίχλη» της μικροκλίμακας η μεγακλίμακα περνάει όχι απλά απαρατήρητη αλλά μάλλον σαν κάτι «αδιάφορο», «φυσιολογικό», «κανονικό». Επειδή από τεχνική άποψη κοινωνικές συμπεριφορές όπως, π.χ., το κουτσομπολιό ή η εμπάθεια (πάντα μέσα στην ανωνυμία ή/και την πλαστοπροσωπία) έχουν «ανέβει στο ίδιο επίπεδο» με τις καθεστωτικές δράσεις, αυτές οι τελευταίες περνάνε εύκολα απαρατήρητες. Η «δημόσια σφαίρα» που διαμορφώνουν οι πρώτες, και κυρίως η ηθική και η αισθητική της, είναι η ιδανική ζούγκλα που χρειάζονται για να κρύβονται οι στρατοαστυνομικές και εταιρικές επιχειρήσεις ψυχολογικού πολέμου.

Αν γυρίσει κανείς, λοιπόν, στις παλιές «στριμάδες» μας και τους ασυγχώρητους «ελιτισμούς» μας θα διαπιστώσει τι; Ότι διαβλέποντας έγκαιρα την τάση μέσα στα χαρακτηριστικά των «νέων μήντια» κάναμε αυτό που έπρεπε: προειδοποιήσαμε. Η προειδοποίησή μας δεν είχε (και δεν θα μπορούσε να έχει) στόχο να εμποδίσει τις μεγα-επιχειρήσεις των αφεντικών! Είχε όμως στόχο να προλάβει το να γίνει λάδι στα γρανάζια τέτοιων μεγα-επιχειρήσεων η μαζική, κοινωνική cyber-αφέλεια.

Πετύχαμε; Όχι… Κάναμε, μόνο, το καθήκον μας· κάτι που δεν ήταν αρκετό, ούτε όμως εύκολο. Το πρόβλημα, ένα απ’ τα πολλά και όχι μόνο δικό μας, είναι πως οι ψυχο-πληροφορικές επιχειρήσεις των αφεντικών είναι πια πλημμύρα. Αυτό που η cyber-αφέλεια νομιμοποίησε παιχνιδιάρικα, δύσκολα θα αντιμετωπιστεί.

Ψυχο-πληροφορικές επιχειρήσεις 2

Σάββατο 22 Ιούλη. Ο πληροφορικός βομβαρδισμός, ή ο πληροφορικός κορεσμός, ή η πληροφορική σύγχυση, είναι από τακτική άποψη πολύ σημαντικά όπλα στα χέρια μικρών και μεγάλων αφεντικών. Κτυπούν σ’ αυτό που λέγεται κοινωνική γνώση, ή κοινωνική επίγνωση· για να μην μιλήσουμε κατευθείαν για συνείδηση (που στην ετυμολογία της σημαίνει γνώση). Είναι ένα είδος ολοκληρωτικού προπαγανδιστικού πολέμου που στην πληρότητα και στην έντασή του κάνει οποιαδήποτε άλλη ανάλογη περίοδο του παρελθόντος να μοιάζει με παιδική χαρά.

Αυτή η πραγματικότητα δεν αντιμετωπίζεται με την ανόητη μικροαστική φαντασίωση «εγώ ξέρω». Δεν αντιμετωπίζεται, επίσης, από μια κουλτούρα μικρο-απατεωνιάς (ιδεο-πολιτικής) «για να κάνουμε την δουλειά μας»· αντίθετα το «μικρό» ενισχύει το «μεγάλο». Τα «δικά μας ψέμματα ενάντια στα δικά τους» θα χάνουν πάντα· ενισχύοντας εκείνο που εύκολα αξιοποιούν οι δυνατότεροι: την διανοητική και ηθική σύγχιση.

Τι νόημα έχουν όλα αυτά; Δεν θα το (ξανα)πούμε. Είναι ευθύνη του καθενός και της καθεμιάς να καταλάβει…