Δευτέρα 17 Ιούλη. Στις αρχές του 2017 η ευρωπαϊκή επιτροπή ανακοίνωσε ότι ερευνά την πιθανότητα να θέσει ένα ανώτατο όριο στις συναλλαγές με ρευστό, με την προοπτική να επιβάλει τους σχετικούς περιορισμούς στις διασυνοριακές πληρωμές μέσα στο 2018. Προκειμένου να δώσει σ’ αυτήν την ιδέα μια αύρα αξιοπιστίας, η επιτροπή παρήγγειλε μια μεγάλη έρευνα γνώμης στην ε.ε., με σχετικά ερωτηματολόγια, και ένα δείγμα πάνω από 30.000 υπηκόους διαφόρων κρατών. Η έρευνα έβγαλε τα αποτελέσματά της, αλλά όχι αυτά που θα ήθελε η επιτροπή.
Ένα εντυπωσιακό ποσοστό 95% όσων ρωτήθηκαν δήλωσε ότι αντιτίθεται στον προσδιορισμό ορίου στη χρήση μετρητών. Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η απάντηση που δόθηκε στην εξής ερώτηση:
Πως πιστεύετε ότι θα ωφελήσει η καθιέρωση περιορισμών στις πληρωμές με ρευστό στην ε.ε. εσάς, ή την επιχείρησή σας ή τον οργανισμό σας;
Στις επιλογές απαντήσεων ΔΕΝ υπήρχε η επιλογή «δεν θα με ωφελήσει»! Κατόπιν αυτού το 99,18% όσων ρωτήθηκαν ανταποκρίθηκαν με το «δεν απαντώ». Πράγμα που σημαίνει ότι λιγότερο από το 1% σκέφτηκε κάποιο όφελος.
Απ’ τις υπόλοιπες απαντήσεις προέκυψε ότι η μεγάλη πλειοψηφία όσων ερωτήθηκαν δεν «αγοράζει» τα εποχειρήματα για καταπολέμηση της τρομοκρατίας και του ξεπλύματος χρήματος μέσω του «ηλεκτρονικού χρήματος». Αντίθετα τοποθετούν σε πολύ ψηλότερο σημείο τα θέματα της ιδιωτικότητας και της προσωπικής ανωνυμίας στις πληρωμές. Το 87% όσων ρωήθηκαν απάντησε ότι θεωρούν την πληρωμή με ρευστό σαν βασική προσωπική ελευθερία.
Αυτά τα ευρήματα μπορεί να ακούγονται σαν μουσική στ’ αυτιά διάφορων ευγενών κλάδων απ’ την κουρελομεσαία τάξη στην ελλάδα, που αγωνίζονται αυτόν τον καιρό ενάντια στα pos (για να φοροδιαφεύγουν, as usual), όμως το σίγουρο είναι ότι αυτοί οι 29,7 στους 30 χιλιάδες απ’ όσους ρωτήθηκαν στην έρευνα δεν είναι φοροφυγάδες, στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τους. Συμβαίνει κάτι άλλο, που δεν είναι καθόλου «τραβηγμένο»: δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στους θεσμούς που θα συγκεντρώνουν τα data απ’ τις συναλλαγές τους (με πρώτες και καλύτερες τις τράπεζες) ότι θα δείχνουν σεβασμό στην προσωπική τους ζωή.
Και γι’ αυτό προτιμούν να έχουν τις ηλεκτρονικές πληρωμές σαν επιλογή, και όχι σαν καταναγκαστική υποχρέωση. Φυσιολογικό; Εντελώς.
(Συνεπώς άλλο η εγκατάσταση pos σε ιατρεία, γραφεία δικηγόρων, μηχανικών, συμβολαιογράφων και λοιπών αναξιοπαθούντων, ώστε να υπάρχει η επιλογή της πληρωμής με κάρτα, κι άλλο η καθιέρωση ορίων και η αναγκαστική χρήση καρτών.
Αλλά τι να κάνει και η ελληνική κουρελομεσαία τάξη; Τώρα πάνω απ’ το 70% δηλώνει ότι την βγάζει με λιγότερα απ’ όσα θα έβρισκε κανείς στο δρόμο αν κοιτούσε συνέχεια κάτω… Οπότε ακόμα κι ένας πελάτης να πληρώνει κάθε μήνα με κάρτα, πάει, χάλασε η εικόνα της «πείνας»…)