Σάββατο 8 Ιούλη. Τα μπάχαλα προσθέτουν νοστιμιά σε γενικά άνοστες συναθροίσεις – αυτό είναι παλιό. Αλλά ποιο ακριβώς είναι το ανταγωνιστικό περιεχόμενο των αντι-g20 διαδηλώσεων στο Αμβούργο;
Ακόμα και στο peak του φαινομένου της αντι-παγκοσμιοποίησης, πριν κάτι χρόνια, η ιδέα ότι οι συναντήσεις διάφορων πολιτικών βιτρινών είναι το πρόπλασμα κάποιας «παγκόσμιας κυβέρνησης» ήταν εντελώς λαθεμένη. Οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί ήταν έντονοι και τότε, αν ήθελε κανείς να ασχοληθεί με το θέμα. Και είναι ακόμα εντονότεροι τώρα: δεν κάνουν καν τον κόπο να τους κρύβουν τ’ αφεντικά.
Είναι παράδοξο από πρώτη ματιά και (σύμφωνα με την δική μας γνώμη) μάλλον χειραγωγικό: τα πλήθη που διαδηλώνουν (ειρηνικά ή δυναμικά δεν έχει σημασία) εναντίον της συνόδου των g20 στο Αμβούργο για δύο μέρες δεν ενδιαφέρονται να οργανωθούν και να πολεμήσουν για πιο «τετριμένα» ζητήματα. Χρειάζεται να το θυμήσουμε; Και στην γερμανία υπάρχουν εκατομμύρια «εργαζόμενοι φτωχοί» – αν κάποιος είναι στα σοβαρά αντικαπιταλιστής.
Όπως έγινε και στην ένδοξη περίοδο του φαινομένου της αντι-παγκοσμιοποίησης έτσι κι αυτή η τωρινή ευκαιριακή αναβίωσή του είναι εκτονωτική.
Τα μπάχαλα δεν αλλάζουν κάτι. Την κάνουν νόστιμα εκτονωτική.
(φωτογραφία: αν μας επιτρέπεται μια τόσο δα μικρούλα παρέμβαση: αυτό το anyway δεν πολυφαίνεται, ε; Όσο για το when – που σχετικοποιεί το anyway – μάλλον όχι φέτος… Ε; Από του χρόνου ίσως; Melancholy…)