Month: July 2017

Δευτέρα 31 Ιούλη. Για ποιον λόγο θα περίμενε κανείς από έναν νάρκισσο 70άρη (ηλικία που κανονικά έχεις βγεις στη σύνταξη, και την απολαμβάνεις παίζοντας με τα εγγόνια σου) επιχειρηματία της αρπαχτής (real estate, ξέπλυμα, τηλεοπτική εκπομπή) να είναι ένας πραγματικός «πρόεδρος των ηπα» με την έννοια της στιβαρότητας και του ελέγχου; Όχι, δεν υπάρχει κανένας σοβαρός λόγος. Αν θέλει κανείς κάτι τέτοιο αυτό είναι (φαινομενικά) ο επερχόμενος. Ο νυν αμερικάνος αντιπρόεδρος Pence. Πιστεύει τα ίδια με το ψόφιο κουνάβι και χειρότερα, αλλά είναι insider. Δεν είναι σίγουρο όμως ότι υπάρχουν περιθώρια για να είναι ο “αναγεννητής”.

Τι συμβαίνει λοιπόν στους ναούς και τους διαδρόμους της εξουσίας της άλλοτε μόνης υπερδύναμης εδώ και πάνω από 9 μήνες; Το show φαίνεται ασύνδετο, αποσπασματικό, στο γάμο του καραγκιόζη. Αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι το ψόφιο κουνάβι, πριν το ψηφίσουν οι κοκκινόσβερμοι ψηφοφόροι για πρόεδρο, το είχαν επιλέξει σαν τον ιδανικό υποψήφιο, ανάμεσα σε πάνω από άλλους δέκα, οι ίδιοι οι αμερικάνοι συντηρητικοί· βάση και κόμμα.

Υπάρχει, λοιπόν, κάποια εσωτερική συνοχή, έστω υπόγεια, στο αμερικανικό δράμα; Κατά την γνώμη μας ναι, υπάρχει, παρότι και οι βυζαντινές ίντριγκες είναι μέρος της διαδικασίας, όπου διάφοροι στο παλάτι προσπαθούν να στήσουν πόστα σε βάρος των διπλανών τους. Το συνεκτικό στοιχείο είναι προς το παρόν αρνητικό, αλλά δεν θα μείνει τέτοιο (υποθέτουμε) για καιρό: η έλλειψη μιας «ελπιδοφόρας» στρατηγικής απέναντι στο γεγονός ότι οι ηπα χάνουν το έδαφος της πλανητικής υπεροχής τους κάτω απ’ τα πόδια τους.

Η «αποτροπή», συχνά βίαιη στην «περιφέρεια», έχει υπάρξει βασικό εργαλείο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού απ’ το τέλος του β παγκόσμιου πολέμου και μετά. Η λογική της ήταν απλή: δείχνουμε πόσο φοβεροί και τρομεροί είμαστε (από στρατιωτική και οικονομική άποψη) οπότε οι αντίπαλοι ή οι εν δυνάμει τέτοιοι κάνουν πίσω.

Το δόγμα τσαλακώθηκε στο βιετνάμ, αλλά αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί εξαίρεση. Τώρα; Όχι μόνο η Πνιονγκγιάνγκ αλλά και η Τεχεράνη δείχνουν να βγάζουν την γλώσσα τους στον «θείο Σάμ». Η Άγκυρα, άλλοτε πιστό μέλος του νατο, διαπραγματεύεται ρωσικούς S-400 (δεν τους έχει αγοράσει ακόμα, ας μην βιάζεται κανείς) και κάνει του κεφαλιού της στη συρία· και το Πεκίνο κρατάει μια μεγαλόψυχη στάση απέναντι στα αμερικανικά προβλήματα. Η πολιτική βιρτίνα των φιλιππίνων λέει «ποτέ πια αμερική», και το Παρίσι βελτιώνει όσο μπορεί τις ιμπεριαλιστικές βλέψεις του στην Αφρική, πάνω και κάτω απ’ την Σαχάρα. Εν τέλει και ο πιστός σκύλος της αυτού μεγαλειότητας της βασίλισσας της αγγλίας, της ουαλίας, κλπ, που είχε την φήμη λέοντα, έχει γεράσει, και δυσκολεύεται να πάει ακόμα και στην τουαλέτα: χέζει όπου νάναι…

Ω τι κόσμος! Κάποιοι έχουν παρατηρήσει εδώ και χρόνια ότι οι σχολές σκέψης της αμερικανικής ηγεμονίας κακόμαθαν στον 20^ο αιώνα. Ότι η «υπερδύναμη» δεν έχει ιστορικό βάθος εμπειριών, ότι δεν πρόλαβε να υπάρξει σαν «κανονικό κράτος» για μεγάλο διάστημα, ότι δεν ξέρει τι πάει να πει ήττα, ότι δεν ξέρει τι πάει να πει πόλεμος στο έδαφος σου, ότι κατά συνέπεια δεν ξέρει τι είναι η διεθνής πολιτική όταν βρίσκεσαι στη γωνία του κόρνερ, και ότι αν στριμωχτεί θα βγάλει παράνοια. Ίσως η επιλογή του ψόφιου κουναβιού ως (υποψήφιου) προέδρου απ’ το κόμμα του, το ίδιο κόμμα που τώρα, μόλις μετά από λίγους μήνες, του κάνει νερά, να είναι ένδειξη αυτής της παράνοιας.

Νομίζει κανείς ότι τα πιο πάνω είναι φαεινές ιδέες της ασταμάτητης μηχανής; Όχι, δεν είναι. Μια ψυχρή ματιά στον πλανήτη επιβεβαιώνει ότι η προεδρία του ψόφιου κουναβιού μπορεί, ίσως, να είναι σύντομη· αλλά είναι επίσης σύμπτωμα μιας βαθύτερης «κρίσης» του πολιτικού και διοικητικού establishment των ηπα, που υποβόσκει πριν καν απ’ την πρώτη προεδρία του Μπους του Β.

Θα τρόμαζε, άραγε, τους έντιμους παρατηρητές η ιδέα και η πραγματικότητα της παρακμής; Η γνώση της ιστορίας υποδεικνύει ότι δεν θα έπρεπε. Το δύσκολο (αλλά και επίκαιρο) είναι να παρακολουθεί κανείς και να κατανοεί έγκαιρα παρακμιακές διαδικασίες που είναι διαφορικές. Όχι καθολικές. Μπλεγμένες με «αναπτυξιακά» βήματα…

Ω τι κόσμος! (Είναι ο «ώριμος» καπιταλισμός ηλίθιε!)

(φωτογραφία: αν βγάλετε το ψόφιο κουνάβι απ’ το κεφάλι, τακτοποιήσετε την φάτσα και αναδομήσετε την βιογραφία, ιδού: ο νυν αντιπρόεδρος των ηπα Mike Pence. Σαν σίκουελ του Μπους: 100% αμερικανικός μιλιταρισμός – σαν εικονογραφία – χωρίς γεύση ανανά και καβουρντισμένο real estate!)

Κυριακή 30 Ιούλη. Εκτός απ’ το εθνικά κακό υπάρχει και το εθνικά χειρότερο. Το πρώτο είναι να επιστρέψουν οι τουρκοκύπριοι την έρημη επί 43 χρόνια Αμμόχωστο («Βαρώσια») στους ελληνοκύπριους πρώην κατοίκους της κρατώντας οι ίδιοι την διοίκηση της περιοχής. Το χειρότερο είναι να την επιστρέψουν παραχωρώντας την διοίκηση στον οηε· κι αυτός να δεχθεί!

Η αφωνία ή/και διάφορα παραμιλητά των εκπροσώπων της «εθνικής γραμμής» εκτός από διασκεδαστική έχει και αποδεικτική ισχύ: όπως και σε άλλα «κεντρικά ζητήματα» η μόνη σχέση της με την σύγχρονη διεθνή (καπιταλιστική) πραγματικότητα είναι οι εκβιασμοί. Δεν είναι αμελητέα τακτική. Αλλά δεν μπορεί να αλλάξει τους πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης. Συνεπώς δουλεύει (ή μπορεί να δουλέψει) μόνο εκεί που υπάρχουν πραγματικά πιο αδύνατοι απ’ το ελλαδιστάν.

Υπάρχουν τέτοιοι στη γειτονιά; Χμμμμ… Μπορεί και όχι…

(Που εκείνα τα χρυσά ‘90s, ε; Τότε που είχε αναβιώσει, κι αυτό λεγόταν ανοικτά και επίσημα, το όνειρο για την «ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών»!…)

Κυριακή 30 Ιούλη. Το κόμμα της δραχμής ανακαλύπτει «το κόμμα της δραχμής»; Το 2011, το 2012, το 2013, το 2014, το 2015 τι συνέβαινε άραγε στα θολά μυαλά των απανταχού ελλήνων μικροαστών; Οι «αγανακτισμένοι» τι επεδίωκαν;

Ναι, είμαστε ίσως οι μοναδικοί σ’ αυτήν την επικράτεια που δείξαμε συστηματικά, όταν έπρεπε, περί τίνος επρόκειτο. Ναι, επιμείναμε ιδιαίτερα στον ρόλο της φαιορόζ κυβέρνησης – και των εσωκοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών συμμάχων της.

Αλλά να είμαστε δίκαιοι: το κύμα που καβάλησε δεν το έφτιαξε αυτή. Σίγουρα δεν το έφτιαξε μόνη της. Η ρητορική της «εθνικής νομισματικής απελευθέρωσης» ένωσε τον κάθε πυροβολημένο μικροαστό με τους φαρμακοβιομήχανους, με τους εμπόρους τουρισμού (αν και οι πιο επώνυμοι κρατούνταν διακριτικά σε απόσταση), τους εξαγωγείς πρώτων υλών και αγροτικών εμπορευμάτων, τους μηχανικούς, τους έμπορους διασκέδασης… Την δεύτερη, νομισματική αυτή τη φορά, μαζική υποτίμηση της εργασίας (και των παγίων) δεν την εφηύρε η Κουμουνδούρου· αυτή ανέλαβε μόνο να την υπηρετήσει έναντι μισθών που τα στελέχη της δεν είχαν δει ούτε στα καλύτερά τους όνειρα. Όχι. Αυτήν την υποτίμηση, την δεύτερη στη σειρά, τη νομισματική, την επεδίωκαν (και κατά την ταπεινή γνώμη μας την επιδιώκουν ακόμα…) όλοι οι πιο πάνω συν τους όχι αμελητέους και άγνωστους στον αριθμό που έχουν παρκάρει τα ευρώ τους σε τράπεζες εκτός ελλάδας.

Κι αν αυτό το σάλτο μορτάλε αποφεύχθηκε το 2015, όχι στο παραένα αλλά στο καιένα, είναι μόνο επειδή όλη αυτή η μάζα των οπαδών της δραχμής δεν μπορεί να βάλει ούτε ένα ράφι ίσιο στον τοίχο· όχι να σχεδιάσει και να εφαρμόσει μια τόσο δύσκολη, σύνθετη και κοινωνικά οδυνηρή μετάβαση, από ένα σκληρό σε ένα μαλακό νόμισμα.

Η ανικανότητα φρέναρε, όσο και όπως έχει φρενάρει ως τώρα, το νομισματικό γκρεμοτσάκισμα / «εθνική απελευθέρωση»· όχι η διαφωνία. Γι αυτό ακριβώς η ουσιαστική απόφαση για το grexit αποδείχθηκε ότι δεν μπορεί να ληφθεί, μαζί με όλη την ευθύνη πρακτική και ηθική που της αντιστοιχεί, εντός ελλαδιστάν.

Δεν μπορεί να παρθεί αυτή, αλλά δεν μπορεί να παρθεί και καμία άλλη! Η μικροαστική πανούκλα plus ανικανότητα γεννάει την προσδοκία των «απο μηχανής θεών», των «σωτήρων». Οι φαιορόζ προθυμοποιήθηκαν να παίξουν αυτόν τον ρόλο επειδή ήταν ανέκαθεν, μετά το ’74, αριβίστες· ή έγιναν μέσω της πασοκοποίησής τους μετά το ’81. Και επειδή θεωρούσαν ότι «τους χρωστάει η ιστορία». Απέτυχαν, και από πολλές απόψεις αυτό είναι προτιμότερο απ’ το να πετύχαιναν. Θα αποτυγχάνουν και σε οτιδήποτε άλλο διαφορετικό εκτός απ’ τον πολιτικό προσοδισμό: μ’ αυτόν μεγάλωσαν, μ’ αυτόν ζούν, αυτόν ξέρουν, αυτόν εμπιστεύονται. Όπως και οι προηγούμενοι και οι επόμενοι. Από καταβολής νέου ελληνικού κράτους.

Όμως το σενάριο της δραχμής δεν το έγραψαν αυτοί! Όχι! Ο κυρ Γιάνης, ο κυρ Παναγιώτης, ο κυρ Αλέκος νωρίτερα, και όλοι οι «αριστεροί» του κόμματος της δραχμής, ήταν απλά τα φτηνά ενεργούμενα, πιο «καθαρά χέρια» απ’ τους προηγούμενους. Εξού και η εύκολη συνύπαρξή τους στο Σύνταγμα ως «αγανακτισμένοι» και ύστερα η κυβερνητική συνλειτουργία τους με τους φασίστες (οι οποίες συνυπάρξεις και συνλειτουργίες και πολιτικές συμπτώσεις, κανέναν δεν ενόχλησαν και κανέναν δεν προσέβαλαν…)

Σ’ ότι αφορά την δική μας εργατική οπτική τα πραγματικά αφεντικά του ελληνικού κεφάλαιου / κράτους / παρακράτους δεν μπορούν να κρυφτούν πίσω απ’ τις πολιτικές τους βιτρίνες. Όσα καραγκιοζιλίκια κι αν κάνουν αυτές.

Η ιστορία που γράφουν τα αφεντικά, είτε έτσι είτε αλλιώς, είναι μυθολογία!

Σάββατο 29 Ιούλη. Είπαμε αυτή τη φορά να μην γράψουμε κάτι. Αλλά να μεταφέρουμε ένα χτεσινό «επώνυμο» άρθρο γνώμης απ’ την ελληνοκυπριακή καθεστωτική εφημερίδα «ο πολίτης», στην ηλεκτρονική της έκδοση. (Ο συγγραφέας λέγεται Κώστας Κωνσταντίνου, και είναι ελληνοκύπριος δημοσιογράφος).

Και γιατί να το κάνουμε αυτό; Για να πάρετε μια μικρή γεύση απ’ αυτά ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΕΔΩ! Είναι απαγορευμένα, γιατί όπως καταλαβαίνετε τα «εθνικά θέματα είναι ευαίσθητα». Γιατί η κάθε κυβέρνηση που υπηρετεί την εθνική γραμμή έχει απεριόριστη ασυλία: και τα μήντια το ίδιο αφεντικό με δαύτες τις κυβερνήσεις έχουν, το βαθύ στρατοαστυνομικό κράτος. Και στην τελική μπορεί ο κολοσσός υπ.εξ. να τραβήξει και καμιά μήνυση άμα θεωρηθεί ότι προσβάλεται (το έχει αυτό το χούι…) Όπως, για παράδειγμα, αν χαρακτηριστεί «φαιδρός»….

(Δεν συμφωνούμε με όλα όσα γράφονται πιο κάτω, ειδικά με την προεκλογική ερμηνεία. Ωστόσο έχουν την αξία τους…)

Τίτλος: Τελικά στριμώξαμε την Τουρκία ή μόνο την εκθέσαμε;

Κείμενο: Με τις ραγδαίες εξελίξεις των τελευταίων 24ώρων, αυτό σίγουρα δεν είναι το πιο σοβαρό. Μια επιγραμματική αναφορά όμως επιβάλλεται για να καταλάβουμε πώς αλλά και πόσο μπορεί να παίξει κανείς με τα γεγονότα για να θολώσει την κοινή γνώμη. Και είναι κρίσιμο κυρίως για τη συνέχεια.

Μιλάμε για τη θεαματική κωλοτούμπα του Προέδρου το βράδυ της Τετάρτης ως προς τη δημοσιοποίηση (δικών μας) πρακτικών του δείπνου στο Κραν Μοντανά. Σερβιρίστηκε ως «ανταπόκριση σε έκκληση του γ.γ. του ΟΗΕ». Ήταν άραγε;

Φυσικά και όχι. Καμία… έκκληση δεν υπήρξε. Τουναντίον, αυτό που έγινε ήταν μια υπόδειξη και μάλιστα αυστηρή, από τον αναπληρωτή εκπρόσωπο του κυρίου Γκουτέρες, ότι τα Ηνωμένα Έθνη θεωρούν πως οι διπλωματικές ανταλλαγές και συνομιλίες πρέπει να παραμένουν ιδιωτικές.

Ερωτηθείς, δε, για την πρόθεση της Λευκωσίας να δώσει στη δημοσιότητα τις (δικές της) καταγραφές διαλόγων στις συνομιλίες, ο εκπρόσωπος του Γκουτέρες απάντησε: «Από δικής μας πλευράς παίρνουμε τη διπλωματική διαδικασία πολύ σοβαρά». Και αυτό δεν ήταν έκκληση, ήταν μια αιχμή η οποία άλλαξε το μοτίβο του Προεδρικού από βρυχηθμό σε… εξαερισμό. Και συγχωρέστε με.

Σημειωτέον πως, ενώ καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας η είδηση ήταν η κίνηση της άλλης πλευράς με τα χωριά των Μαρωνιτών, το Προεδρικό δεν ασχολήθηκε καν παρά μόνο στις 19:44 το βράδυ, όταν πλέον είχε λήξει το κρίσιμο για τη διάσωση της προεκλογικής εικόνας Αναστασιάδη θέατρο με τα πρακτικά – πάντα με την κωλοτούμπα.

Την επομένη έσκασε η άλλη ιστορία, με το άνοιγμα των Βαρωσίων. Η πολύ σοβαρότερη. Η κυβέρνηση συνέστησε… ενότητα και ψυχραιμία (!). Για να υπάρξει όμως ενότητα πρέπει να μπουν τα πράγματα στη θέση τους.

Η τραγική κατάληξη στο Κραν Μοντανά δεν ήταν κάτι το ξαφνικό. Ήταν η προσπάθεια η οποία ξεκίνησε από το πρώτο Μοντ Πελεράν και η οποία είχε ως στόχο ένα και μοναδικό πράγμα: την αποφυγή της κατάληξης σε λύση πριν τις εκλογές, έτσι που το θέμα να προχωρήσει μεν αλλά να μετατεθεί για μετά και ο Νίκος Αναστασιάδης, ο οποίος είχε αρχίσει να μεταλλάσσεται σε φουστανελά, να επανεκλεγεί.

Αρχικά, τα όσα έκαναν φορτώνονταν στον Νίκο Κοτζιά ή καλύτερα εκείνος πρόθυμα τα αναλάμβανε, με τους δικούς μας να παίζουν τους ανήξερους και να μας λένε εδώ στα ΜΜΕ – off the record – ότι ο Πρόεδρος ήταν έξαλλος με τον ΥΠΕΞ της Ελλάδας! Αυτό έγινε και στη Γενεύη. Από εκεί και μετά, η ανάγκη Αναστασιάδη να περιμαζέψει τη φυλλορροούσα ακροδεξιά του κόμματός του και όχι μόνο, εν όψει προεδρικών, τον έκανε ακόμη πιο έντονο. Τόσο που νόμιζε κανείς ακούγοντάς τον ότι εμείς είχαμε το πάνω χέρι στο Κυπριακό.

Αυτό έγινε και στο Κραν Μοντανά, με πολλές άλλες παλινδρομήσεις και ανεξήγητους (πέραν του προεκλογικού λαϊκισμού) κομπασμούς να είχαν προηγηθεί. Ήταν σαφές πως ο Πρόεδρος συρόταν στις συνομιλίες και πως Αθήνα και Λευκωσία αναζητούσαν έναν τρόπο για να απεμπλακούν για ένα διάστημα, φορτώνοντας όμως την πλήρη ευθύνη στην Τουρκία.

Θεώρησαν ότι το κατάφεραν. Για αυτό και γύρισαν πίσω διαλαλώντας ότι εκθέσαμε την Τουρκία, όπως δήλωνε και στην Αθήνα με απίστευτη φαιδρότητα ο Κοτζιάς. Άφηναν δε, παράλληλα, να νοηθεί ότι οι συνομιλίες θα ξαναξεκινούσαν (όταν κανείς άλλος δεν βλέπει ούτε σήμερα πώς μπορεί να γίνει αυτό) και μάλιστα με αφετηρία τις δικές μας θέσεις, οι οποίες, σε ένα παράλληλο προεκλογικό σύμπαν είχαν δικαιωθεί, ακόμα και από τον γ.γ. του ΟΗΕ, όπως έλεγαν!

Κανείς δεν συμμεριζόταν όμως τη δική μας εκδοχή, διότι όπως διαφαίνεται τα πράγματα δεν έγιναν έτσι και η ανάγκη να… στριμώξουμε την Άγκυρα ώστε να γυρίσει πίσω οπλαρχηγός ο Αναστασιάδης και να επανεκλεγεί, υπερίσχυσε της όποιας θέλησής μας να πετύχουμε τη λύση.

Η δε Τουρκία, «εκτεθειμένη» μόνο εδώ και στα μυαλά και τον λαϊκισμό ορισμένων, όχι μόνο ανασυντάχθηκε και κατάφερε να κρύψει τις δικές της ευθύνες πίσω από τους δικούς μας χειρισμούς αλλά παράλληλα έβαλε μπρος το σχέδιο Β το οποίο μπορεί όχι μόνο να αλλάξει το Κυπριακό μια για πάντα αλλά και να το ενταφιάσει.

Η Λευκωσία, τώρα που οι κομπασμοί και οι λεονταρισμοί κόπηκαν απότομα και τα σχέδια απέτυχαν παταγωδώς, φαίνεται πως δεν ξέρει και πάλι πώς να αντιδράσει. Απλούστατα διότι δεν μπορεί να αντιδράσει. Να κάνει τι; Να πει στους Μαρωνίτες να μην πάνε; Γιατί να μην πάνε; Να αφήσουν τα χωριά τους εκεί, ενώ μπορούν στη χειρότερη περίπτωση να ζουν όπως οι άλλοι Μαρωνίτες, χωρίς λύση έστω, σε Κορμακίτη και Καρπάσια;

Να πει στους Βαρωσιώτες να μην πάνε στο Βαρώσι, όταν μάλιστα οι πληροφορίες λένε πως θα δοθεί συγκεκριμένος χρόνος για την αίτηση του καθενός για να του επιστραφεί το σπίτι του; Και να κάνουν τι; Να τα αφήσουν να εποικιστούν και αυτά και να χαθούν; Για ποιο λόγο; Για να μπορούν άραγε οι Νίκαροι, οι Κοτζιάδες και όσοι ακολουθήσουν να συνεχίσουν να τους εξαργυρώνουν σε εκλογές στο μέλλον με πολλές πατριωτικές φανφάρες;

Κι αν αύριο, λέω, εκτός από αυτά οι Τούρκοι ανοίξουν και πέντε χωριά στην Καρπασία; Τι θα κάνουν όλοι αυτοί τότε; Θα πουν και στους Καρπασίτες να μην πάνε; Γιατί; Θυμάται κανείς τη συμφωνία της Γ’ Βιέννης;

Αυτά και πολλά άλλα που θα έρθουν είναι τα αδιέξοδα στα οποία μας οδήγησε για άλλη μια φορά η αντίληψη πολλών ανάμεσά μας, πολιτικών και πολιτών, ότι είμαστε τόσο έξυπνοι που μπορούμε να ξεγελάσουμε τους πάντες και να φτιάχνουμε κάθε φορά ένα νέο φοβερό σχέδιο.

Το ζήσαμε ξανά και ξανά. Και τόσες φορές φάγαμε τα μούτρα μας. Αλλά, δυστυχώς, δεν μάθαμε ποτέ κάτι. Και ούτε πρόκειται. Στο κάθε Βατερλώ, το δούλεμά μας πάει σύννεφο. Μέχρι να πάρουμε και τον επόμενο χαμπάρι. Και να έρθει ο άλλος και να μας γεμίσει τα μυαλά μας αέρα, έτσι που να νομίζουμε ότι είμαστε υπερδύναμη.

Κάνουν εκείνοι τις δουλειές τους μια χαρά, πάνε σπίτια τους και πληρώνουμε εμείς. Ξανά και ξανά. Αλλά, δυστυχώς, όσο το ανεχόμαστε και το χάφτουμε δεν μας αξίζει και τίποτα καλύτερο.

Υστερόγραφο ηλεκτρονικής έκδοσης: Μιλώντας για το τι χάφτουμε και πού μας οδηγεί αυτό, ο μεν ψευτοΝικόλας «ήρτεν πό’σσω του» σήμερα και ανακάλυψε… επικίνδυνες πρόνοιες στο ψήφισμα για την ΟΥΝΦΙΚΥΠ, ο δε Σιζόπουλος ζήτησε διεθνή διάσκεψη για το Κυπριακό! Ακόμα και μετά την αποκάλυψη του «νέου» Αναστασιάδη, αυτοί οι τύποι καταφέρνουν να ανεβάσουν τον βλακώδη, τον ανεύθυνο αλλά και κυρίως τον αδίστακτο και χάριν προσωπικής ατζέντας λαϊκισμό σε πρωτόγνωρα ύψη.

Πώς; Είπατε τίποτα;

Μείνετε σ’ επαφή. Υπάρχουν Βατερλώ δραματικά και άλλα που βγάζουν γέλιο. Όλα όμως έχουν πολιτική σημασία!

Σάββατο 29 Ιούλη. Τα «οικονομικά μέτρα» (ποινές, πρόστιμα, απαγορεύσεις, απειλές κλπ) είναι μια μορφή πολέμου. Δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι ότι υπήρξαν ποτέ, απ’ το δεύτερο μισό του 20^ου αιώνα και μετά, αποτελεσματικά σε σχέση με τους στόχους που έμπαιναν επίσημα. Πότε πότε οι εμπνευστές τους υποστηρίζουν ότι τέτοιου είδους «κυρώσεις» δεν είναι το κυρίως όπλο αλλά ο πυροκροτητής: θα δημιουργήσουν (έτσι πάει η λογική) με τον καιρό σοβαρά εσωτερικά οικονομικά / κοινωνικά προβλήματα, προκαλώντας μια εξέγερση εναντίον της εξουσίας που οι «κυρώσεις» έχουν στόχο· αντικαθιστώντας την, τελικά, με μια πιο «φιλική», «δεκτική», «υπάκουη», κλπ. Αυτό ήταν υποτίθεται το μοντέλο των κυρώσεων κατά του ιρανικού καθεστώτος. Δεν έπιασαν, αυτό είναι απόλυτα βέβαιο. Κι αφού δεν έπιασαν όταν το ιρανικό καθεστώς ήταν στριμωγμένο (το 2003, το 2004 ή το 2005) θα πιάσουν ακόμα λιγότερο τώρα πια. Το ίδιο ισχύει και με τις «κυρώσεις» κατά της ρωσίας. Δεν πέτυχαν κάτι, ούτε πρόκειται να πετύχουν. Γιατί, τότε, το αμερικανικό καθεστώς συνεχίζει να χρησιμοποιεί αυτό το «μέσο»;

Έχει γίνει μια ουσιαστική μετατόπιση των πραγματικών στόχων των αμερικανικών κυρώσεων, ενόσω οι φαινομενικά εμφανίζονται κατατονικά, παρανοϊκά, οι ίδιοι. Αυτό φάνηκε καθαρά απ’ την διεθνή συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν, τον Ιούλη του 2015, και ύστερα. Εφόσον τα 5 + 1 πρωτοκοσμικά κράτη αναγνώρισαν ότι η Τεχεράνη έχει θέσει το πυρηνικό της πρόγραμμα σε πλήρη διεθνή έλεγχο, το παραμύθι με τις κυρώσεις έπρεπε να τελειώσει. Αυτό ήλπιζαν, τουλάχιστον, τα ευρωπαϊκά κράτη. Αμ δε!!! Βρίσκοντας άλλες δικαιολογίες και προφάσεις η Ουάσιγκτον συνέχισε και εμπλούτισε τις κυρώσεις κατά της Τεχεράνης, απειλώντας αυτήν την φορά με βαριές «ποινές» και τα ευρωπαϊκά καπιταλιστικά μαγαζιά που θα τολμούσαν να αποκαταστήσουν τις οικονομικές σχέσεις τους με το ιρανικό καθεστώς. Απειλώντας κυρίως τις ευρωπαϊκές τράπεζες: δεν μπορούν να εξομαλύνουν τις σχέσεις τους με τις ιρανικές (π.χ. στην μεταφορά χρημάτων) γιατί αν το κάνουν το αμερικανικό κράτος θα τις «κάψει» με πρόστιμα. Με βάση το γεγονός ότι δουλεύουν και στις ηπα, οπότε το αμερικανικό καθεστώς θεωρεί ότι πρέπει να υπακοούν την αμερικανική νομοθεσία. Δηλαδή τις κυρώσεις… Πιο συγκεκριμένα:

…όποια ευρωπαϊκή τράπεζα ή επιχείρηση αγνοήσει τις αμερικανικές απαγορεύσεις κατά του ιράν, ειδικά στον τομέα του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, κινδυνεύει να φάει πρόστιμα δισεκατομυρίων δολαρίων, να μπει στα μικροσκόπια «πλήθους υπηρεσιών», τα στελέχη της θα γίνουν στόχοι απαγορεύσεων εισόδου στις ηπα, να υποστούν ηλεκτρονικές επιθέσεις, να χάσουν άλλες δουλειές στις ηπα ή αλλού, να χάσουν την φήμη τους, να δουν τις μετοχές τους να καταβαρθρώνονται…

Μπορεί να σας φαίνεται ασύλληπτο, ειδικά εφόσον δεν φαίνεται να υπάρχει δημόσια κατακραυγή στην ευρώπη· αλλά αυτό ακριβώς συμβαίνει. Υπάρχουν μάλιστα περιπτώσεις που τις «προειδοποιήσεις προς συνετισμό» εναντίον ευρωπαϊκών επιχειρήσεων τις μεταφέρουν όχι κάποιοι αμερικάνοι υπουργοί αλλά μεγαλοστελέχη των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών…
Για να μην υπάρχει αμφιβολία περί τίνος πρόκειται..

Αυτά γίνονταν πριν τις τελευταίες αναβαθμισμένες κυρώσεις. Που τραβάνε την πραγματική στόχευση (και την πραγματική ανάγκη) του αμερικανικού καπιταλισμού / ιμπεριαλισμού στον «λογικό δρόμο» τους: ακόμα εντονότερος οικονομικός / εμπορικός πόλεμος…