Πέμπτη 8 Ιούνη. Λοιπόν; Εξυπηρετούν τόσο καλά τα συμφέροντα της Τεχεράνης αυτές οι δύο χτεσινές επιθέσεις ώστε, το φαντάζεστε, είμαστε εξαιρετικά καχύποπτοι για τους σχεδιαστές τους. Φυσικά ο θρυλικός isis «ανέλαβε την ευθύνη». Όπως συνήθως άλλωστε. Επιπλέον τα αφεντικά του isis είναι τόσο overdose ώστε (θεωρητικά τουλάχιστον) θα μπορούσε κανείς να περιμένει οτιδήποτε από δαύτους. Ωστόσο, στην όλο και πιο στενή περιοχή του πραγματισμού, δεν θα τους συνέφερε μια τέτοια επίθεση – λέμε.
Ποιά είναι τα οφέλη για το ιράν; Πρώτον ότι δεν θα μπορεί κανείς πια (είτε το Ριάντ, είτε το Τελ Αβίβ, είτε η Ουάσιγκτον) να κατηγορεί την Τεχεράνη σαν υποκινητή «τρομοκρατών» – κάτι που έτσι κι αλλιώς δεν ίσχυε! Δεύτερον, σε μια περίοδο όξυνσης των διακρατικών εντάσεων στην περιοχή, το ιρανικό καθεστώς έχει κάθε δικαίωμα να δείχνει το Ριάντ σαν πατρώνα της τρομοκρατίας – δικό του δημιούργημα είναι ο isis, αυτό το ξέρουν και οι πέτρες! Οι «φρουροί της επανάστασης», ο τρίτος πυλώνας εξουσίας στο ιράν, έκαναν ήδη τις σχετικές δηλώσεις.
Το μόνο αρνητικό στοιχείο αυτών των επιθέσεων, σε βάρος του ιρανικού καθεστώτος, είναι ότι πραγματοποιήθηκαν, και μάλιστα σε καλά φυλασσόμενα σημεία της πρωτεύουσας. Το σύστημα εσωτερικής ασφαλείας του ιράν περηφανευόταν πως είναι αρκετά αποτελεσματικό (χωρίς να βλέπει κανείς στους δρόμους των πόλεων μπάτσους ή στρατό, σας διαβεβαιώνουμε· απ’ αυτή την άποψη το κέντρο της Αθήνας είναι «Βηρυττός» στην εποχή του πολέμου, στα ‘80s…). Όμως υποψιαζόμαστε ότι η πιο συντηρητική / σκληροπυρηνική πλευρά του καθεστώτος (αυτή που ηττήθηκε στις πρόσφατες εκλογές) θα φροντίσει να αξιοποιήσει την “μεγαλύτερη ανάγκη για ασφάλεια”, ενδεχομένως φρενάρωντας μεταρρυθμίσεις που σχεδιάζει ο Rouhani στη δεύτερη προεδρική θητεία του. Οπότε, και ως προς την ασφάλεια, “ουδέν κακό αμιγές καλού”…
Ένα επιπλέον σημείο όπου είναι πιθανόν να “βοηθήσουν” αυτές οι επιθέσεις τους προσανατολισμούς του ιρανικού καθεστώτος είναι η ένταξή του στο SCO. Ως τώρα, μετά την επανάσταση του 1979 και την ανατροπή του βασιλιά («σάχη»), η Τεχεράνη δεν είχε ενταχθεί σε καμία στρατιωτική συμμαχία. Αν τώρα πρόκειται να προχωρήσει στο τελικό βήμα, οι «κίνδυνοι απ’ την τρομοκρατία» είναι ένα καλό επιχειρήμα απέναντι σε όσους, ενδεχομένως, θα διαφωνούσαν…
(Αν και το ιρανικό καθεστώς δεν είχε ως τώρα εκδηλωμένο περιστατικό «ισλαμικής τρομοκρατίας» με την γνωστή έννοια, έχει 2 θέματα που θα μπορούσαν να πάρουν και τέτοια μορφή· αν και η «ανάληψη ευθύνης» απ’ τον isis φρόντισε να «μπουν τα πράγματα στη θέση τους». Το πρώτο ζήτημα βρίσκεται στα σύνορα με το πακιστάν και αφορά το Balochistan, μια περιοχή που εκτείνεται και στα δύο κράτη, όπου υπάρχει ένα – μειοψηφικό αλλά δραστηρίο – ένοπλο αυτονομιστικό κίνημα. Εκεί έχουν γίνει κατά καιρούς επιθέσεις κατά του ιρανικού στρατού και των συνοριοφυλάκων. Όπως έχουν γίνει αντίστοιχες και στην πακιστανική επικράτεια.
Το δεύτερο ζήτημα αφορά τις κουρδικές περιοχές στα βορειοδυτικά, στα σύνορα με το ιράκ. Το δικό τους αυτονομιστικό κίνημα ηττήθηκε πριν πολλά χρόνια, και έκτοτε δεν υπάρχει ένταση. Ωστόσο είναι γνωστό ότι το Τελ Αβίβ έχει προσπαθήσει να «αναθερμάνει» την δράση ένοπλων κούρδων κατά του ιράν, εκπαιδεύοντας και εξοπλίζοντας δυο χούφτες «πρόθυμων». Ωστόσο οι ως τώρα προσπάθειές του έχουν αποτύχει, κυρίως επειδή οι κουρδικοί πληθυσμοί εντός της ιρανικής επικράτειας δεν «τσιμπάνε»…)