Παρασκευή 30 Ιούνη. Καθώς οι φιλοΆσαντ ένοπλοι δείχνουν να έχουν εξασφαλίσει την πρόσβασή τους στα σύνορα με το ιράκ ανακόπτωντας τον αμερικανικό σχεδιασμό, και ενώ προωθούνται και απ’ τα νότια συγκλίνοντας προς την Deir ez-Zor, ο αμερικανικός στρατός φαίνεται ότι αερομεταφέρει άγνωστο αριθμό proxies του απ’ τον αχρηστευμένο θύλακα της al-Tanf προς τα βόρεια, στις ypgκρατούμενες περιοχές. Φαίνεται ότι η Ουάσιγκτον θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να φτάσει πρώτη στην Deir ez-Zor, όπου εκτός απ’ τους αποκλεισμένους 120.000 αμάχους υπάρχουν και μερικές χιλιάδες στρατιώτες του Άσαντ, που ανεφοδιάζονται τακτικά από αεροπλάνα και ελικόπτερα. Ή, εναλλακτικά, να «κλείσει» όσο μεγαλύτερο μέρος μπορεί των συρο-ιρακινών συνόρων σ’ αυτή τη μεριά.
Όλα αυτά ενώ «εκκρεμεί» η … ακόμα επίθεση με χημικά όπλα – του Άσαντ…
Μια υπενθύμιση της σοβαρότητας που έχει η διακύβευση – επί του εδάφους και όχι μόνο: συνεχόμενη και αξιόπιστη χερσαία διαδρομή απ’ το ιράν ως τις μεσογειακές ακτές, μέσω ιράκ / συρίας και λιβάνου δεν έχει υπάρξει τα τελευταία 40 χρόνια. Στα ‘80s ο Χουσεΐν με τον 8ετή πόλεμο κατά της Τεχεράνης (που έχασε)· ύστερα, στα ‘90s, η σταθερά εχθρική στάση του ιρακινού καθεστώτος εναντίον του ιρανικού· μετά η αμερικανική εισβολή και κατοχή· και τέλος η εδαφική επέκταση του isis στην ιρακινή και την συριακή επικράτεια, εξασφάλισαν αυτήν την ασυνέχεια.
Τώρα… τώρα συμβαίνουν 2 πράγματα ταυτόχρονα. Πρώτον, μια τέτοια χερσαία διαδρομή (μελλοντικά και σιδηροδρομική) ενδιαφέρει και το Πεκίνο («δρόμοι του μεταξιού»…). Και δεύτερον, η στρατιωτική κατάρρευση του isis αφήνει όσους έχουν ποντάρει στην «διακοπή» μιας τέτοιας «γραμμής επικοινωνίας», δηλαδή την Ουάσιγκτον, τον Τελ Αβίβ, και τους όποιους συμμάχους τους χωρίς άμεση εναλλακτική… Εκτός απ’ το να εμπλακούν «αυτοπροσώπως» στην κατοχή εδαφών είτε στη συρία είτε στο ιράκ είτε και στα δύο.
Η Ουάσιγκτον επειδή δεν έχει αυτήν την στιγμή σκοπό να στείλει χιλιάδες πεζοναύτες και στη συρία (έχει σοβαρό πρόβλημα και στο αφγανιστάν…) προσπάθησε ως τώρα, με μικρή δική της συμμετοχή, να εκπαιδεύσει κάποιους διαθέσιμους αντιΆσαντ ένοπλους, στο νότο, στα σύνορα με την ιορδανία, γύρω απ’ την συνοριακή πόλη al-Tanf. Με σκοπό να καταλάβουν αυτοί, για λογαριασμό της, τα σύνορα συρίας / ιράκ ως, τουλάχιστον τον Ευφράτη.
Αλλά αυτοί οι μισθοφόροι έχουν αποδειχθεί ως τώρα πολύ περιορισμένων ικανοτήτων. Φαίνεται ότι προτιμούν να «εκπαιδεύονται» και να πληρώνονται παρά να πολεμούν… Επιπλέον οι φιλοΆσαντ (απ’ ότι φαίνεται οι ιρανοί «φρουροί της επανάστασης») παρέκαμψαν το εμπόδιο του θύλακα της al-Tanf και έχουν τον πρώτο λόγο και προς τις δύο κατευθύνσεις. Και προς την Deir ez-Zor, και προς την πόλη Abu Kamal, στο πλάι του Ευφράτη, ακριβώς στα σύνορα με το ιράκ.
Παρότι υπάρχουν ακόμα αρκετές δεκάδες χιλιόμετρα να καλυφθούν, σ’ αυτές τις κυρίως ερημικές εκτάσεις δεν υπάρχουν αξιόμαχες δυνάμεις του isis ώστε να εμποδίσουν την προώθηση των φιλοΆσαντ. Ίσως μεγαλύτερο πρόβλημα αυτών των τελευταίων είναι όλο και μακρύτερη επιμελητειακή γραμμή. Αλλά μια ματιά στον χάρτη δείχνει ότι με την τωρινή διάταξη των στρατών η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της έχουν «απομονωθεί» απ’ αυτόν τον βασικό στόχο στα ανατολικά της συρίας.
Θα καλύψουν αυτήν την απομόνωση εφορμώντας απ’ τον βορρά; Θα φανεί σύντομα…