Τετάρτη 28 Ιούνη. Δεν τελειώνει εδώ η ιστορία. Είναι σαφές πια (στην ασταμάτητη μηχανή το έχουμε υποστηρίξει από πολύ νωρίς) ότι το ψόφιο κουνάβι είναι «μπροστινός» κάποιων σκληροπυρηνικών φραξιών του αμερικανικού μιλιταριστικού συμπλέγματος. Ταυτόχρονα όμως υπάρχουν άλλες φράξιες του ίδιου συστήματος που είτε διαφωνούν με αυτόν τον hard core μιλιταρισμό· είτε θέλουν να κάνουν «σωστά την δουλειά τους» (και δεν γουστάρουν ψέματα και παραμύθια στις πλάτες τους)· είτε, τέλος, βρίσκονται λόγω θέσης αρκετά κοντά στα ρωσικά όπλα (στο συριακό πεδίο μάχης) και φοβούνται τις πιθανές ρωσικές απαντήσεις στις αμερικανικές προπαγανδιστικές κατασκευές και δράσεις. Αν δεν υπήρχαν αυτοί ο Hersh δεν θα είχε βρει τα σημαντικά στοιχεία που δημοσιοποίησε προχτές· αυτοί του τα έδωσαν.
Συνεπώς η πλήρης εικόνα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού αυτή την εποχή δεν είναι εκείνη ενός συμπαγούς μηχανισμού με συνοχή και ετοιμότητα απ’ την βάση ως την κορυφή. Είναι μάλλον αυτή ενός καπιταλιστικού κράτους / κεφάλαιου σε βαθιά εσωτερική κρίση, όπου οι πιο επιθετικές φράξιες επείγονται να «δράσουν» («τραβώντας» πίσω τους και όλους τους υπόλοιπους μέσα απ’ την δημιουργία τετελεσμένων) θεωρώντας ότι έτσι θα σώσουν την παγκόσμια αμερικανική ηγεμονία.
Στο βαθμό που αυτό έχει αρχίσει να γίνεται σαφές διεθνώς απ’ τους ανταγωνιστές της αμερικανικής ηγεμονίας, στενεύουν έως εξαφανίζονται τα περιθώρια της διπλωματίας. Με ποιον να διαπραγματευτεί όποιος θέλει· με ποιον απ’ όλους στο αμερικανικό καθεστώς; Αυτό είχε ξεκινήσει ήδη απ’ την προηγούμενη διοίκηση, όταν ο υπ.εξ. Kerry εμφανιζόταν ανίκανος να ελέγξει δράσεις των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών που είχαν άλλη «γραμμή». Αλλά τότε, ακόμα, θα μπορούσε κανείς να αναρωτιέται για το αν τα συστατικά του βαθέος αμερικανικού κράτους κινούνται ημιανεξάρτητα μεταξύ τους ή αν ο Kerry βολευόταν με το παιχνίδι του «καλού μπάτσου / κακού μπάτσου».
Τώρα πια είναι σαφές ότι οι σκληροπυρηνικές μιλιταριστικές φράξιες (και των δύο κομμάτων) συγκλίνουν πίσω απ’ την εικονική προεδρία του ψόφιου κουναβιού· χωρίς ωστόσο να έχουν εξασφαλίσει την «εσωτερική εθνική ενότητα». Βιάζονται, και πέφτουν σε λάθη.
Εννοείται πως οι εκτός συνόρων αντίπαλοί τους τα βλέπουν όλα αυτά…
(φωτογραφία: ο Άσαντ σε χθεσινή επίσκεψή του στη ρωσική βάση στο Hmeimim. Η σκηνή έχει κάτι αλληγορικό: σημαδεύοντάς τον μπορεί άνετα κάποιος να πετύχει … τον ρωσικό στρατό…)