Month: June 2017

Κουκουλώματα

Παρασκευή 30 Ιούνη. Τα σκουπίδια φαίνονται· είναι αυτά που φαίνονται σίγουρα, μυρίζουν (και κάνουν μερικές φορές κάποιο πάταγο: οι σακούλες που σκάνε απ’ τα μπαλκόνια). Τα σκουδιάρικα φαίνονται επίσης· κλείνουν και τον δρόμο, αν είναι στενός. Κανείς δεν θέλει να περιμένει στο δρόμο πίσω από ένα σκουδιάρικο.

Όμως αυτά που φαίνονται είναι τα λιγότερα. Για παράδειγμα: με «κάποιον τρόπο» η απεργία τέλειωσε. Ο καθένας μπορεί να φανταστεί ότι υπάρχουν «άλλα επίπεδα», λιγότερο ορατά (ας πούμε: γραφεία, τηλέφωνα, διάδρομοι) που ορίζουν τις εξελίξεις. Έτσι, αν τολμήσει κανείς να φανταστεί τις λέξεις «εργατικός ανταγωνισμός» είναι καταγέλαστος. Αυτό είναι διασταύρωση πελατών και πολιτευτών / παρόχων· όχι ταξική πάλη…

Κι όμως: σ’ αυτές ακριβώς τις «υπόγειες», «αδιάκριτες», «μισομαφιόζικες» μεσολαβήσεις υπάγεται η εργασία. Στα μέρη μας. Όχι μόνο με την «τυπική» έννοια του έργου, του ωραρίου, του μισθού. Αλλά και σαν ιδεολογία, που υπερκαθορίζει τα προηγούμενα. Χάρη σ’ αυτές τις ακλόνητες μεσολαβήσεις έχει κατασκευαστεί η επίσης ακλόνητη ιδέα της «θέσης» εργασίας, και μάλιστα «προσωπικής». Μια ιδέα «ιδιοκτησίας της θέσης» (εργασίας), που είτε μορφοποιείται με την «μονιμότητα» είτε γίνεται αντικείμενο επιθυμίας (λόγω «προσωρινότητας»). Συνεπώς: αυτές οι ακλόνητες μεσολαβήσεις κατασκευάζουν, ανακατασκευάζουν, και διατηρούν ακμαίο τον μικροαστισμό του μισθωτού: πουλάει μεν την εργασιακή δύναμή του, από τυπική άποψη· είναι όμως, ταυτόχρονα, ιδιοκτήτης της «θέσης» (εργασίας). Και σαν τέτοιος απορρίπτει μετά βδελυγμίας την συναίσθηση ότι είναι εργάτης. (Αν δεν είναι ακόμα «ιδιοκτήτης της θέσης» εργασίας, σκοπεύει να γίνει το γρηγορότερο…).

Δεν τελειώνει εδώ η αλληλουχία. Αν η μισθωτή εργασία είναι (ή οφείλει να είναι) ιδιοκτησία θέσης· αν, δηλαδή, το μικροαστικό κοσμοείδωλο υπερκαθορίζει την εργατική πραγματικότητα, τότε και κάθε άλλη έκφραση του μικροαστισμού είναι «εργασιακά» δικαιολογημένη. Όπως: να κάνω μια δικά μου δουλειά· να θεσμίσω επίσημα, δηλαδή, την «ιδιοκτησία μιας θέσης» (εργασίας) – ελεύθερος επαγγελματίας. Κι ακόμα πιο πέρα: να «πετύχω», ώστε να κάνω προσλήψεις ανθρώπων που θα δουλεύουν για μένα αλλά δεν θα είναι εργάτες· θα είναι κι αυτοί ποτισμένοι απ’ τα μικροαστικά στερεότυπα. Δεν θα αποσπώ υπεραξία απ’ αυτούς, ούτε θα τους εκμεταλλεύομαι: θα τους παραδειγματίζω μάλλον μέσω της «επιτυχίας μου»… να «πετύχουν» κι αυτοί / ές, κάποτε. (Εννοείται ότι σαν τέτοιοι δεν έχουν δικά τους δίκαια· θα χαίρονται, απλά, απολαμβάνοντας την καλωσύνη μου και το πετυχημένο μου παράδειγμα.)

Ο πολιτικός προσοδισμός είναι ο γενικός κανόνας που έχει γεννήσει και δικαιολογεί τον πατερναλισμό. Συνδικαλιστικό, εργοδοτικό, κλπ. Αλλά επίσης ο προσοδισμός ανανεώνεται και συντηρείται απ’ τον πατερναλισμό. Ας πούμε βρίσκονται σε «συνεταιρική σχέση».

Χλαπάτσα, λοιπόν, δεν θα πάθουμε απ’ τα σκουπίδια. Σαν εργάτες υποφέρουμε από μια άλλη «μόλυνση», μόνιμη, βαθιά και χρόνια…

Συρία

Παρασκευή 30 Ιούνη. Καθώς οι φιλοΆσαντ ένοπλοι δείχνουν να έχουν εξασφαλίσει την πρόσβασή τους στα σύνορα με το ιράκ ανακόπτωντας τον αμερικανικό σχεδιασμό, και ενώ προωθούνται και απ’ τα νότια συγκλίνοντας προς την Deir ez-Zor, ο αμερικανικός στρατός φαίνεται ότι αερομεταφέρει άγνωστο αριθμό proxies του απ’ τον αχρηστευμένο θύλακα της al-Tanf προς τα βόρεια, στις ypgκρατούμενες περιοχές. Φαίνεται ότι η Ουάσιγκτον θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να φτάσει πρώτη στην Deir ez-Zor, όπου εκτός απ’ τους αποκλεισμένους 120.000 αμάχους υπάρχουν και μερικές χιλιάδες στρατιώτες του Άσαντ, που ανεφοδιάζονται τακτικά από αεροπλάνα και ελικόπτερα. Ή, εναλλακτικά, να «κλείσει» όσο μεγαλύτερο μέρος μπορεί των συρο-ιρακινών συνόρων σ’ αυτή τη μεριά.

Όλα αυτά ενώ «εκκρεμεί» η … ακόμα επίθεση με χημικά όπλα – του Άσαντ…

Μια υπενθύμιση της σοβαρότητας που έχει η διακύβευση – επί του εδάφους και όχι μόνο: συνεχόμενη και αξιόπιστη χερσαία διαδρομή απ’ το ιράν ως τις μεσογειακές ακτές, μέσω ιράκ / συρίας και λιβάνου δεν έχει υπάρξει τα τελευταία 40 χρόνια. Στα ‘80s ο Χουσεΐν με τον 8ετή πόλεμο κατά της Τεχεράνης (που έχασε)· ύστερα, στα ‘90s, η σταθερά εχθρική στάση του ιρακινού καθεστώτος εναντίον του ιρανικού· μετά η αμερικανική εισβολή και κατοχή· και τέλος η εδαφική επέκταση του isis στην ιρακινή και την συριακή επικράτεια, εξασφάλισαν αυτήν την ασυνέχεια.

Τώρα… τώρα συμβαίνουν 2 πράγματα ταυτόχρονα. Πρώτον, μια τέτοια χερσαία διαδρομή (μελλοντικά και σιδηροδρομική) ενδιαφέρει και το Πεκίνο («δρόμοι του μεταξιού»…). Και δεύτερον, η στρατιωτική κατάρρευση του isis αφήνει όσους έχουν ποντάρει στην «διακοπή» μιας τέτοιας «γραμμής επικοινωνίας», δηλαδή την Ουάσιγκτον, τον Τελ Αβίβ, και τους όποιους συμμάχους τους χωρίς άμεση εναλλακτική… Εκτός απ’ το να εμπλακούν «αυτοπροσώπως» στην κατοχή εδαφών είτε στη συρία είτε στο ιράκ είτε και στα δύο.

Η Ουάσιγκτον επειδή δεν έχει αυτήν την στιγμή σκοπό να στείλει χιλιάδες πεζοναύτες και στη συρία (έχει σοβαρό πρόβλημα και στο αφγανιστάν…) προσπάθησε ως τώρα, με μικρή δική της συμμετοχή, να εκπαιδεύσει κάποιους διαθέσιμους αντιΆσαντ ένοπλους, στο νότο, στα σύνορα με την ιορδανία, γύρω απ’ την συνοριακή πόλη al-Tanf. Με σκοπό να καταλάβουν αυτοί, για λογαριασμό της, τα σύνορα συρίας / ιράκ ως, τουλάχιστον τον Ευφράτη.

Αλλά αυτοί οι μισθοφόροι έχουν αποδειχθεί ως τώρα πολύ περιορισμένων ικανοτήτων. Φαίνεται ότι προτιμούν να «εκπαιδεύονται» και να πληρώνονται παρά να πολεμούν… Επιπλέον οι φιλοΆσαντ (απ’ ότι φαίνεται οι ιρανοί «φρουροί της επανάστασης») παρέκαμψαν το εμπόδιο του θύλακα της al-Tanf και έχουν τον πρώτο λόγο και προς τις δύο κατευθύνσεις. Και προς την Deir ez-Zor, και προς την πόλη Abu Kamal, στο πλάι του Ευφράτη, ακριβώς στα σύνορα με το ιράκ.

Παρότι υπάρχουν ακόμα αρκετές δεκάδες χιλιόμετρα να καλυφθούν, σ’ αυτές τις κυρίως ερημικές εκτάσεις δεν υπάρχουν αξιόμαχες δυνάμεις του isis ώστε να εμποδίσουν την προώθηση των φιλοΆσαντ. Ίσως μεγαλύτερο πρόβλημα αυτών των τελευταίων είναι όλο και μακρύτερη επιμελητειακή γραμμή. Αλλά μια ματιά στον χάρτη δείχνει ότι με την τωρινή διάταξη των στρατών η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της έχουν «απομονωθεί» απ’ αυτόν τον βασικό στόχο στα ανατολικά της συρίας.

Θα καλύψουν αυτήν την απομόνωση εφορμώντας απ’ τον βορρά; Θα φανεί σύντομα…

Project europe

Παρασκευή 30 Ιούνη. Μιλώντας στο γερμανικό κοινοβούλιο παραμονές της συνόδου των g20 στο Αμβούργο η Μέρκελ επιβεβαιώσε ότι Βερολίνο και Παρίσι διαμορφώνουν ένα κοινό μεσοπρόθεσμο σχέδιο για την θεσμική εμβάθυνση τόσο της ε.ε. όσο και της ευρωζώνης. Προφανώς δεν μπήκε σε λεπτομέρειες. Επίσης είναι λογικό ότι η δουλειά δεν γίνεται μόνο απ’ αυτά τα δύο κράτη.

Θα χωρέσουν όλοι στην «επιτάχυνση» ακόμα κι αν κινούνται μόνιμα με ασθενοφόρο; Όπως και νάχει η ευρωπαϊκή αναβάθμιση (και η όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών αντιπαλοτήτων που θα προκαλέσει) δεν θα μείνει κρυφή.

Noor 1

Παρασκευή 30 Ιούνη. Δύο αντίπαλες πλευρές κρεμάστηκαν απ’ το τι θα ομολογήσει και τι όχι ένας ισοβίτης, που παζάρευε την μείωση της ποινής του. Η μία απ’ τις δύο θα έχανε έτσι κι αλλιώς. Ποια ήταν αυτή τελικά; Η πλευρά που εκπροσώπησε (;) ο ψεκασμένος υπ.αμ…

Θα τελειώσει εκεί η «αναμέτρηση»; Η φαιορόζ κυβέρνηση νοιώθει καλά;

Σκουπιδιάρηδες

Πέμπτη 29 Ιούνη. Εντελώς mainstream οι «ερμηνείες»: οι συμβασιούχοι των δήμων έχουν δίκιο· οι συμβασιούχοι των δήμων έχουν άδικο.

Δυο λεπτά ολέθρια «κοινή γνώμη» με τις στερεοτυπικές και αλλοπρόσαλλες γνωματεύσεις σου… δύο λεπτά! Το ζήτημα «σκουπίδια» στο ελλαδιστάν είναι πολύ περισσότερα απ’ την εργασία. Είναι και κεφάλαιο. Είναι και εξουσίες. Και δεν είναι η πρώτη φορά που αυτή, η εργασία, επιστρατεύεται κυριολεκτικά στους λογαριασμούς των αφεντικών. Συνειδητά ή όχι.

Το αξιοσημείωτο είναι ότι κανένας πατριώτης δεν μπορεί να κατηγορήσει τους γνωστούς (τον Σόιμπλε, την Μέρκελ, τον Τόμσεν, το δντ, το ευρώ) για το θέμα: είναι παμπάλαιο, «πρόβλημα» δεκαετιών! Κάτι είναι κι αυτό: επιστρατεύονται τα προ-μνημονιακά κλισέ. Κανείς δεν θα το αμφισβητούσε, και κανείς δεν το θυμάται: είναι ζήτημα αυθεντικά ελληνικό, ανατομία του κράτους, του παρακράτους, του κεφάλαιου, του κρατικού συνδικαλισμού· κι αυτής της ισχυρής συγκολλητικής ουσίας: του πολιτικού προσοδισμού.

Δεν θα το αναλύσουμε. Θα θυμίσουμε όμως ότι η «γραμμή» ξεκινάει απ’ τα μαζικά μικροαστικά ήθη του τι και πως «ξεφορτωνόμαστε τα σκουπίδια μας» (τις «βρώμικες εκροές» της καθημερινής ζωής μας) και φτάνει ως τις εργολαβίες των χωματερών. Εκεί που τα σκουπίδια (η μεταφορά τους, το θάψιμο, η επεξεργασία, κλπ) είναι κυριολεκτικά χρυσάφι.

Μέσα σ’ αυτό το σύμπαν τα γραφειοκρατικά συνδικάτα πράγματι θέτουν το ζήτημα της εργασίας… Πως όμως; Με τρόπο που να ταιριάζει στον πολιτικό προσοδισμό: Διορίζεις; Παίρνεις ψήφους. Ο κυρ Σκουρλέτης πάνω σ’ αυτό το μοτίβο έπαιξε, και τα έκανε σκατά. Αλλά ούτε οι εργάτες της καθαριότητας έχουν άλλο μοτίβο. Κι αυτοί στο ίδιο παίζουν. Και οι μεν εργατοπατέρες ξέρουν το γιατί. Οι απλοί, «ανώνυμοι» συμβασιούχοι είναι σίγουροι ότι αυτή η «μονιμότητα» που θα μπορούσε να τους υποσχεθεί οποιαδήποτε πολιτική βιτρίνα είναι στ’ αλήθεια τέτοια; Μ’ άλλα λόγια: η αντίληψή τους για τις εργασιακές σχέσεις είναι τα προσοδικά (αλλά και ξεθωριασμένα) ‘80s; Τόσα καταλαβαίνουν; Μετά από 7 ή 8 χρόνια διαχείρισης της κρίσης ελπίζουν σ’ αυτό που ήλπιζε η προηγούμενη γενιά; Ότι «κάποιος» θα τους βολέψει να «χωθούν κάπου» και, έτσι, θα την βγάλουν καθαρή; Τόσο έξυπνοι είναι;

Κι όμως: και αυτό το τμήμα της σύγχρονης εργατικής τάξης στην ελλάδα μέχρι εκεί σκέφτεται! Να την χωθεί κάπου σήμερα «υπό την αιγίδα του δημοσίου»… και αύριο βλέπουμε. Αυτό λέγεται καιροσκοπισμός. Και θα περίμενε κανείς ότι η πιο πρόσφατη 7ετία να ήταν διδακτική για την συντριβή που προκαλεί… Αλλά όχι.

Οπότε; Πρέπει να αποφανθούμε για το αν θα πρέπει να έχουν όλοι και όλες μια αξιοπρεπή δουλειά πληρωμένη κατ’ ελάχιστο σύμφωνα με τις σύγχρονες βασικές ανάγκες μας; Το έχουμε κάνει: 30 ώρες βασικός χρόνος εβδομαδιαίας εργασίας / 900 ευρώ καθαρός κατώτατος μισθός…. Χωρίς «χώσιμο» και «τακτοποίηση» με την εγγύηση των μεν ή των δε πολιτικών βιτρινών. Μόνο με την εγγύηση του ταξικού ανταγωνισμού! Φτάνει και περισσεύει· όταν υπάρχει!

Γιατί οι τωρινοί συμβασιούχοι των δήμων (αύριο οι περισσότεροι πάλι άνεργοι) δεν σκέφτονται σαν εργατική τάξη; Είναι απλό: επειδή σκέφτονται σαν «πελάτες» της μίας ή της άλλης κυβέρνησης, της μιας ή της άλλης εξουσίας.

Κάτι άλλο; Υπάρχει κάτι άλλο;

Δημόσια τάξη 1

Πέμπτη 29 Ιούνη. Εφόσον η φαιορόζ κυβέρνηση, τόσο καλή στις διαπραγματεύσεις, συνεχίζει να διατηρεί ένα σωρό υπουργεία που στον τίτλο τους έχουν (ακόμα και όταν δεν φαίνεται) το «και θρησκευμάτων» (π.χ.: άμυνας και θρησκευμάτων· οικονομικών και θρησκευμάτων· δημοσίων έργων και θρησκευμάτων· κ.ο.κ.) είναι εύλογο ότι η «συμμορία με τα μαύρα» κανονίζει τι και πως θα διδάσκεται στα σχολεία.

«Έκοψε» λοιπόν η «ιερά σύνοδος» κάτι τραγούδια που, ποιος ξέρει ποια απελπισμένη «προοδευτική» έμπνευση, είχε ρίξει μέσα στην διδακτέα ύλη. Την παμπάλαιη συννεφούλα του καιροσκόπου Σαββόπουλου (άγνωστο γιατί… μήπως επειδή πριν κάτι δεκαετίες ήταν «νεο-ορθόδοξος»;) και τον μπαγάσα του Άσιμου. Αυτός ήταν αναρχικός και άθεος βέβαια… Οπότε σωστά!

Μια χαρά είναι οι μηχανισμοί. Στα καλύτερά τους! Για «πρώτη» και «δεύτερη» φορά αριστέρα είναι σε τέτοια φόρμα ώστε άνετα θα βγάλουν όλη τη χιλιετία! Οπότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να τραγουδιέται εν χορώ (αλλά σε χαμηλή ένταση, μουρμουρητά…) μέσα σε κάθε τάξη, την ώρα των «θρησκευτικών», σαν ανταρσία, το:

Θεέ μου μεγαλοδύναμε / πούσαι ψηλά εκεί πάνω

ρίξε λιγάκι τουμπεκί / θεούλη μου / στον αργιλέ μου απάνω.

Ανάμεσα στης εκκλησιάς / τις αψηλές καμάρες

ανάβαμε τις λουλαδιές / θεούλη μου / σα νάτανε λαμπάδες.

Και τα λοιπά.

(Σε περίπτωση που χρειαστεί: για τα μάθηματα ιστορίας, γλώσσας, αρχαίων κλπ, αν χρειάζεται οπωσδήποτε σαν αντάρτικο μουρμούρισμα κάτι από Σαββοπουλamstel, ενδείκνυται το Αχαρνής. Ολόκληρο, και χωρίς political correct περικοπές…)

Δημόσια τάξη 2

Πέμπτη 29 Ιούνη. Η (ας την πούμε) αντιπαράθεση ανάμεσα στους συνδικαλιστές της αστυνομίας και την πολιτική τους ηγεσία, σε σχέση με την ελευθερία του συνέρχεσθαι (και στην πλατεία Εξαρχείων) θα άφηνε σπουδαία περιθώρια δράσης, αν υπήρχε το απαραίτητο χιούμορ.

Πως θα φαινόταν, άραγε, μια τέτοια αστυνομική εκδήλωση στο κέντρο της πλατείας περιφρουρούμενη αυστηρά και αποτελεσματικά από αναρχικούς; Περιφρουρούμενη, σα να λέμε, απέναντι σε πιθανές προβοκάτσιες (της υπόλοιπης) αστυνομίας, σε βάρος μιας ειρηνικής συγκέντρωσης – πως θα φαινόταν αυτό;

Σουρεαλιστικό, οπωσδήποτε!!! Επειδή, πάντως, δεν θα ήταν το μοναδικό στους μετα-μοντέρνους υπερ-θεαματικούς καιρούς μας, η αναβίωση ενός συνθήματος που φωνάζαμε ειρωνικά στα ‘80s στις διαδηλώσεις του “χώρου”, θα γινόταν viral:

Αστυνομικός / συνδικαλισμός / θα είναι η απάντηση / από δω και μπρος!

(Η «απάντηση» στην καταστολή, ωωω!!!: τότε απαγορευόταν ακόμα ο συνδικαλισμός στα σώματα ασφαλείας, συνεπώς τα όργανα που ζητούσαν τη νομιμοποίησή του ήταν «αγωνιστές»… Ωωωω!).

Συρία

Τετάρτη 28 Ιούνη. Η προχθεσινή ανακοίνωση της αμερικανικής κυβέρνησης ότι «το καθεστώς Άσαντ πιθανόν να ετοιμάζει άλλη μια επίθεση με χημικά όπλα» είναι ορισμός της αναγγελμένης προβοκάτσιας. Ο αμερικανικός σχεδιασμός για την συρία έχει «κολλήσει» μετά τις πετυχημένες προωθήσεις του Άσαντ και των συμμάχων του. Που συνεχίζονται. Κι αυτό δεν είναι πια μυστικό. Συνεπώς η Ουάσιγκτον ψάχνει δικαιολογία για να κτυπήσει ξανά, αυτή τη φορά ακόμα πιο επιθετικά, θέσεις του Άσαντ. (Η συγκεκριμένη ανακοίνωση έγινε απ’ το «άσπρο σπίτι», ισχυρίζονται διάφοροι «ειδικοί», εν αγνοία του αμερικανικού υπ.εξ., του πενταγώνου και των μυστικών υπηρεσιών… Γι’ αυτά στο επόμενο σχόλιο).

Γιατί, όμως, αναγγέλει η Ουάσιγκτον την «πιθανή χημική επίθεση» του Άσαντ; Επειδή, απλούστατα, δεν υπάρχει τέτοια· όμως χρειάζεται μια δικαιολογία για αμερικανική επίθεση χωρίς να έχει γίνει «άλλη μια…»: κτυπήσαμε για να προλάβουμε…

Υποθέτουμε πως αν η Ουάσιγκτον κτυπήσει, θα το κάνει με πυραύλους απ’ την Μεσόγειο· είναι η πιο «ακίνδυνη» για τον στρατό της εκδοχή. Όμως θα είναι πετυχημένη μια τέτοια επίθεση; Παραμένει ακόμα ασαφές το γιατί στην προηγούμενη, στις αρχές Απρίλη, έφτασαν οι μισοί πύραυλοι στον στόχο τους· ή αυτό υποστήριξαν οι ρώσοι, χωρίς να μπορεί να τους διαψεύσει ο αμερικανικός στρατός…

Σε μια παράλληλη εξέλιξη πάντως, προχθές, ο γνωστός δημοσιογράφος Seymour Hersh παρουσίασε ισχυρά στοιχεία ότι το αμερικανικό πεντάγωνο ήξερε με βεβαιότητα ότι ο συριακός αεροπορικός βομβαρδισμός στις 4 Απρίλη σε κτίριο της Khan Sheikhoun ΔΕΝ έγινε με “βόμβα χημικών” αλλά με καθοδηγούμενη βόμβα υψηλής ακρίβειας που ο ρωσικός στρατός στη συρία έδωσε στην αεροπορία του Άσαντ αποκλειστικά για την συγκεκριμένη επίθεση. Οι αποκαλύψεις του Hersh είναι εντυπωσιακές επειδή αφορούν και την ως τότε συνεργασία μεταξύ αμερικανικού και ρωσικού πενταγώνου, για να αποφευχθούν «ατυχήματα».

Είναι πλέον τεκμηριωμένο ότι το ψόφιο κουνάβι και το επιτελείο του, ειδικά ο «τρελός σκύλος» υπ.αμ. Mattis και ο επικεφαλής του πενταγώνου ναύαρχος Joseph Dunford, «χρησιμοποίησαν» στις αρχές Απρίλη μια ψευδή, κατασκευασμένη πληροφορία εν γνώσει τους, προκειμένου να εγκαινιάσουν τις επιθέσεις κατευθείαν κατά του Άσαντ.

Και τώρα επανέρχονται…

(Ενδιαφέρον κι αυτό: ο Hersh απευθύνθηκε σε αμερικανικά καθεστωτικά μήντια προκειμένου να εκθέσει τα στοιχεία του. Το απέκλεισαν. Σε απλά ελληνικά: τον έκλασαν. «Δεν μπορούμε να γράψουμε κάτι που θα θεωρηθεί συνηγορία στον Άσαντ και στη Μόσχα» είπαν: για τσατσορούφιανους και μόνο η δικαιολογία στέκει.

Τελικά τα δημοσιοποίησε η γερμανική Die Welt την περασμένη Κυριακή…)

Ηπα

Τετάρτη 28 Ιούνη. Δεν τελειώνει εδώ η ιστορία. Είναι σαφές πια (στην ασταμάτητη μηχανή το έχουμε υποστηρίξει από πολύ νωρίς) ότι το ψόφιο κουνάβι είναι «μπροστινός» κάποιων σκληροπυρηνικών φραξιών του αμερικανικού μιλιταριστικού συμπλέγματος. Ταυτόχρονα όμως υπάρχουν άλλες φράξιες του ίδιου συστήματος που είτε διαφωνούν με αυτόν τον hard core μιλιταρισμό· είτε θέλουν να κάνουν «σωστά την δουλειά τους» (και δεν γουστάρουν ψέματα και παραμύθια στις πλάτες τους)· είτε, τέλος, βρίσκονται λόγω θέσης αρκετά κοντά στα ρωσικά όπλα (στο συριακό πεδίο μάχης) και φοβούνται τις πιθανές ρωσικές απαντήσεις στις αμερικανικές προπαγανδιστικές κατασκευές και δράσεις. Αν δεν υπήρχαν αυτοί ο Hersh δεν θα είχε βρει τα σημαντικά στοιχεία που δημοσιοποίησε προχτές· αυτοί του τα έδωσαν.

Συνεπώς η πλήρης εικόνα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού αυτή την εποχή δεν είναι εκείνη ενός συμπαγούς μηχανισμού με συνοχή και ετοιμότητα απ’ την βάση ως την κορυφή. Είναι μάλλον αυτή ενός καπιταλιστικού κράτους / κεφάλαιου σε βαθιά εσωτερική κρίση, όπου οι πιο επιθετικές φράξιες επείγονται να «δράσουν» («τραβώντας» πίσω τους και όλους τους υπόλοιπους μέσα απ’ την δημιουργία τετελεσμένων) θεωρώντας ότι έτσι θα σώσουν την παγκόσμια αμερικανική ηγεμονία.

Στο βαθμό που αυτό έχει αρχίσει να γίνεται σαφές διεθνώς απ’ τους ανταγωνιστές της αμερικανικής ηγεμονίας, στενεύουν έως εξαφανίζονται τα περιθώρια της διπλωματίας. Με ποιον να διαπραγματευτεί όποιος θέλει· με ποιον απ’ όλους στο αμερικανικό καθεστώς; Αυτό είχε ξεκινήσει ήδη απ’ την προηγούμενη διοίκηση, όταν ο υπ.εξ. Kerry εμφανιζόταν ανίκανος να ελέγξει δράσεις των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών που είχαν άλλη «γραμμή». Αλλά τότε, ακόμα, θα μπορούσε κανείς να αναρωτιέται για το αν τα συστατικά του βαθέος αμερικανικού κράτους κινούνται ημιανεξάρτητα μεταξύ τους ή αν ο Kerry βολευόταν με το παιχνίδι του «καλού μπάτσου / κακού μπάτσου».

Τώρα πια είναι σαφές ότι οι σκληροπυρηνικές μιλιταριστικές φράξιες (και των δύο κομμάτων) συγκλίνουν πίσω απ’ την εικονική προεδρία του ψόφιου κουναβιού· χωρίς ωστόσο να έχουν εξασφαλίσει την «εσωτερική εθνική ενότητα». Βιάζονται, και πέφτουν σε λάθη.

Εννοείται πως οι εκτός συνόρων αντίπαλοί τους τα βλέπουν όλα αυτά…

(φωτογραφία: ο Άσαντ σε χθεσινή επίσκεψή του στη ρωσική βάση στο Hmeimim. Η σκηνή έχει κάτι αλληγορικό: σημαδεύοντάς τον μπορεί άνετα κάποιος να πετύχει … τον ρωσικό στρατό…)

Μέση ανατολή

Τετάρτη 28 Ιούνη. Είναι κάτι κακιές γλώσσες που λένε ότι ο Jared Kushner (γαμπρός και σύμβουλος του ψόφιου κουναβιού) έχει χρεωκοπήσει σε διάφορες μπίζνες του, και χρειάζεται επειγόντως μεγάλα ποσά… που θα τα δώσει (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) το φιλαράκι του: ο Mohammed Bin Salman, ο «αντιβασιλιάς» του Ριάντ. Μ’ αυτόν τον τρόπο οι κακιές γλώσσες «προσωποποιούν» το τρίγωνο Ουάσιγκτον – Ριάντ – Τελ Αβίβ. Γιατί, βέβαια, (είναι γνωστό), ο Jared Kushner είναι πολύ πιστός φίλος οτιδήποτε ακροδεξιού στο ισραηλινό καθεστώς, χρηματοδότης του κτισίματος χιλιάδων οικισμών στη δυτική Όχθη (μπορεί να έχει και οικοδομικές εταιρείες ο άνθρωπος) κλπ κλπ.

Μακρυά απ’ τα πρόσωπα τώρα: το Τελ Αβίβ ευελπιστεί σε επισημοποίηση της σχέσης αγάπης που έχει αναπτυχθεί με το Ριάντ. Οι ισραηλινοί καθεστωτικοί δεν είναι χαζοί: αυτή η φιλία μεσοπρόθεσμα θα επιταχύνει την κρίση και την διάλυση στην αραβική χερσόνησο. Οι σεΐχηδες ψάχνουν σωσίβια· αλλά είναι αμφίβολο αν όλοι οι υπήκοοί τους μπορούν να πουλήσουν την υπόθεση της παλαιστίνης.

Όμως μέχρι να συμβεί αυτή η τελική διάλυση, το μιλιταριστικό ισραηλινό καθεστώς θα έχει εξασφαλίσει οπωσδήποτε βάσεις (φανερές ή κρυφές δεν έχει ιδιαίτερη σημασία) στην αραβική χερσόνησο. Για να σημαδεύει από εκεί την Τεχεράνη. Αυτό είναι εύκολο, και θα μπορούσε να γίνει πολύ γρηγορότερα απ’ ότι νομίζει κανείς: ο «αντιβασιλιάς» Salman είναι ψυχωσικός κατά του ιράν· και ούτε λόγος ότι δεν θα χεζόταν απ’ την χαρά του αν μπορούσε να «φιλοξενήσει» κάμποσες ισραηλινές μοίρες, αντιαεροπορικά συστήματα, κλπ κλπ. Ίσως ίσως και καμιά πυρηνική κεφαλή…

Σε κάθε περίπτωση η iaf θα κάνει εκεί «κοινές στρατιωτικές ασκήσεις». Δεν ξέρουμε αν στην Αθήνα ανησυχούν μήπως χάσουν τους «πελάτες» απ’ το Τελ Αβίβ όταν η ισραηλινή αεροπορία βρεί στη γειτονιά της ζωτικό χώρο για την εκπαίδευσή της.

Ε, μπορεί να τους μείνουν τίποτα «ψιλά», σαν τις (μάλλον συμβολικές) ασκήσεις πιλότων του φιλέλληνα αδελφού στρατηγού Σίσι… Κι αν βρει κι αυτός πιο ενδιαφέρουσα την σαουδαραβική έρημο, ε, ας κάτσουν κάτω στη γωνία (οι έλληνες πατριώτες) κι ας βουρκώσουν: η μικρή Μαρία / κάθεται και κλαίει / που δεν την παίζουνε / οι φιλενάδες της…