Πέμπτη 25 Μάη. Ξεχάστε τα περί «εκλογών», γερμανικών ή οτιδήποτε άλλο. Πρόκειται όχι απλά για αντιστροφή αλλά για διαστροφή της πραγματικότητας! Εκεί που έχει φτάσει, μετά από εφτά χρόνια, το χάλι της «μικρής ασθενούς» το πρόβλημά της μεταχείρισής της είναι πολιτικό – όμως με πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Αυτό το ξέρουν οι πάντες, τόσο στην ε.ε. και στην ευρωζώνη, όσο και στο δντ και την εκτ· πέρα και άσχετα απ’ το αν κάποια «πολιτική» του ενός ή του άλλου είδους είναι στην αρμοδιότητά τους ή όχι· υπάρχουν και «τεχνοκράτες» γαρ.
Ποιο είναι το πρόβλημα; Ότι με τα τωρινά δεδομένα, με το είδος του καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού που η μεγάλη πλειοψηφία τόσο του «λαού» όσο και των «αρχόντων» ΔΕΝ θέλει να κάνει, η Αθήνα είναι μάλλον απίθανο να μπορεί να πληρώνει δόσεις και τόκους των (πολιτικών) δανείων που έχει ήδη πάρει, ενόσω θα συνεχίζει να δανείζεται, απ’ τις «αγορές» ή απ’ τον Δ του Κενταύρου. Αυτό συνεπάγεται ότι «σήμερα ή αύριο» θα πρέπει να «σβήσει» ένα κάποιο μέρος του υπάρχοντος χρέους. Για δεύτερη φορά· η πρώτη ήταν το 2012…
Οι τεχνοκράτες του δντ, οχυρωμένοι όπως όπως πίσω απ’ τις οικονομοτεχνικές προσεγγίσεις τους, έχουν δίκιο επ’ αυτού. Βάζουν κάτω τα νούμερα, τα ζυγίζουν έτσι, τα ζυγίζουν αλλιώς, τα προεκτείνουν στον χρόνο, τα διαιρούν, τα πολλαπλασιάζουν, τα προσθέτουν και τα αφαιρούν· αλλά ο λογαριασμός δεν βγαίνει. Εκεί διασπώνται μεταξύ τους και το έχουν δείξει. Το μεγαλύτερο μέρος αυτών των τεχνοκρατών (πιθανόν όχι απ’ τα ευρωπαϊκά κράτη) αποφαίνεται ότι μια είναι η λύση: το χάρισμα χρεών. Το μικρότερο μέρος λέει ότι «δεν χρειάζεται».
Υπάρχει, ωστόσο και άλλη πλευρά στο θέμα. Τι σημαίνει να χαρίζονται χρεωστούμια σε κράτη; Δεν είναι η πρώτη φορά που κάτι τέτοιο θα συμβεί στην παγκόσμια καπιταλιστική ιστορία· ούτε και η τελευταία. Πάντα, όμως, τέτοιες χάρες γίνονται υπό συγκεκριμένους όρους· αυστηρούς, ανάλογα με την περίπτωση.
Εκείνο που είναι πρωτοφανές είναι ότι η ελληνική περίπτωση ΔΕΝ είναι κάποιου «μεμονωμένου κράτους», αλλά ενός μέλους μιας νομισματικής ένωσης. Οι τεχνοκράτες του δντ ΔΕΝ ζητάνε απ’ το ταμείο «τους» να χαρίσει χρωστούμια. Το ζητάνε απ’ τα υπόλοιπα μέλη της νομισματικής ένωσης. Τον esm σίγουρα. Λογικά, λοιπόν, ή αναπόφευκτα κλείνουν και το μάτι: … κάντε το βάζοντας και τους όρους σας…
Αυτή η “πίεση” δεν θα έπρεπε να αρέσει στην Αθήνα. Εκτός αν το κόμμα της δραχμής κάνει πάντα κουμάντο, απ’ το παρασκήνιο.
Ποιοι είναι αυτοί οι όροι; Όχι μόνο ο γερμανός υπ.οικ. αλλά σίγουρα αυτός εκ μέρους της μεγάλης πλειοψηφίας των κρατών / μελών της ευρωζώνης, έχει πει τον βασικό, εδώ και 5 χρόνια: έλληνες, φεύγετε απ’ την ευρωζώνη (όπου δεν έπρεπε καν να έχετε μπει…) και εμείς σας «κόβουμε» αξιόλογο μέρος του ως τώρα χρέους σας. Θα έχετε διπλό «όφελος»: θα χρωστάτε λιγότερα και θα έχετε και την δραχμούλα σας, ώστε να υποτιμήσετε ακόμα περισσότερο τόσο την εργασία όσο και τα πάγιά σας, μπας και καταφέρετε να γίνεται στοιχειωδώς «ανταγωνιστικοί» μέσα στη διεθνή αγορά εμπορευμάτων και υπηρεσιών…
Υπ’ αυτόν τον όρο (της «έξωσης») το ζήτημα του χαρίσματος μέρους των ελληνικών χρεών μπορεί, πράγματι, να ξανακουβεντιαστεί στα κοινοβούλια των καταραμένων δανειστών· ακόμα και να εγκριθεί. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, το θέμα “τι θα γίνει με τον ελλαδιστάν που δεν μπορεί να πληρώσει;” (θα) είναι κουβέντα «ανθρωπιστικού τύπου», με θέμα τον ίδιο, γνωστό ζητιάνο… Και την αναπόφευκτη εχθρότητα στις τακτικές του.
Το να ξανακουβεντιαστεί το θέμα “ελληνικό χρέος” στα κοινοβούλια των κρατών που (με κοινοβουλευτικές αποφάσεις) δανείζονται και με την σειρά τους δανείζουν την Αθήνα υπό τον όρο της «έξωσής» της, δεν θα ήταν μια συζήτηση «τιμωρητική» ή «προτεσταντικής ηθικής». Στην ιστορική φάση που τα ίδια κοινοβούλια (των κρατών / μελών της ευρωζώνης) θα πρέπει να πάρουν αποφάσεις για το update της ε.ε. και της ευρωζώνης, μια τέτοια συζήτηση για το «ελληνικό ζήτημα» θα αφορούσε την δυνατότητα ενός (καπιταλιστικού) club «να διορθώνει τα λάθη του». Να ξεφορτωθεί τα βαρίδια του. Ή έτσι θα νομιμοποιούνταν.
Το ότι το club θεώρησε πριν κάτι χρόνια πως το ελλαδιστάν άξιζε μια θέση στην «α κατηγορία» του project europe είναι τέτοιο λάθος· κυρίως του Βερολίνου και ακόμα περισσότερο του Παρισιού.
Όμως όλα αυτά είναι προς το παρόν δύσκολο να ειπωθούν ρητά· περισσότερο απ’ ότι έχουν ειπωθεί ως τώρα. Οπότε καταστρώνονται διάφορα στραμπουληγμένα deal, όπως αυτό μεταξύ δντ (;) και ευρωζώνης· εκείνο που απέρριψε μεν ο εξοχότατος και οι σύμβουλοί του, αλλά δεν φαίνεται να υπάρχει και κάτι καλύτερο να διαλέξει…
Είναι ασκήσεις επί χάρτου· έχουμε σοβαρές αμφιβολίες αν θα τις διάλεγαν ακόμα κι εκείνοι που, για λόγους ελιγμών, τις προτείνουν. Ίσως περιμένουν κάτι. Ή ίσως ελπίζουν στην famous “ελληνική παραφορά”…
(Εν τω μεταξύ, για άγνωστο λόγο, έχουν περισσέψει δυο ντουζίνες «προαπαιτούμενα». Τι είδους να είναι, άραγε, και κατάφεραν να ξεγλυστρίσουν απ’ τις 900 τόσες σελίδες που ψηφίστηκαν τις προάλλες; Πάλι πήγαν να κοροϊδέψουν οι ντόπιες βιτρίνες;)