Month: May 2017

Τρίτη 23 Μάη. Το γεγονός ότι το υποστηρίξαμε από πολύ νωρίς, απ’ το 2010, απ’ τις σελίδες του (χάρτινου) Sarajevo δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να το επαναλάβουμε: η ρητορική «του δημόσιου χρέους» ήταν, απ’ την αρχή, μια πολιτική παγίδα. Προορισμένη να κρύψει τόσο τα γενικά χαρακτηριστικά της καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης όσο (κι αυτό είναι το σημαντικότερο εδώ) τα ειδικά χαρακτηριστικά της ελληνικής εκδοχής της. Το γεγονός ότι αυτή η ρητορική δούλεψε σχεδόν αποκλειστικά στην ελλάδα, ενώ αλλού (στην ιρλανδία, στην ισλανδία, στην ιταλία, στη νότια κύπρο) το πράγμα ονομάστηκε πότε πότε πιο κοντά στην πραγματικότητα (: οι τράπεζες, ο χρηματοπιστωτισμός) θα πρέπει να αποδοθεί (εμείς εκεί το αποδώσαμε) στην «φρέσκια και αβέβαιη» σχέση των ελλήνων με τις τράπεζες· το είδος της οποίας αποδείχθηκε πανηγυρικά απ’ το 2015 και μετά.

Πέρα, όμως, απ’ αυτήν την άποψή μας (που δεν θα παρουσιάσουμε περισσότερο εδώ) υπάρχουν ορισμένα «σκληρά δεδομένα» που υποδεικνύουν ότι η ελληνική «προτεραιότητα στο κόψιμο του χρέους» είναι μια έντεχνη (;) τοποθέτηση του κάρου μπροστά απ’ το άλογο. Ή, επί το ελληνικότερο, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Εξ ου και η παράδοξη από πρώτη ματιά σύμπλευση με το άθλιο δντ: αυτό ψάχνει τρόπο για να φύγει απ’ την “φροντίδα της μικρής ασθενούς”, ενώ τα αφεντικά της, εδώ, προσπαθούν να κρύψουν την “αρρώστια” της…

Η απόδειξη, στραμπουλιγμένη μεν αλλά αρκετή αν την προσέξει κανείς, βρίσκεται στην ίδια την ελληνική ρητορική προς τους πάνκακους πολιτικούς δανειστές: μειώστε μας το χρέος (ώστε να μπορούμε να το ξεπληρώσουμε) για να «βγούμε στις αγορές» και να δανειστούμε κι άλλο… Και μάλιστα με επιτόκιο τρεις ή και τέσσερεις φορές μεγαλύτερο!

Σας φαίνεται ότι αυτό στέκει; Τι θα σκεφτόταν κάποιος “fund”, με πολλούς παράδες, που θα παρακολουθούσε ένα κράτος να παρακαλάει τους εταίρους του δανειστές να του μειώσουν τα χρωστούμια – για να μπορεί να ξαναδανειστεί; Θα το θεωρούσε αξιόχρεο αυτό το κράτος; Θα το δάνειζε; Θα το δάνειζε «φτηνά» ή «ακριβά»; Θα το θεωρούσε «αξιόχρεο» όταν ζητάει, για δεύτερη φορά, να του … χαριστούν, για να ξαναδανειστεί, και μάλιστα πιο ακριβά;

Παρά τον παραλογισμό, υπάρχει ένας πολύ σοβαρός, δομικός λόγος που το ελληνικό κράτος / παρακράτος έχει βάλει μπροστά το χρέος και την μείωση του. Καλόμαθε με το psi του 2012. Κυρίως όμως, αν δεν έκανε αυτό, θα έπρεπε να βάλει μπροστά τις περιβόητες δομικές μεταρρυθμίσεις. Και επειδή αυτές που ζητούν οι τρισκατάρατοι είναι σκληρές και απάνθρωπες, θα έπρεπε να έχει βάλει μπροστά τις δικές του δομικές μεταρρυθμίσεις. Τις γλυκιές και ανθρώπινες…

Τέτοιες που, ωστόσο, θα αποδείκνυαν στους αγοραίους δανειστές ότι έχει γίνει αξίοχρεο (που σημαίνει ότι δεν θα δανείζεται πλέον για προσοδικούς λόγους). Κι αφού (και όταν) θα το αποδείκνυαν αυτό οι δικές του ουσιαστικές, δομικές μεταρρυθμίσεις, όταν δηλαδή θα ήταν σε θέση να πει «τώρα μπορώ να ξεπληρώνω τα χρέη μου», τότε θα μπορούσε να στραφεί στους πάνκακους πολιτικούς δανειστές λέγοντάς τους: μήπως μπορείτε τώρα που έχω το ο.κ. των «αγορών», να με διευκολύνετε σε σχέση με τα χρέη που έχω προς εσάς;

Όμως αυτό δεν σκοπεύει να το κάνει το ελληνικό κράτος / παρακράτος και οι πραγματικοί του άρχοντες. Δεν το έκανε εδώ και σχεδόν 180 χρόνια! Για να το αποφύγει κάνει το ανάποδο. Πέφτει κάτω, σφαδάζει σα να το έχουν σφάξει, μπας και πείσει τον διαιτητή να δείξει κόκκινη κάρτα στον αντίπαλο, ή να κερδίσει πέναλντι…

Όμως έτσι, ακόμα και στην ιδανικότερη των περιπτώσεων (όπου οι πάνκακοι αποδεικνύονται καλύτεροι), η περιβόητη «έξοδος στις αγορές» θα γίνει με επιτόκιο 4%, 4,5%, ή 5%, για λίγο, ίσα «νάχουμε να λέμε»… Και μετά ξανά πίσω στον φτηνό πολιτικό δανεισμό (γύρω στο 1%) των πάνκακων.

Τρίτη 23 Μάη. Η πιο πρόσφατη (και καθόλου μοναδική) απόδειξη της καθεστωτικής κουτοπονηριάς των ντόπιων αφεντικών και των λακέδων τους, είναι μια συνέντευξη που έδωσε ένας φαιορόζ αξιωματούχος, ένας «παρακοιμώμενος», ο «υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ» – αργομισθίες του κερατά! – Δημήτρης Λιάκος στην κυβερνητική / καθεστωτική «αυγή» στις 14 Μάη (2017).

Εκεί, συνεπής στην λογική της εξαπάτησης, τοποθετεί «στη σειρά» το τι πρέπει να γίνει «για την ανάπτυξη». Πρώτα (τι άλλο;) να χαριστεί ένα καλό μέρος του χρέους ή, σε κάθε περίπτωση, να ρυθμιστεί έτσι ώστε το δντ και η εκτ να θεωρήσουν την Αθήνα «αξιόχρεη». Ύστερα να μπουν τα ελληνικά κρατικά ομόλογα στην «ποσοτική χαλάρωση» της εκτ, μια κίνηση που θα διευκολύνει μόνο τον διατραπεζικό διεθνή δανεισμό των ελληνικών τραπεζών· που βουλιάζουν σταθερά εδώ και πάνω από 7 χρόνια…. χωρίς να «φταίει» κανείς απ’ τους παλιούς διοικητές τους, ούτε στο ελάχιστο…. Χωρίς κανένας απ’ αυτούς να έχει παντελονιάσει σέντσι… (Εεεε;)

Κι αφού γίνουν όλα αυτά, μ’ αυτήν την σειρά, τότε και μόνον τότε:

…Απαραίτητη προϋπόθεση… η υιοθέτηση ενός προοδευτικού σχεδίου μετασχηματισμών και αλλαγών που θα συμβάλουν στον εκμοντερνισμό της οικονομίας.

Ένα αυθεντικά προοδευτικό μεταρρυθμιστικό πρόταγμα απαιτεί βαθιές τομές στη διοίκηση και τις δομές του κράτους, στο δικαστικό σύστημα και στην απονομή δικαιοσύνης, στα συστήματα προμηθειών του Δημοσίου, στη δημιουργία ενός φιλικού προς την επιχειρηματικότητα περιβάλλοντος, στην αντιμετώπιση της διαφθοράς, στην εδραίωση του αισθήματος δικαίου, ισονομίας, αξιοκρατίας και δίκαιου ανταγωνισμού κόντρα στα αντιδραστικά παγιωμένα συμφέροντα.

Παπατζιλίκια και παπαριές! Παπαριές και παπατζιλίκια!!! Τι ακριβώς ήταν που εμπόδισε, εδώ και πάνω από 2 χρόνια, τις φαιορόζ βιτρίνες να κάνουν “…βαθιές τομές στη διοίκηση και τις δομές του κράτους, στο δικαστικό σύστημα και στην απονομή δικαιοσύνης, στα συστήματα προμηθειών του Δημοσίου…” για να μείνουμε μόνο σ’ αυτά; Την στιγμή, μάλιστα, που οι τρισκατάρατοι ΕΚΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ εντόπιζαν απ’ την αρχή τα δομικά προβλήματα του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου, σε σημείο ώστε να φτιάξουν κοτζάμ “task force” από διάφορους ευρωπαίους τεχνοκράτες, ειδικούς της δημόσιας διοίκησης, και να τους πληρώσουν να έρθουν στην ελλάδα να δείξουν στους ντόπιους πως δουλεύει σωστά ένα ράφι, μια αποθήκη, ένα αρχείο και ένα υπουργείο οικονομικών; Τι ήταν αυτό που «έσπρωξε» την φαιορόζ κυβέρνηση να τους ξαποστείλει όλους αυτούς, την άνοιξη του 2015, με ένα παγερό και πομπώδες «ευχαριστούμε, δεν σας χρειαζόμαστε, τα ζητήματα είναι πολιτικά»;

Ηθικό δίδαγμα: Φυσικά και κάπου στο πίσω πίσω μέρος των άδειων κεφαλιών τους όλες οι πολιτικές βιτρίνες, εδώ και πάνω από 20 χρόνια, το ξέρουν: αν υπήρχε ποτέ περίπτωση να γίνει το μαγαζί «ευρωπαϊκών προδιαγραφών» (πάντα από καπιταλιστική άποψη) θα έπρεπε να γίνει κάτι σαν εμφύλιος. Αλλά αυτοί εκπροσωπούν και εκφράζουν την μεριά του προσοδισμού και των ωφελούμενών του· που δεν θέλει κανέναν «εμφύλιο» αφού έχει μόνιμα και σταθερά την εξουσία. Κι αν το μαγαζί ανήκει στην περίπτωση των «ολιγαρχιών» που δεν χρειάζεται καν να το κρύβουν; Τι σημασία έχει; Αυτοί είναι τ’ αφεντικά!

Συνεπώς, προκειμένου να μην γίνουν οι «βαθιές» κλπ, προκειμένου να μην είναι καν ευρύτερο (και ενδεχομένως πληβειακό) ζητούμενο, προκειμένου να μην τα πάρουν άγρια στο κρανίο οι αποκάτω, όχι επαναστατικά αλλά έστω μεταρρυθμιστικά, έχουν βάλει μπροστά το χρέος. ΤΟ ΧΡΕΟΣ!!! Μας αφορά όλους!!!

Το χρέος ρε!!! Καθάρματα παλιοτοκογλύφοι!!!

Και ζήτω κάθε Βαγγέλης, κάθε Ιβάν, κάθε Σωκράτης, και κάθε άλλος “asset” του μαύρου κράτους / κεφάλαιου!!!

Τρίτη 23 Μάη. Εκτός απροόπτου λοιπόν, και σε απόσταση βολής με πέτρα απ’ την 17^η, 18^η και 20^η Ιουλίου (όπου το ελληνικό δημόσιο θα πρέπει να πληρώσει συνολικά κάτι παραπάνω από 7,5 δισεκατομμύρια, κυρίως σε δόσεις δανείων) θα «ολοκληρωθεί», λένε, η – διαπραγμάτευση – για – το – χρέος. Αλλά και η ρημαδοαξιολόγηση η Β, του Γ, κλπ κλπ.

Σούρσιμο – σούρσιμο – σούρσιμο, κυρίως με ευθύνη των φαιορόζ και της σατανικής τους έμπνευσης ότι αν αυτή η τελική φάση πέσει πάνω στις ολλανδικές και γαλλικές εκλογές «κάτι θα βγει»!… Και το πράγμα έχει φτάσει κυριολεκτικά «σύριζα».

Ε, αν ενδιάμεσα βγει καμιά Ουάσιγκτον και πει τίποτα για την απόσυρση του δντ, δεν θα φταίμε εμείς!!!

(Ας το ξαναπούμε πάντως: η ευρωζώνη και η ε.ε. έχει πολύ σοβαρότερα θέματα να ασχοληθεί απ’ την «μικρή ασθενή». Η οποία, σαν τέτοια, δεν έχει να προσφέρει τίποτα σπουδαίο σ’ αυτά).

Δευτέρα 22 Μάη. … Την Πέμπτη, οι ΗΠΑ βάθυναν την εμπλοκή τους στον συριακό εμφύλιο πόλεμο με τρόπους που θα γίνουν φανεροί σταδιακά. Βομβαρδίζοντας μια στρατιωτική φάλαγγα για την οποία ο υπ.αμ. James Mattis είπε ότι περιλάμβανε ένοπλους υποστηριζόμενους απ’ το Ιράν καθώς και δυνάμεις του συριακού καθεστώτος, οι ΗΠΑ, για πρώτη φορά σ’ αυτά τα έξι χρόνια της σύγκρουσης, επιτέθηκαν σε ξένους μαχητές που είναι σύμμαχοι της Συριακής κυβέρνησης. Πρόκειται για την δεύτερη φορά που ο αμερικανικός στρατός κτυπάει τις δυνάμεις του Άσαντ… Υπό τον Barack Obama οι αμερικανικές στρατιωτικές επιχειρήσεις στρέφονταν κατά του ISIS και της al-Qaesa. Τώρα δύο ακόμα παράμετροι του πολυεπίπεδου εμφύλιου πόλεμου βρίσκονται στο στόχαστρο των ΗΠΑ.

Αυτή η εξέλιξη είναι εν μέρει αντανάκλαση του γεγονότος ότι ο Donald Trump, που σαν υποψήφιος υποσχέθηκε να εστιάσει αποκλειστικά στον ISIS στη Συρία, σαν πρόεδρος έχει πάρει μια εντυπωσιακά σκληρή στάση κατά της κυβέρνησης Άσαντ. Αντανακλά όμως και μια ευρύτερη δυναμική: καθώς ο ISIS χάνει δύναμη και έδαφος στη Συρία, το τέλος του εμφυλίου πολέμου πλησιάζει, και οι διάφορες δυνάμεις που έχουν εμπλακεί σ’ αυτόν δεν έχουν κοινό εχθρό. Το αποτέλεσμα είναι ένας αγώνας δρόμου για την εξασφάλιση σφαιρών επιρροής· και οι ΗΠΑ υπό τον Trump φαίνεται ότι αναλαμβάνουν δράση.

Κάτι ανάλογο διαβάσατε χτες, στην ασταμάτητη μηχανή. Κι αν σκέφτεστε ότι οι εκτιμήσεις μας είναι «αυθαίρετες», δεν θα λέγατε το ίδιο για το πιο πάνω απόσπασμα: δημοσιεύτηκε χτες (το εντοπίσαμε σήμερα..) στο καθεστωτικό αμερικανικό περιοδικό Atlantic… Στο περιθώριο της μηντιακής δημαγωγίας εκεί το αναγνωρίζουν: οι ηπα κλιμακώνουν τον πόλεμο (προς το παρόν στο συριακό έδαφος) όχι μόνο κατά του Άσαντ, αλλά και κατά των συμμάχων του· ίσως ειδικά εναντίον τους. Κατ’ αρχήν εναντίον των ιρανών “φρουρών της επανάστασης” που πολεμούν στο πλευρό του.

Με αυτό σαν δεδομένο υπάρχει ένα μικρό πια χρονικό περιθώριο για “υπολογισμούς”. Απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον, για παράδειγμα, ο υπολογισμός ότι η Μόσχα “θα τραβηχτεί”, θα κάτσει στο πλάι. Κι έτσι, χωρίς αεροπορική κάλυψη, θα κάτσουν στην άκρη τόσο ο στρατός του Άσαντ όσο και το πεζικό των συμμάχων του… αφήνοντας την Ουάσιγκτον και τους δικούς της συμμάχους να καταλάβουν, ουσιαστικά, την κεντρική συρία… Γιατί να ρισκάρει η Μόσχα μια σύγκρουση με τον αμερικανικό στρατό για την συρία;…

Απ’ την μεριά της Μόσχας (και της Τεχεράνης, και της Δαμασκού) το ακριβώς ανάποδο: απο που ως που θα πρέπει να επιτραπεί στις ηπα να νικήσουν, τελικά, στο συριακό πεδίο μάχης επιβάλλοντας το αρχικό τους σχέδιο που δεν ήταν άλλο απ’την διάλυση της συρίας; Γιατί θα πρέπει να νικήσει, μαζί τους, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ; Εν τέλει θα ρισκάρει η Ουάσιγκτον μια σύγκρουση με την Ρωσία στη συρία;

Πλήρη απάντηση δεν έχουμε. Βλέπουμε όμως τι συμβαίνει καθημερινά στη νότια συρία, σ’ αυτήν την “επίδικη” ζώνη: η Μόσχα δεν φαίνεται να “κάθεται στ’ αυγά της”. Στην μεριά που κτύπησε το αμερικανικό βομβαρδιστικό έχει προς το παρόν παγώσει η συριακή προέλαση· δεν μπορεί ωστόσο να γίνει ούτε η (φιλο)αμερικανική. Αλλά απ’ την μεριά της Dara’a, στα δυστικά, στα σύνορα με την ιορδανία, ο συριακός στρατός και το συμμαχικό πεζικό του προωθείται σταθερά (μέσα στην έρημο) προς τα ανατολικά, με την υποστήριξη και της Μόσχας. Επιπλέον συνεχίζεται η συγκέντρωση στρατού έξω απ’ την Palmyra, στην προοπτική της επίθεσης για την απελευθέρωση / ενσωμάτωση του θύλακα της Deir ez-Zor.

Αν είναι αλήθεια ότι η Τεχεράνη έχει στείλει μερικές χιλιάδες επιπλέον «φρουρούς της επανάστασης» στη συρία, τότε δεν αποκλείεται ο αμερικανικός στρατός να αρχίσει να πολλαπλασιάζεται επίσης. Εκτός αν πλησιάζει η στιγμή που θα «μπει στον πόλεμο» ανοικτά και το Τελ Αβίβ…

Δευτέρα 22 Μάη. Το χτεσινό φιλοπόλεμο ουρλιαχτό του ψόφιου κουναβιού απ’ την πρωτεύουσα της σαουδαραβικής χούντας ακούστηκε μια χαρά και στο Τελ Αβίβ:

… Το πραγματικό μέγεθος της δράσης του isis, της al-Qaeda, της Hezbollah, της Hamas [ναι, έτσι ακριβώς: της λιβανέζικης Χεζμπ’ αλλάχ και της παλαιστινιακής Χαμάς…] και τόσων άλλων δεν πρέπει να μετρηθεί μόνο με τον αριθμό των νεκρών. Πρέπει να μετρηθεί και με τις γενιές των χαμένων ονείρων.

…

… Απ’ τον Λίβανο ως το Ιράκ και την Υεμένη, το Ιράν χρηματοδοτεί, εξοπλίζει και εκπαιδεύει τρομοκράτες, αντάρτες και άλλες εξτρεμιστικές ομάδες που έχουν σπείρει την καταστροφή και το χάος στην περιοχή. Επί δεκαετίες το Ιράν τροφοδοτεί την φωτιά της σεχταριστικής βίας και του τρόμου.

Είναι μια κυβέρνηση που μιλάει ανοικτά για μαζικές δολοφονίες, ζητώντας την καταστροφή του Ισραήλ, τον θάνατο της Αμερικής, και την καταστροφή πολλών ηγετών και εθνών που βρίσκονται σ’ αυτό εδώ το δωμάτιο.

Ανάμεσα στις πιο τραγικές και αποσταθεροποιητικές επεμβάσεις του Ιράν είναι στη Συρία. Στηριγμένος απ’ το Ιράν ο Άσαντ έχει κάνει ανείπωτα εγκλήματα…

… Τα μεγαλύτερα θύματα του Ιρανικού καθεστώτος είναι ο ο λαός του. Το Ιράν έχει πλούσια ιστορία και πολιτισμό, αλλά ο λαός του Ιράν υποφέρει και απελπίζεται εξαιτίας της ασταμάτητης ροπής των ηγετών του στις συγκρούσεις και στον τρόμο.

Μέχρις ότου το Ιρανικό καθεστώς θελήσει να γίνει ένας εταίρος στην ειρήνη, όλα τα έθνη με συνείδηση πρέπει μαζί να απομονώσουν το Ιράν, να το εμποδίσουν να χρηματοδοτεί την τρομοκρατία, και να προσεύχονται να έρθει εκείνη η ημέρα όπου ο λαός του Ιράν θα έχει την δίκαιη κυβέρνηση που του αξίζει.

…

Είναι μια μάχη ανάμεσα στο Καλό και το Κακό…

Πρόκειται για μια ρητορική βγαλμένη κατευθείαν απ’ τις καλύτερες στιγμές του Μπους του Β· κι απ’ τα καλύτερα όνειρα του Lieberman και του «τρελού σκύλου».

Με μερικές πολύ σημαντικές διαφορές. Κατ’ αρχήν στο timing: μόλις λίγες ημέρες πριν ο «ιρανικός λαός» που θέλει να απελευθερώσει το ψόφιο κουνάβι και η αγέλη του είχε ψηφίσει, και μάλιστα μαζικά, εκλέγοντας αυτόν που είναι ήδη αναγνωρισμένος συνομιλητής «της διεθνούς κοινότητας»· ακόμα και των αμερικάνων, με την προηγούμενη διοίκηση… Ύστερα, στις αρχές της δεκαετίας του ’00, όταν οι τότε αμερικάνοι συντηρητικοί είχαν σχεδιάσει «τον άξονα του κακού» βάζοντας σ’ αυτόν εκτός απ’ την Βαγδάτη την Δαμασκό και την Τεχεράνη, το ιρανικό καθεστώς ήταν πράγματι στριμωγμένο… Τώρα έχει υπογράψει μια διεθνή συμφωνία για το πυρηνικό του πρόγραμμα (την οποία έχει υπογράψει και η Ουάσιγκτον… αλλά επίσης η Μόσχα, το Βερολίνο, το Παρίσι… χμμμ… και το Λονδίνο…) και έχει αποκαταστήσει σε μεγάλο βαθμό τις διεθνείς του σχέσεις· έχει οργανική συμμαχία με την Μόσχα· και, βέβαια, έχει σημαντικά κοινά συμφέροντα και με το Πεκίνο, αφού άλλωστε ένα βασικό σκέλος του χερσαίου «δρόμου του μεταξιού» περνάει απ’ την ιρανική επικράτεια.

Με λίγα λόγια. Ενώ το 2002 και το 2003 και το 2004 οι απειλές κατά του ιράν έμοιαζαν σαν ένας ακόμα «περιφερειακός πόλεμος» που επεδίωκε ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, το 2017 οι κραυγές του ψόφιου κουναβιού είναι κλίμακας παγκοσμίου πολέμου.

Και σαν τέτοιες ξεστομίζονται από κάποιον που είναι βέβαια παλιάτσος· ιδιαίτερα βολική βιτρίνα όμως…

Δευτέρα 22 Μάη. Μέσα σ’ αυτόν τον εντεινόμενο ζόφο, οι φαιορόζ χαίρονται που η αμερικανική βάση στη Σούδα επεκτείνεται και εμπλουτίζεται. Και με μεγάλη χαρά τους θα υπογράψουν (για πρώτη φορά στα χρονικά) μια 5ετή συμφωνία για την χρήση της απ’ τον αμερικανικό στρατό (αντί για τις μονοετείς που ήταν η ως τώρα παράδοση) μπας και πάρουν περισσότερα δολάρια και την «αγάπη του θείου Σαμ». Είναι χαρούμενοι σαν τσιράκια, είναι ευθυγραμμισμένοι: όλο και πιο σφικτές αγκαλιές με τον ισραηλινό μιλιταρισμό, όλο και πιο σφικτές αγκαλιές με την πολεμοχαρή Ουάσιγκτον. Μπας και ανέβουν οι γεωπολιτικές πρόσοδοι για το ελληνικό οικόπεδο…

Μας ρώτησαν; Όχι βέβαια. Μήπως πρέπει να τους αναγκάσουμε, στα σοβαρά, κι αυτούς και κάθε άλλον πρόθυμο, να πάρουν τις παλάσκες τους και να καταταχτούν κατευθείαν στον u.s. army, αδειάζοντάς μας την γωνιά;

Μήπως πρέπει να το κάνουμε πριν είναι αργά;

Κυριακή 21 Μάη. Στις προεδρικές εκλογές στον ιράν (έγιναν την περασμένη Παρασκευή) νίκησε, και μάλιστα με μεγάλη πλειοψηφία, ο μεταρρυθμιστής Hassan Rouhani. Είχε κερδίσει και τις προηγούμενες, το 2013· αυτή τη φορά «ανέβηκε», κερδίζοντας 5 μύρια ψήφους παραπάνω.

Το πολιτικό σύστημα στο ιράν είναι ασυνήθιστο (για τα πρωτοκοσμικά δεδομένα). Έχει τρία σκέλη εξουσίας: το κοινοβούλιο, τον πρόεδρο και την κυβέρνηση· τον «ανώτατο ηγέτη», που εκλέγεται απ’ την «συνέλευση των ειδικών»· και τους «φρουρούς της επανάστασης», που δεν είναι ο κανονικός στρατός του ιράν αλλά ένα είδος «μαζικού επίλεκτου σώματος», μακράν το καλύτερα εκπαιδευμένο και εξοπλισμένο. Αυτή η τριαρχία καθιερώθηκε απ’ το σύνταγμα του 1979, μετά την επανάσταση, για να εμποδίσει (υποτίθεται) την διάβρωση της εξουσίας στο ιράν απ’ την Ουάσιγκτον ή οποιονδήποτε άλλον…

Μέσα σ’ αυτήν την τριαρχία μόνο το πρώτο σκέλος εκλέγεται άμεσα απ’ τους ψηφοφόρους. Έχει μεν αυξημένη νομιμοποίηση εξαιτίας της αντιπροσωπευτικότητάς του, αλλά μπορεί να «ελεγχθεί» απ’ τα άλλα δύο, και ειδικά απ’ τον «ανώτατο ηγέτη», που είναι ισόβιος.

Στη διάρκεια αυτών των σχεδόν 40 χρόνων της ισλαμικής δημοκρατίας, οι μεταρρυθμιστές (που με τα πρωτοκοσμικά δεδομένα θα ονομάζονταν «κεντρώοι») ήταν ό,τι πιο προοδευτικό (με την ιστορική έννοια της λέξης) ήταν ρεαλιστικό κάτω απ’ τον «ανώτατο ηγέτη» και δίπλα απ’ τους «φρουρούς της επανάστασης». Συνεπώς η δεύτερη (και ακόμα μεγαλύτερη) επιτυχία του Rouhani επιβεβαιώνει τις φανερές και υπόγειες δυναμικές της ιρανικής κοινωνίας: παρότι υπάρχει πάντα ένα καλό ποσοστό, γύρω στο 30%, συντηρητικών (με κοινωνικά και ιδεολογικά κριτήρια) η πλειοψηφία, και οπωσδήποτε η πλειοψηφία των γυναικών και της νεολαίας, κινείται προς φιλελεύθερες κατευθύνσεις.

Η μεγαλύτερη βοήθεια προς τους συντηρητικούς ήταν, πάντα, οι «εθνικοί κίνδυνοι». Υπαρκτοί για να είμαστε ειλικρινείς, έντονοι ακόμα και σήμερα, απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και του Ριάντ. Ας μην ξεχνάει κανείς τον 8χρονο ιδιαίτερα φονικό πόλεμο εναντίον του ιράν που εξαπέλυσε (και έχασε) την δεκαετία του ’80 ο τότε φίλος της δύσης Σαντάμ Χουσεΐν. Εκείνη η δεκαετία «σκλήρυνε» ακόμα περισσότερο το ήδη σκληρό ιρανικό καθεστώς…

Ένα μεγάλο μέρος της ιρανικής κοινωνίας αγωνίστηκε δυναμικά στο παρελθόν υπέρ των μεταρρυθμίσεων, που για τα δικά της δεδομένα σημαίνουν οπωσδήποτε την κατάργηση διάφορων «κορσέδων» ιδεολογικής / θρησκευτικής προέλευσης· και το ξεπέρασμα του «πολιτικού προσοδισμού» που είναι εκτεταμένος σ’ ένα κρατικό σύστημα σαν το ιρανικό. Μετά, όμως, την αιματηρή καταστολή της φοιτητικής εξέγερσης το 2003 και, ακόμα χειρότερα, της «αντισυστημικής» εξέγερσης του 2009 (πάνω από 70 δολοφονημένοι απ’ τους παραστρατιωτικούς “Basij” εκείνους τους μήνες, εκατοντάδες στις φυλακές με βασανιστήρια…), και μέχρι να γίνει η επόμενη, ο μόνος διαθέσιμος δρόμος είναι αυτός των αργών, σταδιακών μεταρρυθμίσεων μέσα απ’ τους θεσμούς. Αυτό είναι που εκφράζει ο ρεφορμιστής Rοuhani, και αυτήν την δυναμική δείχνει η επανεκλογή του.

Κατά τα υπόλοιπα: οι ιρανοί και οι ιρανές είναι απίστευτα ευγενείς, φιλικοί και πολιτισμένοι (χωρίς εισαγωγικά!), με οποιοδήποτε πρωτοκοσμικό κριτήριο κι αν “μετρηθούν”! Και ο καπιταλισμός του ιράν δεν είναι καθόλου “υπανάπτυκτος” όπως θα ήθελαν να πιστεύουν πολλοί· το αντίθετο. Εκείνο που τον χαρακτηρίζει είναι ότι έχει ως τώρα “ασύμμετρη ανάπτυξη”. Σε κάποιους τομείς, που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με την στρατιωτική τεχνολογία, είναι “αναπτυγμένος” στο επίπεδο, ίσως, της γαλλίας. Σε άλλους, περισσότερο “μαζικής κατανάλωσης / απεύθυνσης”, είναι πιο πίσω. Αυτό οφείλεται (κατά την γνώμη μας) στην μόνιμη “κατάσταση πολιορκίας” που είχαν επιβάλει οι “δυτικές κυρώσεις”. Αυτές που σταμάτησαν εν μέρει πριν 2 χρόνια, χωρίς ωστόσο αυτό το τέλος να είναι οριστικό για την Ουάσιγκτον…

Οι “ειδικοί” των αφεντικών έλεγαν ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη κάνει αναπόφευκτο τον πολιτικό φιλελευθερισμό. Μέχρι που η γραφειοκρατικοποίηση και η αυξανόμενη επιτήρηση των δυτικών “δημοκρατιών” και το παράδειγμα της κίνας έδειξαν ότι αυτό δεν ισχύει! Ωστόσο για το μεγαλύτερο μέρος της ιρανικής κοινωνίας οι (κοινωνικές κατ’ αρχήν) ελευθερίες είναι πράγματι το ζητούμενο· ακόμα κι αν δεν αλλάξει ουσιαστικά και άμεσα το σύστημα πολιτικής διεύθυνσης.

Αν δεν υποστούν κάποιον πόλεμο τα επόμενα χρόνια (δυστυχώς δεν είμαστε σίγουροι ότι θα τον αποφύγουν…) θα τα καταφέρουν.

(φωτογραφίες: μία απ’ τις στερεοτυπικές προκαταλήψεις των πρωτοκοσμικών κατά των ιρανών και του ισλάμ είναι το «ντύσιμο των γυναικών». Το hijab επιβάλλεται πράγματι απ’ την κρατική νομοθεσία – και όχι απ’ την κυρίαρχη ιδεολογία – στους δημόσιους χώρους. «Κανονικά» πρέπει να σκεπάζει όλα τα μαλλιά. Όμως με την εξαίρεση της Qom και κανά δυο ακόμα μικρών πόλεων όπου ο συντηρητισμός είναι ορατή πλειοψηφία, το μεγαλύτερο μέρος των νέων γυναικών στο ιράν φορούν το hijab με τον τρόπο που φαίνεται εδώ, από υποστηρίκτριες του Rouhani.

Μια μικρή ίσως αλλά μαζική και επίμονη ανυπακοή…)

Κυριακή 21 Μάη. Ο αμερικανικός βομβαρδισμός, πριν 3 ημέρες, της συριακής στρατιωτικής φάλαγγας στην περιοχή της al Tanf, έχει αναδειχθεί διεθνώς πια σαν το σημείο της επίσημης στροφής στην ιμπεριαλιστική μεθοδολογία της Ουάσιγκτον στο συριακό πεδίο μάχης. Πολύ περισσότερο απ’ τον “τιμωρητικό” (και συμβολικό) βομβαρδισμό με πυραύλους της αεροπορικής βάσης πριν 1,5 μήνα. Τότε η Ουάσιγκτον επιστράτευσε διάφορα άλλοθι, διάτρητα αλλά άλλοθι. Τώρα δεν χρησιμοποιεί κανένα.

Είχαμε προβλέψει μήνες πριν ότι η κυβερνητική αλλαγή στην Ουάσιγκτον σημαίνει ανάμεσα στα υπόλοιπα ότι ο αμερικανικός στρατός αναλαμβάνει “αυτοπροσώπως” δράση στο συριακό πεδίο μάχης, μετά την ήττα των “εργολάβων” του στο Aleppo και αλλού. Αυτή η «αλλαγή σχεδίων» επισημοποιείται πλέον. Τώρα η επόμενη κίνηση βρίσκεται στην μεριά του Άσαντ και, κυρίως της Μόσχας.

Ορισμένοι εκτιμούν ότι η ρωσία θα «καλύψει» την προέλαση του συριακού στρατού και των συμμάχων του προς τον συριακό νότο, με αντιαεροπορικά συστήματα και αεροπλάνα. Αν και φαίνεται λογικό δεν θα είναι τόσο απλό όσο ακούγεται αν η Ουάσιγκτον και οι δικοί της σύμμαχοι (στους οποίους συμπεριλαμβάνεται εν προκειμένω και το Λονδίνο αλλά και … το Όσλο!) επιμείνουν. Ο Άσαντ διαθέτει S-200 (το προηγούμενο μοντέλο των S-300) αλλά η κατάρριψη αμερικανικού αεροπλάνου θα είναι «κλωτσιά στο μελίσσι». (Ακόμα περισσότερο αν γίνει από S-300…)

Πιθανό να γίνει μια προσπάθεια περιορισμού της αμερικανικής δράσης με “πολιτικά μέσα”… Αλλά η διακύβευση είναι, πράγματι, πολύ σοβαρή: η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της “θέλουν” οπωσδήποτε όχι μόνο τις ypgκρατούμενες περιοχές στον συριακό βορρά αλλά και όλη την συριακή ανατολή· την μισή συρία δηλαδή.

Στα υπόγεια της παγκόσμιας καθεστωτικής δημαγωγίας, μακριά απ’ την «ειδησειογραφία», το πράγμα δείχνει να αγριεύει (και) στη συρία…