Month: May 2017

Παρασκευή 26 Μάη. Έκανε την «διαγραφή του χρέους» κύριο έως αποκλειστικό στόχο της… Συμμάχησε με το καταραμένο δντ πάνω σ’ αυτόν αγνοώντας ότι το δντ δεν είναι «χθεσινό»…

Και τώρα, πιασμένη στα δίκτυα που νόμιζε ότι έστηνε για τους άλλους, η φαιορόζ κυβέρνηση παριστάνει ότι μπορεί ακόμα να διαπραγματευτεί. Όχι κάτι σοβαρό: την διάσωση της πολιτικής της asshole. Πως ελπίζει να το πετύχει αυτό;

Κατά το site του κυβερνητικού ευρωβουλευτή Κούλογλου …. σ’ αυτά τα «όπλα» η κυβέρνηση εντάσσει την ενίσχυση των συμμαχιών με Γαλλία, Ιταλία και Πορτογαλία όπως αυτή αποτυπώθηκε και στο τελευταίο Eurogroup, την ανοιχτή στήριξη του νέου προέδρου της Γαλλίας Εμμανουέλ Μακρόν – που, πάντως, μένει να επαναβεβαιωθεί και το επόμενο διάστημα – , καθώς και την απομόνωση και στοχοποίηση του Σόιμπλε από τον ευρωπαϊκό αλλά και γερμανικό Τύπο…

Στα σοβαρά πιστεύουν στην Αθήνα ότι στο Παρίσι, στη Ρώμη ή στη Λισσαβώνα πεθαίνουν απ’ την αδημονία να της χαρίσουν λεφτά; Ή ότι θα “αναγκάσουν” το δντ να αλλάξει καταστατικό; Ή ότι θα αναγκάσουν την συντηρητική αμερικανική κυβέρνηση να μην κοιτάει στραβά; Σοβαρά πιστεύουν ότι οι μηχανισμοί προπαγάνδας είναι “με την μεριά” τους; Αν τα πιστεύουν αυτά γιατί δεν φωνάζουν απ’ την εφεδρεία και τον κυρ Γιάνη; Είναι μανούλα σε τέτοια games!

Ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται.

Παρασκευή 26 Μάη. Λένε ότι το ψόφιο κουνάβι έχει το «πλούσιο λεξιλόγιο» του twitter. «Εντυπωσιακό», «φοβερό», «αίσχος» και καμιά δεκαριά λέξεις ακόμα.

Ε, το ότι ο εξοχότατος καμαρώνει που το (αληθινό;) ψόφιο κουνάβι του πέταξε τις «καλές» θα πρέπει να οδηγήσει την κυβέρνησή του να καθιερώσει την 25^η Μάη σαν εθνική επέτειο. Αν όχι για άλλο λόγο, τουλάχιστον γι’ αυτόν: ποιος ξέρει σε ένα χρόνο που θα βρίσκεται ο καθένας τους;

(Τα ίδια επίθετα χρησιμοποιεί το ψόφιο κουνάβι για όλους που τους έχει, ας πούμε, «για τα μπάζα». Δεν πειράζει. «Οι αμερικάνοι είναι φίλοι μας». Ρωτήστε τους ψεκασμένους υπ.αμ. και υπ.εξ. Ρωτήστε κι οποιονδήποτε άλλο εξοπλίζεται by united states army, everywhere in this world…)

Πέμπτη 25 Μάη. Το Παρίσι και το Βερολίνο θεωρούν την απόφαση «συμβολική». Αλλά μπορεί να μην είναι. Σήμερα θα ανακοινωθεί στις Βρυξέλες η «επίσημη συμμετοχή του νατο στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας στη συρία και στο ιράκ» – στο πλευρό της «διεθνούς συμμαχίας υπό την αρχηγία της Ουάσιγκτον», που περιλαμβάνει, ως γνωστόν, διάφορες αραβικές χούντες. Και δεν περιλαμβάνει την Μόσχα, την Τεχεράνη και την Χεζμπ’ αλλάχ.

Όλα τα κράτη μέλη του νατο (συμπεριλαμβανομένου του ελληνικού) συμμετέχουν ήδη, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στις σχετικές επιχειρήσεις. Όμως τουλάχιστον ένα, το τουρκικό, έχει την δική του ατζέντα και τις δικές του συμμαχίες – κατέχει επίσης, “απελευθερωτικά”, ένα μέρος της συριακής επικράτειας. Ακόμα κι αν αυτό ήταν το μόνο «εξωνατοϊκό» δεδομένο, θα ήταν αρκετό για να τεθεί το ερώτημα: Το νατο; Ποιο νατο;

Η απόφαση είναι αποτέλεσμα αμερικανικών «πιέσεων», που έχουν δύο στόχους. Πρώτον, μεγαλύτερη οικονομική συνεισφορά των κρατών / μελών στις υπό την «νατοϊκή σφραγίδα» επιχειρήσεις. Και δεύτερον, μια επισημότερη «διεθνή» κάλυψη…. Εναντίον τίνος όμως; Εναντίον του isis; Ή εναντίον της Μόσχας, της Τεχεράνης (ακόμα και της Δαμασκού) που δρουν ήδη «αντιτρομοκρατικά», με επιτυχία, στο συριακό πεδίο μάχης;

Το δεύτερο είναι αμφίβολο αν θα το πετύχει η Ουάσιγκτον. Θεωρούμε ότι είναι αδύνατον να «παρασύρει» σε οποιαδήποτε στρατιωτική αντιπαράθεση με την Μόσχα και την Τεχεράνη, έστω και έμμεση, έστω και συμβολική, στρατούς κρατών μελών του «ευρωπαϊκού πυρήνα». Και υπάρχει παρελθόν σ’ αυτό: τα δανέζικα βομβαρδιστικά που συμμετείχαν στο υπό αμερικανική ηγεσία βομβαρδισμό του συριακού στρατού στην Deir ez-Zor πριν κάτι μήνες, σηκώθηκαν και έφυγαν μετά· και το δανέζικο πεντάγωνο κατηγόρησε το αμερικανικό ότι το εξαπάτησε.

Το ίδιο απίθανο θα ήταν να πάρουν μέρος όπλα του «ευρωπαϊκού πυρήνα» στις «εκρήξεις θυμού» του ψόφιου κουναβιού, όπως, π.χ., ρίχνουμε πυραύλους κρουζ στον Άσαντ επειδή σκοτώνει παιδιά με χημικά.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, ακόμα και σαν «συμβολική κίνηση», πρόκειται για ένα είδος κλιμάκωσης. Υποθέτουμε ότι κανείς απ’ τους νατοϊκούς δεν θα χαρεί αν το «σύμφωνο της Σαγκάης» πάρει μια παρόμοια απόφαση… «συμβολική» ξε-συμβολική…

Πέμπτη 25 Μάη. Ξεχάστε τα περί «εκλογών», γερμανικών ή οτιδήποτε άλλο. Πρόκειται όχι απλά για αντιστροφή αλλά για διαστροφή της πραγματικότητας! Εκεί που έχει φτάσει, μετά από εφτά χρόνια, το χάλι της «μικρής ασθενούς» το πρόβλημά της μεταχείρισής της είναι πολιτικό – όμως με πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Αυτό το ξέρουν οι πάντες, τόσο στην ε.ε. και στην ευρωζώνη, όσο και στο δντ και την εκτ· πέρα και άσχετα απ’ το αν κάποια «πολιτική» του ενός ή του άλλου είδους είναι στην αρμοδιότητά τους ή όχι· υπάρχουν και «τεχνοκράτες» γαρ.

Ποιο είναι το πρόβλημα; Ότι με τα τωρινά δεδομένα, με το είδος του καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού που η μεγάλη πλειοψηφία τόσο του «λαού» όσο και των «αρχόντων» ΔΕΝ θέλει να κάνει, η Αθήνα είναι μάλλον απίθανο να μπορεί να πληρώνει δόσεις και τόκους των (πολιτικών) δανείων που έχει ήδη πάρει, ενόσω θα συνεχίζει να δανείζεται, απ’ τις «αγορές» ή απ’ τον Δ του Κενταύρου. Αυτό συνεπάγεται ότι «σήμερα ή αύριο» θα πρέπει να «σβήσει» ένα κάποιο μέρος του υπάρχοντος χρέους. Για δεύτερη φορά· η πρώτη ήταν το 2012…

Οι τεχνοκράτες του δντ, οχυρωμένοι όπως όπως πίσω απ’ τις οικονομοτεχνικές προσεγγίσεις τους, έχουν δίκιο επ’ αυτού. Βάζουν κάτω τα νούμερα, τα ζυγίζουν έτσι, τα ζυγίζουν αλλιώς, τα προεκτείνουν στον χρόνο, τα διαιρούν, τα πολλαπλασιάζουν, τα προσθέτουν και τα αφαιρούν· αλλά ο λογαριασμός δεν βγαίνει. Εκεί διασπώνται μεταξύ τους και το έχουν δείξει. Το μεγαλύτερο μέρος αυτών των τεχνοκρατών (πιθανόν όχι απ’ τα ευρωπαϊκά κράτη) αποφαίνεται ότι μια είναι η λύση: το χάρισμα χρεών. Το μικρότερο μέρος λέει ότι «δεν χρειάζεται».

Υπάρχει, ωστόσο και άλλη πλευρά στο θέμα. Τι σημαίνει να χαρίζονται χρεωστούμια σε κράτη; Δεν είναι η πρώτη φορά που κάτι τέτοιο θα συμβεί στην παγκόσμια καπιταλιστική ιστορία· ούτε και η τελευταία. Πάντα, όμως, τέτοιες χάρες γίνονται υπό συγκεκριμένους όρους· αυστηρούς, ανάλογα με την περίπτωση.

Εκείνο που είναι πρωτοφανές είναι ότι η ελληνική περίπτωση ΔΕΝ είναι κάποιου «μεμονωμένου κράτους», αλλά ενός μέλους μιας νομισματικής ένωσης. Οι τεχνοκράτες του δντ ΔΕΝ ζητάνε απ’ το ταμείο «τους» να χαρίσει χρωστούμια. Το ζητάνε απ’ τα υπόλοιπα μέλη της νομισματικής ένωσης. Τον esm σίγουρα. Λογικά, λοιπόν, ή αναπόφευκτα κλείνουν και το μάτι: … κάντε το βάζοντας και τους όρους σας…
Αυτή η “πίεση” δεν θα έπρεπε να αρέσει στην Αθήνα. Εκτός αν το κόμμα της δραχμής κάνει πάντα κουμάντο, απ’ το παρασκήνιο.

Ποιοι είναι αυτοί οι όροι; Όχι μόνο ο γερμανός υπ.οικ. αλλά σίγουρα αυτός εκ μέρους της μεγάλης πλειοψηφίας των κρατών / μελών της ευρωζώνης, έχει πει τον βασικό, εδώ και 5 χρόνια: έλληνες, φεύγετε απ’ την ευρωζώνη (όπου δεν έπρεπε καν να έχετε μπει…) και εμείς σας «κόβουμε» αξιόλογο μέρος του ως τώρα χρέους σας. Θα έχετε διπλό «όφελος»: θα χρωστάτε λιγότερα και θα έχετε και την δραχμούλα σας, ώστε να υποτιμήσετε ακόμα περισσότερο τόσο την εργασία όσο και τα πάγιά σας, μπας και καταφέρετε να γίνεται στοιχειωδώς «ανταγωνιστικοί» μέσα στη διεθνή αγορά εμπορευμάτων και υπηρεσιών…

Υπ’ αυτόν τον όρο (της «έξωσης») το ζήτημα του χαρίσματος μέρους των ελληνικών χρεών μπορεί, πράγματι, να ξανακουβεντιαστεί στα κοινοβούλια των καταραμένων δανειστών· ακόμα και να εγκριθεί. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, το θέμα “τι θα γίνει με τον ελλαδιστάν που δεν μπορεί να πληρώσει;” (θα) είναι κουβέντα «ανθρωπιστικού τύπου», με θέμα τον ίδιο, γνωστό ζητιάνο… Και την αναπόφευκτη εχθρότητα στις τακτικές του.

Το να ξανακουβεντιαστεί το θέμα “ελληνικό χρέος” στα κοινοβούλια των κρατών που (με κοινοβουλευτικές αποφάσεις) δανείζονται και με την σειρά τους δανείζουν την Αθήνα υπό τον όρο της «έξωσής» της, δεν θα ήταν μια συζήτηση «τιμωρητική» ή «προτεσταντικής ηθικής». Στην ιστορική φάση που τα ίδια κοινοβούλια (των κρατών / μελών της ευρωζώνης) θα πρέπει να πάρουν αποφάσεις για το update της ε.ε. και της ευρωζώνης, μια τέτοια συζήτηση για το «ελληνικό ζήτημα» θα αφορούσε την δυνατότητα ενός (καπιταλιστικού) club «να διορθώνει τα λάθη του». Να ξεφορτωθεί τα βαρίδια του. Ή έτσι θα νομιμοποιούνταν.

Το ότι το club θεώρησε πριν κάτι χρόνια πως το ελλαδιστάν άξιζε μια θέση στην «α κατηγορία» του project europe είναι τέτοιο λάθος· κυρίως του Βερολίνου και ακόμα περισσότερο του Παρισιού.

Όμως όλα αυτά είναι προς το παρόν δύσκολο να ειπωθούν ρητά· περισσότερο απ’ ότι έχουν ειπωθεί ως τώρα. Οπότε καταστρώνονται διάφορα στραμπουληγμένα deal, όπως αυτό μεταξύ δντ (;) και ευρωζώνης· εκείνο που απέρριψε μεν ο εξοχότατος και οι σύμβουλοί του, αλλά δεν φαίνεται να υπάρχει και κάτι καλύτερο να διαλέξει…

Είναι ασκήσεις επί χάρτου· έχουμε σοβαρές αμφιβολίες αν θα τις διάλεγαν ακόμα κι εκείνοι που, για λόγους ελιγμών, τις προτείνουν. Ίσως περιμένουν κάτι. Ή ίσως ελπίζουν στην famous “ελληνική παραφορά”…

(Εν τω μεταξύ, για άγνωστο λόγο, έχουν περισσέψει δυο ντουζίνες «προαπαιτούμενα». Τι είδους να είναι, άραγε, και κατάφεραν να ξεγλυστρίσουν απ’ τις 900 τόσες σελίδες που ψηφίστηκαν τις προάλλες; Πάλι πήγαν να κοροϊδέψουν οι ντόπιες βιτρίνες;)

Τετάρτη 24 Μάη. Η πολιτική κατάσταση στο μακεδονικό κράτος έχασε το ενδιαφέρον της αφού (με αμερικανική «μεσολάβηση») δεν έγινε ούτε αυτό που ήλπιζαν οι έλληνες πατριώτες (συμπεριλαμβανόμενων των φαιορόζ) ούτε, έστω, κάτι κοντά σ’ αυτό – με αίμα πάντως.

Ο σοσιαλδημοκράτης Zaev έχει πάρει ήδη την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Και τα ανταλλάγματα για την ασυλία του πρώην πρωθ. Gruevski και των στελεχών της συμμορίας του γίνονται όλο και περισσότερο φανερά.

Για παράδειγμα ένα βίντεο απ’ το εσωτερικό κύκλωμα ασφαλείας της βουλής, που προβλήθηκε από δύο κανάλια, δείχνει καθαρά και πανηγυρικά τουλάχιστον 6 βουλευτές του δεξιού / ακροδεξιού vmro-dpmne να ανοίγουν την πόρτα (βγάζοντας την μπάρα ασφαλείας) στους φασίστες του κόμματος που μπούκαραν στις 27 Απρίλη και έκαναν την αίθουσα τύπου (όπου μιλούσε ο Zaev) κεραμιδαριό. Η αστυνομία λέει ότι παρέδωσε αυτό το βίντεο και άλλα έγκαιρα στους εισαγγελείς που ερευνούν την υπόθεση· για καλή τύχη (;) όμως των εμπλεκόμενων οι υπεύθυνοι της ανάκρισης ξέχασαν να τους καλέσουν. Και, φυσικά, να τους κατηγορήσουν. Τώρα έχουν μια κάποια δυσκολία να εξηγήσουν το γιατί, αλλά αν περάσει λίγος καιρός μπορεί το πράγμα να ψιλοξεχαστεί.

Πως λέγεται αυτό; «Κατευνασμός»; Ας αφήσουμε το παρελθόν κι ας κοιτάξουμε μπροστά;

Κάπως έτσι… Δουλεύει; Χμμμμ…