Month: May 2017

Ζικ – ζακ;

Τρίτη 2 Μάη. Ο πρόεδρος του κράτους της μακεδονίας Gjorge Ivanov, που (όπως έκανε με εκπροσώπους της ε.ε.) δήλωνε ότι θα έχει δουλειές χτες, τελικά άλλαξε γνώμη. Συναντήθηκε με τον απεσταλμένο της Ουάσιγκτον, τον υφ.υπ.εξ. Yee. Κι όχι μόνο αυτό. Αφού τα είπαν, άφησε να εννοηθεί ότι θα δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον σοσαλδημοκράτη Zaev.

Εντυπωσιακή αλλαγή στάσης (εφόσον αποδειχθεί αληθινή) που, δίχως άλλο, θα πρέπει να οφείλεται στην «γοητεία» της αμερικανικής διπλωματίας… Μια φράση όμως του Ivanov μας δυσκολεύει: αφού χαρακτήρισε τις ηπα «στρατηγικό εταίρο» του μακεδονικού κράτους (ο.κ.) ζήτησε να βοηθήσουν να παραμεριστούν τα εμπόδια επιτρέποντας στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία να πάρει την εντολή.

«Να βοηθήσουν να παραμεριστούν τα εμπόδια» οι ηπα; Δηλαδή τι; Να «πείσουν» τον Zaev να θάψει τα κακουργήματα του Gruevski; Να «εγγυηθούν» ότι θα αθωωθεί; Τι ακριβώς;

Για να δούμε.

(φωτογραφία: αριστέρα ο Yee, δεξιά ο Ivanov)

Κωμικό, τραγικό ή γελοίο;

Τρίτη 2 Μάη. Τι απ’ αυτά είναι, λοιπόν, το ότι απ’ τη μια μεριά “γιορτάζεται η επέτειος” (ανάθεμα κι αν αυτό δεν είναι μια κυκλική ρουτίνα) της πρώτης ημέρας γενικής απεργίας στις βιομηχανίες των ηπα (με επίκεντρο εκείνες του Σικάγο), εκείνο το μακρινό 1886, απαιτώντας την καθιέρωση 8ώρης εργασίας – και απ’ την άλλη, εν έτει 2017, ή 2016, ή 2015, ή 2014, ή… η απαίτηση του 30ωρου την εβδομάδα θεωρείται …. ufo;

Μήπως αυτό, τελικά, δεν είναι ούτε κωμικό, ούτε τραγικό, ούτε γελοίο, αλλά μόνο τρομακτικό; Μήπως είναι μόνο και σκέτα τρομακτικό, επειδή κάθε χρόνο «γιορτάζεται» (μιλάμε για τον πρώτο καπιταλιστικό κόσμο) το μέτρο μπροστά στο οποίο όλοι, «εορτάζοντες» και μη, αποδεικνύονται ανύπαρκτοι; Και, δήθεν, «θυμούνται»; «Θυμούνται» τι;

Και ξεχνούν τι; Μήπως ότι οι περισσότεροι απ’ όσους δέθηκαν και καταδικάστηκαν μετά την 4η Μάη του 1886, μαχητικοί εργάτες, ήταν μετανάστες; Ή μήπως ότι η εργατική τάξη είναι στ’ αλήθεια υπολογίσιμη έως απειλητική μόνο όταν απαιτεί να ξαναπάρει η ίδια τον έλεγχο (και) του χρόνου εργασίας (της);

Ντρεπόμαστε απέναντι στους πρόγονούς μας. Και σιχαινόμαστε όσους «λιάζονται» στον ίσκιο τους.

Οι φίλοι της Ουάσιγκτον

Τρίτη 2 Μάη. Ο άντρας στη μέση της φωτογραφίας είναι ο Abdi Ferhad Sahin, κούρδος, αξιωματικός του pkk. Ο άλλος δεξιά, με το γυαλί, είναι (τι άλλο;) αμερικάνος καραβανάς. Είναι σε συριακό έδαφος, κοντά στα σύνορα με την τουρκία.

Είναι μάλλον δευτερεύον το τι κάνουν εκεί, όπως και το ποσό με το οποίο έχει επικηρύξει η Άγκυρα τον Sahin εδώ και χρόνια. Είναι επίσης δευτερεύον ακόμα και το ότι η Ουάσιγκτον θεωρεί πάντα το pkk «τρομοκρατική οργάνωση»… Το βασικό είναι ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν διστάζει να ντοκουμεντάρει απέναντι στην Άγκυρα τις επιλογές των συμμαχιών του (των υποτακτικών του πιο σωστά) στο συριακό πεδίο μάχης. Αμερικανικά τεθωρακισμένα περιπολούν φανερά σε ορισμένα σημεία των συρο-τουρκικών συνόρων, σε περιοχές ελεγχόμενες απ’ τις κουρδικές ypg, εν είδει «προστασίας» – κι αυτές οι περιπολίες δεν έχουν καμία σχέση με την «καταπολέμηση του isis”.

Μοιάζει ότι το τουρκικό καθεστώς βρίσκεται μπροστά σε σταυροδρόμι. Είτε θα συμβιβαστεί μ’ αυτό που θεωρεί προδοσία εκ μέρους της Ουάσιγκτον, μια προδοσία που ωστόσο προστίθεται στις υποψίες (μόνο υποψίες;) ότι πίσω απ’ το περσινό πραξικόπημα υπήρχε, επίσης, αμερικανικός δάκτυλος. Είτε θα δοκιμάσει τις «αντοχές» των αμερικάνων εισβάλλοντας σε κάποιο σημείο της κουρδοκρατούμενης βόρειας συρίας, με την «δικαιολογία» ότι ο στρατός του κατευθύνεται προς την Raqqa.

Θα φανεί. Ίσως υπάρχουν κι άλλα δεδομένα… Απομένει (κατά την φτωχή μας άποψη) αυτό: οι κούρδοι της συρίας θα έπρεπε να είναι σοφότεροι έχοντας επίγνωση ότι οι λυκοφιλίες (και μάλιστα με την Ουάσιγκτον…) καταλήγουν πάντα σε βάρος του πιο αδύνατου…

Αλλά δεν είναι. Δίνουν «γη και νερό» στον στρατό που έχει αιματοκυλήσει τον πλανήτη απ’ το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα και μετά, σε κάποιες περιπτώσεις (προκειμένου να κάνει την δουλειά του) τρώγοντας τους ίδιους τους συμμάχους του.

Τέτοιες επιλογές δεν λέγονται «ρεαλισμός».

Έξοδα διαζυγίου

Τρίτη 2 Μάη. Το Λονδίνο αρνείται ότι χρωστάει στην ε.ε. 60 δισ. ευρώ. Η κυρία Theresa, με το πατροπαράδοτο αγγλικό χιούμορ, λέει «δεν θα πληρώσουμε έξοδα διαζυγίου». Ο.Κ. Αλλά τι θα γίνει με τα έπιπλα, τις συσκευές; Και τα παιδιά; Τι θα γίνει με τα παιδιά;

Ο κύριος Jean-Claude απ’ την μεριά του λέει ότι η κυρά Theresa «ζει σε άλλο γαλαξία». Ο.Κ. Αλλά αν είναι έτσι πως θα πληρώσει; Με διαγαλαξιακή επιταγή;

Δείπνησαν μαζί, και στο τέλος κανείς τους δεν είχε μαύρο μάτι. Είναι όμως προφανές ότι η Μάγχη θα γεμίσει από δηλώσεις μέχρι να βγει το περιβόητο διαζύγιο· αν, εν τω μεταξύ, δεν αλλάξουν γνώμη οι ψηφοφόροι του νησιού, (πράγμα που πάντως θα ήταν κάπως ταπεινωτικό για την αυτού μεγαλειότητα). Με δεδομένο ότι α) τα 27 κράτη μέλη της ε.ε. έχουν ήδη αποφασίσει ότι πρώτα θα ξεπληρωθεί το χρέος (το πολύ πολύ με κάποια μικρή έκπτωση) και μετά θα γίνουν οι συζητήσεις για τα υπόλοιπα του χωρισμού, β) ότι το να λέει κάποιος «δεν χρωστάω, είσαστε καταραμένοι» είναι πολύ ελληνικό για να δουλέψει, και γ) ότι μέχρι να βγει το διαζύγιο το Λονδίνο ανήκει στην ε.ε. και δεσμεύεται απ’ αυτήν (χωρίς να συμμετέχει πλέον στις αποφάσεις), έχουμε την απορία τι ακριβώς «χαρτί» είναι αυτό το «δεν χρωστάω» που πρακτικά σημαίνει ότι οι διαπραγματεύσεις δεν ξεκινούν καν.

Αν το Λονδίνο σέρνεται σ’ αυτήν την ιστορία περισσότερο από εθνικιστικές αναμνήσεις παλιών μεγαλείων και λιγότερο από μια ρεαλιστική τακτική, τότε δεν είναι δύσκολο να βρεθεί ποιος θα μείνει μόνο με τα άπλυτα σ’ αυτόν τον χωρισμό…

Συνάντηση γιγάντων

Τρίτη 2 Μάη. Το ψόφιο κουνάβι πέταξε κι ένα “καλά, άμα είναι για καλό θα τον συναντήσω», ανάμεσα στα μαρσαρίσματα των πολεμικών του στη ανοικτά της κορεατικής χερσονήσου. Τον Kim Jong un, εννοούσε.

Δεν ξέρουμε αν και πότε θα γίνει κάτι τέτοιο. Όμως μια τέτοια συνάντηση θα ήταν επαναστατικό γεγονός για την διεθνή κομμωτική τέχνη. Γιατί και ο Kim ακολουθεί μια παρόμοια μόδα: ψόφιο σκατζόχοιρο στο κεφάλι.

(Εν τω μεταξύ γιατί η dapra – λέμε τώρα… – να μην διασκεδάζει μπλοκάροντας τα ηλεκτρονικά των πυραύλων που δοκιμάζει ο Kim, ώστε να σκάνε μόλις εκτοξευτούν; Σαν «άσκηση» μια χαρά μας φαίνεται…)