Τετάρτη 24 Μάη. Ο Bosko Brkic, 25 χρονών, ήταν βόσνιος. Η Admira Ismic, επίσης 25 χρονών, ήταν κι αυτή βόσνια. Όταν το 1992 οι σερβοφασίστες αποφάσισαν ότι η βοσνία πρέπει να διαμελιστεί και ότι οι βόσνιοι που έχουν αντίρηση θα δολοφονηθούν, ο Bosko θα χαρακτηριζόταν «ορθόδοξος χριστιανός» και η Admira «μουσουλμάνα». Αδιάφορο. Απόλυτα. Ήταν ερωτευμένοι και ήθελαν να ξεφύγουν απ’ την κόλαση· αυτό που είχαν κάνει την πόλη τους οι σερβοφασίστες.
Επί 4 ημέρες προχωρούσαν και κρύβονταν στις όχθες του ποταμού Miljacka, που περνάει απ’ το Sarajevo. Στις 19 Μάη (1993) το απόγευμα έκριναν ότι αν περάσουν τρέχοντας την γέφυρα Vrbana θα είναι σε ασφαλές μέρος. Θα έχουν ξεφύγει. Δεν τα κατάφεραν. Πέρασαν απ’ τις θέσεις των βόσνιων υπερασπιστών της πόλης, αλλά όταν μπήκαν στην σερβοφασιστική ζώνη πολιορκίας του Sarajevo ένας ελεύθερος σκοπευτής τους εκτέλεσε. Έπεσαν ο ένας δίπλα στον άλλο. Και έμειναν εκεί, αγκαλιασμένοι, για μέρες, αφού η γέφυρα ήταν «συνοριακή γραμμή», διαθέσιμη μόνο για διασταυρούμενα πυρά. Πιο πέρα ήταν το πτώμα ενός άγνωστου άντρα· σάπισε εκεί καθώς βρισκόταν για μήνες δολοφονημένος.
Τους είπαν «Ρωμαίο και Ιουλιέττα» της βοσνίας. Φτηνό, στα όρια της προστυχιάς. Σε τελευταία ανάλυση τους δολοφονήσαν· στην πραγματική ζωή.
Κάθε χρόνο, στο Sarajevo, τέτοιον καιρό, τιμούν την μνήμη της Admira και του Bosko.
Κάθε χρόνο στο μυθικό, πολυεθνικό Sarajevo, ο κόσμος συνεχίζει να ερωτεύεται χωρίς να ζητάει αστυνομική ταυτότητα… Αυτό, με έναν τρόπο που ίσως διαφεύγει, είναι μια σιωπηλή, βαθιά νίκη.
Κι αν υπάρχει άλλη ζωή, η Admira και ο Bosko θα γιορτάζουν αγκαλιά.