Τετάρτη 3 Μάη. Η σύλληψη ενός 28χρονου γερμανού υπολοχαγού, φασίστα, που είχε καταφέρει να καταχωρηθεί στις γερμανικές υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας σαν “πρόσφυγας απ’ την συρία” (λαμβάνοντας, μάλιστα, και προσωρινή άδεια παραμονής στη γερμανία…) και ετοίμαζε βομβιστικές επιθέσεις (σαν “τζιχαντιστής” πρόσφυγας) δεν είναι η υπόθεση στην οποία η καθεστωτική δημαγωγία θα έδινε έκταση. Μάλλον το αντίθετο. Καλό θα ήταν η περίπτωση του Franco A. (έτσι είναι γνωστός ως τώρα) να θεωρηθεί μεμονωμένη… Και ασήμαντη σε σχέση με την υπερπαραγωγή «ισλαμική τρομοκρατία» στον πρώτο κόσμο.
Είναι, πράγματι, μεμονωμένη η περίπτωση μιας φασιστικής οργάνωσης (σε τέτοια ανήκε ο Franco A.) που αποφασίζει και καταφέρνει να «ντουμπλάρει» τους περιβόητους «τζιχαντιστές» σαν «πρόσφυγες», οργανωμένους ή «μοναχικούς λύκους»; Δεν ξέρουμε. Αλλά ίσως αυτό το θέμα είναι δεύτερο στη σειρά. Γιατί εκείνο που είναι πρώτο (λέμε) είναι ότι πράγματι είναι πανεύκολο να δρουν διάφοροι (πρωτοκοσμικοί φασίστες, πράκτορες, ενεργούμενα μυστικών υπηρεσιών) σαν «ισλαμιστές τρομοκράτες».
Υπάρχει, άραγε, κάποια σοβαρή και στέρεη μέθοδος έρευνας και αποκάλυψης της πραγματικής ταυτότητας εκείνων που σχεδιάζουν και πραγματοποιούν επιθέσεις – στο – ψαχνό; Φαίνεται πως όχι, παρότι υπάρχουν διαφορές από μυστική υπηρεσία σε μυστική υπηρεσία. Αρκεί «να αναλάβει την ευθύνη ο isis” μέσω μιας ανάρτησης σε κάποιο «τρομοκρατικό site”, και αυτό είναι όλη κι όλη η «απόδειξη». Μια επιχείρηση δημόσιων σχέσεων φτάνει και περισσεύει για να αποδοθούν οι ευθύνες· και να ανατροφοδοτηθεί ο πρωτοκοσμικός ρατσισμός.
Η συστηματική πλαστογραφία / πλαστοπροσωπία είναι ένα απ’ τα βασικά εργαλεία των «ψυχολογικών επιχειρήσεων» στον πρώτο κόσμο. Πράγμα που ίσως δεν είναι εντυπωσιακό πια, μιας και έχει γίνει αποδεκτό. Κι αφού κανείς δεν είναι σίγουρος για το τι είναι τι και ποιος είναι ποιος, καλύτερα να κάθεται στ’ αυγά του. Αποδεχόμενος με ευπιστία ή αδιαφορία τις κυρίαρχες «εξηγήσεις».
Η αποσάρθρωση των υποκειμενικών προδιαγραφών και χαρακτηριστικών του «δυτικού έλλογου ανθρώπου» είναι η πρώτη ύλη μιας εκτεταμένης και πολυεπίπεδης «πατερναλιστικής» στρατο-αστυνομο-κρατίας που δεν έχει ιστορικό προηγούμενο.
Κι όμως: Jusqu’ici tout va bien…
(Ρητορικό είναι το πιο πάνω “δεν ξέρουμε”! Την “στρατηγική (ή την τακτική) της έντασης” δεν την βάζει σε κίνηση κάθε μεμονωμένο κάθαρμα και η παρέα του. Ωστόσο δεν θα γίνει έρευνα, π.χ., στον γερμανικό στρατό ή στην γερμανική αστυνομία μπας και υπάρχουν τίποτα “πυρήνες του stay in front”, πρώην “stay behind”- έτσι δεν είναι;)