Τρίτη 4 Απρίλη. Όταν ο ψεκασμένος γλύφει ασύστολα την Ουάσιγκτον (και δεν το έχει κάνει μια μόνο φορά) δεν το κάνει ούτε σαν «συνεργάτης» της ευπ (τον «κύριο Πάνο» του ’99 τον θυμάστε;), ούτε σαν αρχηγός ακροδεξιού κόμματος. Το κάνει σαν υπουργός άμυνας. Σωστά; Σωστά. Σαν βασικό μέλος μιας κυβέρνησης. Σωστά; Σωστά.
Όταν το «αφεντικό» της κυβέρνησης (παριστάνει ότι) κάνει το κορόιδο… Όταν οι υπόλοιποι υπουργοί της κυβέρνησης (παριστάνουν ότι) είναι απασχολημένοι…. Όταν οι βουλευτές του «μεγάλου κυβερνητικού συνεταίρου» παριστάνουν «αα, ένα σκουπιδάκι στο μάτι μου»… Όταν τα μέλη του κυβερνητικού κόμματος παριστάνουν «εεε;»… Όταν οι ψηφοφόροι του κυβερνητικού κόμματος δεν έχουν ακούσει τίποτα…. Τότε… Τότε;
Τότε, όλοι αυτοί (και είναι πολλές χιλιάδες) συμφωνούν στο γλύψιμο της Ουάσιγκτον. Και φυσικά του Τελ Αβίβ. Αν προσθέσει κανείς και τους υπόλοιπους, των άλλων καθεστωτικών κομμάτων και αποκομμάτων και γκρουπούσκουλων της κακιάς ώρας, της πολιτικής επιβίωσης και του άθλιου βερμπαλισμού, τότε… Τότε…
Τότε, ΟΤΑΝ ΑΥΤΟΙ που, με «ευρεία συναίνεση» εκπαιδεύτηκαν στα πολύτιμο «εθνικό εναέριο χώρο», θα σκοτώνουν γυναίκες, παιδιά, γέροντες, αμάχους, στην λωρίδα της Γάζας, στο νότιο Λίβανο, στη συρία ή στο ιράν, όταν θα κάνουν μπάζα σπίτια, σχολεία, δρόμους και γεφύρια, όταν θα γίνει αυτό (και θα γίνει…) ΜΗΝ ΠΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ, ΥΠΕΡΑΡΙΣΤΕΡΟΣ, κλπ κλπ, ότι «αααα, δεν ήξερα!».
Κανένας! Το «η σιωπή είναι συνενοχή» δεν είχε ποτέ ως τώρα πιο κυριολεκτικό νόημα. Πιο κυριολεκτικά φονικό νόημα.