Month: April 2017

Τρίτη 4 Απρίλη. Ο σκληροπυρηνικός Vucic τελικά κέρδισε άνετα τις προεδρικές εκλογές στην «αδελφή» σερβία. Ο comedian “Beli” έφτασε μεν στο 10% αλλά ήρθε τρίτος. Μια θέση στο βάθρο, επιτυχία σίγουρα. Και μια παρακαταθήκη για το όχι μακρινό μέλλον. Τι στην ευχή; Είναι μόνο 30κάτι χρόνων.

Αν προσθέσει κι άλλη “εθνική υπερηφάνεια” στα καραγκιοζιλίκια του, θα προκόψει. Είναι κάτι σαν το “πνεύμα της εποχής” στον πρώτο κόσμο: απέναντι στα καθεστωτικά σκατά ζήτω οι καθεστωτικές χωματερές.

Ή, ειπωμένο αλλιώς, με τα λόγια της θεαματικής μοιρολατρείας των ημερών: “τι να κάνεις;… ας γίνει κάτι”….

Τρίτη 4 Απρίλη. Δεν ήταν δύσκολο να το φανταστούμε· αν και απ’ τα λόγια στις πράξεις η απόσταση μπορεί να είναι μεγαλύτερη απ’ ότι φαίνεται.

Κάνοντας την προ-δημοψηφισματική εκστρατεία του ο Ερντογάν, απ’ την Trabzon (Τραπεζούντα), καθησύχασε (;) όσους απ’ τους οπαδούς του ανησυχούσαν: η «ασπίδα του Ευφράτη» τέλειωσε με επιτυχία, αλλά θα ακολουθήσουν άλλες επιχειρήσεις. Με άλλα ονόματα. Πάντα «αντιτρομοκρατικά», οπωσδήποτε και στο συριακό έδαφος.

Οι δυσκολίες είναι, ωστόσο, ολοφάνερες. Σε σχέση με το περσινό φθινόπωρο έχουν αυξηθεί οι «αντιτρομοκρατικοί» στρατοί στο συριακό πεδίο μάχης του 4^ου παγκόσμιου. Ειδικά ο αμερικανικός, τελευταία παραλαβή, πέρα από αυτές καθεαυτές τις «δυνάμεις» του, έχει μεγάλο εκτόπισμα. Που θα βρει χώρο ο τουρκικός στρατός και το ελαφρά οπλισμένο συριακό πεζικό του για να δράσει ξανά;

Προφανώς υπάρχει ένας έντονος προεκλογικός τόνος στις τέτοιες υποσχέσεις του τούρκου προέδρου. Κι αν κερδίσει το δημοψήφισμα θα έχει (εκτιμάμε) σοβαρότερα και, κυρίως, πιο επείγοντα πράγματα να κάνει απ’ το να ψάχνει κάποιο κενό στη συρία. Το ξέρει καλά, από τότε που πρωτοεκλέχτηκε: εκείνο που του έδωσε (πολλούς) πόντους δεν ήταν οι στρατιωτικές επιτυχίες αλλά το ότι συνέφερε τον τουρκικό καπιταλισμό στο εσωτερικό της συσσώρευσής του.

Θα πει κάποιος: είναι εντελώς άσχετα μεταξύ τους αυτά; Στη συγκεκριμένη περίπτωση μπορεί. Από τότε που η Άγκυρα πέρασε, ίσως βιαστικά, απ’ την «πολιτική των μηδενικών προβλημάτων» (Νταβούτογλου) στην τακτική του ιμπεριαλιστικού τυχοδιωκτισμού δίπλα στα σύνορά της, ναι μεν δεν έχει κάποια εντυπωσιακή απώλεια, σκοντάφτει όμως σταθερά στη φθορά και στα δηλητηριώδη απόνερα που άλλοι, σύμμαχοί της (όπως η Μόσχα), φροντίζουν «σοφά» να κρατούν μακρυά τους.

Αυτή η “τριβή” ανοίγει ήδη επικίνδυνα χάσματα, όχι στην πολιτική εκπροσώπηση αλλά στην κοινωνική αντοχή. Αν συνεχίσει για πολύ (η ισλαμοδημοκρατική βιτρίνα του τουρκικού καπιταλισμού) να είναι «μέρος του προβλήματος» που, στο κάτω κάτω, άλλοι μεθόδευσαν και προωθούν στην ευρύτερη μέση Ανατολή, θα ψάχνει για ασπίδα – και δεν θα βρίσκει. Ούτε στα νερά του Ευφράτη, ούτε στις όχθες του.

(Εν τω μεταξύ, για όσους ντόπιους “δημοκράτες” ανησυχούν για την κρυμμένη, όπως θεωρούν, δικτατορία στην τουρκία, έναντι της οποίας θα προτιμούσαν – αυτό πια είναι δεδομένο! – την ανοικτή και καθαρή των καραβανάδων του περσινού πραξικοπήματος, να τα νέα: τα τουρκικά δικαστήρια αθωώνουν διάφορους, άτομα ή ομάδες ατόμων, που κατηγορήθηκαν για συμμετοχή στο πραξικόπημα. Εφόσον δεν υπάρχουν σε βάρος τους στέρεες αποδείξεις.

Φυσικά αυτό δεν θα το διαβάσει κανείς στις παραλλαγές της “εθνικής ηχούς” των ντόπιων δημαγωγών. Συμβαίνει όμως…)

Δευτέρα 3 Απρίλη. Την ερχόμενη Πέμπτη και Παρασκευή ο πρόεδρος της κίνας Xi Jinping θα βρίσκεται στην Ουάσιγκτον. Και το ψόφιο κουνάβι έχει τραβήξει ήδη το σπαθί του, “τιτιβίζοντας” (τι γλυκό!): με την κομψότητα που τον διακρίνει θα “τρίψει στα μούτρα” του κινέζου προέδρου το μεγάλο εμπορικό πλεόνασμα του Πεκίνου. Και φυσικά έχει κι άλλα “ράματα για την γούνα” του κινεζικού κράτους. Αν δεν μαζέψετε εσείς την βόρεια κορέα για το κάνουμε μόνοι μας είναι μια ιδέα… Μαζευτείτε απ’ τη θάλασσα της νότιας κίνας γιατί εμποδίζετε τα αεροπλανοφόρα μας είναι μια άλλη…

Έχετε προσέξει το ανέκφραστο (για τα δυτικά δεδομένα) και μόνιμα ίδιο ύφος του κινέζου προέδρου στις φωτογραφίες απ’ τις συναντήσεις του με ξένα αφεντικά; Υποθέτουμε ότι θα κρατήσει το ίδιο και τώρα. Μπορεί, όμως, ένα ψόφιο κουνάβι (ή το επιτελείο του) να καταλάβει τι μπορεί να σκέφτεται το αφεντικό ενός κράτους με συνεχή ιστορία 5 χιλιάδων χρόνων;

Όχι. Γι’ αυτό πολλαπλασιάζει και ενισχύει τις στρατιωτικές βάσεις όπου μπορεί γύρω απ’ την κίνα… Και έχει το νου του εκεί που καταλαβαίνετε: στην άκρη της κάννης…

Κυριακή 2 Απρίλη. Ο Tax Tillerson κούνησε το δάκτυλο: … Ως τις 25 Μάη θέλω όλα τα κράτη / μέλη του νατο να (μου) φέρουν το σχέδιό τους για το πως θα αυξήσουν τις «αμυντικές δαπάνες» τους (δηλαδή την συμμετοχή τους στα έξοδα του νατο) στο 2% του αεπ τους ως το 2024…

Ήταν η πρώτη εμφάνιση του νέου υπ.εξ. της ψοφιοκουναβικής διοίκησης, στη σύνοδο των υπ.εξ. του νατο στα «κεντρικά», στις Βρυξέλες, προχτές. Οπωσδήποτε εντυπωσιακή πρεμιέρα. Δεν είπε τι θα πάθει όποιος δεν είναι επιμελής. Το Βερολίνο, πάντως, έδωσε την απάντησή του: δεν πρόκειται να αυξήσουμε τόσο τα στρατιωτικά έξοδά μας. Όσο για σχέδιο, έχουμε: λέγεται τακτικός προϋπολογισμός του κράτους!

Χμμμμ… Δεν θα την περάσουν την τάξη αυτοί οι παλιογερμανοί! Αντίθετα ένας σπασίκλας, απ’ τους πέντε όλους κι όλους, γνωστός, θα πρέπει να κορδώθηκε. Εγώ, εγώ κύριε να πάρω το απουσιολόγιο!

Ο ψεκασμένος (τον πήρε το ντουμάνι που πήγαινε για τον φίλο του, τον υπ.αμ.) Nick the greek πέρασε ωραία τις προάλλες. Δεν τον φώναξε ο «κύριος» στο γραφείο για να τον συγχαρεί – αλλά ένιωσε, επιτέλους, πρώτο θρανίο πίστα.

Χαρτζιλίκι, πάντως, δεν θα πάρει.