Τρίτη 14 Μάρτη. Η πρωθυπουργός της σκωτίας Nicola Sturgeon (στα αγγλικά δεν ονομάζεται prime minister αλλά first minister…) το δημοσιοποίησε: ανάλογα με την πορεία των διαπραγματεύσεων του Λονδίνου με την ε.ε. για την μορφοποίηση της αποχώρησης, το Εδιμβούργο (μπορούμε, άραγε, να το αντιμετωπίζουμε σαν εν δυνάμει πρωτεύουσα;) θα προχωρήσει σε καινούργιο δημοψήφισμα με το ερώτημα της παραμονής στο «ενωμένο βασίλειο». Κάπου προς τα τέλη του 2018.
Εννοείται ότι η αυλή του Μπάκιγχαμ ανατριχιάζει. Ωστόσο θα πρέπει να εφεύρει έναν «μέγα κίνδυνο» για να εμποδίσει ένα τέτοιο δημοψήφισμα. Κι αυτό επειδή το κυριότερο επιχείρημα των οπαδών της παραμονής της σκωτίας στο ε.β., τόσο των σκωτσέζων όσο και των άγγλων, ήταν ότι αν αποχωρήσει θα χάσει και την συμμετοχή στην ε.ε. Πράγμα που ακουγόταν λογικό, αφού την συμμετοχή της σκωτίας στην ε.ε. σαν ανεξάρτητου κράτους πια, μόλις αποσχισθέντος, θα την απέρριπτε πρώτη απ’ όλους η Μαδρίτη, και ύστερα και άλλα κράτη που έχουν (ή μπορούν να αποκτήσουν αυτονομιστικά κινήματα).
Η πλειοψηφία των σκωτσέζων ψήφισε υπέρ της παραμονής στο ενωμένο βασίλειο για να μείνει στην ε.ε. Τώρα που το βασίλειο αποφάσισε να φύγει δεν έχουν δικαίωμα να ξανα-αποφασίσουν την παραμονή τους στην ε.ε.;
Δύσκολο να πεισθούν για το αντίθετο. Ακόμα δυσκολότερο εξαιτίας αυτού του απλού: διάφορες «δυνάμεις» της ε.ε. αλλά, ενδεχομένως, και τμήματα του βρετανικού κεφάλαιου, ασφαλώς και θα προτείνουν στους σκωτσέζους να φύγουν από το Μπάκιγχαμ για να μείνουν στην ε.ε. Ή να απειλήσουν ότι θα το κάνουν…
Ας το επαναλάβουμε: πολλοί ψήφισαν brexit επειδή νόμιζαν ότι… «Νόμιζαν»… Αλλά οι πραγματικές διαστάσεις και παράμετροι του καπιταλισμού, της κρίσης, της αναδιάρθρωσής του, του ανταγωνισμού στο εσωτερικό του, προκαλούν μέσω του brexit ήδη μια (έρπουσα) διάλυση στο «νησί». Όχι διάλυση των φαντασμάτων· αλλά των διοικήσεων και των επικρατειών.
Όσοι «νομίζουν» οτιδήποτε και οπουδήποτε θα θαφτούν μαζί με τα φαντάσματά τους. Αλλά θα πάρουν κι άλλους μαζί τους…