Month: March 2017

Η διαλεκτική της εξουσίας

Κυριακή 19 Μάρτη. Η υπακοή στις εντολές του “πειραματιστή” (της επιστημονικής εξουσίας εν προκειμένω) ακόμα κι αν προκαλεί πόνο σε τρίτους δεν είναι όλο το θέμα. Γιατί έρχεται δεύτερη στη σειρά. Έχει προηγηθεί η υπακοή στην γοητεία (ή στην “ηθική ανωτερότητα”) της ίδιας εξουσίας όταν αυτή ψάχνει …. εθελοντές για το πείραμά της. Δίνοντας κάποια υλική (θα μπορούσε ακόμα να είναι να συμβολική) ανταμοιβή.

Όταν η (επιστημονική στο παράδειγμα) εξουσία δεν μοιράζει πόνο αλλά χαρά (και κάποια απολαβή) απαλλοτριώνοντας, ωστόσο, γλυκά και ανεπαίσθητα το “πολιτικό δικαίωμα” (αν μπορούμε να το πούμε έτσι) να αποφασίζει κανείς ξέροντας όσο το δυνατόν περισσότερα για τις συνέπειες της επιλογής του εκ των προτέρων, τι είναι αναμενόμενο μετά; Οι πειραματιστές θέλουν σαν “εθελοντές” ανθρώπινα όντα που είναι εκ των προτέρων αν-εύθυνα, εφόσον δέχονται να πάρουν – μέρος – σε – ένα – “πείραμα” αγνοώντας και αδιαφορώντας για το περιεχόμενό του, τους σκοπούς του, τους συντελεστές του. Μάλιστα η άγνοιά τους θεωρείται η ενδεδειγμένη προϋπόθεση.

Για να βρουν τέτοιους ασκούν το κύρος, την γοητεία, την έλξη, την πειθώ της (επιστημονικής) εξουσίας τους. Βάζουν λοιπόν στο input της πειραματικής τους διάταξης ανθρώπους ηθικά ανεύθυνους (έστω όσο χρειάζεται). Και τι λαμβάνουν στο output; Ανθρώπους ηθικά ανεύθυνους!!!

Είναι παράξενο; Δε νομίζουμε!

Το μόνο (αλλά καθόλου λίγο) που αλλάζει ανάμεσα στο input και στο output είναι ότι στην αρχή η ανευθυνότητα αποκρύβεται. Καμουφλάρεται. Θεωρείται επιστημονική προϋπόθεση (άρα σιωπηλά προϋπόθεση της εξουσίας) Ύστερα δεν εμφανίζεται ξαφνικά, γυμνή. Αλλά αμυντικά τροποποιημένη σε μετάθεση. Μετάθεση των ευθυνών (για τον πόνο που προκαλούν τα ηλεκτροσόκ) στους πειραματιστές που δίνουν τις εντολές. Η θωράκιση των εκτελεστών είναι αναμενόμενη: Εγώ; εγώ απλά υπακούω σε διαταγές.

Πράγματι έτσι είναι. Ποιο είναι όμως το εκ των προτέρων κίνητρο για να βρεθεί κανείς στη θέση απλά να υπακούει σε διαταγές; Είναι ο φόβος, για παράδειγμα, μιας σκληρής τιμωρίας που κάνει, στα καλά καθούμενα, κάποιους να προσφέρονται σαν εθελοντές σε άγνωστου περιεχομένου πειράματα; Η περίπτωση που ψάχνουμε δεν είναι τέτοια. Δεν είναι ο φόβος που φτιάχνει τέτοιου είδους εθελοντές. Είναι η όποια ανταμοιβή· και, κυρίως, η εξουσιαστική πειστικότητα. Η έλξη της «συμμετοχής σε ένα επιστημονικό πείραμα»…

Το συμπέρασμά μας; Οι σχέσεις εξουσίας δεν απανθρωποποιούν όταν προκαλούν πόνο. Αλλά από πολύ νωρίτερα: όταν προσφέρουν ανταμοιβές επικυρώνοντας την (ανεξέλεγκτη) ισχύ τους…

Αυτό σημαίνει ότι μπορεί κάποιος να πιαστεί αιχμάλωτος δια της βίας· και να κρατήσει ακέραιη μέσα του την άσβεστη επιθυμία να ακυρώσει αυτήν την μορφή εξουσίας, δραπετεύοντας. Όταν όμως προσφέρεται με την (όποια) θέλησή του στην αιχμαλωσία του (ηθική, διανοητική, συναισθηματική) τότε η άρνηση γίνεται πολύ πολύ πιο δύσκολη.

Οι εξουσίες δεν αιχμαλωτίζουν αποτελεσματικά και σε βάθος με απειλές, αλλά με υποσχέσεις. Δεν στερεώνονται με τιμωρίες, αλλά με κολακείες.

Οι ελπίδες που έρχονταν

Σάββατο 19 Μάρτη. Απάντηση: ….Μέχρι τώρα αναμέναμε τον Ομπάμα, ο Ομπάμα έδωσε κάτι, τελείωσε αυτή η ιστορία. Στη συνέχεια αναμενόταν πως ενδεχομένως στις ολλανδικές εκλογές αν έβγαινε ο ακροδεξιός, πιστεύω, θα τους ταρακουνούσε τους Ευρωπαίους να κλείσουν την αξιολόγηση… Αυτό δεν έγινε…

Ερώτηση: Μα να έχει επενδύσει αριστερή κυβέρνηση στην εκλογή ακροδεξιών;

Απάντηση: Όχι, δεν λέω αυτό. Λέω ότι η συνολική άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, εγώ ήλπιζα, εγώ προσωπικά ήλπιζα πως θα συνέτιζε παραπάνω τους Ευρωπαίους ηγέτες, δηλαδή το Βερολίνο, και θα έλεγαν ας κλείσουμε τώρα ένα θέμα όπως το ελληνικό, που είναι μικρό. Ούτε αυτό έγινε. Άρα στο μέλλον δεν βλέπω να δημιουργούνται καλύτερες, ευνοϊκότερες προϋποθέσεις…

Αυτά είπε (ομολόγησε; ξέρασε;) ο ευρωβουλευτής του συ.ριζ.α. και γνωστός καθεστωτικός δημοσιογράφος Στέλιος Κούλογλου, συνεντευξιαζόμενος στο καθεστωτικό κανάλι (του εσχάτως διακριτικά φιλικού προς την φαιορόζ κυβέρνηση ομίλου Αλαφούζου) sky.

Δεν ισχύει εδώ το “από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια” – τίποτα απ’ τα δύο δεν είναι η εν λόγω persona. Ισχύει, όμως, το “γλώττα λανθάνουσα τα αληθή λέγει”. Το απρόσωπο “αναμενόταν πως…” στην πρώτη παράγραφο αφορά ευρύτερες ελπίδες. Όταν, όμως, ρωτιέται για το “πως είναι δυνατόν μια αριστερή κυβέρνηση να ποντάρει σε φασίστες;” το μαζεύει και το παίρνει πάνω του με έμφαση, “εγώ προσωπικά ήλπιζα…”

Το ζουμί το έχουμε παρουσιάσει εδώ· και τώρα τεκμηριώνεται. Η λούμπεν πολιτική του ελληνικού βαθέος κράτους, που εδώ και 2 χρόνια έχει στο κέντρο της τις φαιορόζ βιτρίνες, εμπνέεται εδώ και πολλά χρόνια απ’ το εξής απλό δόγμα: οι δανειστές μας κάπου θα στριμωχτούν και θα αναγκαστούν να μας (ξανα)χαρίσουν λεφτά. “Θα τους κάνουμε μια πρόταση που δεν θα μπορούν να την αρνηθούν: ακουμπείστε τα!!!”

Οι πρασινόμαυρες βιτρίνες, νέα δημοκρατία και πασοκ, αυθεντικά κομμάτια του βαθέος κράτους, ήλπιζαν ότι θα “στριμώξουν” τους δανειστές απειλώντας τους ότι θα κάνουν εκλογές και θα βγει ο συ.ριζ.α. Οι καταραμένοι δεν το έφαγαν, οι εκλογές έγιναν (σε άψογη συνεργασία των υποτιθέμενων αντιπάλων, γύρω απ’ την fake αφορμή της εκλογής προέδρου της δημοκρατίας, υπό την διεύθυνση συγκεκριμένων πυρήνων του παρακράτους), και στη συνέχεια η Βαρουφάκιος φάση της τακτικής “θα σας στριμώξουμε” περιστράφηκε γύρω απ’ το “θα χρεωκοπήσουμε και θα πονέσετε”. Συμπληρωματικά υπήρχε και η ακροδεξιά διάσταση, από τους ψεκασμένους Καμμένο και Κοτζιά, ότι “θα εκτοξεύσουμε χιλιάδες πρόσφυγες και εκατοντάδες τζιχαντιστές τρομοκράτες στην ευρώπη”…

Ούτε κι αυτό δούλεψε. Οπότε απ’ το καλοκαίρι του 2015 τα δαιμόνια κουνάβια του ελληνικού βαθέος κράτους (ζώα πολιτικά, δημοσιογραφικά, εκκλησιαστικά, στρατιωτικά) έψαχναν τι άλλο θα “στριμώξει” τους καταραμένους. Απ’ το φθινόπωρο του 2016 θεώρησαν πως το βρήκαν: οι εκλογές σε ολλανδία, γαλλία και γερμανία και… “η συνολική άνοδος της ακροδεξιάς” … που “θα συνέτιζε τους ευρωπαίους ηγέτες, δηλαδή το Βερολίνο…” Και άρχισαν να βαράνε μεθοδικά καθυστερήσεις και κωλυσιεργείες, για να πέσει η περιβόητη “αξιολόγηση” λίγο πριν τις εκλογές στην ολλανδία. Σκέφτηκαν: θα βγει πρώτο το φασιστόμουτρο την ολλανδία, θα χεστούν για τις εκλογές στη γαλλία, οπότε θα συνετιστούν…

Σε τι συνίσταται αυτή η λούμπεν πολιτική που στηρίζεται μόνο σε εκβιασμούς που, υποτίθεται, μπορεί να κάνει ή να εκμεταλλευτεί η Αθήνα; Συνίσταται στην προσπάθεια του εθνικού οργανωμένου προσοδισμού να προστατέψει το μοντέλο του, δηλαδή να εξασφαλίσει πολιτικές και γεωπολιτικές προσόδους από οπουδήποτε, χωρίς να εμφανιστεί πουθενά δημόσια και καθαρά σαν αυτό που είναι και σαν το πραγματικό αφεντικό, το πραγματικό ελληνικό κράτος / κεφάλαιο.

Είναι μια μαφιόζικη πολιτική. Με μια διαφορά. Προσπαθεί να την ασκήσει ένας μικρομεσαίος γκάγκστερ απέναντι στην κεντρική τράπεζα της ηπείρου. Δεν ξέρει και δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο απ’ το να λέει απέναντι στον δανειστή του πότε “πρόσεξε, έχεις και παιδιά”, πότε “πρόσεξε, οι δρόμοι έχουν λακούβες” και πότε “πρόσεξε, υπάρχουν τύποι που δεν σε χωνεύουν”. Και ύστερα να τρώει τις σφαλιάρες, ανάλογες της πραγματικής του θέσης και της αναίδειάς του.

Τους είχε μείνει ένα ακόμα χαρτί, αλλά το έκαψαν (ίσως επειδή ήταν σίγουροι για τους ευρωπαίους φασίστες): να απειλήσουν τους ευρωπαίους ηγέτες, δηλαδή το Βερολίνο, μ’ αυτό: προσέξτε, γιατί θα κάνουμε εκλογές και θα βγει πρωθυπουργός ο Σώρρας! Μπας και συνετιστεί – το Βερολίνο…

Πάει όμως… Εξατμίστηκε ο κύριος 600 δισ… Όπως προβλεπόταν, άλλωστε, απ’ το σενάριο της απάτης. (Το έχουμε πει, και άλλοι ακόμα καλύτερα: έτσι έχει γίνει και στα άλλα μέρη του κόσμου που η διεθνής σπείρα δοκίμασε το ίδιο κόλπο… )

Οι ελπίδες που πέρασαν

Σάββατο 19 Μάρτη. Ο λανθάνων στα λόγια του ροζ ευρωβουλευτής / δημαγωγός λέει όμως, αντεστραμμένα, κάτι σωστό: τα περιθώρια στενεύουν απελπιστικά για τέτοια κολπάκια. Γιατί στενεύουν;

Επειδή έχει μπει σε κίνηση η διαδικασία της διαφορικής ολοκλήρωσης της ευρώπης και, καθόλου συμπτωματικά, οι μάζες των ψηφοφόρων στα τρία κράτη αυτήν την διαδικασία την στηρίζουν με σημαντική πλειοψηφία ακόμα κι αν δεν ψηφίζουν απευθείας γι’ αυτήν. Κάτι τέτοιο ήταν λογικά προβλέψιμο (απ’ την εργατική, αυτόνομη, και “περιθωριακή” σκοπιά μας) αρκεί να είχε κάποιος την βασική αίσθηση του (καθεστωτικού) πολιτικού, δηλαδή την επίγνωση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού και της όξυνσής του, όχι με κριτήρια “αρπαχτής” (όπως οι έλληνες πατριώτες και η βορθο-ιντελιγκέντσιά τους).

Αυτή η διαδικασία έχει μπει υποχρεωτικά σε κίνηση για έναν πολύ βασικό λόγο: για να ξεμπερδεύουν οι βασικές καπιταλιστικές αναδιαρθωτικές τάσεις των αφεντικών στα ευρωπαϊκά κράτη απ’ τα «μικρά» που προσπαθούν να τις βραχυκυκλώσουν. Απ’ τα «χαλίκια μέσα στα παπούτσια τους» (σε όποιους αρέσουν οι μαφιόζικες αναφορές: Νονός 3). Τέτοιο «μικρό» δεν είναι μόνο το ελλαδιστάν· αυτό είναι απλά δυσανάλογα φασαριόζικο και ψευτοτσαμπουκαλεμένο. Είναι και το ουγγρικό «μικρό». Είναι και το πολωνικό «μικρο-μεσαίο». Είναι και τα «μικρά» των βαλτικών κρατών.

Με άλλα λόγια η διαφορική ολοκλήρωση, άπαξ και εγκριθεί απ’ τους «λαούς» (έχει αρχίσει να συμβαίνει αυτό, και θα συνεχίσει, μην έχετε καμία αμφιβολία) της ολλανδίας, της γαλλίας και της γερμανίας (εκλογικώ τω τρόπω) προορίζεται κυρίως για να ενισχύσει το project europe, και δευτερευόντως για να συνετίσει αυτά τα άλλα κράτη / μέλη (αυτές τις εθνικές ηγετικές φράξιες των αφεντικών στην ευρώπη) που νομίζουν ότι έχουν βρει την ιερή αγελάδα που έχουν δικαίωμα να την αρμέγουν όπως και όποτε γουστάρουν: τον ισχυρά αναπτυγμένο καπιταλισμό της κεντρικής και βόρειας ευρώπης (μέσα απ’ την συνεισφορά του στον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό, στα ευρωπαϊκά προγράμματα, κλπ).

Με άλλα λόγια αυτή η διαφορική ολοκλήρωση λέει σε κάθε ενδιαφερόμενο αυτό που λέει η συντηρητική διοίκηση του ψόφιου κουναβιού για το νατο: Το δωρεάν γεύμα τέλειωσε… Ελεημοσύνες τέλος! Όποιος θέλει να είναι «στον σκληρό πυρήνα» θα το αξίζει και αυτό θα αποδεικνύεται. Καταλάβατε κύριε Κούλογλου and friends; Αν εκπροσωπούσατε ποδοσφαιρική ομάδα, στο ουεφα και με το ζόρι!

Η ελπίδα των φαιορόζ βιτρινών ήταν και είναι όντως ακροδεξιά (άλλωστε ακροδεξιό είναι το μισό τους): ότι η εθνικιστική παλινδρόμηση μέσα στον πραγματικό ευρωπαϊκό πυρήνα θα καθήλωνε την διαφορική ολοκλήρωση… Και ότι η καθήλωση αυτή θα επέτρεπε στην ανίατη «μικρή ασθενή» θα παριστάνει ότι είναι σοβαρό θέμα, ένα «ευρωπαϊκό δράμα».

Αλλά δεν είναι. Έχει πάψει να είναι απ’ το 2012. Το χειρότερο απ’ όλα; Αυτή η εθνικιστική παλινδρόμηση στην οποία ήλπιζαν οι φαιορόζ «Όλυμποι της πολιτικής» θα έστελνε χωρίς δεύτερη κουβέντα, ακαριαία, την «μικρή ασθενή» στην ευθανασία. Είναι , όντως, τόσο ηλίθιοι οι ντόπιοι μαφιόζοι στις μπλόφες τους: νομίζουν ότι «η συνολική άνοδος της ακροδεξιάς ατζέντας» στην ευρώπη θα κρατούσε ένα ταμείο για το ελλαδιστάν!

Κι όμως: αυτό νομίζουν οι πολιτικοί αυνάνες!!! Ότι οι φασίστες στην ευρώπη ακούνε «ελλάδα» και λιώνουν…

Ας ψάξουν μπας και πιάσουν «καλή τιμή» στην Ουάσιγκτον…. Μπας…

(Η τροφή των ξεπεσμένων είναι του είδους «αααα, δεν την χαιρέτησε – το ψόφιο κουνάβι την Μέρκελ – εκεί που τους φωτογράφιζαν… Ε, της άξιζε!!!»

Αααααα… Συγκλονιστικό! Αφού το ψόφιο κουνάβι είναι «κοσμάρα»!)

Με την δεύτερη προσπάθεια

Σάββατο 19 Μάρτη. Η επίσκεψη της γερμανίδας πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον έγινε, αφού έλιωσαν οι πάγοι στα αεροδρόμια (δεν είχε την θερμότητα των σαουδαράβων για να πάει νωρίτερα). Στο βαθμό που μπορεί κανείς να συμπεράνει οτιδήποτε απ’ τις after δηλώσεις Μέρκελ και Τραμπ στους δημοσιογράφους συμφώνησαν ότι διαφωνούν.

Λόγοι συσχετισμών και μόνο αναγκάζουν το Βερολίνο (τον γερμανικό καπιταλισμό) να μην έχει ανοικτά την πρωτοβουλία επιθέσεων στον «οικονομικό» πόλεμο με την Ουάσιγκτον. Θα κρατάει μια αμυντική στάση. Ως εάν να έχει τα μαύρα σε μια παρτίδα σκάκι.

Αλλά (οι σκακιστές το ξέρουν) δεν κερδίζουν τα λευκά απλά και μόνο επειδή «ανοίγουν» πρώτα.

Δεν πρόκειται για δύο αταίριαστες μεταξύ τους πολιτικές βιτρίνες. Πρόκειται για δύο αντίπαλους καπιταλισμούς, ο ένας πρώην «μόνη υπερδύναμη» σε παρακμή, και ο άλλος πρώην ηττημένος του Α, του Β και του Γ παγκόσμου πολέμου, σε ακμή.

Και ο καθένας έχει τους «εκπροσώπους» που του αναλογούν.

Τα καθάρματα 1

Παρασκευή 17 Μάρτη. ... Στα τέλη της άνοιξης του 2016, οι μεγαλύτερες διεθνείς οργανώσεις ανθρωπιστικής βοήθειας είχαν καταστρώσει σχέδια για την αντικατάσταση των “τεντουπόλεων”, και οι δωρητές είχαν προσφέρει τα χρήματα. Η ASB (Arbeiter-Samariter-Bund), μια γερμανική μ.κ.ο., έφτιαξε ένα σχέδιο κόστους 1,6 μυρίων ευρώ, για να γίνει το παλιό εργοστάσιο της Softex ένας συνοικισμός σπιτιών / κοντέινερ με θέρμανση και υποδομές υγιεινής, χωρητικότητας 1500 ανθρώπων. Τα χρήματα για την κατασκευή και την συντήρηση του οικισμού συγκεντρώθηκαν στη γερμανία, και έγινε η ανάλογη πρόταση στο ελληνικό υπουργείο μεταναστευτικής πολιτικής.

Αντί να συμφωνήσει και να επιτρέψει την δημιουργία αυτού του καταυλισμού, το υπουργείο απάντησε με μια δική του πρόταση, ύψους 8 εκατομυρίων ευρώ. Όταν οι δωρητές και οι οργανώσεις βοήθειας είπαν ότι δεν μπορούν να δικαιολογήσουν ούτε να δεχτούν κάτι τέτοιο, ο Μουζάλας αρνήθηκε να προχωρήσει οποιαδήποτε συζήτηση ή συνεννόηση. Σε μια επιστολή του με ημερομηνία 7 Ιούλη, ο υπουργός απάντησε στην ASB ότι «για το στρατόπεδο στη Softex δεν πρόκειται να αλλάξουμε τα σχέδιά μας». Η πρόταση της ASB απορρίφθηκε.

Ούτε, φυσικά, «το σχέδιο» αυτού του πολιτικού σκώληκα έγινε πράξη. Ή, πιο σωστά, έγινε: οι συνθήκες έμειναν το ίδιο άθλιες.

Η υπόθεση είναι αρκετά γνωστή διεθνώς. Το απόσπασμα πιο πάνω προέρχεται από το ρεπορτάζ του καθεστωτικού guardian στις 9/3, με τίτλο «που πήγαν τα λεφτά;»… Απ’ το οποίο ρεπορτάζ, φυσικά, αυτό το απόσπασμα και άλλα που δείχνουν τι γίνεται στην ελλάδα με τους αιχμάλωτους πρόσφυγες / μετανάστες και με τίνος την ευθύνη, δεν μεταφράστηκε στα ελληνικά. Λογικό. Όπως δεν μεταφράστηκε και η επόμενη παράγραφος (υπάρχει «εθνική ενότητα» στην εξόντωση των Άλλων διάολε!):

… Εν τω μεταξύ αξιωματούχοι των υπηρεσιών του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες λάμβαναν μέσα στα μεσάνυχτα τηλέφωνα από έλληνες υπουργούς που ζητούσαν λεφτά, τα οποία έπαιρναν, χωρίς να έχουν κάποιο σχέδιο ή χωρίς να έχουν κάνει κάποια σοβαρή προετοιμασία…

Τα καθάρματα 2

Παρασκευή 17 Μάρτη. Για όσους έχουν το στοιχειώδες κουράγιο η περίπτωση αυτής της δωρεάς και της απόρριψής της μετά βδελυγμίας είναι μια καλή case study. Έχει τα βασικά. Απ’ την μια μεριά μια μ.κ.ο., γερμανική, που δουλεύοντας με τον αναμενόμενο ορθολογισμό και έχοντας την ανάλογη πείρα, αφενός κάνει ένα σχέδιο υπέρ της ουσιαστικής βελτίωσης της καθημερινής ζωής των αιχμάλωτων προσφύγων σε ένα απ’ τα ελληνικά κάτεργα, αφετέρου το κοστολογεί και βρίσκει από δωρεές το κονδύλι. Για το ελληνικό κράτος / παρακράτος το κόστος θα είναι 0 (μηδέν) σεντς.

Απ’ την άλλη μεριά ο πολιτικός σκώληκας που παριστάνει τον ανθρωπιστή ενώ είναι, απλά, υφυπουργός στρατιωτικών και βιτρίνα προστασίας του αντίστοιχου υπουργού, απαντάει «με ένα δικό του σχέδιο» (ανάλογο μ’ εκείνο που πρότειναν οι γερμανοί ανθρωπιστές), με κόστος 5 (πέντε) φορές μεγαλύτερο. Στην ουσία τους λέει «δώστε μας 8 μύρια να φτιάξουμε αυτό που εσείς θα φτιάχνατε με 1,6».

Ποιο είναι το συμπέρασμα; Με όλη την διανοητική διαύγεια που μπορούμε να έχουμε, ένα απ’ τα δύο. Είτε ο «υπουργός μετανάστευσης» Μουζάλας δεν γούσταρε καν και καν την προσφορά, επειδή δεν γουστάρει (σαν υπεύθυνος κυβερνητικός υπεύθυνος των 8 ή 10 χιλιάρικων το μήνα) καν και καν οι αιχμάλωτοι πρόσφυγες να ζουν, τουλάχιστον, σαν άνθρωποι. Οπότε έκανε ρελάνς ζητώντας 8 μύρια, ξέροντας ότι η απαίτησή του θα απορριφθεί, και το θέμα θα τελειώσει. Είτε το ίδιο άτομο, δουλεύοντας σαν λογιστής διάφορων ντόπιων νταβάδων / εργολάβων (που έχουν βγάλει ήδη αρκετά λεφτά απ’ την «φροντίδα των μεταναστών») είδε μπροστά του λεφτά και είπε: α, αν δίνουν μόνοι τους 1,6 ας τους ζητήσω 8, να κλείσουμε στα 5, να ξαναλαδώσουν το αντεράκι τους οι εργολάβοι μας. Το δεύτερο ενδεχόμενο ενισχύεται από κάτι πολύ πρόσφατο. Ένα παρόμοιο «ελληνικής ιδιοκτησίας» σχέδιο για 700 άτομα κοστολογήθηκε στα 2 μύρια, άρα θα πάει 3 μέχρι να τελειώσει, και βλέπουμε. Άρα για διπλάσιο αριθμό ανθρώπων θα πήγαινε στα 6 μύρια το λιγότερο….

Όσοι την βρίσκουν να κατηγορήσουν, στην συγκεκριμένη ιστορία, την γερμανική μκο ότι «παίζει τον ρόλο του στρατού» και άλλα τέτοια (που αντιγράφουν επειδή ίσως διάβασαν ένα γαλλικό βιβλίο για το αφγανιστάν και τον ρόλο των μκο εκεί…) ας το κάνουν. Δεν υπάρχει σωτηρία για δαύτους…

Γιατί εδώ συμβαίνει το ανάποδο. Ο (ελληνικός) στρατός και οι προσοδικοί μηχανισμοί που έχουν αρθρωθεί γύρω του, αφέντες και κύριοι «του λαού και του τόπου», το έχουν πολύ ευκολότερο να σπρώχνουν τους αιχμάλωτους πρόσφυγες / μετανάστες στον απόλυτο ζόφο, απ’ το να κάνουν λίγο στην άκρη ώστε να μπορέσει μια ανθρωπιστική μκο (ναι, αυτό είναι, δεν πρόκειται για την Α Διεθνή!!) να φροντίσει για τα στοιχειώδη. (Προφανώς όποιος αυτά τα έχει λυμένα δεν καταλαβαίνει τι πάει να πει να μην έχεις τουαλέτα, μπάνιο, φως, θέρμανση, φαγητό που να τρώγεται, ιδιωτικότητα, όντας ξένος που δεν καταλαβαίνει χριστό… Και ναι, αλλοίμονο, για όλα λύση είναι η επανάσταση! Αλλά μέχρι τότε θα πρέπει οι πρόσφυγες να μην έχουν ζεστό νερό και ανθρώπινες τουαλέτες; )

Δεν πρόκειται μόνο για τον στάνταρ φασισμό / ρατσισμό του ελληνικού μιλιταρισμού. Πρόκειται, επίσης και για τα φράγκα, την «διεθνή αξία» με την οποία κοστολογεί τον εαυτό του και τις υπηρεσίες του αυτός ο φασισμός / ρατσισμός του ελληνικού στρατοασφαλίτικου συμπλέγματος: θέλουμε 8 μύρια – που σημαίνει ότι θα φάμε τα 6,4. Μας τα ακουμπάτε; Αν όχι ας πάνε να γαμηθούνε και οι κωλοπρόσφυγες.

Νταβατζιλίκι. Στην ψύχρα. Κρατικό και παρακρατικό. Ωμά και καθαρά ελληνικό.

Τα καθάρματα 3

Παρασκευή 17 Μάρτη. Η πιο πάνω φωτογραφία τραβήχτηκε πριν κάποιους μήνες απ’ το “κέντρο πρώτης υποδοχής και ταυτοποίησης” της “βιαλ” στη Χίο (και κυκλοφόρησε χτες απ’ το vice.com): σε έναν εγκαταλειμένο βιομηχανικό χώρο ένα κλουβί (υπήρχε ή και υπάρχει άλλο ένα), στο οποίο στοίβαζαν (σταμάτησαν;) τους πρόσφυγες μόλις πατούσαν το πόδι τους στο νησί… Σύμφωνα με τις καταγγελίες σε κάποιες περιπτώσεις άντρες, γυναίκες και παιδιά, ξενύχτησαν περιμένοντας εκεί.

Σε δημοσιογραφική ερώτηση προς τις αρμόδιες αρχές, το υπουργείο το πολιτικού σκώληκα Μουζάλα απάντησε ότι “αυτή την στιγμή δεν υπάρχει μια τέτοιου τύπου κατασκευή” (κοροϊδεύουμε τον κόσμο), ενώ το συνεργαζόμενο υπουργείο δημόσιας τάξης απάντησε ότι “υπάρχει ένας χώρος εντός ΒΙΑΛ που μοιάζει, αλλά… δεν είναι κλουβί καθώς αυτός ο όρος είναι άστοχος, αφού δεν είναι κλειστό από πάνω” (έχει μόνο κονσετίνα, μπας και προσπαθήσει κάποιος να πηδήξει έξω).

Καταλάβατε; Αυτό είναι ένα πλάνο, μόνο ένα (πολλά ακόμα χειρότερα δεν είναι δυνατόν να φωτογραφηθούν) της ενιαίας ελληνικής εθνικής γραμμής απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, που με ευσέβεια και προσήλωση υλοποιούν και τα φαιορόζ καθάρματα.

Καταλάβατε; Τι χειρότερο θα έκαναν, δηλαδή, τα βοθρολύματα;

Γαργάρα

Παρασκευή 17 Μάρτη. H Wall Street Journal είδε (στα αποτελέσματα των ολλανδικών εκλογών) την «πολυδιάσπαση του κοινοβουλίου». Φυσικά αυτό είναι κανόνας εκεί, αλλά τι να πουλήσει και το αμερικανικό καθεστωτικό μήντιο; Την ήττα μιας απ’ τις ελπίδες για την διάλυση της ε.ε./ευρωζώνης; Άστο να πάει…

Διάφοροι έλληνες πατριώτες, απ’ την μεριά τους, είδαν στις ίδιες εκλογές τον καταποντισμό του κόμματος του Ντάιζεμπλουμ…. «Αφού δεν θα διαλυθεί (ακόμα) η ευρωζώνη, ας μιλήσουμε για τα τροχαία στην ευρώπη»: απώθηση / μετάθεση, συνηθισμένα πράγματα…. Άστο να πάει.

Κακό πράγμα η απογοήτευση. Α, επί τη ευκαιρία: είχαμε μείνει στο ότι αυτός ο παλιάνθρωπος ο Πούτιν θα έβαζε χέρι στις ευρωπαϊκές εκλογές (όπως έκανε, λένε, στις αμερικανικές), προωθώντας τους φασίστες, επειδή θέλει κι αυτός (λένε) να γίνει στάχτη και μπούρμπερη το project europe.

Τι έγινε; Τι έπαθαν οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες; Γιατί δεν έχουμε διαρκή ενημέρωση για το θέμα; Κεφαλοκλειδώθηκαν οι ρώσοι χάκερς; Πείτε μας κύριοι των (καθεστωτικών και δημαγωγικών) δυνάμεων!

Άστο να πάει κι αυτό…

(Άλλες εποχές, τότε που ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός δεν είχε αγριέψει, η «είδηση» των εκλογών θα ήταν η αξιοσημείωτη άνοδος των GroenLinks – των “πρασινοκόκκινων”. Για να μην πούμε ότι ο 30άρης επικεφαλής τους Jesse Klaver (φωτο) έχει όλα τα προσόντα για να προβληθεί σαν το «νέο πρόσωπο» της ολλανδικής και, γιατί όχι, της ευρωπαϊκής πολιτικής: baby-faced, με νεολαιίστικο ντύσιμο – όχι σικέ σαν του Γιάνη – πρώτη φορά βουλευτής στα 24 του, με πατέρα μαροκίνο και μητέρα με καταγωγή απ’ την ινδονησία, «κάτι από Ομπάμα» σα να λέμε, κατάφερε σε δύο χρόνια να αυξήσει κατά μερικές χιλιάδες τα μέλη του κόμματος…. Και, επιπλέον οι GroenLinks ήρθαν πρώτοι στην πρωτεύουσα της ολλανδίας, ψηφισμένοι και από χιλιάδες μετανάστες… Τι άλλο χρειάζεται για να μπει κανείς στο κέντρο της προσοχής;

Τίποτα! Αλλά, ας μιλήσουμε καλύτερα για το κόμμα του Ντάιζεμπλουμ, ή για το ότι χρειάζονται 4 κόμματα για να γίνει κυβέρνηση στην ολλανδία, ή για το ότι η θάλασσα έξω απ’ τα φράγματα ανέβηκε ένα χιλιοστό… Ενώ αν είχαν έρθει πρώτοι οι φασίστες; Ωωωωω! Εκεί να βλέπατε τη φάτσα του φασιστόμουτρου πρώτο πλάνο για κανά δυο βδομάδες, και τις προφητείες για κανά δίμηνο!…

Ε, μπορεί το θέαμα να είναι θέαμα, αλλά έχει και ιδιοκτήτες…)

Μεγάλες κουβέντες

Παρασκευή 17 Μάρτη. … Ο πρωθυπουργός της ολλανδίας κέρδισε τις εκλογές αλλά έχασε την φιλία της τουρκίας… Αυτό το σοφό ειπώθηκε από Άγκυρα μεριά, απ’ τον Ερντογάν, και στον παγκόσμιο άτλαντα της καθεστωτικής σοφίας προστέθηκε άλλη μια σελίδα.

Ένα λεπτό ώρε ευλογημένοι: οι εκλογές γίνονται κάθε 4 ή 5 χρόνια, ενώ οι φιλίες χαλάνε και ξαναφτιάχνονται στο πόδι. Θα αντάλλασε ο Ερντογάν την ήττα του στο ερχόμενο δημοψήφισμα με την φιλία του Άμστερνταμ;

Όχι – προφανώς. Ας αφήσουμε το πρόσφατο, ότι είχε τσακωθεί (υποτίθεται) με την Μόσχα, για κανά 4μηνο, αλλά μετά ξανάγιναν φίλοι. Λοιπόν; Στα πρακτικά του παγκόσμιου άτλαντα ας μην καταχωρηθεί η κουβέντα. Λένε και καμιά μαλακία για να περνάει η ώρα….

Συμβαίνει στην ευρώπη (πρώτη επανάληψη)

Πέμπτη 16 Μάρτη. Το γράψαμε πριν ένα μήνα (Κυριακή 19 Φλεβάρη) και, για να μην το ψάχνεται (αν, όμως, επιμένετε κάντε το!), το αναδημοσιεύουμε αυτούσιο:

Στα μέρη μας, πολλοί και διάφοροι που ορκίζονται ότι είναι “δημοκράτες”, μιλούν με μια μαζοχιστική ευχαρίστηση για το ενδεχόμενο στις ολλανδικές εκλογές να βγει πρώτο κόμμα το φασιστικό· και στις γαλλικές προεδρικές να κερδίσουν, επίσης, οι φασίστες της Λεπέν. Είναι οι ίδιοι που ήλπιζαν ότι στις αυστριακές προεδρικές εκλογές θα κέρδιζε ο φασίστας, σαν απόδειξη της “διάλυσης της ευρώπης”… κι όταν έχασε, απλά σταμάτησαν να αναφέρονται στην αυστριακή απόδειξη της “μη διάλυσης”… Εκφράζουν αυτοί οι δημαγωγοί την παράνοια του ντόπιου ανορθολογισμού – την οποία πουλάνε, μάλλον με επιτυχία, για “ανάλυση”.

Δεν διανοούνται καν και καν (πως θα ήταν δυνατόν;) τι μπορεί να σημαίνει για μεγάλα τμήματα των “εθνικών” πληθυσμών στα ευρωπαϊκά κράτη η εκλογική επιτυχία των αμερικάνων φασιστών. Όχι επειδή έχουν αυτά τα “μεγάλα τμήματα” κάποια βαθιά αντιφασιστική συνείδηση. Αλλά επειδή ενστικτώδικα καταλαβαίνουν ότι ο αντι-ευρωπαϊσμός που εκδηλώνουν οι αμερικάνοι συντηρητικοί υπό το ψόφιο κουνάβι έχει και ευρωπαίους συμμάχους· και ότι το “έξω από….” περισσότερο απ’ το να είναι το φάντασμα της “εθνικής απελευθέρωσης” υπηρετεί τα συμφέροντα της Ουάσιγκτον.

Αυτό που θα ήταν λογικό να συμβεί (είναι μια υπόθεση εργασίας απ’ την μεριά μας) είναι ότι ένα τμήμα των ευρωπαίων ψηφοφόρων που ως τώρα απείχε απ’ τις εκλογές (και υπάρχουν διάφοροι λόγοι γι’ αυτό, πέρα απ’ το “όλοι ίδιοι είναι”) στις φετεινές εκλογές θα πάει να ψηφίσει. Και θα ψηφίσει “αντι-Τραμπ”, δηλαδή εναντίον εκείνων που είναι οι “εθνικοί” σύμμαχοί του εδώ κι εκεί στην ευρώπη. Θα ψηφίσει εναντίον εκείνου που αποδεικνύεται όλο και περισσότερο αυτό που ήταν απ’ την αρχή: όχι η “ζεστασιά του έθνους κράτους” αλλά εργαλείο της Ουάσιγκτον.

Αυτό είναι λογικό να συμβεί ειδικά σε κράτη της “παλιάς ευρώπης”, όπως η γαλλία, η ολλανδία ή η γερμανία: εδώ και 2 ή 3 δεκαετίες οι ηπα ΔΕΝ είναι αντικείμενο θαυμασμού. Μάλλον το αντίθετο. Η προεδρία Ομπάμα μπορεί να προκάλεσε συμπάθειες για το πρόσωπό του· όχι για το αμερικανικό καθεστώς.

Το λέμε από τώρα: μην παραξενευτείτε αν τα “ποσοστά” των ευρωπαίων φίλων του ψόφιου κουναβιού πέσουν αντί να ανέβουν, στις εκλογές αυτής της χρονιάς. (Κόντρα στις προσδοκίες, στις φαντασιώσεις και τα συμφέροντα των ελλήνων “πατριωτών”…)

Πάρτε, λοιπόν, μολύβι και χαρτί, και σημειώστε τα αποτελέσματα των εκλογών στην ολλανδία (μαζί με την αυξημένη συμμετοχή…) Το ολλανδικό ψόφιο κουνάβι «δεν έπιασε τα λεφτά του», και τον λόγο τον ξέραμε έγκαιρα. (Στο Άμστερνταμ πρώτο κόμμα προέκυψαν οι πράσινοι / αριστεροί. Προφανώς μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του «εργατικού κόμματος» έδωσαν μια κάποια – μέσω κάλπης – απάντηση…)

Κι αν δεν θέλετε να βιαστείτε να δικαιώσετε τη γνώμη μας, περιμένετε και τις γαλλικές και τις γερμανικές…