Month: March 2017

Η ερώτηση των δύο αιώνων

Δευτέρα 27 Μάρτη. Είναι δυνατόν η εθνική ιδεολογία να παράγει και να αναπαράγει, επί σχεδόν 200 χρόνια, μια μαζική διπολική διαταραχή, τέτοια που να παραμορφώνει μόνιμα την πραγματικότητα;

Κάθε εθνική ιδεολογία είναι πηγή δεινών. Στην ελληνική περίπτωση όμως υπάρχει κάτι που δεν συναντιέται σε καμία άλλη απ’ αυτές που άμεσα ή έμμεσα συμβαίνει να γνωρίσουμε· και δεν είναι λίγες. Για να αποκτήσει μια ιδεολογική συνοχή το κρατίδιο / προτεκτοράτο που έφτιαξαν πριν σχεδόν 2 αιώνες οι τότε “μεγάλες δυνάμεις” στην πολυεθνική άκρη της χερσονήσου του Αίμου, δημιουργήθηκε ένα μίγμα μοναδικό. Απ’ την μια το αιώνιο χρέος των ευρωπαίων απέναντι “σ’ αυτούς που έδωσαν τα φώτα του πολιτισμού”· η πρώτη και ίσως η μοναδική φορά στις αρχές του 19ου αιώνα που ο “πολιτισμός” θεωρήθηκε εμπορεύσιμο είδος, από κάποιους μάλιστα που είχαν ελάχιστη ή και καθόλου σχέση μ’ αυτό (: την αθηναϊκή δημοκρατία και τον “χρυσό αιώνα”…) αλλά κατάλαβαν ότι υπάρχουν φραγκάτοι αγοραστές. Απ’ την άλλη η βολική κακομοιριά την οποία θα έπρεπε οι πάντες να αντιμετωπίζουν με απεριόριστη κατανόηση και φιλανθρωπία. Ένα κόμπλεξ παγκόσμιας (έως συμπαντικής) ανωτερότητας και ένα κόμπλεξ οππορτουνιστικής κατωτερότητας, μαζί και ταυτόχρονα. Τι μπορεί να γεννήσει ένας τέτοιος συνδυασμός;

Ξέρουμε, κι όχι μόνο επειδή ζούμε το πιο πρόσφατο παρόν του. Αυτό που ονομάζουμε πολιτική πρόσοδος, γεννημένο και διαρκώς επιβεβαιούμενο απ’ αυτόν ακριβώς τον συνδυασμό (“όλοι μας χρωστάνε”, όχι μόνο σαν “έθνος” αλλά και σαν οικογένειες, σόγια ή άτομα· “όλοι πρέπει να μας βοηθήσουν” με το κάτι τις τους…) δεν είναι η ελληνική συνθήκη των τελευταίων δεκαετιών. Ξεκινάει απ’ την εποχή της ίδιας της “επανάστασης του ‘21”, όταν οι ένοπλοι έγιναν, πολύ γρήγορα, μισθοφόροι των “κονδυλίων” που έστελναν στην Πελοπόννησο είτε τα ευρωπαϊκά κράτη, είτε οι ευρωπαίοι φιλέλληνες, είτε η διάσπαρτη ελληνική (εμπορική, χρηματοπιστωτική και εφοπλιστική – ποτέ βιομηχανική…) αστική τάξη.

Τώρα διάφοροι εδώ κι εκεί ανακαλύπτουν ότι ποτέ “δεν φτιάχτηκαν θεσμοί” στην ελλάδα… Λάθος!! Φτιάχτηκαν εκείνοι οι θεσμοί που είναι αναγκαίοι για την διανομή των πολιτικών προσόδων!

Για όσους δεν το έχουν καταλάβει: η τελευταία ηρωϊκή και πένθιμη προσπάθεια για μια εντελώς διαφορετική θέσμιση έγινε στη δεκαετία του 1940 – με τα όπλα στο χέρι. Αλλά οι ωφελούμενοι του πολιτικού προσοδισμού τότε δεν ήταν διατειθένοι να μοιραστούν οτιδήποτε· πολύ περισσότερο να περάσουν στα σκουπίδια της ιστορίας. Συμμάχησαν με κάθε διαθέσιμο να τους υποστηρίξει· πρώτα με τους ναζί, ύστερα με τους άγγλους, στη συνέχεια με τους αμερικάνους. Και νίκησαν!

Ζούμε πάντα στην επικράτεια των (τότε) νικητών, που εν τω μεταξύ “εκδημοκρατίστηκαν” από ιδεολογική άποψη. Μαυρ-αγορίτες λέγονται, αν το έχετε ξεχάσει. Και, φυσικά, κατέχουν με κάθε εθνική νομιμότητα τις ζωές μας – πράγμα που οι (ντόπιοι) περισσότεροι / ες της τάξης μας το θεωρούν σωστό…

Είναι, λοιπόν, δυνατόν η εθνική ιδεολογία να παράγει και να αναπαράγει μόνιμα μια μαζική διπολιτική διαταραχή που να παραμορφώνει την πραγματικότητα; Ασφαλώς!!! Κοιτάξτε προσεκτικά γύρω σας…

Προεκλογική εκστρατεία

Κυριακή 26 Μάρτη. Δεν το λέμε για σίγουρο. Έχουμε, όμως, την εντύπωση ότι απ’ την εποχή της, ας την πούμε έτσι, “άτυχης” εκστρατείας του Ναπολέοντα στη ρωσία, οι γάλλοι δεν βλέπουν με καλό μάτι την Μόσχα. (Εδώ κοτζάμ κομμουνιστικό κόμμα είχαν, αλλά έξω απ’ την 3η Διεθνή…)

Συνεπώς, άλλη μια επίσκεψη εκεί κι άλλη μια χειραψία με τον Πούτιν να κάνει η φασιστοΛεπέν, και άνετα τερματίζει 3η (προς 4η) στον Α γύρο των επερχόμενων γαλλικών προεδρικών εκλογών. (Προς το παρόν πήγε 2η…)

(Έτσι, για να αποδειχθεί πρακτικά πόσο μπορεί να επηρεάσει ο δαιμόνιος και μοχθηρός καγκεμπίτης τις εκλογές στην ευρώπη…)

Διαφορική ολοκλήρωση 1

Κυριακή 26 Μάρτη. Δεν ήταν, σε καμία περίπτωση, το λεπτομερές κείμενο ενός συνταγματικού χάρτη. Το αντίθετο. Ένα λιγόλογο ευχολόγιο ήταν, που θα μπορούσε να έχει οποιαδήποτε ημερομηνία της τελευταίας δεκαετίας. Αλλά “η διακήρυξη της Ρώμης” 2.0 χρειαζόταν τώρα για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή δεν υπήρχε ο ανώτατος κυβερνητικός εκπρόσωπος της αυτού εξοχότητας της βασίλισσας (you know who). Και δεύτερον, για να περιλάβει (στη γλώσσα της αυτού εξοχότητας; χμμμμ…) αυτήν την πρόταση:

…We will act together, at different paces and intensity where necessary, while moving in the same direction, as we have done in the past, in line with the Treaties and keeping the door open to those who want to join later…

Που στα ελληνικά μεταφράζεται:

… Θα δράσουμε ενωμένοι, με διαφορετικούς ρυθμούς και ένταση όπου είναι απαραίτητο, πάντα κινούμενοι προς την ίδια κατεύθυνση, όπως έχουμε κάνει στο παρελθόν, τηρώντας τις Συνθήκες και κρατώντας την πόρτα ανοικτή σ’εκείνους που θα θελήσουν να συμμετάσχουν αργότερα…

Την διακήρυξη την υπέγραψαν και οι 27, των κρατών / μελών της ε.ε. Αλλά δεν σκέφτονται όλες οι ηγετικές μερίδες αυτών των κρατών το ίδιο πράγμα. Καθόλου…

Δεν πρόκειται η 26η Μάρτη να είναι μια «διαφορετική ημέρα» για το project europe. Μπορούμε ωστόσο να προβλέψουμε από τώρα ότι ένας πυρήνας μιας δεκάδας τουλάχιστον κρατών μελών της ε.ε., που επιπλέον ανήκουν στην ευρωζώνη, θα προσπαθήσουν να «τσιμεντώσουν» τις συμφωνίες τους (και να διαχειριστούν τις διαφωνίες / διαφορές / αντιθέσεις τους) χωρίς το όπλο του «βέτο». Στο βαθμό που θα πετυχαίνουν τα επόμενα χρόνια ορατά αποτελέσματα, ελκυστικά για «εκείνους που θα θελήσουν», θα επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά το τελετουργικό μιας «εισόδου», εδώ κι εκεί. Με περισσότερο ή λιγότερο αυστηρή «πόρτα», ανάλογα με τις περιστάσεις.

Διαφορική ολοκλήρωση 2

Κυριακή 26 Μάρτη. Ξεκινώντας από σήμερα, λοιπόν, και με μικρότερα ή μεγαλύτερα βήματα στην εξέλιξη του χρόνου, η ευρωζώνη όπως την ξέρουμε τώρα (με τις συνθήκες, τους κανόνες και τις ισχύουσες δεσμεύσεις) θα πάψει να είναι ο “σκληρός πυρήνας” του project europe. Αυτό, όμως, καθόλου δεν σημαίνει ότι θα «χαλαρώσουν» οι όροι για την ένταξη ή την συμμετοχή σ’ αυτό το ενδιάμεσο επίπεδο στο οποίο θα εξελιχθεί, από πολιτική άποψη, η σημερινή ευρωζώνη – όπως θα ήθελαν να ελπίζουν οι κατά τον Κονδύλη (και όχι μόνο) «αναξιοπρεπείς επαίτες» της Αθήνας. Το αντίθετο εκτιμάμε ότι θα συμβεί. Έχοντας προεξοφλήσει (ή διαμορφώσει) ένα ισχυρό «κέντρο» μέσα στην και πάνω από την ευρωζώνη, όσα κράτη μείνουν στην «περίμετρό» της (και μάλιστα άκρη άκρη, όπως το ελληνικό εδώ και χρόνια) θα είναι ευκολότερο να υποβιβαστούν.

Η ελληνική κρατικο / καπιταλιστική προσοδική μικρόνοια βαυκαλιζόταν ότι πάντα θα απολαμβάνει μια ιδιαίτερη μεταχείριση, επειδή θα ήταν από οικονομική άποψη καταστροφική για τους άλλους η έξοδός της απ’ την ευρωζώνη. Αυτό πράγματι ίσχυε το 2010 και σε μικρότερο βαθμό το 2011· όχι απ’ το 2012 και μετά. Ύστερα η ίδια μικρόνοια οχυρώθηκε στο ότι αυτή η έξοδος θα ήταν πολιτικά βλαβερή για το project europe· με την γνωστή ηλίθια έννοια του domino effect. Κι αυτό ήταν φρεναπάτη όπως θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει απ’ το brexit (που δεν αφορά, φυσικά, την ευρωζώνη· δεν αφορά όμως και έναν καπιταλισμό μικρού μεγέθους όπως ο ελληνικός). Αλλά ακόμα κι αν κάποιοι διατηρούσαν μέχρι προχτές κάποιες έσχατες ψευδαισθήσεις για το «πολιτικό βάρος» που έχει στην ευρωζώνη και στην «τύχη» της ένα μέγεθος σαν το ελληνικό, θα διαπιστώσουν σύντομα τη σημασία που έχει γι’ αυτήν την «τύχη» η διαμόρφωση ενός ενιαίου πολιτικού βάρους 8 ή 10 κρατών στο κέντρο του project. Όπως είναι λογικό και αναμενόμενο εκεί κρίνεται η ιστορία.

Για να το θέσουμε πιο ωμά. Η διαφορική ολοκλήρωση της ευρώπης ΔΕΝ υπογράφτηκε και θα προωθηθεί για να κρατήσει (ή να χάσει) ο «ευρωπαϊκός πυρήνας» την ελληνική χερσόνησο. Αλλά για να συμμαζέψει (ή να εξουδετερώσει) την αμερικανόφιλη ανατολική ευρώπη. Από οικονομική, πολιτική και γεωπολιτική άποψη εκεί βρίσκεται η κύρια διακύβευση.

Η ελληνική χερσόνησος είναι η άκρη της βαλκανικής και ανήκει στον ανατολικομεσογειακό / μεσανατολικό (γεωπολιτικό) κύκλο. Αν εκεί το παρόν και το μέλλον είναι στάχτη και μπούρμπερη (και υπάρχουν σοβαροί λόγοι που αυτό συμβαίνει ήδη…) γιατί η ελληνική επικράτεια «αξίζει» κάτι περισσότερο απ’ το να γίνει κάποια στιγμή απλό (και επιτηρούμενο, λόγω χρεών) μέλος της ευρωπαϊκής ένωσης;

Προς το παρόν ίσως εξακολουθεί να έχει μια χρησιμότητα το να υπάρχει στην περίμετρο της ευρωζώνης ένα μέλος ανεπίδεκτο: για να προκαλεί κατά περιόδους εκείνες τις «τριβές» που εκτιμώνται απ’ τους εμπόρους χρήματος και βοηθούν στο να είναι η ισοτιμία του ευρώ προς το δολάριο κοντά στο 1:1.

Φυσικά μπορεί να αναρωτηθεί κανείς για πόσο ακόμα θα έχει αξία έστω και μια τέτοια εκδούλευση…

Διαφορική ολοκλήρωση 3

Κυριακή 26 Μάρτη. Το μοντέλο που υιοθετήθηκε από χτες επιτρέπει, πάντως (τουλάχιστον θεωρητικά) σε διάφορα κράτη / μέλη (είτε της ε.ε. είτε της ευρωζώνης) να διαμορφώνουν, ή προσπαθούν να διαμορφώσουν ad hoc μπλοκ, σαν «αντίβαρα», στις πρωτοβουλίες της όποιας κάθε φορά «μεγαλύτερης ταχύτητας». Οι «4 του Βίσεγκραντ», για παράδειγμα (τσεχία, ουγγαρία, σλοβακία και πολωνία) θα μπορούσαν να δοκιμάσουν έτσι την «τύχη» τους, εφόσον λαμβάνουν αποφάσεις που επιτρέπονται απ’ τις υπάρχουσες συνθήκες και δεσμεύσεις τους. Και όχι μόνο σε ότι αφορά τους πρόσφυγες / μετανάστες.

Ένα αντίστοιχο σχήμα σε στυλ «mediterranean club» όπως προσπάθησε να το πουλήσει λίγους μήνες νωρίτερα ο φαιορόζ πρωθυπουργός είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα μπορούσε να υπάρξει στα σοβαρά (κι όχι μόνο για διακοπές)· εκτός από τις περιπτώσεις που θα υπηρετούσε τα συμφέροντα του Παρισιού κατ’ αρχήν και της Ρώμης στη συνέχεια.

Όμως τι χρεία μαρτύρων έχουμε; Την ώρα που συμβολικά (και όχι μόνο) υπογραφόταν η «συνθήκη της Ρώμης» 2.0, το ελληνικό βαθύ κράτος είχε ξαποστείλει τον ψεκασμένο υπ.αμ. του για να διαπραγματευτεί με τον killer «τρελό σκύλο» των αμερικάνων συντηρητικών την ανανέωση της παραχώρησης της αεροναυτικής βάσης στη Σούδα όχι για ένα χρόνο (όπως γινόταν ως τώρα) αλλά για 5 ή και για 10. Θα έλεγε κανείς πως είναι ένα απ’ τα αποκαλυπτήρια του τι είναι η «πρωτο-δεύτερη φορά αριστερά» στην ελλάδα: ακόμα πιο πολύ νταραβέρι με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, μπας «και δώσει κάτι»… Πάντα πιστοί στα συμφέροντα και την οπτική της νο 1 ελληνικής καπιταλιστικής βιομηχανίας και των αφεντικών της. Της ναυτιλίας.

Έχει αρχίσει μια καινούργια ημέρα για τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις και στον τομέα της άμυνας δήλωσε ο ψεκασμένος. Για να συνεχίσει: Ενώ με την προηγούμενη κυβέρνηση, παρότι, ο ίδιος ο Πρόεδρος είχε βοηθήσει, είχαν την αντίληψη περί παγκοσμιοποιήσεως, η νέα διοίκηση του Τραμπ αντιλαμβάνεται τον ιδιαίτερο ρόλο του έθνους – κράτους, όπως επίσης και την ιδιαιτερότητα που έχουν τα κράτη με ιστορία και ιδιαίτερους δεσμούς να αναπτύξουν συνεργασίες…

Δυστυχώς για τον ψεκασμένο δεν μπορεί να γίνει το 51ο αστέρι στη σημαία των ηπα. Δεν υπάρχει χώρος. Επιπλέον εκεί στο αμέρικα δείχνουν σφιχτοχέρηδες…

Επαναστατο-μνημόσυνα

Κυριακή 26 Μάρτη. Σωστές οι ιστορικές επισημάνσεις της προκήρυξης των εκπαιδευτικών του πα.με. σε ότι αφορά το ερώτημα (που οι ίδιοι θέτουν) “είμασταν όλοι μαζί εναντίον των τούρκων;” Μόνο που δεν μπορούν (ή δεν θέλουν) να ξεφύγουν ούτε οι ίδιοι από μια συγκεκριμένη ιδεολογική προσέγγιση. Ισχύει κι εδώ το ότι “οι μισές αλήθειες είναι ολόκληρα ψέμματα”.

Για την οικονομία ενός μικρού κειμένου που απευθύνεται “διαφωτιστικά” σε ανηλίκους που τρώνε με τον κιλό την καθεστωτική (ιστορική) εθνικιστική προπαγάνδα υπάρχουν σημαντικότερα απ’ τις δολοφονίες επαναστατών απ’ τα ελληνικά αφεντικά της εποχής, που έγιναν βέβαια.

Ένα απ’ αυτά τα σημαντικότερα είναι το ότι η επανάσταση ηττήθηκε (στρατιωτικά και όχι μόνο) και ότι το νέο ελληνικό κράτος φτιάχτηκε σαν “προτεκτοράτο” (αγαπημένη καταγγελία της ελληνικής αριστεράς… για άλλους…) των τότε “μεγάλων δυνάμεων” – εναντίον της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Που σημαίνει ότι φτιάχτηκε χωρίς εντόπια αστική τάξη, σαν υπο-προϊόν του τότε ιμπεριαλισμού και των ορέξεών του στην ανατολική Μεσόγειο. Με ό,τι αυτό σήμαινε για την εδαφική εξέλιξη, τον θεσμικό πρωτογονισμό του, αλλά και την μεταγενέστερη χειραφέτηση και τις δικές του ιμπεριαλιστικές ορέξεις, επιτυχίες και αποτυχίες.

Οπωσδήποτε έχει μικρή σημασία το πως αναλύεται η “επανάσταση του ‘21”. Έχει μεγαλύτερη το πόσα κρύβονται γι’ αυτήν. Το σοβαρό όμως είναι να μπορεί κανείς να εξηγήσει το πως και γιατί μετά από σχεδόν δύο αιώνες εξακολουθούν να κάνουν κουμάντο “οι πρόκριτοι και οι εκκλησιαστικές αρχές”. Με τους διεθνείς συμμάχους τους και τους ντόπιους λακέδες τους. Και πάντως όχι κάποια αυθεντική “αστική τάξη”, με την ανάλογη ιδεολογία και την θεσμική συγκρότηση.

Όχι τίποτα άλλο, αλλά σύμφωνα με το (παλιό;) κομμουνιστικό manual θα έπρεπε πρώτα να γίνει και να νικήσει μια αστική επανάσταση, να εδραιωθεί· και ύστερα να ξεσπάσει και να νικήσει η προλεταριακή.

Πράγμα που αν ισχύει ακόμα σημαίνει ότι οι «ευρωπαϊκές αξίες» (τις οποίες πιο σωστά θα ονόμαζε κανείς «αξίες» που διαμορφώθηκαν σαν κυρίαρχες στην ευρώπη απ’ τον ταξικό ανταγωνισμό 2 αιώνων – και 3 παγκόσμιους πολέμους) δεν είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί στο υπάρχον λούμπεν ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα…

Συμβαίνουν πολύ χειρότερα: οι σύγχρονες «ελληνικές αξίες»…

Ο Όλυμπος της δεκάρας

Σάββατο 25 Μάρτη. Α) Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει  τελειώσει. Η Ευρωζώνη κατ’ αρχάς έχει τελειώσει. Δεν έχουν μέλλον. Δεν έχουν αύριο, κανένα αύριο!…

Β) Μόλις ακούει  ο Σόϊμπλε το «έξω της Ελλάδας από την Ευρωζώνη», παθαίνει ίλιγγο. Γιατί αν η Ελλάδα  βγει απ’ την Ευρωζώνη, θα τον κρεμάσουνε ανάποδα στη Γερμανία και γράψτε αυτό….

Η ε.ε. και η ευρωζώνη “έχουν τελειώσει”… αλλά ο γερμανός υπ.οικ. “παθαίνει ίλλιγο μόλις ακούει για εξω της ελλάδας απ’ την ευρωζώνη”(που έχει τελειώσει…) Και “θα τον κρεμάσουνε ανάποδα” (άμα του περάσει ο ίλιγγος…)

Όταν αυτά βγαίνουν απ’ το ίδιο στόμα τι μπορεί να υποθέσει κανείς για το εσωτερικό που υπόλοιπου κεφαλιού; Ο γίγαντας κυρ Παναγιώτης, ο άρχοντας του ρωσικού γκαζιού (και των τσουβαλιών με τα ρούβλια που θα έπαιρνε σαν μπροστάντζα…) ανήκει επάξια στην μεγάλη κατηγορία του πατριωτικού διανοητικού λουμπενισμού.

Προσπαθεί ο δόλιος να γίνει ο αρχιστράτηγος του “κόμματος της δραχμής”, ή έστω (κι αυτό είνα το βασικότερο) να πιάσει στις επόμενες εκλογές ένα ψωραλέο 3+% για να μπει με την ορδή του στο κοινοβούλιο, να εξασφαλίσει όλα τα όμορφα της κοινοβουλευτικής ζωής.

Μάταια! Ο Σώρρας είναι πειστικότερος: τώρα που έχει βγει στην παρανομία, “στο βουνό”, ποιος τον πιάνει!!!

Φασαρία να γίνεται

Σάββατο 25 Μάρτη. Οι δηλώσεις Ντάιζεμπλουμ έγιναν θέμα (καθότι και οι καθεστωτικοί έχουν γίνει “αντισεξιστές”), όχι όμως και εκείνες του άλλου Καμμένου, εκπρόσωπου τύπου των ψεκασμένων, του Δημήτρη, “ναι ρε, τα λεφτά τα φάγαμε με τις γυναίκες σας” (εν προκειμένω οι καθεστωτικοί, φαιοί και ρόζ, ξαναγίνονται “πολύ άντρες”…)

Ο θόρυβος πάντως ήταν ό,τι χρειαζόταν για να περάσουν ντούκου οι δηλώσεις ενός άλλου, που είναι πασίγνωστος και παν-καταραμένος, και συνήθως ακόμα κι όταν φτερνίζεται καταγγέλλεται για τον “ανθελληνισμό” του. Του επικεφαλής του ευρωπαϊκού τμήματος του δντ Poul Thomsen. Ο οποίος, μιλώντας στις 22/3 στο κέντρο ευρωπαϊκών σπουδών του St Antony’s College στην Οξφόρδη κατηγόρησε τις ελληνικές κυβερνήσεις ότι εστίασαν στις μειώσεις των μισθών αντί για μεταρρυθμίσεις στην αγορά των προϊόντων· και ότι υπάρχει τρομακτική αντίσταση στο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων.

Μπορεί από πρώτη ματιά να φαίνεται παράξενο (αλλά κατά βάθος δεν είναι) την ώρα που η φαιορόζ κυβέρνηση έχει τραβήξει το σπαθί της κατά του δντ, μια τέτοια κουβέντα ενός τέτοιου «εχθρού» να κουκουλώνεται. Ίσως επειδή δεν είναι εντελώς ψέμα.

Ας θυμήσουμε, λοιπόν, μερικά πράγματα – κι ας πέσουν στο γυαλό. Οι επίσημες, συντεταγμένες μειώσεις μισθών έγιναν σε τρεις plus φάσεις. Η μία αφορούσε τον 13ο και 14ο των δημοσίων υπαλλήλων, που στην αρχή κόπηκαν στη μέση (το 2010) και ύστερα καταργήθηκαν εντελώς. Η δεύτερη αφορούσε την καθιέρωση του «υποκατώτατου μισθού», για τους / τις κάτω των 25 ετών, που έγινε στις αρχές του καλοκαιριού του 2010. Και η τρίτη έγινε «πακέτο» με την κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων, τον Φλεβάρη του 2012, με την μείωση κατά 25% του βασικού (και 35% για τους «υποκατώτατους»…).

Και οι τρεις αυτές μειώσεις περιλαμβάνονταν μεν στις «δανειακές συμβάσεις» («μνημόνια») αλλά ήταν αιτήματα και των ντόπιων αφεντικών επί χρόνια. Ήταν απ’ τα βασικά και λίγα σημεία συμφωνίας των ελληνικών αφεντικών με το «πρόγραμμα δομικής προσαρμογής»: η περιβόητη «εσωτερική υποτίμηση», για λογαριασμό της διεθνούς «ανταγωνιστικότητας» του ελληνικού κεφάλαιου σήμαινε άγρια υποτίμηση της εργασίας. Αυτή η άγρια υποτίμηση βρισκόταν στην καρδιά του «προγράμματος», άρα και της μεθοδολογίας του δντ – και του κυρίου Thomsen, που ήταν τότε ο υπεύθυνος της ελληνικής διάσωσης…

Νεοφιλελευθερισμός by the book

Σάββατο 25 Μάρτη. Στο πρώτο μέρος τους οι δηλώσεις του καταραμένου Thomsen ανήκουν, λοιπόν, στην κατηγορία «ένα ωραίο κουνελάκι με μεγάλα αυτιά».

Όμως οι νεοφιλελεύθεροι, απ’ την εποχή του Milton Friedman ως τώρα, δεν είναι ηλίθιοι! Θέλουν το «εργατικό κόστος» για ένα μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης οπουδήποτε, να είναι όσο χαμηλότερογίνεται· αλλά δεν θέλουν να πεθαίνει ο κόσμος στους δρόμους από πείνα. Έχουν ένα στοιχειώδες πολιτικό κριτήριο…

Γι’ αυτό στις συνταγές τους, μαζί με την «υποτίμηση της εργασίας» πηγαίνει πακέτο και «η απελευθέρωση των αγορών», σίγουρα στα βασικά εμπορεύματα, προϊόντα και υπηρεσίες. Επειδή θεωρούν ότι μ’ αυτόν τον τρόπο πέφτουν οι τιμές τους και άρα μπορούν να αγοραστούν (κουτσά στραβά) απ’ τους μισθολογικά υποτιμημένους εργάτες. Ώστε «κάπως να την βγάζουν». Το ζήτημα, λοιπόν, «της λειτουργίας των αγορών», το αν είναι καρτέλ ή όχι, είναι εξίσου κομβικό για δαύτους.

Τα εδώ αφεντικά αγκάλιασαν το πρώτο μισό της συνταγής (την υποτίμηση της εργασίας, την «απελευθέρωση της αγοράς εργασίας») και έφτυσαν με πείσμα το δεύτερο (την «απελευθέρωση της αγοράς εμπορευμάτων»)! Έτσι, το ζήτημα των «κλειστών αγορών», που επειδή είναι καρτέλ κρατούν ψηλά τις τιμές βασικών προϊόντων (π.χ. τρόφιμα) ή υπηρεσιών (τα «κλειστά επαγγέλματα»…) δυσκολεύοντας (και εκμεταλλευόμενοι) ακόμα περισσότερο την καθημερινή ζωή των υποτιμημένων εργατών, είναι απ’ τις αρχές των «μνημονίων» μόνιμο ζήτημα αντίθεσης ανάμεσα στις διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις (που υπερασπίζονται τα «δίκαια» των αφεντικών) και την ορθοδοξία τόσο της ε.ε. όσο και του δντ. Δεν πρόκειται για «ιδεολογικό» ζήτημα. Για την νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία, που θεωρεί «καρτέλ» και τα συνδικάτα (επειδή «ορίζουν την τιμή του εμπορεύματος εργατική δύναμη» με ενιαίο τρόπο) η ύπαρξη των καρτέλ γενικά είναι ανάθεμα. Επειδή στρεβλώνει και τελικά καταστρέφει αυτό που ονομάζουν «ελεύθερη λειτουργία της αγοράς».

Στο δεύτερο μισό των δηλώσεών του ο καταραμένος Thomsen έχει, λοιπόν, δίκιο. Τα ελληνικά αφεντικά πήραν απ’ το δντ και την ε.ε., μέσω των «μνημονίων», εκείνο που ήθελαν (την άγρια υποτίμηση της εργασίας) και το υπόλοιπο που τα έθιγε το έχουν παρκάρει στις «εκκρεμότητες» που σέρνονται από «μνημόνιο σε μνημόνιο» και από κυβέρνηση σε κυβέρνηση, στις ηρωϊκές «διαπραγματεύσεις».

Το επιπλέον σημαντικό είναι ότι αυτή η «απελευθέρωση της αγοράς εμπορευμάτων και υπηρεσιών είναι υποχρέωση της Αθήνας όχι μόνο λόγω «μνημονίων», αλλά απ’ την ίδια την συμμετοχή της στην ε.ε.! Εδώ και πολλά χρόνια, δηλαδή…

Ε, αφού ο Thomsen έχει δίκιο στο «μισό» (που βρίσκεται ξανά στο «τραπέζι των διαπραγματεύσεων»), ας πάει και το παλιάμπελο: οι φαιορόζ έχουν «μικρά αυτιά» όποτε το επιβάλει το «εθνικό συμφέρον»…

Λίστα Τσίπρα;

Παρασκευή 24 Μάρτη. Που είναι εκείνες οι εποχές που η αυτού εξοχότης ο νυν πρωθυπουργός της χώρας ήταν (νόμιζε ότι είναι) ο πολιορκητικός κριός για την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού στην ευρώπη; Που είναι εκείνος ο καιρός που η χρεωκοπημένη καθεστωτική αριστέρα σε διάφορα ευρωπαϊκά κράτη (ιταλία, ισπανία) ψώνιζε Τσίπρα νομίζοντας ότι είναι απ’ το πάνω ράφι; Ήταν τότε (γούσταρε και γούσταραν και οι άλλοι) ο κυρ Αλέξης αφέντης τσουτσουλομύτης…

…Άλλαξε όμως ο καιρός, να βροχές, να χαλάζια, να κεραυνοί, πάει η φωλιά, πάν’ τα κοτσυφόπουλα, παν’ όλα, βγήκε και κάθονταν στο κλαρί μονάχος…

Τώρα τον βγάζουνε στη σέντρα (και) στην ιταλία. Ότι κοροϊδεύει τον κόσμο. Και ότι τα έχει κάνει πλακάκια με όποιον (μεγάλο) ιμπεριαλιστή κυκλοφοράει στην πιάτσα (ηπα, νατο, ε.ε.)… (Δεν ξέρουμε αν ξηγήθηκαν και κανά μπαχαλάκι…)

Να το θυμάστε. Στο τέλος οι μόνοι που θα γράψουμε δυο κουβέντες παρηγοριάς για τον Αλετσιπράδο Ντελαφαζάν, θα είμαστε εμείς!!! (Είχαμε καταλάβει το δράμα της φτιαγμένης βιτρίνας από πολύ νωρίς… Είμαστε και πονόψυχοι…)