Month: March 2017

Τα τρελά σκυλιά 2

Πέμπτη 2 Μάρτη. Διάφοροι, “ειδικοί” ή μη, δηλαδή διαχειριστές ή καταναλωτές του θεάματος, “πήραν στα σοβαρά” τις προεκλογικές υποσχέσεις του ψόφιου κουναβιού περί “καλών σχέσεων” με την Μόσχα. Εμείς, πάλι, τις περιγελάσαμε. Αλλά το παραμύθι συνεχίζει να δουλεύει: ο καϋμένος ο δισεκατομμυριούχος πρόεδρος υποφέρει απ’ τις δολοπλοκίες των αντι-ρώσων δημοκρατικών και συντηρητικών, του αμερικανικού establisment, που δεν τον αφήνει να εφαρμόσει την «αγαθή» διεθνή πολιτική του. Ω μωρέ μωρέ!….

Η πρόσφατη δήλωση του ψόφιου κουναβιού, ότι θα μεγαλώσει και θα βελτιώσει το πυρηνικό οπλοστάσιο των ηπα έτσι ώστε να έχει την αδιαμφισβήτητη υπεροχή στον πλανήτη, δεν είναι, όμως, αποτέλεσμα καμία συνωμοσίας! Στα λόγια είναι η κατευθείαν συνέπεια του «θα κάνουμε ξανά την αμερική μεγάλη». Στην πράξη ικανοποιεί την «ανάγκη» τόσο του στρατοβιομηχανικού συμπλέγματος όσο και πολλών καπιταλιστικών τομέων των ηπα, που χάνουν συνέχεια έδαφος στην παγκόσμια αγορά απ’ τους διεθνείς ανταγωνιστές τους. Και φυσικά ο στόχος της Ουάσιγκτον δεν είναι οι 200 πυρηνικές κεφαλές του συμμαχικού Τελ Αβίβ. Είναι οι πολύ περισσότερες της Μόσχας και του Πεκίνου.

Αν τέτοιες ιμπεριαλιστικές ανάγκες είναι ο πραγματικός κινητήρας της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας των ηπα, μήπως αυτές είναι που καθόρισαν (και υπάρχουν διάφοροι τρόποι γι’ αυτό, καθόλου συνωμοτικοί!) ότι ο καταλληλότερος για πρόεδρος / βιτρίνα ήταν ο Τραμπ και όχι η Κλίντον; Αυτό ακριβώς έχουμε υποστηρίξει! Η υποψήφια των δημοκρατικών ήταν (και είναι) πολύ βεβαρυμένη απ’ τις θητείες της σε διάφορα πόστα· και γι’ αυτό ιδιαίτερα εκτεθειμένη. Το ψόφιο κουνάβι ήταν «καθαρό» από κυβερνητικές αμαρτίες και ευθύνες· και γι’ αυτό πολύ πιο «απρόβλεπτο» (δήθεν) μέσα στο πολιτικό θέαμα. Έχει έτσι κι αυτό το επιπλέον τακτικό πλεονέκτημα: μπορεί να εφαρμόζει την τακτική του «τρελού σκύλου», π.χ. απέναντι στη Μόσχα: θέλω αλλά δεν μ’ αφήνουν… μην τους δίνετε όμως κι εσείς αφορμές…

Τα κουνάβια, ψόφια ή όχι

Πέμπτη 2 Μάρτη. Έχει γίνει ντεμοντέ να συσχετίζονται αυτό που λέγεται “εξωτερική πολιτική” και η οικονομική κατάσταση των κρατών / αφεντικών. Κι όμως έτσι ακριβώς συμβαίνει πάντα. Η αναμφισβήτητη “πυρηνική υπεροχή” που προωθεί η Ουάσιγκτον είναι αξεδιάλυτα δεμένη με την “οικονομική πολιτική” που σχεδιάζουν οι συντηρητικοί. Πρόκειται για τις δύο όψεις του νόμισματος “η αμερική πρώτη και πάνω απ’ όλους”.

Οι καθεστωτικοί financial times έγραψαν χτες ότι η κυβέρνηση του ψόφιου κουναβιού προετοιμάζει γραπτά το πλαίσιο της «εμπορικής πολιτικής» της, το οποίο θα καταθέσει για έγκριση στο Κογκρέσσο την Παρασκευή. Βάση αυτής της πολιτικής είναι η ουσιαστική αποχώρηση των ηπα απ’ τον π.ο.ε.! Για την ακρίβεια εκείνο που σκοπεύει να κάνει η Ουάσιγκτον είναι να ΜΗΝ εφαρμόζει οποιεσδήποτε αποφάσεις του «παγκόσμιου οργανισμού εμπορίου» δεν την συμφέρουν. Αυτό σερβιρισμένο σαν πράξη «εθνικής ανεξαρτησίας»… Όμως κάτι τέτοιο, φυσικά, σημαίνει bye bye WTO…

Οι antiglobal θα πανηγυρίσουν… Μόνο που σε έναν καπιταλιστικό κόσμο που δεν θα ισχύουν καν και καν τα προσχήματα των διεθνών συμφωνιών και όπου, άρα, οι ανταγωνισμοί θα μπορούν να εκφράζονται «ελεύθερα», τα πυρηνικά και λοιπά οπλοστάσια θα πάρουν τον πρώτο λόγο…

Η άλλη όχθη

Πέμπτη 2 Μάρτη. Στην απέναντι μεριά του Ατλαντικού, στην “γηραιά ήπειρο”, προετοιμάζονται για το μέλλον της ε.ε. και της ευρωζώνης. Ο πρόεδρος της ευρωπαϊκής επιτροπής παρουσίασε 5 “σενάρια” για αυτό το μέλλον, διευκρινίζοντας ότι η επιτροπή σαν τέτοια δεν υιοθετεί κάποιο. Αυτό ενόψει της συνόδου της ε.ε. στη Ρώμη, στις 25 Μάρτη· που δεν θα είναι απλά γενέθλια (τα 60α) αλλά μια καινούργια αρχή· είπε ο Γιούνκερ:

«Πριν από 60 χρόνια, οι πατέρες της Ευρώπης επέλεξαν να ενώσουν την ήπειρο με τη δύναμη του νόμου αντί για τις ένοπλες δυνάμεις. Μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτά που έχουμε καταφέρει από τότε. Η πιο ζοφερή μας ημέρα το 2017 θα εξακολουθήσει να είναι πολύ πιο λαμπρή από οποιαδήποτε ημέρα πέρασαν οι πρόγονοί μας στο πεδίο μάχης. Καθώς εορτάζουμε την 60η επέτειο των Συνθηκών της Ρώμης, είναι καιρός για την ενωμένη Ευρώπη των 27 να διαμορφώσει ένα όραμα για το μέλλον της. Είναι καιρός για ηγεσία, ενότητα και κοινή βούληση. Η Λευκή Βίβλος της Επιτροπής παρουσιάζει μια σειρά από διαφορετικές διαδρομές που θα μπορούσε να επιλέξει να ακολουθήσει αυτή η ενωμένη ΕΕ των 27. Είναι η αρχή της διαδικασίας, όχι το τέλος, και ελπίζω ότι τώρα θα πραγματοποιηθεί ένας έντιμος και ευρύς διάλογος. Η μορφή θα ανταποκρίνεται στη λειτουργία. Κρατάμε το μέλλον της Ευρώπης στα χέρια μας». 

Είναι εύκολο να βρείτε αυτά τα 5 σενάρια. Ρεαλιστικότερο κρίνουμε το “αυτοί που θέλουν περισσότερα κάνουν περισσότερα”. Που θα ήταν φυσιολογικό (αν και όχι σίγουρο) να αφορά κατ’ αρχήν τα κράτη μέλη της ευρωζώνης…

Συρία

Τετάρτη 1 Μάρτη. Οι αψιμαχίες μεταξύ του fsa πεζικού και του στρατού του Άσαντ στην “συνοριακή” οτοστράντα M4 σταμάτησαν. Ήταν απλό. Ο επικεφαλής των μονάδων του συριακού στρατού και της Χεζμπ’ Αλλάχ στην περιοχή είναι ρώσος (!). Ο επικεφαλής της «ασπίδας του Ευφράτη» στην al-Bab είναι τούρκος. Συναντήθηκαν, μίλησαν, το πράγμα τέλειωσε.

Απο χτές η «ασπίδα του Ευφράτη» έχει στραφεί στα ανατολικά, κατά της κουρδοκρατούμενης περιοχής της Manbij. Κυρίως στον αυτοκινητόδρομο M4.

Υπάρχει κοντά μια κωμόπολη, η al Arimah. Θα την βρει μπροστά του ο τουρκικός στρατός και ο fsa. Και τότε θα δούμε με βεβαιότητα αν θα έχουν την υποστήριξη της ρωσικής αεροπορίας (το θεωρούμε εξαιρετικά απίθανο) ή θα αναλάβει δράση κατευθείαν η τουρκική.

Αλλά είναι μια δύσκολη επιχείρηση πολιτικά. Η Άγκυρα δεν θα έχει φανερούς συμμάχους σ’ αυτήν την ιστορία, που στρέφεται έμμεσα αλλά καθαρά κατά των ηπα. Η Τεχεράνη θα μείνει διακριτική. Η Μόσχα ακόμα περισσότερο. Αυτό, προφανώς, το ξέρει το καθεστώς Ερντογάν.

Μένει να δούμε πως θα το διαχειριστεί.

Καθημερινή κουλτούρα 1

Τετάρτη 1 Μάρτη. …5 νεκροί την ημέρα, 4 με 5 ζωντανοί νεκροί, 20 ανάπηροι, 60 τραυματίες, τις περισσότερες φορές σε ηλικίες 15 με 29… Αυτός είναι (κατά τον Ιαβέρη) ο απολογισμός των ελληνικών δρόμων – σαν νεκροταφείων.

Για όσους δουλεύουμε πάνω σε δύο ρόδες, πάει να πει εκτεθειμένοι πέρα απ’ τους καιρούς και στην “οδηγητική συμπεριφορά” των ελλήνων, αυτά τα νούμερα είναι η πικρή στατιστική της καθημερινής εμπειρίας μας στις πόλεις. Κάνουμε κι εμείς μαλακίες; Κάποτε ναι – μας κυνηγάει η δουλειά, οι πελάτες, τ’ αφεντικά, ακόμα και μια «σπορ» αντίληψη για την οδήγηση. Όμως πως να περιγράψουμε τις πολύ φονικότερες μαλακίες όλων όσων, προφυλαγμένοι από την λαμαρίνα του ι.χ. τους, έχουν τον κόσμο “γραμμένο”;

Είναι όλοι και όλες έτσι; Όχι. Εδώ κι εκεί συναντάει κανείς οδηγούς, άντρες και γυναίκες, ευγενείς και προσεκτικούς. Αλλά η μεγάλη πλειοψηφία είναι υποψήφιοι δολοφόνοι. Πως, όμως, θα ήταν διαφορετικοί όταν κάθονται στο τιμόνι απ’ ότι όταν δεν κάθονται; Αλλοπαρμένοι; Αλλοπαρμένοι με το κινητό στ’ αυτί και το βλέμμα γυρισμένο στο μέσα κόσμο τους ενόσω οδηγούν; Χαπακωμένοι; Κοκα-λωμένοι; Ποιος ξέρει; Επιθετικοί, αγενείς, αδιάφοροι, αλαζόνες: έτσι ακριβώς είναι οι mainstream έλληνες, ακόμα κι όταν κοιμούνται. Έλληνες με τέσσερεις ρόδες; Η χειρότερη εκδοχή των ίδιων τύπων στα τέσσερα πόδια μιας καρέκλας.

Οι νυχτερινοί ντελιβεράδες ξέρουν. Τα έχουν δει όλα. Ειδικά τις Παρασκευές και τα Σάββατα το βράδυ.

Και φυσικά πάντα, ΠΑΝΤΑ, φταίνε οι “άλλοι”!

Καθημερινή κουλτούρα 2

Τετάρτη 1 Μάρτη. Το είπε μια ψυχή λαϊκή, πριν χρόνια: οι έλληνες… ξέρει ποιοί είναι αυτοί; Είναι αυτοί που οδηγούν το αμάξι τους, εσύ περπατάς δίπλα στο πεζοδρόμιο, πατάνε τη λούμπα, σούρχονται τα βρωμόνερα, και πριν προλάβεις να πεις κάτι, μόνο που γυρνάς στη μεριά τους, κατεβάζουν το τζάμι και σου πετάνε “άντε γαμήσου ρε μαλάκα!”.

Ακριβώς αυτοί είναι!

Το ι.χ. σαν “είναι” – και φαίνεσθαι

Τετάρτη 1 Μάρτη. Οι διαφημίσεις των ι.χ. πάντα τα δείχνουν μόνα τους στον κόσμο / δρόμο. Ολομόναχα. Έτσι αναδεικνύονται. Έτσι υπάρχουν. Ακόμα και το πιο κυριλέ και ακριβό αμάξι χάνει την αίγλη του μποτιλιαρισμένο στην Αλεξάνδρας, με μέση ταχύτητα 3 χιλιόμετρα την ώρα, και με δεκάδες “τιποτένιες” λαμαρίνες γύρω του.

Η “αυτοπραγμάτωση” του ι.χ., δηλαδή η επιβεβαίωση της αλαζονείας του οδηγού / ιδιοκτήτη του, γίνεται εκεί που το όχημα μπορεί να ξεχωρίσει. Και που είναι δυνατόν αυτό; Στον “ανοικτό” δρόμο – αδιάφορο αν είναι κλειστή highway ή επαρχιακός δρόμος. Εκεί τα αεροπλανικά πλάνα της διαφήμισης μπορούν να γίνουν η φαντασιακή πραγματικότητα του οδηγού. Εκεί μπορεί ο οδηγός να φανταστεί τον εαυτό του σα να βρίσκεται στην διαφήμιση (του εαυτού του), δηλαδή μόνος του. Εκεί δεν υπάρχει κανένας άλλος (ακόμα κι αν υπάρχουν πολλοί).

Όσο πιο μικροαστός, μεσοαστός, μεγαλοαστός αλλά πάντως αυτο-ικανοποιούμενος είναι κάποιος, τόσο περισσότερο ψάχνει “να ζήσει τον μύθο του”. Κι όποιον πάρει ο χάρος….