Τρίτη 7 Μάρτη. Είναι τόσο βαθιά αυτή η “βεβαιότητα” σχεδόν απ’ την στιγμή 0 ως σήμερα ώστε τα προβλήματα του ελληνικού συμπλέγματος κράτους / κεφάλαιου έχουν πάψει προ πολλού να είναι απλά “οικονομικά”. Εκτός από εκείνους που από “ανθρωπιστική ευαισθησία” (και θεαματική απλοϊκότητα…) λυπούνται για τα χάλια των ελλήνων δεν θα πρέπει να υπάρχει άνθρωπος στην ευρώπη που να μην καταλαβαίνει ότι τα ελληνικά προβλήματα είναι, ουσιαστικά, “διανοητικά”: αδυναμία (ή άρνηση, ή απώθηση) αναγνώρισης “χοντρών” πλευρών της πραγματικότητας. Πάγια εθελοτυφλία. Μεμψιμοιρία. Πείτε το όπως θέλετε.
Για παράδειγμα το περιβόητο κόμμα της δραχμής κάτω απ’ τις σημαίες του “εθνικού νομίσματος” ΔΕΝ προτείνει καμία λύση στη διεθνή χρεο-αναξιοπιστία του έθνους / κράτους που θέλει, υποτίθεται, να σώσει. ΟΥΤΕ καν την αναγνωρίζει σαν ζήτημα. Απλά προσπαθεί να την προσπεράσει (και να την οξύνει) μέσα απ’ την μυθολογία του παντοδύναμου “εθνικού νομίσματος”. Το οποίο (αναγκαστικά) θα γίνει το μόνο εργαλείο δανεισμού χρήματος, “εσωτερικού” αναπόφευκτα, μέσα απ’ την παραγωγή του νομισματοκοπείου…
Ούτε, όμως, το κόμμα του ευρώ (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει τέτοιο…) ΔΕΝ έχει καμία λύση αφού επίσης ΔΕΝ αναγνωρίζει τα δομικά προβλήματα.
Μήπως αυτά είναι μυστικά ή μυστηριώδη; Μήπως αυτοί οι “απ’ έξω”, είτε είναι έμποροι χρήματος είτε τεχνοκράτες της καπιταλιστικής οικονομολογίας και διοίκησης βλέπουν τόσο μεροληπτικά (γιατί;) την θέσμιση του κεφάλαιου και του κράτους στην ελλάδα ώστε να κάνουν πουλάκια τα μάτια τους; Το κωμικοτραγικό είναι ότι αυτά ακριβώς τα προβλήματα τα περιγράφουν διαρκώς οι έλληνες στην καθημερινή τους ζωή ελεεινολογώντας ασύστολα· αρκεί να κουβεντιάζουν μεταξύ τους και μόνο!! Τέτοια είναι η πραγματικότητα της πραγματικότητας, που δεν αφορά την πολιτική οικονομία του κεφάλαιου αλλά την ηθική οικονομία του μικροαστισμού: “απ’ έξω κούκλα (δηλαδή μόνιμη πόζα) – από μέσα πανούκλα (δηλαδή τα ξέρουμε μια χαρά τα σκατά μας, αλλά είναι οικογενειακή υπόθεση)”. Εννοείται ότι στην πανούκλα δεν λύνεται τίποτα. Απλά συμβαίνει…