Month: February 2017

5/2/2017. Πάνω στα νεύρα του (ασφαλώς) το ψόφιο κουνάβι ξεστόμισε κάτι που είναι εξαιρετικά ελληνικό, αν και δυστυχώς δεν έχει πατενταριστεί. Αποκάλεσε τον ομοπονδιακό δικαστή απ’ το Σιάτλ που ακύρωσε την ταξιδιωτική απαγόρευση …this so-called judge… “Αυτός ο δήθεν δικαστής”. Ψευτο-δικαστής δηλαδή.
Αλλά είναι ελληνική ιδέα να αποκαλείται ότι δεν βολεύει τα εθνικά συμφέροντα “ψευτο-“… Οπότε; Έχουμε εδώ μια ισχυρή ένδειξη ότι είναι αυθεντικός έλλην! (Ίσως κάποιος πρόγονός του λεγόταν Τραμπάκουλας. Και το συντόμεψε επί το αμερικανικότερο…)

4/2/2017. Μόλις πριν δύο μέρες (Ό,τι βρυχάται δεν είναι ο βασιλιάς της ζούγκλας) σημειώναμε ότι Ήδη η Τεχεράνη κάνει τις κινήσεις της. Ίσως ακολουθήσουν κι άλλοι… Η κίνηση που υπονοούσαμε (αλλά δεν αναφέραμε συγκεκριμένα) ήταν η δοκιμαστική εκτόξευση βαλλιστικού πυραύλου. Με δηλωμένη πολύ πριν τις εκλογές την πρόθεση του ψόφιου κουναβιού να «χαλάσει» την 5 + 1 συμφωνία για τον έλεγχο του πυρηνικού προγράμματος του ιράν, βρήκε την πρώτη ευκαιρία. Ή μήπως άρπαξε την ευκαιρία που του πετάχτηκε κατάλληλα;
Δεν είναι η πρώτη φορά που η Τεχεράνη μπαίνει στη «μαύρη λίστα» της Ουάσιγκτον. Το 2003, μαζί με την Δαμασκό, είχε τοποθετηθεί στον «άξονα του κακού» απ’ την διοίκηση Μπους του Β. Αυτό σήμαινε (και σχεδόν είχε ειπωθεί ρητά) ότι μόλις ο αμερικανικός στρατός ξεμπέρδευε, «στα γρήγορα», με το ιράκ, θα άρχιζε να ασχολείται είτε με την συρία, είτε με το ιράν, είτε και με τους δύο. Το motto των καβλωμένων αμερικάνων πεζοναυτών ήταν τότε «όλοι μπορούν να πάνε στη Βαγδάτη, οι αληθινοί άντρες πηγαίνουν στην Τεχεράνη». Εννοώντας ότι η εκστρατεία «σοκ και δέος» στο ιράκ θα ήταν περίπατος· ενώ η επίθεση στο ιράν θα ήταν «αληθινός πόλεμος, για αληθινούς άντρες».
Όχι μόνο η ιρακινή αντίσταση στην κατοχή αλλά και διάφοροι άλλοι (αλλού στον πλανήτη…) φρόντισαν να συμβεί εκείνο που ειρωνικά είχε σχολιάσει ο Πούτιν: να καθηλωθεί ο αμερικανικός στρατός στο ιράκ… Ωστόσο και το 2004 και το 2005 και το 2006 το ιρανικό καθεστώς ήταν στριμωγμένο. Εξαιτίας του τρόπου που η Ουάσιγκτον (και το Τελ Αβίβ…) ανέμιζαν το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα: σαν απειλή κατά της ανθρωπότητας.
Το 2017 δεν μοιάζει καθόλου με εκείνα τα χρόνια. Οι διαφορές είναι σε βάρος της ψοφιοκουναβίστικης Ουάσιγκτον. Όχι μόνο η Τεχεράνη πέτυχε την συμφωνία 5 + 1, που σημαίνει ότι υπάρχουν κι άλλοι που έχουν λόγο για το αν την παραβίασε με την δοκιμή του βαλλιστικού πυραύλου: οι ηπα, η αγγλία, αλλά και η ρωσία, η κίνα, η γαλλία και η γερμανία… Επιπλέον τώρα έχει μια αρκετά στέρεη συμμαχία με την Μόσχα, το Πεκίνο και την Άγκυρα (παρά το ότι, για προφανείς λόγους σκοπιμότητας, Τεχεράνη και Άγκυρα πότε πότε το παίζουν «θυμωμένοι» μεταξύ τους: πρέπει να πείθουν τους proxies τους στη συρία που μέχρι προχτές ήταν αντίπαλοι…).
Όμως και η Ουάσιγκτον κινητοποιεί τα «χαρτιά» της στη μέση ανατολή στον αντι-ιρανικό σχεδιασμό.

4/2/2017. Αξίζει να το κρατήσουμε: ένα ανώτερο στέλεχος του αμερικανικού πενταγώνου (επί Ομπάμα), η Rosa Brooks, με άρθρο της στο foreign policy, παρουσιάζει τους 4 τρόπους με τους οποίους θα πρέπει το ψόφιο κουνάβι να πάει σπίτι του. Ο τέταρτος είναι …. εντελώς αμερικάνικος: ένα στρατιωτικό πραξικόπημα (εναντίον του) ή, τουλάχιστον, η άρνηση του επιτελείου να ακολουθήσει συγκεκριμένες διαταγές του.
Δεν ξέρουμε τι δουλειά ακριβώς έκανε η κυρία. Θα έπρεπε να το ξέρει όμως: η απειλή πραξικοπήματος εναντίον εκλεγμένης πολιτικής βιτρίνας (και το ψόφιο κουνάβι είναι τέτοιο) είναι θαυμάσια αιτία για επιβολή «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» ώστε να εμποδιστεί. Σα να λέμε: ένας patriot act 2.0 θα μπορούσε να μην χρειάζεται «εξωτερική απειλή».
Εκτός αν η κυρία Brooks δεν έχει ιδέα για τι πράγμα μιλάει.

3/2/2017. Θα ήταν εκτός πραγματικότητας να περιμένει κανείς απ’ την ντόπια δημαγωγία κάποιο “ρεπορτάζ της προκοπής” απ’ την επίσκεψη της καταραμένης Μέρκελ στον καταραμένο Ερντογάν. Ο.Κ. Σύμφωνα, λοιπόν, με τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα οι δυό τους τσακώθηκαν. Η Μέρκελ μίλησε για “ισλαμική τρομοκρατία”, ο Ερντογάν της είπε “αυτό μην το ξαναπείς”, και πάει. Τώρα η Μέρκελ θα αγαπήσει την Αθήνα.
Για όσους χορταίνουν μ’ αυτά δεν υπάρχει σωτηρία. Όχι, σίγουρα, σ’ αυτή τη ζωή. Σε ότι αφορά την φραστική αντιπαράθεση; Η Μέρκελ κάτι είπε για ισλαμιστική τρομοκρατία, ο Ερντογάν απάντησε “αυτό σας παρακαλώ να μην το ξαναπείτε, σαν μουσουλμάνος πρόεδρος δεν μπορώ να το δεχτώ”, και η Μέρκελ ανταπάντησε ότι άλλο ισλαμ-ιστικός και άλλο ισλαμ-ικός. Οπωσδήποτε είναι κληρονόμος της γερμανικής φιλοσοφίας, ο Ερντογάν όχι, αλλά σίγουρα συνεννοήθηκαν. Εξάλλου νωρίτερα είχαν κουβεντιάσει και για την συρία και για τον isis.
Τα υπόλοιπα των κοινών δηλώσεων; Δεν θα δώσουμε ιδιαίτερη σημασία. Τέτοιους καιρούς τα σοβαρά ζητήματα και νταραβέρια δεν βγαίνουν στο μεϊντάνι (εκ του «μεϊντάν» = πλατεία…). Έμμεσα ωστόσο, και προσπαθώντας να δούμε πίσω απ’ τις γραμμές, υποθέτουμε ότι οι δύο κεντρικές πολιτικές βιτρίνες βρήκαν (ή ανανέωσαν) τα σημεία επαφής τους. Υπάρχουν κοντινοί ορίζοντες γι’ αυτά, υπάρχουν και μεσοπρόθεσμοι. Για παράδειγμα οι γερμανοί χριστιανοδημοκράτες θέλουν οπωσδήποτε τις ψήφους των γερμανών ψηφοφόρων τουρκικής καταγωγής που είναι οπαδοί των ισλαμοδημοκρατών. Απ’ την άλλη μεριά το καθεστώς Ερντογάν θέλει μια απευθείας επαφή και συνεννόηση με την πρωτεύουσα της ευρώπης, και όχι μόνο για το ζήτημα «πρόσφυγες απ’ την συρία».
Όσο για τα μεσομακροπρόθεσμα; Αν υποθέταμε ότι αφορούν και τις σχέσεις με τις ηπα θα πέφταμε έξω;

3/2/2017. Όλες οι χώρες που περιλαμβάνονται στη λίστα [σ.σ.: της απαγόρευσης εισόδου στις ηπα] είναι σημεία κρίσης στην περιοχή τους και αντιμετωπίζουν συστηματικές σφαγές και βία, καθώς και παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Υπάρχει μόνο μια λέξη για να χαρακτηρίσει τις χώρες που κλείνουν τις πόρτες τους σε αυτούς τους ανθρώπους, ακόμα και σε κατόχους πράσινης κάρτας, που διαφεύγουν από τέτοια μέρη και ψάχνουν καταφύγιο. Αυτή η λέξη είναι: ρατσιστές! Πρόκειται για μεγάλη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Αυτή είναι η χθεσινή ανακοίνωση του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών, δια χειρός Νίκου Κοτζιά…. Εεεεε, όχι. Λάθος. Είναι ανακοίνωση του γραμματέα της κ.ε. του συ.ριζ.α….. Έεεε, όχι…
Είναι χθεσινές κουβέντες του Yasin Aktay, γραμματέα του τουρκικού (και “απολίτιστου”) AKP – του κυβερνώντος κόμματος των ισλαμοδημοκρατών. Φυσικά (παιδιά δεν είμαστε) είναι μια κατ’ εξοχήν πολιτική (με όρους εξουσίας) δήλωση, που υπηρετεί τις ιδεολογικές επιλογές του τουρκικού καθεστώτος και όχι μόνον αυτές. Συμπτωματικά βρισκόταν και η Μέρκελ στα πέριξ, αλλά και να μην βρισκόταν δεν θα έκανε διαφορά. Αυτά, πάντως, δεν κάνουν τις κουβέντες του Aktay ανακριβείς. Το καθεστώς του ψόφιου κουναβιού είναι ρατσιστο/φασιστικό! Είτε το λένε τούρκοι κυβερνητικοί είτε το λένε Ινουί ψαράδες.
Δεν το λένε, ωστόσο, έλληνες καθεστωτικοί / κυβερνητικοί· παρότι έχουν μιλήσει εναντίον της απαγόρευσης σχεδόν όλοι οι «εταίροι» τους στην ευρώπη, και παρότι έγιναν και γίνονται μεγάλες διαδηλώσεις σ’ όλο τον κόσμο που, αντικειμενικά, τοποθετούνται στην liberal αριστερά. Ξαφνικά (ε; λέμε τώρα…) αυτοί που όργωναν όλο τον κόσμο και είχαν τον «διεθνισμό» στο τσεπάκι τους (αρκεί να ήταν, ή να νόμιζαν πως είναι, υπέρ του ελληνικού κρατικο/καπιταλιστικού συμφέροντος), αυτοί που δεν άφησαν podemos για podemos ορκιζόμενοι στα «δίκια των λαών», αυτοί που είχαν τα μούτρα να μοστράρουν για επίδοξοι πρόεδροι της «ευρωπαϊκής αριστεράς» μέσα από εκλογικές λίστες με το ονοματάκι τους, αυτοί λοιπόν δεν πήραν χαμπάρι τι κάνει η νέα αμερικανική κυβέρνηση. Τους διέφυγε. Ήταν απασχολημένοι. Διάβαζαν…
Γιατί έπαθαν τέτοιο κακό; Επειδή «οι αμερικάνοι είναι φίλοι» τους. Το πόπολο στο ελλαδιστάν δεν τα καταλαβαίνει αυτά (καταλαβαίνει μόνο ό,τι ταΐζει τον εθνορατσιστικό μικροαστισμό του), ή και τα γουστάρει. Ας μη νομίζει όμως κανείς ότι δεν τα καταλαβαίνουν εκτός συνόρων… Ας μη νομίζει κανείς ότι δεν τα καταλαβαίνουν στην ευρώπη…
Ε;

3/2/2017. Άδικα τον υποψιαστήκαμε! Τον υπ.οικ. για τα κίνητρα της ειλικρίνιάς του στην αλληλογραφία του με τους τρισκατάρατους. Το γνωστό 1/3 + 1/3 + 1/3… Τώρα τον “χώνουν” (με ροζ τρόπο…) οι συνάδελφοί του γι’ αυτό το γράμμα…
Ή μήπως δεν κάναμε και τόσο λάθος; Μεταξύ της ειλικρινούς επιστολής και του “χωσίματος” μεσολαβεί κάτι που θα μπορούσε να μην είναι προβλέψιμο (λόγω κακής “πολιτικής” εκτίμησης φυσικά!): η διαρροή του γράμματος. Και μάλιστα (γιατί έγινε έτσι άραγε;) όχι σε ένα ευρωπαϊκό μήντιο, όχι σε μια γερμανική εφημερίδα ας πούμε, αλλά στο αμερικανικό (και άρα εκτός βεληνεκούς του θεωρήματος “οι ευρωπαίοι λένε ψέματα”) bloomberg.
Αν το «συντροφικό κατηγορώ» κατά του υπ.οικ. είναι ότι «αυτά έπρεπε να τα έχει πει – στους δανειστές – νωρίτερα», (έτσι είναι…) τότε το «συντροφικό κατηγορητήριο» βρωμάει συνδικαλισμό! Είναι δυνατόν να πεις ότι «κάτι πήγαμε να στήσουμε αλλά τσάκισε», ποιός;, εσύ που θεωρείς εαυτόν άσσο σε τέτοια κόλπα; Αποκλείεται να το πεις. «Χώνεις» τον πιο πρόχειρο. Για ξεκάρφωμα.
Οπότε… Αν έχουμε κάνει λάθος ταπεινά το αναγνωρίζουμε. Αλλά έχουμε κάνει;

2/2/2017. Η αποκάλυψη της πρόσφατης επιστολής του έλληνα υπ.οικ Τσακαλώτου προς τους δανειστές κουκουλώθηκε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Διακομματικά. Φυσικά αυτό το αριθμητικό 33% + 33% + 33% είναι καλό για να ανακαλείται κατά βούληση μελλοντικά. Σ’ αυτό το είδος «μικροπολιτικής» μνησικακίας που γουστάρει πολύ το πόπολο.
Σε κάθε περίπτωση, παραδεχόμενος ο αρμόδιος υπουργός ότι «έχουμε υλοποιήσει το 1/3 των δεσμεύσεών μας, άλλο 1/3 είναι στα σκαριά, και το τελευταίο 1/3 θα το τακτοποιήσουμε αφού πρώτα μας δώσετε αυτά που ζητάμε», έβγαλε στη σέντρα όλη την καθεστωτική / κυβερνητική ρητορική των προηγούμενων ημερών, εβδομάδων και μηνών, ότι «εμείς είμαστε εντάξει, περιμένουμε να είναι εντάξει και οι δανειστές». Εκεί, στην αποκάλυψη ενός καραμπινάτου ψέμματος, τελειώνει το πικάντικο ενδιαφέρον.
Υπάρχει όμως κάτι (κατά τη γνώμη μας) ακόμα πιο ενδιαφέρον. Αυτό το «το τελευταίο 1/3 όσων έχουμε υπογράψει θα το κάνουμε μετά…» Μετά απ’ τις παραχωρήσεις των δανειστών. Το πιο πρόχειρο παράδειγμα / ανάλογο που σκεφτόμαστε (όχι το καλύτερο, σίγουρα!) είναι το εξής. Ο μαθητής λέει στον καθηγητή: όχι, δεν θα γράψω έτσι αυτό το ελεεινό διαγώνισμα… Πρώτα θα μου βάλεις άριστα και μετά θα το γράψω… Αν δεν κάνουμε λάθος υπάρχει μια ελληνική παροιμία που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν οι καταραμένοι δανειστές: εκεί που μας χρωστάγανε, μας πήραν και το βόδι.
Αυτό λέγεται «διαπραγματευτική τακτική»… αν είναι δυνατόν. Κι αφού διαφεύγει της προσοχής υποθέτουμε ότι είναι μια «διαπραγματευτική τακτική» που αρέσει σ’ όλην την καθεστωτική σκηνή των περιστρεφόμενων καθρεφτών. Απο που ως που όμως νομίζει ο οποιοσδήποτε πως τέτοια deal μπορούν να ευωδοθούν;
Μιας και το υπουργικό γράμμα δεν προοριζόταν για δημοσιοποίηση (και γνώση των υπηκόων) υποθέτουμε ότι: η ωμή ειλικρίνειά του είχε σκοπό να προκαλέσει κάποιου είδους αντίδραση που, στη συνέχεια, θα αξιοποιούσε το γκουβέρνο και τα εθνικά μήντια σκούζοντας ότι «να οι καταραμένοι ξένοι θέλουν να μας πατήσουν στο κεφάλι».
Αυτό λέγεται προβοκάτσια. Έτσι δεν είναι;