Χαμένοι στο μέτρημα

5/2/2017. Τι θα συμβεί, άραγε, αν η μονάδα μέτρησης των αποστάσεων στην ελλάδα αλλάξει, και αντί για το μέτρο (τα πολλαπλάσια και τα υποπολλαπλάσιά του) επιστρέψει, απελευθερωμένη πια η πατρίς απ’ τους εκβιασμούς των δυτικών, στην οργιά; Θα αλλάξουν οι αποστάσεις; Θα έρθουν οι πόλεις ή οι γειτονιές κοντύτερα μεταξύ τους; Θα απομακρυνθούν; Όχι, τίποτα δεν θα αλλάξει στις αποστάσεις! Θα αλλάξουν τα νούμερα. Αντί για “180 μέτρα” θα λες “100 οργιές”.
Τι θα συμβεί, άραγε, αν αλλάξει το γενικό ισοδύναμο των ανταλλαγών, η μονάδα “μέτρησης” της πραγματοποίησης της αποσπώμενης υπεραξίας, το νόμισμα; Θα αλλάξουν οι ταξικές σχέσεις εκμετάλλευσης και κυριαρχίας; Όχι. Τίποτα δεν θα αλλάξει επ’ αυτού.
Όμως επειδή οι ταξικές σχέσεις εκμετάλλευσης και κυριαρχίας είναι πολύ πιο σύνθετες απ’ τις χιλιομετρικές αποστάσεις, μπορεί, πράγματι, το “νομισματικό μέτρο” και η αλλαγή του, άλλους να ξεγελάσει και άλλους να ωφελήσει. Για παράδειγμα, όλοι όσοι έχουν καταθέσεις σε ευρώ ή σε δολάρια (ή σε στερλίνες…) εκτός συνόρων (και, φυσικά, δεν το φωνάζουν!), θα γίνουν πολύ περισσότερο πλούσιοι αν οι “αξίες” (δηλαδή είτε το “πάγιο κεφάλαιο” είτε το “μεταβλητό κεφάλαιο”, η εργασία είναι αυτό το δεύτερο) αρχίσουν να τιμολογούνται με μια φτηνή δραχμή. Αντίθετα, αυτοί που τους κλέβουν με χίλιους τρόπους την δουλειά, θα νομίσουν ότι τους κλέβουν λιγότερο αν πιάσουν στα χέρια τους νομίσματα με περισσότερα μηδενικά απ’ ό,τι τώρα. Μόνο για να διαπιστώσουν όταν θα είναι αργά ότι τους κλέβουν με έναν επιπλέον τρόπο: νομισματικά.
Το έδαφος είναι έτοιμο για ένα σεβαστό τμήμα του πληθυσμού. Είναι αυτό που «ανακάλυψε» όψιμα πως όταν «μπήκαμε στο ευρώ», πράγματα που πριν έκαναν «50 δραχμές» πήγαν στο «Ο.5 ευρώ» – δηλαδή 170 δραχμές (με βάση την ισοτιμία εισόδου στο σκληρό νόμισμα). Ποιος φταίει που μας έκλεβαν; αναρωτιούνται φωναχτά τα τσακάλια. Και απαντούν θριαμβευτικά: το ευρώ!
Όχι βέβαια! Δεν έκλεψε κανέναν το νόμισμα! Οι έμποροι σας (μας) έκλεψαν!!! Κι αυτό έγινε παρότι οι καταραμένες «ευρωπαϊκές αρχές» είχαν προειδοποιήσει έγκαιρα, ότι για να αποφευχθεί αυτή η λεηλασία – μέσω – «αριθμητικών» απατών χρειάζονταν σε κάθε κράτος τα εξής δύο: πρώτον να μείνουν οι τιμές για καιρό και στα δύο νομίσματα, το «παλιό» (π.χ. την δραχμή) και το «καινούργιο» (το ευρώ) ώστε οι καταναλωτές να συνηθίζουν την σχέση και να μην πέφτουν θύματα απάτης· και δεύτερον σκληροί και διαρκείς αγορανομικοί έλεγχοι, εναντίον των απατεώνων εμπόρων… (Εννοείται ότι στο ελλαδιστάν αυτά δεν έγιναν… Ή έγιναν «για τα μάτια του κόσμου»…)
Ο τρόπος που έγινε εκείνη η μετάβαση, απ’ την δραχμή στο ευρώ, από νόμισμα σε νόμισμα, από «μέτρο / γενικό ισοδύναμο» σε «μέτρο / γενικό ισοδύναμο», πάλι σχέσεις ταξικής κυριαρχίας αντανακλούσε… Αν οι τιμές των εμπορευμάτων (δηλαδή οι έμποροι) αξιοποίησαν την οπτική απάτη των αριθμών, δεν έγινε τίποτα τέτοιο με τους μισθούς μας! Εκεί τα αφεντικά ήταν πολύ προσεκτικά! Κι ό,τι στρογγύλευαν ήταν προς τα κάτω.
Επειδή για τέτοιες σχέσεις επρόκειτο, δεν είναι καθόλου παράδοξο που οι τωρινοί εραστές της δραχμής μια χαρά ήταν τόσα χρόνια με το ευρώ! Το πρόβλημά τους άρχισε όταν εμφανίστηκαν διάφοροι δημαγωγοί «ειδικοί» (εγκάθετοι της αμερικανο/αγγλόσφαιρας υποψιαζόμαστε…) και άρχισαν να υπόσχονται την «σωτηρία» (δηλαδή την επιστροφή σε κάποιες μυθικές «χρυσές εποχές») με πολλά μηδενικά. Εθνικά αυτή τη φορά.
Κι έτσι, οι μικροαστοί πάντρεψαν ξανά τον εθνικισμό τους με την τσέπη τους, κατ’ αρχήν φαντασιακά.