Σούρτα φέρτα

2/2/2017. Ενώ το ελλαδιστάν παίζει (με τακτ και προσοχή είναι η αλήθεια, δεν είναι καιρός για αγριάδες!) το αγαπημένο μονόπρακτο “είμαι το θύμα της τουρκικής επιθετικότητας”, στην Άγκυρα οι υψηλοί επισκέπτες διαδέχονται ο ένας τον άλλον. Πρώτα η αγγλίδα “αντιευρωπαία” πρωθυπουργός, μετά η γερμανίδα – εννοείται «φιλοευρωπαία».
Το τι κουβεντιάζουν με τον (κατά τους έλληνες) «δικτάτορα» Ερντογάν δεν το ξέρουμε· και μπορεί να μην το μάθουμε ποτέ. Ωστόσο ο συμβολισμός είναι ισχυρός, τόσο που θα μπορούσε να κάνει το ελληνικό βαθύ κράτος να σκάσει απ’ το κακό του (και να ησυχάσουμε!). Κι όλοι οι ντόπιοι εγκάθετοι και λοιποί πράκτορες, συν διάφορους ξεπεσμένους και ερασιτέχνες, που θέλουν να πιστεύουν στην υψηλή γεωπολιτική αξία του ελληνικού οικοπέδου αυτόν τον καιρό, θα πρέπει να έχουν φάει όχι τα νύχια τους αλλά τα μπράτσα τους ως τους αγκώνες: τι σκατά έχει αυτή η παλιοτουρκία κι όλοι ασχολούνται μαζί της;
Δεν φαίνεται να έχει σπουδαία πράγματα. Απλά δεν έχει τα χάλια που διαβλέπουν ξανά και και ξανά οι ντόπιοι εθνικιστές αναλυτές. Απ’ την στιγμή δε που έχει πείσει ότι κοιτάει και προς την άλλη μεριά (ανατολικά δηλαδή) είναι εύλογο να αυξάνει τα καλά χαρτιά της στο τραπέζι του παγκόσμιου ενδο-καπιταλιστικού ανταγωνισμού.
Μην σας φανεί παράξενο: τέτοια είναι η κληρονομιά του Κεμάλ Ατατούρκ, σε ότι αφορά την «εξωτερική πολιτική» της Άγκυρας! Το ότι ένας ισλαμοδημοκράτης, αντίπαλος σε πάρα πολλά του κεμαλισμού (όπως εξελίχθηκε με τον καιρό) αποδεικνύεται άξιος διάδοχος, κάτι θα έπρεπε να θυμίζει στο ελληνικό βαθύ κράτος. Κάτι σε “καταστροφή” ας πούμε.
Αν το άντεχε να έχει μια στοιχειωδώς όχι ιδιοτελή μνήμη. Αλλά δεν το αντέχει. (Άλλωστε τι βαθύ κράτος θα ήταν διαφορετικά;)