Τρίτη 28 Φλεβάρη. Σχετικό με την αξία των όπλων και της “δημιουργικής καταστροφικότητάς” τους, σχετικό επίσης με την συνέχεια πολιτικής μεταξύ της προηγούμενης και της τωρινής αμερικανικής διοίκησης: η εγκατάσταση του αμερικανικού αντιπυραυλικού συστήματος THAAD στη νότια κορέα. Πρόκειται για σύστημα ραντάρ και πυραύλων που «κτυπάνε» άλλους πυραύλους, χωρίς να έχουν οι ίδιοι εκρηκτική (ή πυρηνική) κεφαλή, για να μην πυροδοτηθεί (κατά τους κατασκευαστές του THAAD) η πυρηνική κεφαλή που ίσως κουβαλάει ο εχθρικός πύραυλος. Η κατάρριψη γίνεται μέσω κινητικής ενέργειας. Κατά τους αμερικάνους το σύστημα έχει περάσει με επιτυχία κάμποσα τεστ – εναντίον δικών τους πυραύλων, προφανώς…
Πρόκειται για μια ιστορία που έχει ξεκινήσει απ’ το 2014 με συμφωνίες μεταξύ Σεούλ και Ουάσιγκτον, και τώρα μπαίνει στην τελική φάση της. Υποτίθεται ότι η νότια κορέα είναι καλό οικόπεδο για τους THADD (με τωρινό βεληνεκές 200 χιλ.) εναντίον των βαλιστικών πυραύλων της βόρειας. Αλλά το Πεκίνο έχει διαφορετική γνώμη· και όχι άδικα. Θεωρεί ότι το σύστημα στρέφεται εναντίον των δικών της πυραύλων.
Το ίδιο σύστημα ήθελε και το Τόκιο. Αλλά τελικά προτίμησε να φτιάξει ένα δικό του ανάλογο, μάλλον επειδή δεν θέλει να ανακατευτούν ακόμα περισσότερο οι αμερικάνοι στα ιμπεριαλιστικά πόδια του.
Οι βαλιστικοί πύραυλοι μεγάλου βεληνεκούς ήταν ένας απ’ τους βασικούς λόγους που δεν έγινε «θερμός» ο 3ος παγκόσμιος πόλεμος, ο επονομαζόμενος «ψυχρός»: ξεπερνούσαν το γεωγραφικό πλεονέκτημα που έχουν οι ηπα, τους δύο μεγάλους ωκεανούς που χωρίζουν την ενδοχώρα τους από οποιονδήποτε αντίπαλο. Γι’ αυτό και από νωρίς, απ’ τα 70ς αν δεν κάνουμε λάθος, «φαγώθηκαν» να φτιάξουν ένα αποτελεσματικό αντιπυραυλικό σύστημα. Γι’ αυτό και φυτεύουν τέτοια (ή σχεδόν τέτοια) συστήματα όσο κοντύτερα μπορούν στα σύνορα αντιπάλων τους (ρωσία, κίνα).
Είναι πράγματι αποτελεσματικά; Υποθέτουμε πως το αμερικανικό πεντάγωνο θα ήθελε να είναι απόλυτα σίγουρο (για να ρίξει το σύνθημα «τώρα τους έχουμε!») αλλά δεν είναι. Ίσως όχι ακόμα. Γιατί δεν ξέρει (;) τι «αντίμετρα» (για να μην είναι εύκολοι στόχοι οι πύραυλοί τους) έχουν στην κατοχή τους η Μόσχα και το Πεκίνο – προφανώς δεν κάθονται με σταυρωμένα χέρια.
Δεν βλέπουμε όμως σε τέτοιους ανταγωνισμούς κάποια ευκαιρία καθησυχασμού. Η Ουάσιγκτον έχει καταφέρει, με το ένα ή το άλλο πρόσχημα, να σπείρει τους «αντιπυραύλους» της στην ανατολική ευρώπη, κοιτώντας προ ρωσία μεριά. Παλεύει το ίδιο και προς κίνα μεριά. Το τι είναι όντως αποτελεσματικό θα φανεί μόνο στην πράξη. Που θα την πληρώσουμε, όπως και νάχει, εμείς· και πολλοί σαν εμάς.