Η απεριόριστη βλακεία

8/2/2017. Αφού η επιβεβαίωση ήταν το ζητούμενο, επιβεβαίωση προσφέρει (“πουλάει”) με τον τόνο το ψηφιακό σύμπαν. Αφού τα συμπλέγματα ανωτερότητας είναι αχόρταγα, η εικονική εξυπηρέτησή τους κατασπαράσσει την πραγματικότητα.
Ορισμένοι παρατηρούν την ευκολία που “απλώνονται” μέσα σ’ αυτήν την παρακμή τα κάθε είδους φασιστικά δόγματα. Δεν είναι παράξενο. Το σαλεμένο κυνήγι της επανάληψης του Ίδιου (και, αντίστροφα, η μανιακή απώθηση της κριτικής και αυτοκριτικής σκέψης) είναι το ιδανικό περιβάλλον του ρεπερτορίου της ωμότητας.
Τι ειρωνεία; Απ’ τα ‘80s και μετά, στους παραδρόμους του ανερχόμενου νεοφιλελευθερισμού και της αποθέωσης του Εαυτού, διάφοροι κοινωνιολόγοι και παρόμοιοι ειδικοί λάνσαραν την προβληματική της ταυτότητας σαν την κατ’ εξοχήν κινητήρια δύναμη των κοινωνικών σχέσεων (στις κοινωνίες του «ώριμου καπιταλισμού»). Η «προβληματική της ταυτότητας» υποδείκνυε, σαν «ανάγκη» και σαν «δικαίωμα» την αναζήτηση των ομοίων (και των ομοιοτήτων)· υποτιμώντας μέχρι βλακείας την σημασία που έχουν οι διαφορές και η ποικιλία των διαφορών μέσα στις ανθρώπινες κοινωνικές σχέσεις· ή θεωρώντας τες (τις διαφορές) γραμμές αντιπαράθεσης.
Η «προβληματική της ταυτότητας» ήταν, από πολλές απόψεις, η μεταμοντέρνα μυθοποίηση του πρωτογονισμού των «νόμων της ζούγκλας» (που εν τω μεταξύ ήταν οι «νόμοι της αγοράς»). Δεν χρειάστηκε να σπουδάσουν οι πρωτοκοσμικοί αυτού του είδους την κοινωνιολογία. Ανακάλυψαν πρακτικά την ελκυστικότητα της «ταυτότητας» με το ταυ κεφαλαίο: σαν Ταυτότητα, δηλαδή σαν διαρκή επανάληψη / επιβεβαίωση του «Ταυτού»· που σημαίνει, κυριολεκτικά και μεταφορικά, το Ίδιο Πράγμα… ξανά και ξανά και ξανά. Μέχρι την οριστική διανοητική, ηθική και αισθητική κατάπτωση.
Πανηγύρια για τις καπιταλιστικές νόρμες! Που σημαίνει ότι η «πολιτισμένη καπιταλιστική ανθρωπότητα» σκαρφαλώνει με ταρατατζούμ πάνω στους βωμούς, όπου θα αυτοκατασπαραχθεί – για το καλό του κεφάλαιου.