άνοιξη 2015
Ήταν τέλη Φλεβάρη του 2015, όταν ένας ασήμαντος υπαλληλίσκος ενός ασήμαντου κράτους, υφυπουργός οικονομικών, έβγαινε να διορθώσει τον προϊστάμενό του, σε ένα ζήτημα που στην Αθήνα θα μπορούσαν να θεωρούν κρίσιμο - πλην όμως όχι, δεν το θεωρούσαν. Ο προϊστάμενος, υπουργός οικονομικών, είχε δηλώσει στις 10 Φλεβάρη, ότι το κράτος του θα μπορούσε να σκεφτεί να δώσει οικονομική βοήθεια στην ελλάδα εάν του ζητούνταν κάτι τέτοιο. Λίγο μετά ωστόσο, ο κυρ Γιάνης, ωραίος, σέξυ και διάσημος, είχε δηλώσει ότι η Αθήνα δεν σκοπεύει να ζητήσει δανεικά απ’ την Μόσχα (την ασήμαντη πρωτεύουσα του ασήμαντου κράτους), όπως - άλλωστε - και από πουθενά· κι ας ονειρευόταν ο Anton Siluanov ότι θα μπορούσε να πιάσει πελάτες τους έλληνες... Έτσι, στις 24 Φλεβάρη, ο Sergei Storchak, υφυπουργός οικονομικών, έβγαινε να μπαλώσει όπως όπως τον πληγωμένο εγωϊσμό της ρωσικής ομοσπονδίας (“ούτε οι έλληνες δεν μας έχουν ανάγκη - πού πάμε;”):
... Απ’ όσο ξέρω, δεν υπάρχει περίπτωση να δώσουμε οικονομική βοήθεια στην Ελλάδα, γιατί δεν υπάρχουν χρήματα για τέτοιους σκοπούς στον προϋπολογισμό μας...
Αχα!!
Ήταν χρυσή εποχή. Ένα μήνα μετά την εκλογική νίκη της πρώτης-φοράς, ένα μήνα μετά τον σχηματισμό της φαιορόζ κυβέρνησης, το σύμπαν έμοιαζε να συνωμοτεί υπέρ των ελλήνων· αν, βέβαια, κοιτούσε κανείς το σύμπαν απ’ το κέντρο του, δηλαδή απ’ την ελλάδα. “Δεν χρειαζόμασταν λεφτά”, μόνο χρόνο, αέρα, ανάσες· πράγματα σημαντικά μεν, αλλά που δεν μπορεί να στα δανείσει κανείς.
Φυσικά στη Μόσχα τα πράγματα ήταν αλλιώς. Όλα τα κακά είχαν πέσει στο κεφάλι τους. Δεν τους έφτανε το “ουκρανικό”, δεν τους έφτανε η πτώση στις τιμές του πετρελαίου, είχαν φάει και ροχάλα απ’ την Αθήνα... πόσα να αντέξει κανείς; Η βαθιά και μυστηριώδης ρωσική ψυχή θα έπρεπε να πάρει (κάπως) το αίμα της πίσω, χωρίς φυσικά να φτάσει στα πρόθυρα παγκοσμίου πολέμου: εναντίον των ελλήνων και των συμμάχων τους δεν θα είχε καμία τύχη.
Φλεβάρη και Μάρτη στο Κρεμλίνο κάποιοι από τις “τεχνικές ομάδες” των υπουργείων δεν έκλεισαν μάτι. Ιδέες μέτριες, ιδέες κακές, ιδέες καλούτσικες έπεφταν στα τραπέζια των ειδικών· άλλες απορρίπτονταν, άλλες προωθούνταν για παραπάνω επεξεργασία. Αρχές Απρίλη ο διάσημος πια ηγέτης Aletsiprado della Fazan θα έφτανε στη Μόσχα· πως θα μπορούσε να ανταποδοθεί το κτύπημα, η “απόρριψη”, το φτύσιμο του Φλεβάρη, με το γάντι όμως; Δοκιμάστηκε το κόλπο με το αέριο: κλείσιμο του ματιού, μυστηριώδες και πολλά υποσχόμενο ύφος, ένα λεπτό άρωμα προπανίου... Έπιασε... (Έπιασε; Ήταν αρκετό; Ή μήπως οι πανούργοι έλληνες θα το χρησιμοποιούσαν αλλιώς;)
Αρχές του Μάη στο Κρεμλίνο έτρωγαν τα νύχια τους απ’ την αγωνία. Στις 12, ημέρα Τρίτη, η Αθήνα θα έπρεπε να στείλει 750 εκατομμύρια ευρώ στο δντ... Τα είχε; Όλοι οι πράκτορες των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών, σε ευρώπη και αμερική, ήταν επί ποδός πολέμου. Οι αναφορές τους ήταν πανομοιότυπες: δεν τα έχει! Άρα; Άρα θα έρθει o della Fazan γονατιστός... Στα τέσσερα... Να παρακαλέσει... Μήπως από εκείνη την προκαταβολή; Κανά ψιλό;; Εεεε;
Κι όμως!!! Αργά το βράδυ στις 9 Μάη οι διάσημοι ρώσοι πράκτορες έκαναν γαργάρα τις εκθέσεις τους! Η Αθήνα ήταν έτοιμη να διατάξει την αποπληρωμή της δόσης...
Ο ρωσικός εκνευρισμός δεν μπορεί να περιγραφτεί. Οι φωνές και οι βρισιές απ’ τις υπηρεσίες και τα υπουργεία θα είχαν φτάσει ως την Γαύδο αν στη νότια βαλκανική δεν είχε νοτιά εκείνες τις ημέρες. Η Αθήνα έκανε ρεζίλι τις μεγάλες δυνάμεις, την μία μετά την άλλη. Ο Πούτιν είχε τις μαύρες του· πήγε για τζούντο, να ξεσκάσει. Η SVR θα έπρεπε να αναδιαρθρωθεί· θα έπεφταν κεφάλια. Στο υπουργείο οικονομικών ο Anton, ο Sergei, και οι σύμβουλοί τους, έκαναν έκτακτη σύσκεψη το μεσημέρι της 10ης Μάη.
- Anton (υπουργός): Είναι ολοφάνερο! Έχουν λεφτά!!!
- Sergei (υφυπουργός): Ρε συ αυτοί κλαίγονται συνέχεια!
- Anton (υπουργός): Στο διάολο! Το παίζουν κακομοίρηδες, αλλά έχουν κρυμμένα πολλά λεφτά!
- Sergei (υφυπουργός): Και που τα βρήκαν;
- Michail (σύμβουλος): Μήπως η Μέρκελ τους έχει δώσει τις πολεμικές αποζημιώσεις κρυφά;
- Sergei (υφυπουργός): Δε νομίζω. Μπαααα... αποκλείεται.
- Victor (σύμβουλος): Τότε θα έχουν λίρες...
- Anton (υπουργός): Τι λίρες;
- Victor (σύμβουλος): Αγγλικές.
- Sergei (υφυπουργός): Που τις βρήκαν; Τους πλήρωσαν οι άγγλοι πολεμικές αποζημιώσεις για την καταστροφή της Αθήνας τον Δεκέμβρη του ‘49;
- Anton (υπουργός): Δεν παίζει!! Αν έχουν αγγλικές λίρες θα είναι απ’ αυτές του πολέμου.
- Sergei (υφυπουργός): Λες;
- Victor (σύμβουλος): Δεν ξέρω. Μπορεί να είναι και οι λίρες των εβραίων, που τις έψαχναν στη θάλασσα εκεί στην... να δεις πως τη λένε; αν, ναι, στην θάλασσα έξω απ’ την Καλαμάτα, πριν καμιά 15αριά χρόνια. Είπαν ότι δεν βρήκαν τίποτα, αλλά... Πάντως αν έχουν χρυσές λίρες, θα πρέπει να είναι πολλές.
- Sergei (υφυπουργός): Τι πάει να πει “πολλές”;
- Victor (σύμβουλος) : Ξέρω γω; Μπαούλα. Πολλά μπαούλα...
- Anton (υπουργός): Ναι, ε; Τι λένε οι υπηρεσίες;
- Michail (σύμβουλος): Τι να πουν; Δεν τα ξέρεις; Δεν είχαν πάρει χαμπάρι τίποτα. Τελευταία στιγμή μας ενημέρωσαν για την πληρωμή του δντ.
- Anton (υπουργός): Ααααα!!! Γι’ αυτό ο υπουργός τους είπε “δεν θέλουμε λεφτά”... ε; Γι’ αυτό η κομματική εφημερίδα τους έγραψε “λεφτά υπάρχουν”!... Τώρα εξηγούνται όλα! Λοιπόν: πρέπει να το δούμε! Οπωσδήποτε!!! Sergei σκέψου κάτι, και κάνε κάτι γρήγορα.
Πάμε τώρα για κανά φαΐ.
Στις 11 Μάη ο υφυπουργός οικονομικών της ρωσικής ομοσπονδίας Sergei Storchak, με κρυφό λαχάνιασμα και προσποιητή ηρεμία, έδινε συνέντευξη στον ανταποκριτική του ελληνικού “αθηναϊκού - μακεδονικού πρακτορείου ειδήσεων”. Ήταν μια φαινομενικά αδιάφορη συνέντευξη, για την υπό δημιουργία τράπεζα των “brics”, όπου ο Storchak είναι ο επικεφαλής εκπρόσωπος της Μόσχας. Στημένη ή όχι η ερώτηση που επρόκειτο να ξετυλίξει την sweat revenge για την “ροχάλα” του Φλεβάρη, ήταν η εξής:
Ερ: Ποια οφέλη μπορεί να έχει η Ελλάδα από την νέα αυτή Αναπτυξιακή Τράπεζα;
Και η απάντηση; Ααααχ η απάντηση! Ο τονισμός δικός μας:
Απ: Αυτή η νέα Αναπτυξιακή Τράπεζα θα είναι προσβάσιμη σε όλα τα κράτη-μέλη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Συμφωνήσαμε ότι το 50% του εγκεκριμένου κεφαλαίου της Τράπεζας, δηλαδή 50 δισ. δολάρια ετησίως, θα διανέμεται μεταξύ των ιδρυτικών κρατών-μελών και τα υπόλοιπα 50 δισ. δολάρια θα διανέμονται μεταξύ των νεο-εισερχόμενων. Το αποτέλεσμα με αυτό το πολύ ευέλικτο σύστημα, μετά την επικύρωση της συμφωνίας από όλα τα κράτη-μέλη, θα είναι οι νεοεισερχόμενοι να υποβάλλουν αιτήματα και το Διοικητικό Συμβούλιο των διοικητών να αποφασίζει. Στη συνέχεια, δεν θα υπάρχει ανάγκη το θέμα να τεθεί στο εθνικό Κοινοβούλιο για να αλλάξουν άρθρα της συμφωνίας. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Έτσι δεν θα μας εκπλήξει, εάν η Ελλάδα θα είναι το πρώτο κράτος που θα υποβάλλει αίτημα χρηματοδότησης ως πλήρες μέλος. Οι ελληνικές αρχές θα μπορούν να αγοράσουν όσα μερίδια μετοχών επιθυμούν. Δεν παίζει ρόλο εάν τα μερίδια θα είναι μικρά ή μεγάλα. Όταν η Ελλάδα προσχωρήσει στην Τράπεζα, θα μπορεί να δανεισθεί για μια σειρά σκοπούς ή για την υλοποίηση εθνικών σχεδίων ανάπτυξης.
Τι θεαματική “κωλοτούμπα” με την χάρη της ρωσικής ρυθμικής γυμναστικής, με την χάρη μιας Alina Kabaeva για παράδειγμα, ε; Αντί να περιμένει η Μόσχα απ’ την Αθήνα να ζητιανέψει καμιά προστάτζα, “δεν θα ξαφνιαζόταν” αν η ελλάδα γινόταν το 6ο μέλος (δηλαδή: ο 6ος μέτοχος) της διεθνούς αναπτυξιακής τράπεζας των brics!!! Λογικό. Αφού “λεφτά υπάρχουν”! Χρυσάφι! Αγγλικές χρυσές λίρες! Δεκάδες, εκατοντάδες μπαούλα, θαμμένα κάπου στην πλατεία Κουμουνδούρου...
Ο Aletsiprado είχε βουλιάξει στην πολυθρόνα του γραφείου του. Ήταν Δευτέρα απόγευμα, 11 Μάη. Το παράθυρο ήταν ανοικτό, και ο απογευματινός αέρας ανέμιζε την κουρτίνα - αλλά ο κουρασμένος Aletsiprado δεν είχε καθόλου κέφια. Μόλις είχε ενημερωθεί ότι δόθηκε η εντολή για την πληρωμή της δόσης στο δντ. Το αντίγραφο του μισοκλαψούρικου μισοαπειλητικού γράμματος που είχε στείλει την περασμένη Παρασκευή, με παραλήπτες Γιούνκερ, Ντράγκι, και Λαγκάρντ, (και “κοινοποίηση αμερικανικό υπουργείο οικονομικών”) ήταν μπροστά του. Σήκωσε τη σελίδα βαριεστημένα. “Θα χρεωκοπήσουμε εκτός αν μας κάνετε ένα απ’ τα πιο κάτω χατίρια: πρώτον, να μας δώσετε λεφτά· ή δεύτερον, να μας δώσετε λεφτά· ή τρίτον, να μας δώσετε λεφτά· ή τέταρτον, να μας δώσετε λεφτά...”. Έκλεισε τα μάτια του. Μονολόγησε. “Σαν τον ψεύτη βοσκό έχω γίνει... Στο τέλος, όταν θα πηγαίνουμε στα σίγουρα για φούντο, θα μου πουν ‘έλα μωρέ, ψάξε, κάπου θα έχετε τίποτα λίρες’”...
Αναδεύτηκε στην πολυθρόνα. “Σκατά” μελαγχόλησε. “Τι ήθελα να μπλέξω; Δίκιο έχει ο Γιούνκερ: δεν κάνω για πρωθυπουργός”. Το μυαλό του ξέφυγε προς καλύτερες στιγμές. Τότε που ήταν υποψήφιος για το δήμο. Χαλαρά... Ακόμα κι ύστερα, όταν άρχισαν να τον ταΐζουν και να τον εκπαιδεύουν για τον κυβερνητικό ιππόδρομο, πάλι ήταν χαλαρά... Πόσο θάθελε νάναι τώρα εδώ ο δάσκαλος. Ο μέντοράς του, ο προπονητής του, ο φροντιστής του. O “Master”! Παλιά καραβάνα, χρόνια στα κόλπα, δεν υπήρχε τίποτα που να του διαφεύγει. Αλλά όχι. Απ’ την στιγμή που θα γινόταν πρωθυπουργός οι επαφές τους θα έπρεπε να είναι σπάνιες. Μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, και σε συνθήκες απόλυτης μυστικότητας.
Κτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο Νίκος. Απάντησε βαριεστημένα: έλα ρε, ποιός θέλει λεφτά τώρα; Η απάντηση τον ξύπνησε.
- Πρόεδρε, έχει γίνει χαμός! Οι ρώσοι μας προτείνουν να γίνουμε μέλος της τράπεζας των brics!!!”
- Τί;;;!!!! “
- Αυτό που ακούς! Θα δανειζόμαστε λέει χωρίς μνημόνια!!! Το είπε σήμερα, σε συνέντευξη!
- Ποιός τόπε μωρέ;
- Ο... ο... κάτσε να δεις... ένας Στόρτσακ, Σεργκέι Στόρτσακ, υφυπουργός οικονομικών.
- Τί είναι αυτός;
- Αυτό που σου ‘πα. Υφυπουργός. Α, κάτσε, είναι και εκπρόσωπος της ρωσίας στην τράπεζα των brics!!!
- Ναι, ε; Και τι λέει;
- Ότι δεν θα του έκανε καμία έκπληξη αν γίνουμε το 6ο μέλος της τράπεζας!!!
- Γαμώ! Γαμώ!! Καλά, τι τους έπιασε;
- Ξέρω γω; Μάλλον θέλουν να την σπάσουν στο δντ.
- Λες; Για βρες το νούμερό του, να τον πάρω ένα τηλέφωνο.
- Μήπως να βάλουμε κανάν άλλον; Μήπως να τον πάρει ο Ευκλείδης, που είναι και η δουλειά του; Εσύ σαν πρωθυπουργός δεν μπορείς να μιλάς με υφυπουργούς.
- Όχι. Ο Ευκλείδης είναι πιασμένος με την διαπραγμάτευση, μπορεί να γίνει παρεξήγηση. Ο Γιάνης κάνει απομαγνητοφωνήσεις για το βιβλίο του, άστον. Ποιός;... Ο Παναγιώτης; Χμμμ... Αυτός, άμα μιλήσει μ’ αυτόν τον ... πως τον είπες; μ’ αυτόν τέλος πάντων, μπορεί να πάει για καφέ στο κυλικείο της τράπεζας των brics και να πει ότι γίναμε μέτοχοι... Άστο σε μένα. Να δώσουμε έμφαση. Μόλις τον πάρω θα μιλήσουμε να σπρώξεις τα non paper. Περιμένω.
Σουρούπωνε. Στη Μόσχα σίγουρα είχε νυχτώσει. “Ίσως δεν ήταν και τόσο άσχημη ημέρα” σκέφτηκε με κάπως καλύτερο κέφι ο Aletsiprado. “Απ’ τη μια πληρώσαμε εκει που δεν το περίμεναν, απ’ την άλλη μας καλούν να γίνουμε οι έκτοι στις αναπτυσσόμενες δυνάμεις του πλανήτη. Ουάου! Not bad! Θα σκάσουν όλοι!!!”
- Τι κάνετε;
- Καλά. Εσείς; Τα παιδιά;
- Μια χαρά. Πήρα να σας ευχαριστήσω. Ήταν πολύ ευχάριστη η έκπληξη...
- Μην το συζητάτε. Δική μας η έκπληξη!
- ... που μας καλείτε στην τράπεζα.
- Μα δεν σας καλούμε!
- ;;; Δεν μας καλείτε;
- Όχι. Δεν χρειάζεται. Χρειάζεται;
- Δεν κατάλαβα. Τι εννοείτε;
- Ότι δεν έχετε ανάγκη πρόσκλησης! Είστε, απλά, καλοδεχούμενοι. Με τέτοια επιφάνεια...
- Α, κατάλαβα. Εννοείται από γεωπολιτική άποψη...
- Σίγουρα, παίζει κι αυτό. Αλλά έχετε τον τρόπο σας!
- Παρακαλώ;
- Τι είναι 10 δισ. δολάρια για εσάς μίστερ Aletsiprado; Τίποτα! Ένα μικροποσό... Ένα μικρό σεντούκι...
- Δηλαδή;
- Κοιτάξτε. Η τράπεζα είναι καινούργια, και κάνει διευκολύνσεις. Το minimum ποσό για να γίνετε μέτοχοι είναι μόνο 10 δισ. δολάρια. Φυσικά, εάν θέλετε, μπορείτε να αγοράσετε και μεγαλύτερο μερίδιο. Πιστεύω ότι είναι μια πολύ καλή επένδυση για εσάς, απ’ όλες τις απόψεις.
- Χμμμ... Μα ναι, βέβαια! Λοιπόν, επειδή φαντάζομαι ότι είναι περασμένη η ώρα να μην σας κρατάω περισσότερο. Είναι μια σοβαρή ιδέα, που θα την εξετάσουμε πολύ σοβαρά, όπως της αξίζει. Πότε μπορούμε να τα πούμε από κοντά;
- Το γρηγορότερο! Στις 18 Ιούνη έχουμε σύνοδο των μελών της τράπεζας. Θα είναι πολύ ευχάριστο αν σας δούμε εκεί.
- Ασφαλώς, ασφαλώς. Σας συνδέω με την γραμματεία μου για τις λεπτομέρειες. Καληνύχτα, και φιλιά στον Βλαδίμηρο.
Την ώρα που στην Μόσχα είχαν κατουρηθεί στα γέλια απ’ την επιτυχία της φάρσας τους, ο Aletsiprado ξαναβούλιαζε στην πρωθυπουργική πολυθρόνα του. “Γαμώ το κερατό μου γαμώ” μουρμούρισε. “Θέλουν λεφτά! Από εμάς! ΑΠΟ ΜΑΣ!!! Που μαζεύουμε τα χάλκινα απ’ το δρόμο δίπλα απ’ τα διόδια!!! Που κοντεύουμε να αδειάσουμε και τους παιδικούς κουμπαράδες, αν υπάρχουν ακόμα τέτοια πράματα!!! Που θα αρχίζουμε την κατάσχεση των τιπς των σερβιτόρων στις ταβέρνες!! Άι στο διάολο!!!”
Το σκοτάδι είχε πέσει στην πόλη, και ο Aletsiprado ένοιωθε διακόσια κιλά. Μέσα σε 3 μήνες είχε γεράσει 3 χρόνια. “Τι τόθελα το πρωθυπουργιλίκι ο μαλάκας;” μουρμούρισε. “Στο τέλος θα σπρώχνονται ποιός θα με κρεμάσει πρώτος”.
Στην Κουμουνδούρου και στα υπουργεία η διάθεση ήταν εντελώς διαφορετική. Τα ουίσκια πηγαινέρχονταν, τα μπουκάλια άδειαζαν γρηγότερα απ’ ότι συνήθως, ενώ το “είναι βαριά, είναι η βαριά η brica του τσολιά” ήταν σ’ όλων το στόμα. “Brics ρεεε! Brics και τα μυαλά στα κάγκελα” ούρλιαζε ο Γαβρίλης, που είχε διπλή χαρά: μόλις είχαν ξεφορτώσει στο σπίτι τα έπιπλα του καινούργιου του σαλονιού. Μόνο ο κυρ Παναγιώτης είχε μούτρα, αν και θα έπρεπε να είναι ο κατεξοχήν χαρούμενος.
- Και δε μου λέτε: πού θα μπει το γράμμα μας στο b.r.i.c.s. ε;
- Έλα ρε Παναγιώτη, έλα ρε Παναγιώτη, ο μαρξισμός λενινισμός σου συνέχεια ξινός είναι! σχολίασε κάποιος.
- Όχι ρε, έχει δίκιο. Τα επικοινωνιακά θέματα είναι πρώτης γραμμής, πάντα. Αρκτικόλεξο με τέσσερα σύμφωνα στα πέντα γράμματα δε χωράει και πέμπτο!
- Δηλαδή τι θες να κάνουμε; Να πετάξουμε τη βραζιλία έξω για να γίνει g.r.i.c.s.;
Γέλια, πολλά γέλια. “Άντε γειά μας”, και ξανά η brica - του - τσολιά.
- Γι’ αυτό σας λέω σήκωσε το κεφάλι ο κυρ Παναγιώτης βάζοντας τα γυαλιά του στη θέση τους. Τώρα είναι η ευκαιρία!
- Ποιά ευκαιρία;
- Να κατοχυρώσουμε διεθνώς το πραγματικό μας όνομα. Hellas! He-llas!!! Τέρμα το ταπεινωτικό “greece”, γραικία, αηδία!
- Ααααα!!!
- Δεν έχει “ααααα”. Είναι μια καινούργια αρχή για το έθνος και το κράτος. Ένα καινούργιο ‘21. Λοιπόν, θα μπούμε στην τράπεζα ως Hellas.
- Ωραία. Έχεις και καμια ιδέα που θα κοτσάρουμε το “h”;
- Η πιο καλή και εύκολη θέση είναι μεταξύ “c” και “s”. Θα γίνει b.r.i.c.h.s. Δεν θα προφέρεται “μπρικς” αλλά “μπριτς”. Νομίζω ότι μετά την κίνα και πριν τη νότια αφρική δεν είναι άσχημη θέση....
- Μπριτς ή πριτς;;;!
- ... Θα μπορούσαμε βέβαια να διαπραγματευτούμε να έχουμε δύο γράμματα. B.r.i.c.he.s.
- “Μπρίτσες!!! Μπυρίτσες χωρίς το ύψιλον!!!
- Γαβριλάκο, ας τις μαλακίες! Λοιπόν, νομίζω ότι μπορούμε να το προτείνουμε. Απλά. Για να δείξουμε ότι τους κάνουμε χάρη. Αλλά να μην επιμείνουμε. Και το B.R.I.C.H.S (στα κεφαλαία) μια χαρά είναι.
Καθώς το “h” του “hellas” έβρισκε τη θέση του στο διεθνές στερέωμα, στην ευρώπη και στις ηπα τα πράγματα ήταν άσχημα. Άσχημα έως ανυπόφορα. Πρώτα πρώτα στην ευρώπη: τραγικά. Δεν υπήρχε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που να μην ουρλιάζουν ασθενοφόρα γύρω απ’ τα κυβερνητικά κτίρια. Απ’ την εποχή του “ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ’ την ευρώπη” του κομμουνιστικού μανιφέστου είχε να συμβεί κάτι τέτοιο: μαζική αποπληξία των κυβερνήσεων, ειδικά της ευρωζώνης. Οι βρισιές και οι κατάρες που ξεστομίστηκαν εκείνο το βράδυ, της 11ης προς την 12η Μάη, δεν μπορούν να μεταφερθούν εδώ. Για προφανείς λόγους κοσμιότητας. Ο Ντάιζμπλουμ είχε πέσει ανάσκελα και είχε σπασμούς. Η Μέρκελ είχε μείνει ανέκφραση και ακίνητη σα μαρμαρωμένη, σα νάβλεπε το φάντασμα του Χόνεκερ. Ο Ολάντ, που το νέο τον βρήκε σε κάποια ερωτική φωλίτσα, καθόταν στην άκρη του κρεβατιού με το σώβρακο, και κρατούσε με το ένα χέρι το κεφάλι του και με το άλλο τα γεννητικά του όργανα, σαν να είχε φάει κλωτσιά και κατακεφαλιά ταυτόχρονα, βγάζοντας αφρούς, αδιαφορώντας εντελώς για τη γυναικεία παρουσία δίπλα του, που με τη σειρά της είχε μείνει εμβρόντητη. Ο Ραχόι έσπασε το μισό πρωθυπουργικό γραφείο στη Μαδρίτη, πριν τον ηρεμήσει η προσωπική του φρουρά. Ο Ρέτζι προσπαθούσε να μάθει τηλεφωνικά λεπτομέρειες μπερδεύοντας τα τηλέφωνα, εκτοξεύοντας “βαφανκούλο” δεξιά κι αριστέρα - πριν σωριαστεί πάνω στη γραμματέα του.
Στην Ουάσιγκτον ο Ομπάμα κάλεσε επείγον συμβούλιο εθνικής ασφάλειας - ήταν αργά το μεσημέρι. Οι στρατηγοί ήταν βλοσυροί: βομβαρδίζουμε το αφγανιστάν, και τη λιβύη, και τη συρία σα μαλάκες, ενώ έπρεπε να έχουμε ισοπεδώσει αυτούς εδώ και χρόνια αν είχαμε φιλότιμο δήλωσε κάποιος· έμεινε ασαφές αν το “αυτούς” αφορούσε κάποιον απ’ τους brics, όλους μαζί, ή ειδικά το 6ο μέλος τους... Το πολιτικό τμήμα του αμερικανικού καθεστώτος ήταν πιο συγκρατημένο. Εν όψει της επίσκεψης του έλληνα υπ.αμ. έπρεπε να ανασκοπήσουν τα δεδομένα. “Μας προσέφερε βάση στο Αιγαίο, ε; Μήπως για να μας ρίξει στάχτη στα μάτια; Μήπως σκοπεύουν να δώσουν τα υπόλοιπα νησιά στους ρώσους; Ή μήπως μισά μισά σε ρώσους και κινέζους; Μήπως πάρουν δάνειο απ’ την κωλοτράπεζα για να αγοράσουν τα δύο mistral απ’ τους γάλλους; Και που θα βρουν τα λεφτά για να μπουν στην τράπεζα; Μήπως τους χατζιλικώνει κρυφά η Μέρκελ; Μήπως τους σπρώχνουν γουάν οι κινέζοι σε κοντέινερ, μέσω cosco; Ή μήπως τους έμειναν λίρες απ’ τον β παγκόσμιο; Οι μαλάκες οι άγγλοι που έφυγαν χωρίς να τις πάρουν πίσω!”
Πονοκέφαλος. Παγκόσμιος πονοκέφαλος. Το κέντρο του σύμπαντος συνωμοτούσε - εναντίον του σύμπαντος - και το σύμπαν τα είχε χάσει!
Στο Πεκίνο ήταν ήδη 12η Μάη. Στο υπουργείο εξωτερικών ο Yi και οι επιτελείς του κουβέντιασαν το θέμα, για λίγο.
- Που τα βρήκαν πάλι και πλήρωσαν;
- Δεν ξέρω. Λες να έχουν κάνει κανά κρυφό deal με την maersk και να πήραν προκαταβολή;
- Πρέπει να το ψάξουμε αυτό, οπωσδήποτε. Αν μας έχουν δαγκώσει πισώπλατα...
- Πάντως παίζουν και τα παραχαραγμένα. Στέλνουμε κι εμείς πολύ χαρτί εκει, το ξέρεις.
- Αυτό εντάξει. Ας κρατήσουν τα ψεύτικα ευρώ για εσωτερικό νόμισμα, κι ας πληρώνουν με τα γνήσια.
- Κι αν έχουν βάλει το χέρι τους οι αμερικάνοι; Αν χατζιλικώνουν κρυφά;
- Μμμμ... Άμα είναι έτσι μπλέξαμε.
Πίσω στην Αθήνα ο Aletsiprado, ράκος για μια ακόμα μέρα, μπήκε σπίτι του και έπεσε σαν τσουβάλι στον καναπέ. Δεν είχε όρεξη να μιλήσει σε κανέναν, δεν είχε όρεξη να πει τίποτα, ούτε “καλησπέρα”. “Μέλος της τράπεζας των brics”; Στην άνω Κυψέλη; Τι καλά να ήταν ακόμα αρχηγός ενός μικρού κόμματος της αριστεράς και της προόδου!!! Ένα έμενε για να τον αποτελειώσει: να τον πάρουν τηλέφωνο απ’ το Βατικανό για να του ανακοινώσουν ότι ο φίλος του ο πάπας τον ανακήρυξε άγιο!!! Τι άλλο τον περιμένει; Να τον στείλουν του χρόνου στη eurovision; Ρόμπα· ρόμπα παγκόσμια. Έμπλεξα Μπέττυ... έμπλεξα!!! είπε σα να βλαστήμαγε την ώρα και τη στιγμή.
Πήρε το τηλέφωνο και κτύπησε τον αριθμό του Master. Τι στο διάολο; Αυτός τον (τους) είχε σπρώξει. Εντάξει, ψωνίστηκαν, γούσταραν, ξιπάστηκαν, βγάζουν και λεφτά τώρα. Αλλά αυτός τι λέει; Το έκλεισε πριν κτυπήσει δεύτερη φορά: ο Master δεν θα το σήκωνε, αυτό ήταν γνωστό και συμφωνημένο.
Καθώς σερνόταν προς το μπάνιο κοντοστάθηκε. Κούνησε τους ώμους σα να προσπαθεί να ξεμουδιάσει, ορθώθηκε, γύρισε στη Μπέττυ, και το ξεστόμησε σα να μιλούσε απ’ τα Προπύλαια στις 25 Γενάρη το βράδυ: Λοιπόν, είμαι ο ηγέτης, έχω την αγάπη του λαού, και θα σταθώ σαν ηγέτης. Να πάνε να γαμηθούν όλοι!!! Θα τους λιώσω!!! Η πατρίδα πάνω απ’ όλα! Θα σηκώσω τον ήλιο ψηλότερα!
“Βράδυ παρά βράδυ τα ίδια λες” απάντησε εκείνη κουνώντας το κεφάλι της. “Και στον ύπνο σου παραμιλάς και τρώγεσαι... Πάω να κατεβάσω τα σκουπίδια...”
Άνοιξε την πόρτα του μπάνιου. “Κάθε ηγέτης χρειάζεται ένα ζεστό ντους στο τέλος μιας κουραστικής μέρας” σκέφτηκε. “Αύριο είναι μια καινούργια ημέρα... Κάτι θα σκεφτούμε και γι’ αύριο”.
Καθώς το ζεστό νερό κυλούσε στο αδικαιολόγητα ταλαιπωρημένο κορμί του (σα να έτρωγε ξύλο όλη την ημέρα) ξανάβρισκε σιγά σιγά τις δυνάμεις του. “Όλοι θέλουν να κάνουν καριέρα” μονολόγησε. “Στην καμπούρα μου... Δεν πα να γαμηθούνε; Θα κοιτάξω κι εγώ την πάρτη μου. Καλά τα λέει η Άνγκελα: Αλέξη, πρόσεξε... η πολιτική και η διακυβέρνηση δεν θέλουν συναισθηματισμούς”.
καλοκαίρι 2019
Ιούλης του 2019, Αθήνα, ειδικό δικαστήριο. Η μισο-πολιτική μισο-στρατιωτική κυβέρνηση “εθνικής σωτηρίας”, αφού ψήφισε την επαναφορά της θανατικής καταδίκης για “εξαιρετικές περιπτώσεις εθνικής προδοσίας”, κι αφού αξιοποίησε τα στοιχεία που είχε προλάβει να συγκεντρώσει η επιτροπή της φαιορόζ κυβέρνησης του 2015 για το “πως μπήκαμε στο μνημόνιο”, τελειώνει την “δίκη των πρωταιτίων” ή “δίκη των έξι”. Στα έδρανα των κατηγορουμένων είναι όλοι οι πρωθυπουργοί μετά την ένταξη στο ευρώ. Στην άκρη, τελευταίος της σειράς σαν ο πιο πρόσφατος, ο Aletsiprado.
Ο Aletsiprado della Fazan μοιάζει σα νάναι 70 χρονών. Ίσως και 170. Παρακολούθησε όλη τη δίκη, επί μήνες, ανέκφραστος, σα να αφορούσε κάποιον άλλον. Το ήξερε, το καταλάβαινε, πως απ’ όλους τους κατηγορούμενους αυτός ήταν που θα πληρώσει τα σπασμένα. Τον κατηγόρησαν ότι “έριξε τη χώρα στα βράχια”, λες και ήξερε να κάνει κάτι άλλο. Τον κατηγόρησαν ότι “έριξε τη χώρα στο πηγάδι”, λες και ήταν βοσκός στην Άρτα. Τον κατηγόρησαν, ακόμα ακόμα, ότι “έριξε τη χώρα στον κουβά”· και δεν σηκώθηκε καν να διαμαρτυρηθεί, ότι αυτά είναι κατηγορίες τζογαδόρων που όλο στημένα βλέπουν γύρω τους όταν δεν βγαίνουν τα δικά τους στησίματα.
Ο Aletsiprado della Fazan περίμενε την απόφαση όπως κάποιος περιμένει το λεωφορείο της γραμμής για τη δουλειά μια βδομάδα πριν βγει στη σύνταξη. Τόξερε: θα κατέληγε στο απόσπασμα. Και λοιπόν; Όλα είχαν γαμηθεί με την κυβέρνησή του. Το κόμμα διαλύθηκε. Οι μισοί πήγαν στην κεντροδεξιά και οι άλλοι μισοί γύρισαν στις δουλειές και στις καριέρες τους. Άσχετοι ήταν, ψωνάρες ήταν, ο συνδυασμός που σκοτώνει. Και λοιπόν;
Τον ψιλοπήρε κιόλας ο ύπνος περιμένοντας. Έτσι ώστε το μεγαλύτερο μέρος της ετυμηγορίας το άκουσε μέσα σε λήθαργο, στα όρια δικαστηρίου και όνειρου. Ο κατηγορούμενος Aletsiprado della Fazan αθωώνεται για το σύνολο των κατηγοριών, λόγω αμφιβολιών. Καταδικάζεται μόνο για “βλακεία εκ προμελέτης” σε φυλάκιση τριών χρόνων με αναστολή...
“Βλακεία εκ προμελέτης”; “Βλακεία - εκ - προμελέτης;” “Τι είναι αυτό; Τι κατηγορία είναι αυτή;” Σα να κτύπησε ηλεκτρικό ξυπνητήρι μέσα στο κουρασμένο μυαλό του Aletsiprado della Fazan. Τι είναι αυτό; Μα τι είναι αυτό; Τι μου θυμίζει;
Η μνήμη του χλιμίντρισε. Μα βέβαια!!! Πίσω, στις παλιές καλές εποχές, όταν ο Master είχε αναλάβει την εκπαίδευσή του στις πολιτικές τεχνικές της εξουσίας... Μια μέρα, στο χαλαρό, του είχε πει: Ξέρεις, μερικές φορές, για το καλό των συμφερόντων μας, χρειάζεται κάποιος ηλίθιος να κάνει μερικές βλακείες. Όχι οτιδήποτε. Συγκεκριμένες βλακείες σε συγκεκριμένες στιγμές. “Και πως μπορεί να συμβεί αυτό;” είχε ρωτήσει έκπληκτος ο Aletsiprado.
Tότε ο Master χαμογέλασε με νόημα, και του απάντησε. Γίνεται. Πάντα βρίσκονται οι χρήσιμοι ηλίθιοι. Εγώ αυτό το λέω “βλακεία εκ προμελέτης”....
Η σκέψη του έμεινε για μερικά δευτερόλεπτα ακίνητη. “Γιατί ρώτησα αυτό που ρώτησα και όχι ποιοι είναι οι “μας” των “συμφερόντων μας” που μου είπε;... Ή ποιανού είναι η προμελέτη... Σκατά! Τώρα δεν γίνεται να ρωτήσω... Είναι αργά”.
Κοίταξε τους δικαστές. Του φάνηκε ότι του χαμογελούσαν ειρωνικά. Του φάνηκε ότι ξαναδιάβασαν την απόφασή τους: καταδικάζεται μόνο για “βλακεία εκ προμελέτης”... Και τρίτη φορά: καταδικάζεται για...
Για... ποιών το συμφέρον;
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
* Τα ονόματα και τα περιστατικά της ιστορίας δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, και οποιαδήποτε ομοιότητα μόνον σαν συμπτωματική μπορεί να θεωρηθεί. Το όνομα του πρωταγωνιστή της ιστορίας, με ελληνική προφορά, είναι Αλετσιπράδο Ντελαφαζάν.
[ επιστροφή ]
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ:
Ο συγγραφέας διασκευάζει και διακωμωδεί (προσπαθεί σίγουρα!) δύο σύγχρονα αγαπημένα παραμύθια. Το πρώτο, ότι η ελλάδα είναι το κέντρο του κόσμου. Και το δεύτερο ότι ο πρωθυπουργός είναι (ή πρέπει να είναι) ένας “φτωχός και μόνος καουμπόι”, αυτός που με τα στιβαρά του χέρια θα δώσει τη λύση (“τη λύση να δώσει ο πρωθυπουργός!”). Στην ασήμαντη στιγμή απ’ την κωμικοτραγική πορεία του Aletsiprado della Fazan προς την αθωώτητά του η ελλάδα εμφανίζεται πράγματι σαν το κέντρο του κόσμου, αλλά για έναν απρόσμενο λόγο: επειδή, κατά βάθος, είναι ένα πολύ πλούσιο κράτος. Εδώ ο συγγραφέας θα πρέπει να είχε υπ’ όψη του τις περιπτώσεις διάφορων γέρων ρακοσυλλεκτών που, όταν πεθαίνουν, μαθαίνεται ότι είναι μαζέψει πολύ μεγάλη περιουσία, απ’ την ρακοσυλλογή, χρήμα πολύ, που έκρυβαν κάτω απ’ το βρώμικο στρώμα τους.
Οι αναφορές στις “αγγλικές λίρες” της κατοχής είναι υπαινιγμός: ότι την γεωπολιτική
προίκα της η “φτωχή-πλην-τίμια” την αναζητούσε πάντα στα αγγλικά και στα αμερικάνικα θησαυροφυλάκια.
Μπροστά στην ελλάδα-πάμπλουτη ζητιάνα, όλος ο υπόλοιπος κόσμος είναι ένας χορός κομπλεξικών και παρανοϊκών. Έτσι όπως θα τους ήθελε (ή τους φαντάζεται) ο σύγχρονος έλληνας, απ’ το ύψος του συμπλέγματος της ανωτερότητάς του.
Και ο πρωθυπουργός είναι μόνος, αλλά σε αντίθετη κατάσταση απ’ ό,τι θέλει το mainstream παραμύθι. Είναι αδύναμος, ασταθής, αγχωμένος. Νοιώθει σα μουλάρι που σέρνει ένα βαρυφορτωμένο κάρο ενώ του είχαν τάξει ότι θα είναι άλογο κούρσας. Θα ήθελε να καταφύγει ξανά στις συμβουλές και την καθοδήγηση του Master, αλλά ξέρει ότι δεν μπορεί, κι αυτό εντείνει την κυκλοθυμία του.
Ο κυρ Παναγιώτης, πάντως, πάει τελικά στη Μόσχα για το θέμα. Και κανονίζει(λέει) αντί για 10 δισ. δολάρια να βάλει η ελλάδα “λίγες εκατοντάδες χιλιάδες” δολάρια, 300 χιλιάδες, μπορεί και 200 χιλιάδες (κι αυτά με δόσεις...) και να γίνει μέτοχος. Το πιθανότερο (μ’ αυτά τα λεφτά) είναι ότι κλείνει μια μόνιμη θέση vip στο κυλικείο των κεντρικών της τράπεζας...
Η τελευταία σκηνή, στο δικαστήριο, το 2019, δεν είναι βέβαια ούτε πρόβλεψη ούτε προφητεία. Η fiction δεν προσφέρεται ούτε για το ένα ούτε για το άλλο. Είναι μάλλον μια αλληγορία της αιώνιας αθωώτητας που χαρακτηρίζει όλους τους ανθρώπους (σίγουρα όλους τους έλληνες) που αποδίδουν τα στραβά κι ανάποδά τους, συμπεριλαμβανόμενων κυρίως των λαθών τους, στις άγνωστες βουλές και στις μυστηριώδεις δυνάμεις της ιστορίας, ή της φύσης, ή του θεού. Ή κάποιας συνωμοσίας.
Οι όροι “δίκη των πρωταιτίων” και “δίκη των έξι” αναφέρονται σε ιστορικά προηγούμενα: ο πρώτος όρος αφορά την δίκη των χουντικών ύστερα απ’ την μεταπολίτευση, ο δεύτερος τη δίκη μετά την “μικρασιατική καταστροφή”. Θα μπορούσαν να είναι “έξι” και οι κατηγορούμενοι σ’ αυτήν την fiction δίκη του 2019: Σημίτης, Καραμανλής, Παπανδρέου ο Γ, Σαμαράς, Βενιζέλος και ...Aletsiprado.
Ο μυστηριώδης Master είναι μια διφορούμενη φιγούρα: είτε είναι αρχισυνωμότης, είτε είναι υψηλόβαθμο στέλεχος του βαθέος κράτους. Δεν ξέρουμε τίποτα γι’ αυτόν. Είναι άτομο ή ομάδα ατόμων; Είναι εσωκομματικός παράγοντας ή εξωκομματικός; Ο ήρωας στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας αναζητεί την βοήθειά του· αλλά στο τέλος ανακαλύπτει ότι δεν έμαθε τίποτα ουσιαστικό γι’ αυτόν.
Το όνομα του ήρωα, τέλος, είναι βέβαια “λατινοαμερικάνικο” για εύκολα κατανοητούς λόγους. Υπαινίσσεται επιπλέον ότι οι “αριστερές” και οι “δεξιές” πλατφόρμες είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
