Την ώρα που κλείνει η ύλη του τεύχους, 1 Ιούνη βράδυ, είναι ακόμα ασαφές που θα καταλήξει, αν καταλήξει σύντομα, η περιβόητη “σκληρή διαπραγμάτευση” της φαιορόζ κυβέρνησης με τους δανειστές της. Όμως είναι ξεκάθαρα σ’ εμάς τα εξής:
Πρώτα πρώτα δεν πρόκειται για καμία “σκληρή διαπραγμάτευση” αλλά για συζητήσεις σχετικά με την ολοκλήρωση της “5ης αξιολόγησης” του “μνημονίου Β”, στις οποίες η ελληνική πλευρά προσπαθεί να καθυστερήσει όσο περισσότερο γίνεται, υποθέτωντας ότι οι δανειστές βλέπουν εφιάλτες με το grexit και το grexident. Το ότι οι συζητήσεις αφορούν την τελευταία αξιολόγηση του μνημονίου Β αποδεικνύεται απ’ το γεγονός πως τα ποσά που θα μπορούσαν να εκταμιευτούν (και στα οποία προσβλέπει η Αθήνα άμεσα) είναι απ’ τα 7,5 δισ. ευρώ που έχουν απομείνει απ’ τα δάνεια που προέβλεπε το μνημόνιο Β.
Δεύτερον, αυτές οι συζητήσεις ασχολούνται με τα “δημοσιοοικονομικά ζητήματα” (τα θέματα που έπιανε και το “mail Χαρδούβελη”) και όχι το σύνολο των “εκκρεμοτήτων” απ’ το μνημόνιο Β. Με δεδομένο ότι τους τελευταίος 2 + 4 μήνες τα βασικά μεγέθη του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου έχουν επιδεινωθεί εντυπωσιακά, τα δημοσιοοικονομικά μέτρα που πρέπει να πάρει η φαιορόζ κυβέρνηση (αν πρόκειται να καταλήξει σε συμφωνία) είναι πολύ χειρότερα απ’ αυτά που αρνούνταν να πάρει η προηγούμενη πρασινομαύρη.
Είναι μεγάλο κατόρθωμα το ότι η φαιορόζ κυβέρνηση κατάφερε μέσα σε τόσο σύντομο χρόνο να αποτύχει στις υποτιθέμενα βασικές επιδιώξεις της! Ποια σοφία την στράβωσε όταν ακόμα ήταν αντιπολίτευση και συναίνεσε χαρούμενα στο “ελιγμό του Σεντάν” που έκαναν οι προηγούμενοι κυβερνήτες επισπεύδοντας τις εκλογές; Ποια σοφία την στράβωσε και μόλις έγινε κυβέρνηση δεν επιτάχυνε την 5η αξιολόγηση, που αφορούσε τα πεπραγμένα και μη των προηγούμενων, ώστε να έχει “καθαρά χέρια” σε μια όντως διαπραγμάτευση πάνω σε ένα (αναγκαστικό) μνημόνιο Γ, όταν είχε ακόμα κάποιες “καβάτζες” από δημοσιοοικονομική άποψη;
Πολλά και διάφορα απ’ αυτά που έχει κάνει, δεν έχει κάνει, και έχει πει η φαιορόζ κυβέρνηση αυτούς τους 4 μήνες δεν δείχνουν να έχουν οιρμό, εκτός εάν ο ανομολόγητα επιδιωκόμενος σκοπός είναι το “εθνικό νόμισμα”, με τρόπο που να φορτωθούν οι ευθύνες σε άλλους, για εσωτερική κατανάλωση. Το σίγουρο είναι ότι η φαιορόζ κυβέρνηση κατάφερε να φτάσει στο σημείο “μπρος γκρεμός και πίσω πάλι γκρεμός”. Διαφορετικοί οι γκρεμοί, αλλά...
Εν τω μεταξύ βρίσκουμε ιδιαίτερα επιφανειακή την ελληνική άποψη ότι οι “ευρωπαίοι ηγέτες” ΔΕΝ θέλουν να φύγει η ελλάδα απ’ το ευρώ. Οπωσδήποτε δεν το ήθελαν μέχρι κάποια στιγμή· αλλά αυτό δεν είναι σίγουρο ότι ισχύει πια. Έχουν υπόψη τους καλά τα “καμώματα” της προηγούμενης πρασινομαύρης κυβέρνησης, και έχουν μάθει κι εκείνα της τωρινής. Μερικές υπογραφές σε καινούργιες συμφωνίες είναι ένα θέμα· το αν θα εφαρμοστούν αυτές είναι ένα δεύτερο, και ζήτημα διαρκείας. Για πόσα χρόνια ακόμα τεχνοκράτες και πολιτικοί θα “κυνηγάνε” τους έλληνες να εφαρμόσουν αυτά που υπογράφουν με όπλο τις εκταμιεύσεις των δόσεων; Και πόσο ωφέλιμη για την ευρωζώνη είναι μια τέτοια κατάσταση που ανά πάσα στιγμή θα κινδυνεύει να εκτραχυνθεί; Είναι μεγαλύτερη η ζημιά για την ευρωζώνη εάν η Αθήνα πέσει στην β κατηγορία (απλό μέλος της ε.ε.) και αποκτήσει το “εθνικό νόμισμα” που τόσο ταιριάζει σ’ έναν καπιταλισμό έντασης εργασίας και στον κρατικό προσοδισμό της; Ή μήπως κάτι τέτοιο θα “ξεκαθαρίσει” μια και καλή τα πράγματα με το “ελληνικό πρόβλημα”;
Οι τελικές απαντήσεις είναι μπροστά μας. Μπορεί άμεσα. Ή μπορεί να ζητηθεί (και να δοθεί) μια ακόμα ολιγόμηνη παράταση ισχύος του μνημονίου Β, και το θέμα να συρθεί για κάμποσο ακόμα. Έτσι κι αλλιώς οι διαδικασίες “εγκρίσεων”, ελληνικές και ευρωπαϊκές, δεν είναι αυτόματες.
Εν τω μεταξύ η τετράμηνη διαδρομή της φαιορόζ κυβέρνησης προσφέρει άφθονο υλικό για σεμινάρια περί ψυχοπολιτικών διαταραχών.
