Η πιο εύκολη απάντηση στο τι σημαίνει “αποικία” ή “αποικιοποίηση” είναι αυτή: κατοχή γης και εκμετάλλευση πόρων (όχι μόνο φυσικών αλλά και εργασίας). Συνεπώς αυτές οι λέξεις αφορούν συνήθως κατοχή από “ξένους”, αλλοεθνείς. Θα μπορούσε να υπάρξει εσωτερικός αποικισμός, εσωτερική αποικιοκρατία, δηλαδή κατάκτηση / κατάχρηση γης και πόρων εκ μέρους όχι “ξένων” αλλά ομοεθνών;
Μην βιαστείτε να θεωρήσετε μια τέτοια ερώτηση προβοκατόρικη. Γιατί υπάρχουν ενδιαφέρουσες απαντήσεις, ή μη-απαντήσεις. Μία απ’ αυτές λέγεται “εθνικό κτηματολόγιο”. Η πλήρης καταγραφή, χαρτογράφηση και ηλεκτρονική καταχώρηση των έγγειων ιδιοκτησιών, ιδιωτικών και δημόσιων, σ’ όλη την επικράτεια, θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ βάση για την άσκηση επιμέρους κυβερνητικών μέτρων σε κάθε “πολιτισμένο” καπιταλιστικό κράτος: απ’ την ορθή φορολόγηση των ακινήτων, μέχρι την προστασία των δημόσιων γαιών από καταπατήσεις· απ’ την οργάνωση της “προστασίας του περιβάλλοντος” μέχρι ακόμα ακόμα και τις ιδιωτικοποιήσεις.
Αυτά συμβαίνουν αλλού εδώ και δεκαετίες. Εδώ συμβαίνουν εντελώς διαφορετικά πράγματα. Καλολαδωμένες ιδιωτικές καταπατήσεις του γυαλού μέχρι βίλες χαμένες σε δάση· δημόσιες υπηρεσίες (πολεοδομίες, πρώην νομαρχίες, δήμοι) με υπαλλήλους με μεγάλα πορτοφόλια· και...
Για την διασκέδασή σας, και πάντα σε σχέση με τις αθέατες αλλά σημαντικές πλευρές των καιρών, αναδημοσιεύουμε δύο ρεπορτάζ επί του θέματος “κτηματολόγιο” από εντελώς καθεστωτικές πηγές (χωρίς να πούμε τα ονόματα, δεν έχουν σημασία) ηλικίας περίπου 1 - 1,5 χρόνου· δηλαδή στην καρδιά της διαχείρισης της κρίσης. Γιατί, αν δεν το ξέρετε, υπάρχει κι αυτό: “μεταξύ μας μπορεί να τα κουβεντιάζουμε, ακόμα και να σκοτωνόμαστε σαν γνήσια ελληνική οικογένεια· απέναντι στους ξένους όμως πρέπει να είμαστε μπετόν”. Οι τονισμοί δικοί μας:
Όταν το 1996 ο τότε υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Κώστας Λαλιώτης ανακοίνωνε την έναρξη της κατάρτισης του εθνικού κτηματολογίου, το είχε χαρακτηρίσει ως το μεγαλύτερο από τα μεγάλα έργα. Με έμφαση, μάλιστα, είχε τονίσει στις δηλώσεις του ότι από όλες τις χώρες της Ευρώπης μόνον η Ελλάδα και η Αλβανία δεν είχαν κτηματολόγιο… Σχεδόν 20 χρόνια μετά, η Ελλάδα μπορεί να υπερηφανεύεται ότι είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που δεν έχει κτηματολόγιο, αφού η Αλβανία το ολοκλήρωσε, και μάλιστα μέσα σε τρία χρόνια!
Το ανέκδοτο με την κατάρτιση του κτηματολογίου κρατάει δύο δεκαετίες και κανείς από τους καθ’ ύλην αρμοδίους δεν φαίνεται να χάνει το χιούμορ του αφού ακόμα και σήμερα που η ολοκλήρωσή του είναι μνημονιακή υποχρέωση, και μάλιστα μέχρι το 2020, συνεχίζουν να κάνουν παιχνίδια και, εμμέσως πλην σαφώς, να σαμποτάρουν την ολοκλήρωση του έργου.
Το τελευταίο κατόρθωμα του ΥΠΕΚΑ και της ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ Α.Ε., είναι ότι, προκειμένου να μην τους “μαλώσει” η Τρόικα, προκειμένου να μην τους “βάλει” χέρι η Task Force, προκειμένου να δείξουν έργο, προχωρούν για πρώτη φορά στην ιστορία του έργου στην κτηματογράφηση περίπου 60.000.000 στρεμμάτων σε 29 νομούς της χώρας, χωρίς να υπάρχουν δασικοί χάρτες και χωρίς να έχουν προκηρύξει μελέτες για τη σύνταξή τους, προϋπόθεση αυτονόητη για την κατάρτιση του κτηματολογίου. Και ακόμα, προχωρούν στην προκήρυξη μελετών χωρίς να έχουν εξασφαλίσει τα απαραίτητα κονδύλια.
Η πιάτσα για μία ακόμα φορά βοά ότι ακόμα και σήμερα που η χώρα βρίσκεται στο αμήν, που η κατάρτιση του εθνικού κτηματολογίου θα ήταν το μεγαλύτερο βήμα για την προώθηση της ανάπτυξης της χώρας και για τη δόμηση μιας σχέσης εμπιστοσύνης με πιθανούς επενδυτές, οι καθ’ ύλην αρμόδιοι, με διάφορα παρωχημένα και μαυρογιαλούρικα τερτίπια, παρουσιάζουν δήθεν έργο ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που κάνουν είναι να μοιράζουν και να “δεσμεύουν” μελέτες, χωρίς να ενδιαφέρονται για την επόμενη μέρα, για το εάν, δηλαδή, το έργο πράγματι μπορεί να γίνει.
Είναι ενδεικτικό της απαξίωσης και της υπονόμευσης του μεγαλύτερου από τα μεγάλα έργα ότι μέχρι σήμερα έχει κυρωθεί οριστικά μόνον το 1% των δασικών χαρτών, έχει κτηματογραφηθεί μόνον το 18% των δικαιωμάτων της χώρας ενώ έχουν διατεθεί κάπου 400 εκατομμύρια ευρώ και θα απαιτηθούν ακόμα κάπου 800 εκατομμύρια για την κτηματογράφηση του συνόλου των δικαιωμάτων.
Το μέλλον του κτηματολογίου κρέμεται από μια κλωστή παρά τις μεγαλοστομίες των καθ’ ύλην αρμοδίων περί επιτάχυνσης του έργου και ολοκλήρωσής του εντός έξι ετών, όπως είναι και η μνημονιακή υποχρέωση.
Οι άνθρωποι που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και επισημαίνουν ότι οι κυβερνητικοί χειρισμοί εγγυώνται τη μη ολοκλήρωση του έργου ενώ βαρύς αναμένεται να πέσει ο πέλεκυς από το Συμβούλιο της Επικρατείας.
Όπως επεσήμαναν ... δεν πρόκειται για κυβερνητική γκάφα αλλά για συνειδητή υπονόμευση του έργου. Υπογραμμίζουν ακόμα ότι, κατά την πάγια τακτική τους, οι καθ’ ύλην αρμόδιοι, όταν θα φάνε την τριφασική σφαλιάρα, θα επιδοθούν στο γνωστό σπορ της παραπληροφόρησης και της κατασυκοφάντησης, στην προσπάθειά τους να πετάξουν την ευθύνη από πάνω τους.
Όπως επισήμαναν ... στελέχη του ΥΠΕΚΑ, η μεγαλύτερη απόδειξη ότι το έργο του κτηματολογίου δεν το θέλουν όπως ο διάολος το λιβάνι είναι το γεγονός ότι ενώ για κάθε αντικοινωνική και φορομπηχτική επιταγή του μνημονίου κάνουν με τσαμπουκά τα αδύνατα δυνατά για να την επιβάλουν σε βάρος της επιβίωσης των πολιτών, για τη μοναδική μνημονιακή υποχρέωση που είναι συνώνυμη με ένα πραγματικό άλμα για τον εκσυγχρονισμό της χώρας, αυτή της ολοκλήρωσης του εθνικού κτηματολογίου, κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να μην την επιτύχουν αλλά και για να απολέσει το Δημόσιο την περιουσία του, δηλαδή, την περιουσία των πολιτών.
Το τελευταίο κατόρθωμα της κυβέρνησης είναι η εκπόνηση ενός μεγάλου προγράμματος κτηματογράφησης που θα αφορά 29 νομούς της χώρας, κάπου 60 εκατομμύρια στρέμματα, πάνω από 16 εκατομμύρια δικαιώματα, δηλαδή, το 65% της επικράτειας, προκειμένου μέχρι το 2020 να έχει ολοκληρωθεί το κτηματολόγιο, όπως επιτάσσει το μνημόνιο.
Το θέμα, όμως, είναι ότι η κυβέρνηση προχώρησε στην προκήρυξη των μελετών κτηματογράφησης χωρίς να έχει προβλέψει την εκπόνηση μελετών για τη σύνταξη των δασικών χαρτών. Η περίεργη αυτή επιλογή στην ουσία θέτει εν κινδύνω το έργο, αφού κτηματολόγιο χωρίς δασικούς χάρτες δεν γίνεται, όπως δεν γίνεται κτηματολόγιο και χωρίς οριοθέτηση του αιγιαλού. Τον λόγο έχει πλέον το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο της χώρας, αφού η Πανελλήνια Κίνηση Δασολόγων προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας.
...
Η δήθεν παράλειψη είναι εξαιρετικά ύποπτη αφού από τον πρόσφατο νόμο που ψηφίστηκε (άρθρο 3 του Νόμου 4164/2013), το ελληνικό δημόσιο υποχρεούται να υποβάλει δήλωση εγγραπτέου δικαιώματος στο πλαίσιο της κτηματογράφησης. Τη δήλωση λοιπόν του ελληνικού δημοσίου για όλα τα δάση και τις δασικές εκτάσεις (που αποτελούν το 65% περίπου της χώρας), την υποβάλλει η Δασική Υπηρεσία με βάση τον δασικό χάρτη της κάθε περιοχής.
Με άλλα λόγια, υπογραμμίζει ο κ. Μπουζινέκης [πρόεδρος της πανελλήνιας κίνησης δασολόγων], “ο δασικός χάρτης - εκτός όλων των άλλων - είναι και το εργαλείο με το οποίο το ελληνικό δημόσιο δηλώνει την περιουσία του στο πλαίσιο της κτηματογράφησης. Με τι δασικούς χάρτες θα υποβάλει τη δήλωση του ελληνικού δημοσίου η δασική υπηρεσία σε αυτές τις περιοχές;”.
Ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Κίνησης Δασολόγων θέτει σειρά ερωτημάτων που στο άκουσμά τους οι καθ’ ύλην αρμόδιοι σφυρίζουν αδιάφορα και συγκεκριμένα:
- Πώς θα γίνει η κτηματογράφηση σε αυτές τις περιοχές χωρίς τους δασικούς χάρτες;
- Θα δηλώνει ο καθένας όποιο βουνό του αρέσει και θα τρέχει μετά από πίσω το ελληνικό δημόσιο να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας;
- Πώς προστατεύει τη δημόσια περιουσία η ΕΚΧΑ και ο υπουργός ΠΕΚΑ;
Όπως μας επισήμανε ο Θανάσης Μπουζινέκης, “για να καταλάβει καλύτερα και ο κόσμος αυτό που γίνεται, αξίζει να πούμε ότι η “ηθική βάση” πάνω στην οποία στηρίζεται (και χρηματοδοτήθηκε) η κτηματογράφηση στη χώρα μας, είναι η ανάδειξη και η προστασία της δημόσιας περιουσίας. Δεν κάνουμε το Εθνικό Κτηματολόγιο για να μεταφέρουμε τους τίτλους ιδιοκτησίας ενός διαμερίσματος της Κυψέλης από το Υποθηκοφυλακείο στο Κτηματολογικό Γραφείο. Υποτίθεται ότι, πρώτα από όλα, κάνουμε το Εθνικό Κτηματολόγιο για να αναδειχθεί και να προστατευθεί η δημόσια περιουσία”…
...
Η επιλογή της κυβέρνησης να προχωρήσει στην προκήρυξη των 28 μελετών κτηματογράφησης που αφορούν στο υπόλοιπο 65% της επικράτειας της χώρας χωρίς αντίστοιχα την προκήρυξη των δασικών χαρτών συνδέεται άμεσα και με την επιλογή όλες αυτές τις δεκαετίες της μη ανάρτησης και επικύρωσης των υπαρχόντων δασικών χαρτών.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι οριστικοί δασικοί χάρτες καλύπτουν λιγότερο από το 1% της επικράτειας!
Όπως επισημαίνει ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Κίνησης Δασολόγων “ένα άλλο τεράστιο θέμα που μας απασχολεί έντονα αυτό το διάστημα σε σχέση με την ολοκλήρωση των δασικών χαρτών στη χώρα μας, είναι η παντελής ακινησία στο θέμα της ανάρτησης και της κύρωσης των χαρτών που έχουν ήδη συνταχθεί εδώ και πολύ καιρό, ή που συντάσσονται σήμερα”.
Η αδράνεια αυτή έχει, σύμφωνα με τους δασολόγους, επιπτώσεις ακόμη και στην αξιοπιστία του Εθνικού Κτηματολογίου, γιατί μέχρι να οριστικοποιηθεί και να κυρωθεί ένας δασικός χάρτης, δεν μπορεί να κλείσει ούτε και η κτηματογράφηση. Ένα απλό παράδειγμα: Σε ποιανού τελικά την ιδιοκτησία θα καταχωριστεί στο Εθνικό Κτηματολόγιο ένα ακίνητο που διεκδικείται ταυτόχρονα από έναν ιδιώτη και από το ελληνικό δημόσιο, αφού το ελληνικό δημόσιο το θεωρεί δασική έκταση; Αν δεν λυθεί τελεσίδικα αυτή η διαφορά, σε ποιον θα δίνουν τίτλο ιδιοκτησίας τα Κτηματολογικά Γραφεία;
...
Εκβιασμοί, προσφυγές, χτυπήματα κάτω από τη μέση, περίεργες αποφάσεις και στη μέση εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ χαρακτηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια τις διαδικασίες για την εκπόνηση του κτηματολογίου. Άκρως ενδεικτικό είναι το παράδειγμα μελετητικής εταιρείας που ξαφνικά ανακάλυψε στην περιοχή που έκανε κτηματογράφηση έναν δασικό συνεταιρισμό και απαιτούσε να “μεταφραστεί” η δήλωση του ενός δικαιώματος σε χιλιάδες χιλιάδες νέα, με αποτέλεσμα να απαιτεί επιπλέον αμοιβή 1.300.000 ευρώ. Η υπηρεσία απάντησε αρνητικά στο αίτημα, το θέμα έφτασε στο συμβούλιο, όπου η ψηφοφορία ήταν 3-3 και τελικά στα πέναλτι, μέτρησε διπλή η ψήφος του προέδρου και η εταιρεία εισέπραξε επιπλέον 1,3 εκατ. ευρώ.
...
Για να κατανοήσουμε τον αναλφαβητισμό μας σε αυτό το θέμα, αρκεί να πούμε ότι οι πραγματικά προηγμένες χώρες που σέβονται και τους πολίτες και τη δημόσια περιουσία όχι μόνον διαθέτουν κτηματολόγιο αλλά είναι μέλη της υπηρεσίας EULIS (Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Πληροφοριών Κτηματολογίου), της διαδικτυακής πύλης που επιτρέπει την πρόσβαση στα κτηματολόγια σε οποιαδήποτε χώρα της Ευρώπης.
Η διαδικτυακή αυτή υπηρεσία παρέχει πρόσβαση σε πληροφορίες σχετικές με την ακίνητη περιουσία για επαγγελματίες πελάτες στην Ευρώπη ενώ αποτελεί επίσης έναν κόμβο ενημέρωσης στον οποίο υπάρχουν πληροφορίες για τις προϋποθέσεις καταχώρισης στο κτηματολόγιο που ισχύουν σε κάθε χώρα.
Μέχρι στιγμής, έξι χώρες, η Αυστρία, η Ολλανδία, η Λιθουανία, η Ιρλανδία, η Ισπανία και η Σουηδία, είναι πλήρως συνδεδεμένες με το δίκτυο EULIS και διαβιβάζουν ηλεκτρονικά πληροφορίες σχετικά με την ακίνητη περιουσία τους.
Μερικώς συνδεδεμένες με το σύστημα είναι η Βρετανία, η Σκωτία, η Φινλανδία, τα Σκόπια και η Σλοβακία ενώ ένα βήμα πριν από την ένταξή τους είναι το Βέλγιο, η Τσεχία, η Εσθονία, η Γεωργία, η Ισλανδία, το Κόσοβο, η Λετονία, η Νορβηγία και η Σλοβενία.
Ένα άλλο καθεστωτικό ρεπορτάζ, ίδιας πάνω κάτω ηλικίας (άνοιξη του 2014), και μάλιστα από τότε φιλοκυβερνητική εφημερίδα, συμπληρώνει κάποιες λεπτομέρειες:
Το κτηματολόγιο αποτελεί θεμελιώδες εργαλείο για την ανάπτυξη μιας χώρας. Κατοχυρώνει την ακίνητη ιδιοκτησία και γι’ αυτό καταργεί τα “χρυσόβουλα” και τις καταπατήσεις. Προωθεί την προστασία του περιβάλλοντος, καθώς και την ανάπτυξη του κλάδου των ακινήτων που ήταν ατμομηχανή της οικονομίας μας και σήμερα έχει τελματωθεί. Οι “σκλαβωμένες” περιοχές της πατρίδας μας, όπως τα Δωδεκάνησα και η Κύπρος, έχουν κτηματολόγιο εδώ κι έναν αιώνα, κατασκευασμένο από τους Ιταλούς και τους Αγγλους. Στις ελεύθερες περιοχές όμως, το κτηματολόγιο έπεσε θύμα της “ελληνικής ιδιαιτερότητας”.
Η παλαιότερη είδηση που εντόπισα για επικείμενη κατασκευή κτηματολογίου ήταν του 1955. Στις 6/5/1955 το “Εθνος” έγραφε ενθαρρυντικά ότι ξεκινάει “πρώτον από τα ακίνητα της πρωτευούσης”. Είκοσι ένα χρόνια αργότερα, στις 16/6/76, η “Ακρόπολις” μας πληροφορούσε: “Η κτηματογράφησις θα ολοκληρωθεί στην Αττική μέχρι τον Δεκέμβριο”. Το κτηματολόγιο ξεκινά 20 χρόνια αργότερα, το 1996, με λεφτά των κουτόφραγκων, οι οποίοι μετά από 5 χρόνια ζητούν τα λεφτά τους πίσω λόγω παρατυπιών. Ο εισαγγελέας κ. Γεράκης διατάσσει σχετική έρευνα, που καταλήγει σε δίωξη 22 προσώπων για κακουργήματα. Ο τότε αρμόδιος υπουργός του ΠΑΣΟΚ κ. Λαλιώτης δηλώνει πως ο κ. Γεράκης είναι “εξάρτημα της Ν.Δ.” Εντούτοις, δεν τον παραπέμπει για παράβαση καθήκοντος, όπως τον προκαλεί ο Στέφανος Μάνος.
Μετά την προσφυγή της χώρας στον μηχανισμό στήριξης, η τρόικα θέτει το κτηματολόγιο στο Μνημόνιο με προθεσμία περάτωσης το 2020. Φτάνουμε έτσι στο 2013, με την πρόοδο των εργασιών να βρίσκεται μόλις στο 17% σε περίοδο 17 ετών, να προχωράει δηλαδή με ρυθμό 1% κατ’ έτος, ενώ στο ίδιο διάστημα έχει δαπανηθεί 1 δισ. από τέλη ιδιοκτητών ακινήτων, εγχώριους και κοινοτικούς πόρους!
Αυτή την άθλια κατάσταση βρίσκει τον Μάιο της ίδιας χρονιάς ο νέος πρόεδρος της εταιρείας Δ. Καλουδιώτης. Τον Ιούνιο ψηφίζεται από τη Βουλή νέος νόμος που εισήγαγε ο αναπληρωτής υπουργός ΠΕΚΑ Στ. Καλαφάτης. Στις 11 Φεβρουαρίου 2014, ο υπουργός Γ. Μανιάτης - που προφανώς “παραίτησε” ενδιαμέσως από το κτηματολόγιο τον αναπληρωτή του - καταθέτει στη Βουλή τα επιτεύγματα της εταιρείας. Όμως, δέκα μόλις μέρες αργότερα, αλλάζει γνώμη. Ζητάει την παραίτηση και του κ. Καλουδιώτη. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, πιθανόν η Συνέλευση της Εταιρείας να διορίζει νέο Δ.Σ. ώστε, κατά τον υπουργό, “να επιταχυνθούν οι διαδικασίες υλοποίησης του κτηματολογίου”. Οι ανάδοχοι του έργου έσπευσαν να συνταχθούν με τον υπουργό, ανησυχούντες και αυτοί για τη “στασιμότητα”. Αντίθετα, ο τ. πρόεδρος του ΤΕΕ Γιάννης Αλαβάνος μιλάει για “πολιτικές σκοπιμότητες”. Η δε τρόικα φέρεται να ενοχλείται, αφού στην πραγματικότητα ο κ. Καλουδιώτης ξεκόλλησε το έργο από το τέλμα. Μόνο φέτος έχουν ανατεθεί μελέτες προϋπολογισμού 220 εκατ. και αναμένεται να ανατεθούν συνολικά 570 εκατ. μέσα στη χρονιά.
Όλοι οι εχθροί του έθνους στο χορό: οι τροϊκανοί, η task force, τα μνημόνια... Οπωσδήποτε δεν ενδιαφέρονται γενικά κι αφηρημένα για το “καλό των ελλήνων”. Μιας και τους δόθηκε η ευκαιρία ενδιαφέρονται για τον εξορθολογισμό της λειτουργίας και της διοίκησης ενός κράτους που τους χρωστάει και, άρα, θα πρέπει να φροντίζει τα έσοδά του.
Συνεπώς, κάτω απ’ τον κακό καιρό όλων αυτών των ανθελλήνων, ο όρος “κτηματολόγιο” έχει αποκτήσει όλον εκείνο τον πλούτο που μπορεί να ονομαστεί ελληνικός: ευρωπαϊκά κονδύλια φαγωμένα, οικοδομικοί συνεταιρισμοί που έχουν καταπιεί δημόσια γη, βίλες και εξοχικά στα δάση ή στα ακρογιάλια που πήραν άδεια οικοδόμησης και ηλεκτροδότησης με τους γνωστούς τρόπους και θα πρέπει να κατεδαφιστούν σαν παράνομες, εκκλησιαστική περιουσία την οποία μόνο οι παπάδες ξέρουν, κι άλλες ομορφιές γαιοπροσόδου. Όμως του έλληνα ο τράχυλος ζυγό δεν υπομένει!!! Ενώ αυτά είναι κοινό μυστικό, κι ενώ στα λόγια όλοι είναι κατά αυτούς του “αίσχους”, η διοικητική μεταρύθμιση είναι αδύνατο να προχωρήσει αφού πολλοί, πάρα πολλοί, άμεσα και έμμεσα, έχουν μετοχές σ’ αυτό το “αίσχος”.
Κάποιος θα σχολιάσει: ντάξει, αλλά αυτά αφορούν τους προηγούμενους.... οι φαιορόζ είναι αγνοί και δεν πρόκειται να υποκύψουν στους εκβιασμούς των ιδοκτητών / καταπατητών, μεσοαστών, μεγαλοαστών, παπάδων, κλπ κλπ. Μα τέτοιοι ακριβώς είναι οι ψηφοφόροι τους, τέτοιο είναι μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος γενικά. Μια περιπλάνηση στην ελληνική επαρχία, με στοιχειώδη δυνατότητα εκτίμησης της ηλικίας των κτιρίων, μπορεί να δείξει αρκετά καθαρά τα χαρακτηριστικά του “οικοδομικού μπουμ” των ‘90s και των ‘00s σε ότι αφορά το θέμα. Οι κατα καιρούς “νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων”, που δεν αφορούσαν πλέον τις παράγκες στο Πέραμα και στην Καισαριανή αλλά τα εξοχικά των οικονομικά ανερχόμενων μικροαστών, δεν έχουν λύσει κανένα θέμα. Αντίθετα είναι κινητήρες νέων κυμάτων “ιδιοποίησης”.
Αξίζει να τονίσουμε ότι αυτό το φαινόμενο προσπορισμού / λαθραίας ιδιωτικοποίησης δημόσιας γης (και πιο γενικά: δημόσιων πόρων) ΔΕΝ είναι δευτερεύον, ευκαιριακό στοιχείο του ελληνικού συμπλέγματος κράτος / κεφάλαιο / κοινωνικές σχέσεις. Ο πολιτικός γαιο-προσοδισμός είναι πιθανόν το Υπόδειγμα του γενικού πολιτικού προσοδισμού. Χάρη στα “στραβά μάτια” που έκαναν στο μακρινό παρελθόν οι κρατικές υπηρεσίες στις καταπατήσεις δημόσιων εκτάσεων είτε από φτωχούς αγρότες είτε από εργάτες στην περίμετρο των μεγάλων πόλεων, ειδικά στην Αθήνα, το πατερναλιστικό κράτος απαλλασόταν απ’ την υποχρεώσεις του για πρόνοια, κρατώντας δεμένα διάφορα τμήματα των πληβειακών μαζών σ’ ένα καθεστώς “ημινομιμότητας”. Επιπλέον, η έλλειψη σαφούς οριοθέτησης των δημόσιων εκτάσεων, επέτρεπε (και επιτρέπει) στους παπάδες να θεωρούν “δικές τους” πολύ μεγάλες εκτάσεις, επιδεικνύοντας ... βυζαντικά και οθωμανικά “χαρτιά” και “χρυσόβουλα” - θυμηθείτε την περίπτωση “μονή Βατοπεδίου”, που δεν είναι καθόλου η μοναδική.
Φυσικά οι πληβειακές καταπατήσεις έχουν πάψει (ή έχουν περιοριστεί πολύ) εδώ και κάμποσες δεκαετίες. Επωφελούμενοι έγιναν οι μικροαστοί (“οικόπεδα στην Κερατέα”!...) και ύστερα οι μεσοαστοί και οι μεγαλοαστοί. Εδώ, πια, δεν είναι θέμα αν το κράτος ανταλλάσει κάποιες υποχρεώσεις του έναντι γης, αλλά το ότι οι μηχανισμοί και τα κυκλώματα του κράτους και του παρακράτους ασκούν τα “δίκαια της εξουσίας τους” - και τα χερσαία, και τα θαλάσσια.
Αυτών δοθέντων, μεταρρυθμίσεις που εμφανίζονται βολικά σαν δευτερεύουσες, όπως το κτηματολόγιο, το δασολόγιο ή η φορολογική νομοθεσία και πρακτική, που δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από εξορθολογισμό της κρατικής λειτουργίας, έχουν στρατηγική σημασία. Και, φυσικά, είναι “πύρινες γραμμές”, επειδή θίγουν όλη την προσοδική δομή του σύγχρονου ελληνικού κράτους / κεφάλαιου. Όχι μόνο αναδρομικά, αλλά και μελλοντικά.
Τολμάμε να ισχυριστούμε, λοιπόν, ότι οι εσωτερικοί αποικιοκράτες εμφανίζονται σαν αγωνιστές εναντίον της “αποικοκρατίας” των ξένων· και σηκώνουν τα λάβαρα της “εθνικής υπερηφάνειας” για να προστατέψουν τα λευκά και μαύρα συμφέροντά τους.
