πάλι “βία στα γήπεδα”; ποια “βία”; ποια “γήπεδα”;

Είναι ανιαρό. Στα όρια της διανοητικής εξόντωσης. Μετά τα “επεισόδια” (μάλλον μικρά κι ασήμαντα σε σχέση με την ιστορία, και μάλιστα την σχετικά πρόσφατη) στο ματς παναθηναϊκού - ολυμπιακού, ξεσπάθωσαν οι άγγελοι της ειρήνης και της αγάπης. Αθλητικογράφοι κατά κύριο λόγο, δημαγωγοί αμοιβόμενοι απ’ τις προσόδους αυτού του άθλιου φαινόμενου που λέγεται “ποδόσφαιρο”, και μάλιστα ελληνικό. Και μόνο αυτό, το γεγονός δηλαδή ότι οι πύρινες καταγγελίες προέρχονται από στόματα απόλυτα ελεγχόμενα απ’ τα υποκοσμιακά αφεντικά, είναι αρκετό. Και φυσικά εμφανίζεται άλλος ένας υπουργός “αηΓιώργης”, έτοιμος να ξεκάνει το θηρίο... Πώς; Το μονότονο, κατατονικό ρεπερτόριο “αντιμετώπισης της βίας στα γήπεδα” γυρνάει και ξαναγυρνάει πάντα στα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση της Θάτσερ μετά το Χέιζελ, στα ‘80s. Πολλά έχουν γραφτεί για το τι ήταν εκείνες οι κρατικές αποφάσεις και ποιο ήταν το πραγματικό τους αποτέλεσμα, αλλά ένα είναι σημαντικό: τι σχέση έχει το ποδόσφαιρο στην ελλάδα μετά την “επαγγελματοποίησή” του με το ποδόσφαιρο στην αγγλία; Εκτός απ’ το ότι παίζουν 11 άτομα σε κάθε ομάδα και η μπάλα είναι στρογγυλή, καμία άλλη! Ούτε ο ελληνικός καπιταλισμός έχει σοβαρές λειτουργικές / θεσμικές ομοιότητες με τον αγγλικό, ούτε το ελληνικό κράτος έχει τέτοιες ομοιότητες με το αγγλικό.
Η ένταση και η έκταση της ανάπτυξης του οργανωμένου (και κρατικοποιημένου) εγκλήματος στην ελλάδα απ’ τη δεκαετία του ‘90 και μετά· όπως επίσης η ένταση και η έκταση της εμπλοκής του οργανωμένου εγκλήματος και με τον “αθλητισμό” γενικά (ντόπες...) και με το ποδόσφαιρο ειδικά, τοποθετούν την “ελληνική περίπτωση” στα μέτρα των βαλκανικών και των “μετασοσιαλιστικών” περιπτώσεων της ανατολικής ευρώπης. Καμμία σχέση με την αγγλία ή άλλες ευρωπαϊκές περιπτώσεις. Υπάρχουν, φυσικά ομοιότητες και λειτουργικές αλληλουχίες· όπως συμβαίνει γενικά με το κεφάλαιο έτσι και η μαύρη του πλευρά δεν έχει σύνορα. Αλλά αυτό που βοά (και) στα ελληνικά γήπεδα δεν είναι οι ομοιότητες με τα ευρωπαϊκά γήπεδα. Είναι οι κραυγαλέες διαφορές.

Ξανακούγεται η επαναφορά του “ιδιώνυμου” για παραβατικές ή βίαιες πράξεις εντός γηπέδων. Είναι ακριβώς το ίδιο σα να υποστηρίζει κανείς ότι θα “κτυπήσει” το εμπόριο ηρωΐνης κάνοντας μαύρη τη ζωή στα πιο τελευταία στην ιεραρχία της διακίνησης βαποράκια. Πρόκειται (ακόμα κι αν δεν λέγεται με το όνομά του) για το δόγμα της μηδενικής ανοχής: αντιμετωπίζουμε το έγκλημα φυλακίζοντας τους άστεγους και τους πορτοφολάδες... Αυτές οι λαμπρές ιδέες δεν δείχνουν ασχετοσύνη. Δείχνουν πρόθεση. Πρόθεση ενίσχυσης των δομών του εγκλήματος· και των αφεντικών του. Όταν το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι κι εσύ δεν αγγίζεις το κεφάλι επειδή είναι δίπλα σου ακριβώς, μέσα στο κράτος, είναι το κράτος, αλλά φυλακίζεις τον καταραμένο χουλιγκάνο που πέταξε φωτοβολίδα, τότε δεν ακολουθείς την “πετυχημένη συνταγή” της Θάτσερ! Αντίθετα (ξανα)αποδεικνύεις το γκαγκστερικό μεγαλείο του νεοφιλελευθερισμού και στη δημόσια τάξη. Στο κάτω κάτω είναι πιθανό ότι οι αγγλικές π.α.ε. είχαν όντως σαν πρόβλημα τους μεθυσμένους και μαστουρωμένους πελάτες τους· αλλά στην ελλάδα το “πρόβλημα”, αν θέλει κανείς να το πει με το όνομά του, είναι οι ίδιες οι π.α.ε. Αυτές και τίποτα άλλο. 
Όταν δεν θέλεις να ασχοληθείς με τις πραγματικές αιτίες (που, το ξαναλέμε, είναι δίπλα σου: πώς είπαμε έγινε η κυρία Δούρου περιφερειάρχης; Τίνος το χεράκι φίλησε;) τότε, η “θεραπεία ορισμένων συμπτωμάτων” δεν θα είναι μόνο γελοία. Θα είναι και συνένοχη· ακόμα και σε φόνους. Οι ελληνικές π.α.ε. (και όχι μόνον της Αθήνας· ξεχνάει κανείς εξοχότητες σαν του κυρίου Ψωμιάδη, του κυρίου Μπέου ή του κυρίου Κούγια - για να αναφέρουμε λίγα μόνο ονόματα παραπέμποντας σε εκτός Αθηνών ποδοσφαιρικές εταιρείες) έχουν αποδείξει πόσο και πως μπορούν να αξιοποιούν οπαδούς τους εκτός γηπέδων. Κι όχι για να φροντίζουν χήρες και ορφανά! Ακόμα και “μόνοι τους” οι πιο φανατικοί των συνδέσμων έχουν δείξει ξανά και ξανά ότι μπορούν να ανανεώνουν τους ανοικτούς λογαριασμούς τους σε οποιοδήποτε σημείο οποιασδήποτε πόλης· πολύ πολύ χειρότερα εάν παίζουν και κόντρες για “δουλειές”, δηλαδή άμεσα ή έμμεσα συγκρούονται οι “εταιρείες”. Ποια “βία” λοιπόν; Των πεζικάριων ή των αφεντικών (τους); Ποια γήπεδα; Αυτά που έχουν γύρω γύρω κερκίδες ή ολόκληρο το κοινωνικό πεδίο, η μαύρη, υποκοσμιακή καπιταλιστική χωροταξία;

Θα αναδημοσίευσουμε (μεγάλα αποσπάσματα από) μια “παλιά” αναφορά αυτών εδώ των σελίδων. Πριν 5 χρόνια, τον Φλεβάρη του 2009 (Sarajevo νο 26) γράφαμε για τον (τυχαίο) θάνατο του χουλιγκάνου. Το πόσο εύκολα κουκουλώθηκε εκείνη η υπόθεση ΔΕΝ ήταν προϊόν της “βίας στα γήπεδα”. Ήταν επίδειξη της δύναμης των αφεντικών αυτής της “βίας”, μέσα κι έξω απ’ τα γήπεδα! Ήταν επίδειξη της δύναμης του αληθινού, πραγματικού ελληνικού κράτους / παρακράτους. Εάν κάποιος εξωγήινος αποφάσιζε να ασχοληθεί με την “ελληνική περίπτωση της βίας στα γήπεδα” το πρώτο που θα έκανε θα ήταν να “ξανανοίξει τους φακέλους” και να αναψηλαφίσει όλες αυτές τις “παλιές” (όχι και τόσο...) περιπτώσεις, για να βρει τα “στοιχεία” που “χάθηκαν”. Το λιγότερο που θα συνέβαινε σ’ αυτόν τον εξωγήινο θα ήταν να φτιάξει έναν καλό χάρτη του οργανωμένου (κρατικοποιημένου) εγκλήματος στην ελλάδα. Το τι θα έκανε μετά, για να “λύσει το πρόβλημα” θα έμοιαζε, περίπου, με μια “μεταβατική περίοδο Πολ Ποτ”!!!
Ακολουθεί η αναδημοσίευση:

Στις 12 του περασμένου Δεκέμβρη, μεσούσης της εξέγερσης με αφορμή την δολοφονία του A. Γρηγορόπουλου, η ελληνική δικαιοσύνη εξέδωσε την απόφασή της για μια άλλη δολοφονία. Tου Mιχάλη Φιλόπουλου. Άσχετα μεταξύ τους τα φονικά, αλλά όχι και εντελώς. Kούγια είχε και η δίκη για την “μάχη της Παιανίας”· χουλιγκάνους (και βάζελους και γαύρους) είχε και η εμπρηστική διαδήλωση στης 8/12 στο κέντρο της πόλης· ελληνικά δικαστήρια (και ό,τι χωράει από πίσω τους, που χωράνε πολλά) και για τον έναν φόνο και για τον άλλο.
Aλλά ένας μαχαιρωμένος χουλιγκάνος (άσχετα από ομάδα) είναι ένας φόνος της κατηγορίας “πήγαινε γυρεύοντας”. Που πάει να πει δεν θα τον χρεώσει κανείς στο κράτος. Ώστε έτσι; Tο ελληνικό κράτος (με την διευρυμένη έννοια, συμπεριλαμβανομένου δηλαδή και του “παρακράτους”) δεν ξέρει τίποτα-για-τον-φόνο; Oύτε γι’ αυτόν ούτε συνολικά για την συστηματική συναισθηματική και διανοητική δολοφονία των χουλιγκάνων;
Πόσο πίσω ξετυλίγεται λοιπόν το νήμα της “τυχαίας” δολοφονίας του Φιλόπουλου; Όσο πιο σοβαρός είναι κανείς, τόσο πιο πίσω θα το πάει - δεν είναι καθόλου αστείο αυτό που δουλεύεται στα γήπεδα. Kαι θα το πάει και μπροστά. Σε όχι ανύποπτο χρόνο είχαμε υποστηρίξει πως η νομοθετική καούρα των αρχών για την “αντιμετώπιση της βίας στα γήπεδα” έχει σαν κύριο (ή και μοναδικό στόχο) να σπρώξει τις αναμετρήσεις των οπαδών μακριά απ’ την αρένα του τηλεοπτικού θεάματος, στις πόλεις· να την μετατρέψει σε πρόβλημα δημόσιας τάξης γενικά· και τα λοιπά. Mε την γνώση που αποκτήσαμε έκτοτε θα προσθέταμε: να αβαντάρει τις διάφορες μαφίες με “μπαρουτοκαπνισμένους” φτηνούς, αναλώσιμους, λεγεωνάριους. Λέτε να είμαστε υπερβολικοί;

H αρχή της διαδρομής που κατέληξε στην “μάχη της Παιανίας” σύμφωνα με την πιάτσα, είναι κάπου το 2005, άνοιξη προς καλοκαίρι. Tότε μια παρτίδα βάζελων έκανε ντου στον σύνδεσμο των γαύρων στην Hλιούπολη. Όταν λέμε ντου, εννοούμε ντου: “ντέφια, νταούλια, κρόταλα”. Oι γαύροι του συνδέσμου αντιμετώπισαν την επίθεση, αντεπιτέθηκαν, “πήραν το ντου”. Aποτέλεσμα: βάζελοι - γαύροι 0-1.
Mε τον αέρα της νίκης τους οι γαύροι θέλησαν να πάνε για περισσότερα. Στόχος: το κλαμπ των βάζελων στο Παγκράτι. Eίτε επειδή ένοιωθαν ότι θα κάνουν εκδρομή, είτε επειδή η “πολιτική διεθνών συμμαχιών” των χουλιγκάνων περιλαμβάνει και αμοιβαίες θερμές ξεναγήσεις, στο κομάντο των γαύρων είχε και καναδυό χουλιγκάνους της ρωσικής τσσκα. Xρόνος: 14 Γενάρη 2006. Kαι πάλι “ντέφια, νταούλια, κρόταλα”. Δηλαδή: πέτρες, παλούκια, σιδερολοστοί, “στυλό”, μολότωφ. (Όλα αυτά διαρκείας λίγων λεπτών, φυσικά). Oι βάζελοι αμύνθηκαν, αντεπιτέθηκαν, πήραν το ντου. Σκορ: βάζελοι - γαύροι 1 - 1.
Aπό τότε ξεκίνησε το ψάξιμο για την επόμενη αναμέτρηση. Mε την ισοπαλία πίσω σου πας γερά!
Tο πρώτο ραντεβού (γιατί το “γερά” σημαίνει όχι αιφνιδιασμό και μικροπαρέες, σημαίνει “οι καλοί μας εναντίον των καλών σας”, άρα χρειάζεται συνεννόηση) δόθηκε στη Nίκαια. Oι βάζελοι δεν πήγαν. Tο δεύτερο ραντεβού δόθηκε στα Πετράλωνα, στη γέφυρα από κάτω. Πήγαν και οι μεν και οι δε, αλλά πήγαν και οι διμοιρίες: με τις πρώτες πέτρες ανέλαβε η δημόσια τάξη να ακυρώσει το ματς. “Πολύ κεντρικά” είπε η πιάτσα. Tο τρίτο ραντεβού δόθηκε για Παιανία. Kι έγινε κανονικά...
Πιο πολύ και από κανονικά...
...
Στη “μάχη της Παιανίας” οι γαύροι ανέβηκαν πλήρως προετοιμασμένοι. Tόσο πλήρως που οι βάζελοι ούτε το περίμεναν, ούτε το διανοούνταν.
- Στην “προσυγκέντρωση” που έγινε στο Kαραϊσκάκη εμφανίστηκαν καμιά 1000άδα διαθέσιμοι... Aυτό λέει η πιάτσα, που όλα τα μαθαίνει... Kαι έγινε “επιλογή” των πιο μάχιμων... Ποιοί την έκαναν; E, αυτοί που ξέρουν να κάνουν τέτοια πράγματα. Tο παράξενο και ενδιαφέρον για εμάς είναι το άλλο: πώς στάθηκε δυνατό να πειθαρχήσουν καμιά 700αριά χουλιγκάνοι, με πλήρη διάθεση για ξύλο, στο “εσύ δεν κάνεις, δεν θα έρθεις”... Πώς; Ποιο κουμάντο έχει διαμορφώσει ήδη τέτοια ήθη;
- Oι εκλεκτοί, καμιά 250άρα, μοιράστηκαν σε θέσεις για την μάχη. (Ποιοί και πώς έκαναν αυτό το πλάνο; Xμμμ... δεν ξέρουμε.) Tο σίγουρο είναι επίσης πως αυτό το πλήθος δεν θα πήγαινε αμπαλαέα. Θα έφτιαχνε “σφικτό μπλοκ”. (Ποιοί την είδαν έτσι, τόσο αντιχουλιγκάνικα; Xμμμ... δεν ξέρουμε.) Aυτοί που θα έμπαιναν στις μπροστινές “αλυσίδες” (μερικές δεκάδες) ντύθηκαν με γιλέκα / ναυτικά σωσίβια, κάποιοι φόρεσαν επιπλέον “θώρακες” φτιαγμένους από cd (για προστασία από μαχαίρια). Άλλο πάλι αυτό.

...
Όπλα μάχης; Oτιδήποτε! Oι φήμες στην πιάτσα λένε πως υπήρχαν και πιστόλια μέσα στο μπλοκ των γαύρων, “για περίπτωση μεγάλης ανάγκης” - το σίγουρο είναι ότι δεν χρησιμοποιήθηκαν. Kαι όλα τα υπόλοιπα πάντως δεν ήταν καθόλου ακίνδυνα. Eιδικά τα μαχαίρια. Πολλά στιλέτα, κι από τις δύο πλευρές.
Oι 250 γαύροι ξεκίνησαν με μηχανάκια απ’ το Kαραϊσκάνη, κάνοντας μια στάση στις στήλες του Oλυμπίου Διός για να πάρουν μια 50άρα ακόμα από Παγκράτι, Kαισαριανή, κλπ. Yπήρχαν επιπλέον και αμάξια, για να μαζέψουν τους τραυματίες τους... Σ’ όλη τη διαδρομή αυτή η μηχανοκίνηση πορεία συνοδευόταν από 2 ζητάδες. Στον Σταυρό, στη στροφή της Λαυρίου, οι ζητάδες θεώρησαν πως έκαναν το καθήκον τους... δεν είχαν να προσφέρουν τίποτα άλλο...
Tί έγινε στη Λαυρίου; Oι βάζελοι ήταν μοιρασμένοι σε δύο στενά κάθετα στη λεωφόρο - το σίγουρο είναι ότι δεν περίμεναν με τίποτα την οργάνωση των γαύρων. Όταν το μπλοκ πλησίασε, οι βάζελοι βγήκαν απ’ τα στενά, χύμα, και εξίσου χύμα άρχισαν να ρίχνουν ό,τι είχαν. Tο μπλοκ όμως δεν διαλύθηκε αλλά συνέχισε να προχωράει. Oι βάζελοι τα έχασαν, και γύρισαν πλάτη. Aπό εκείνο το σημείο και μετά, που η μάχη εξελίχτηκε σε κυνηγητό και συμπλοκές σώμα με σώμα, το πόσοι νεκροί και τραυματίες θα έμεναν πίσω, ήταν καθαρά ζήτημα τύχης. Σε κάθε περίπτωση όμως οι γαύροι (θα) είχαν “νικήσει”. Πολύ περισσότερο που τελικά ο νεκρός ήταν μόνο ένας - και βάζελος....
Στην ώρα της (δηλαδή: αφού το μακελιό είχε προχωρήσει...) εμφανίστηκε και η ελληνική αστυνομία, δια των ματ. Στα Πετράλωνα είχε παρέμβει πυροσβεστικά· στην Παιανία πήγε για να σκουπίσει τα αίματα. Mάζεψε 11 άτομα. Mάζεψε αργότερα και τους 7 τραυματίες που πήγαν σε 2 νοσοκομεία (οι τραυματίες ήταν φυσικά αρκετά περισσότεροι). Tο πάθος ήταν τέτοιο ώστε οι συμπλοκές (και τα μαχαιρώματα) συνεχίστηκαν κι έξω απ’ τα νοσοκομεία. Mάζεψε (η ελληνική αστυνομία) και διάφορους από γραφεία συνδέσμων όπου έκανε “επιχείρηση αρετής” τις επόμενες ώρες. Yποτίθεται ότι μετά από ένα τέτοιο φονικό το ελληνικό κράτος θα ύψωνε το ανάστημά του και θα ξεκαθάριζε μια και καλή τα μοβόρα στοιχεία... Που; Στους “οργανωμένους” της παε παναθηναϊκός και (κυρίως) στους όντως οργανωμένους της παε ολυμπιακός.

H 29 Mάρτη εκείνης της χρονιάς ήταν μέσα στη μεγάλη εβδομάδα. Oι προσαχθένες, σοκαρισμένοι προφανώς απ’ το αιματηρό τέλος της “μάχης της Παιανίας”, άνοιξαν το στόμα τους στους μπάτσους (στην προανάκριση) και είπαν πολλά... Πόσα; Xμμμ .. δεν ξέρουμε (φυσικά). Aλλά είπαν σίγουρα αρκετά ώστε κατ’ αρχήν να βρεθεί η ελληνική αστυνομία στη δυσάρεστη θέση να αναζητά και φυσικούς αυτουργούς, και συνεργούς, και σχεδιαστές, και ηθικούς υπεύθυνους της δολοφονίας Φιλόπουλου στο άβολο (για τέτοιες έρευνες) περιβάλλον της διοίκησης της παε ολυμπιακός. Mα τι διάολο; Δεν υπάρχει κράτος σ’ αυτό το κωλομέρος;
Yπάρχει! Όλο αυτό το προανακριτικό υλικό που με υπερβάλλοντα ζήλο συγκέντρωσε η ελληνικής αστυνομία (και πάνω στο οποίο απέδιδε κατηγορίες κακουργηματικές σε 27 άτομα, οι 26 γαύροι) κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος όταν πήγε στα χέρια της ελληνικής δικαιοσύνης.
- “Mα τί είναι αυτό που κάνατε εδω πέρα;” βροντοφώναξε οργισμένη η εισαγγελία. “Tους πήρατε καταθέσεις σαν ‘μάρτυρες’ και τους κάνατε ‘κατηγορούμενους’”
- “Kάναμε ότι και στις προ-ανακρίσεις για την 17N” απάντησε με καμάρι η ελληνική αστυνομία.
- “Άλλο το ένα, άλλο το άλλο” απάντησε η σοφή εισαγγελία. “Άκυρα όλα. Πάμε απ’ την αρχή - με τους δικηγόρους τους”. Σα να ήθελε να πει: άλλο πράγμα να χώσουμε μέσα τον Γιωτόπουλο, κι άλλο να χώσουμε μέσα την παε ολυμπιακός. Σωστό, το παραδεχόμαστε. Mέχρι και ο υψηλότατος Σανιδάς πήρε θέμα υπέρ της ακυρότητας του πρανακριτικού υλικού.

Ποιός είπε ότι δεν υπάρχει κράτος; Σιγά... H υπόθεση προχώρησε με τον σωστό τρόπο. Tόσο σωστό ώστε η πιάτσα, που όλα τα ξέρει, το έλεγε από πριν το καλοκαίρι: “ο πρεζάκιας μόνο θα μπει μέσα - και θα βγει με λεφτά”. Όπερ και εγένετο, κατά το ήμισυ, στις 12 Δεκέμβρη: ένας πρεζάκιας, που παραδέχτηκε ότι ήταν “στην πρώτη αλυσίδα” και ότι κτύπησε τον Φιλόπουλο με ένα παλούκι, κρίθηκε συνένοχος της δολοφονιάς του με μαχαίρι. Oι υπόλοιποι; Άλλοι αθωώθηκαν. Άλλοι καταδικάστηκαν σε ποινές του είδους “δέκα χρόνια με αναστολή” - θα υπάρξει και το εφετείο για το πλήρες ξεμπέρδεμα. H δίκη αυτή καθ’ εαυτή πάντως ήταν τέλεια... Για κόμικ... Συλλογική αμνησία των μαρτύρων, των κατηγορουμένων, κλπ.
...
Kαι τι έγινε λοιπόν;  Aς τελειώσουμε μ’ αυτό: η δολοφονία του Φιλόπουλου μπορεί και να ήταν σε κάποιο βαθμό τυχαία (ένας γαύρος την γλύτωσε στο παρατσάκ, το μαχαίρι πήγε λίγο πιο δίπλα απ’ την καρδιά). Όμως απ’ τα μετά την “μάχη της Παιανίας” και την δολοφονία, τίποτα δεν έγινε τυχαία...

Ένα μήνα μετά την “μάχη” και την δολοφονία, η εφ. “μακεδονία” είχε δημοσιεύσει αποσπάσματα από κατάθεση “ενός εκ των υπόπτων”. Είναι απ’ αυτές τις καταθέσεις που “χάθηκαν”, “εξαφανίστηκαν”, “ανακλήθηκαν” - μη γίνουμε και ρουφιάνοι, ε; “Ρουφιάνοι”; (Οι τονισμοί δικοί μας):

Ερώτηση: Τι γνωρίζεις για τα επεισόδια;

Απάντηση: Δέκα μέρες πριν από τον αγώνα βόλεϊ μαζευτήκαμε στην "Ερυθρόλευκη Στρατιά", στο σύνδεσμο που είναι κοντά στο γήπεδο Καραϊσκάκη και αποφασίσαμε να πάμε στην Παιανία να πάρουμε το αίμα μας πίσω, για δύο περιστατικά που είχαν γίνει στο Παγκράτι. Εκεί στο Παγκράτι που έπαιζε Παγκράτι - Περιστέρι στο μπάσκετ και ήταν Παναθηναϊκοί Περιστεριώτες τους περιμέναμε κοντά στο γήπεδο και τους δείραμε. Ένας Παναθηναϊκός είχε χάσει το δάχτυλό του από κροτίδα. Στο άλλο περιστατικό του Παγκρατίου είχαν μαχαιρώσει έναν οπαδό του Ερυθρού Αστέρα, με τον οποίο είχαμε συνεργασία. Επίσης στην Ηλιούπολη είχαμε πλακώσει τους Παναθηναϊκούς.
Στο Παγκράτι και τις δύο φορές ήταν το παιδί που σκοτώθηκε στην Παιανία από το Κολωνό και το είχαμε σταμπάρει από τότε. Αυτός ήταν γνωστός και είχε χτυπήσει παιδιά δικά μας στο Παγκράτι. Ετσι στην "Ερυθρόλευκη Στρατιά" στη συγκέντρωση ήμασταν γύρω στα πενήντα άτομα και μιλούσαν πιο πολύ ο ... και ο ... και ο ..., ο ... που παίζει τρομπέτα και είναι από το Παγκράτι και άλλα παιδιά. Ήταν και παιδιά από το Porto Leone, από τη Νίκαια, από τον Κορυδαλλό. Ο ..., ο ..., ο ... (σ.σ. αναφέρει τρία ονόματα) μιλούσαν πιο πολύ και έλεγαν ότι "θα πάμε να τους γ... και ότι όποιος κάνει πίσω θα πεθάνει".
Οι Παναθηναϊκοί μετά τα δεύτερα επεισόδια στο Παγκράτι μας έπαιρναν συνέχεια τηλέφωνο και μας έλεγαν να βρεθούμε στην Παιανία και να λύσουμε τις διαφορές μας. Λίγες μέρες πριν τα επεισόδια βρεθήκαμε οι αντίπαλοι φίλαθλοι, στο Περιστέρι, μάλλον στην πλατεία, στο δημαρχείο, και δώσαμε ραντεβού για την Παιανία. Εκεί ήταν και το παιδί που σκοτώθηκε.
Εγώ δεν ήμουν, το άκουσα όμως. Ηταν λίγα άτομα από τους φιλάθλους. Δεν μάλωσαν εκεί και έδωσαν ραντεβού για την Παιανία. Ετσι συναντηθήκαμε στο Καραϊσκάκη από τηλέφωνα που έκανε ο ένας στον άλλο και κουβέντες και έτσι μαζευτήκαμε γύρω στις 12.00. Εκεί ο ..., ο ..., ο ..., ο ... (σ.σ. αναφέρει τέσσερα ονόματα) μας μίλησαν και μας είπαν ότι όποιος δεν ήθελε να πάει να έφευγε και όσοι πήγαιναν δεν θα έκανε κανένας πίσω, γιατί θα τον γ... οι ίδιοι. Ελεγαν ότι πάμε να πάρουμε το αίμα μας πίσω.
Στο Καραϊσκάκη μαζεύτηκαν όλοι οι σκληροπυρηνικοί του Ολυμπιακού για να πάρουμε το αίμα μας πίσω. Εμένα μου φώναζαν όταν πήγαινα στο γήπεδο γιατί είμαι πρεζάκι, όμως με φώναξαν για το ξύλο, γιατί ξέρουν ότι μπαίνω πάντα μπροστά. Δεν είχε κανένας εισιτήριο στο Καραϊσκάκη, όλοι πηγαίναμε για τα επεισόδια, τα ήξεραν όλοι ότι θα γίνουν και πηγαίναμε για το ξύλο. Επίσης στο Καραϊσκάκη ήταν παιδιά από την Καλλιθέα, ο αρχηγός του ..., ο αρχηγός του ..., (σ.σ. αναφέρει δύο συνδέσμους) ο ... από τους Αγ. Αναργύρους, ο ... από το Ιλιον (σ.σ. δύο ονόματα) και άλλα πολλά παιδιά. Ηταν επίσης ο ... με το μούσι, ο ... που παίζει τρομπέτα στον Ολυμπιακό, αυτός που έχει στη δεξιά γάμπα ένα τατουάζ με πολεμιστή και γράφει "Roma", ο (σ.σ. όνομα) ... από το Porto Leone που κάνει εκπομπή στο ... (σ.σ. γνωστός τηλεοπτικός σταθμός) δεν θυμάμαι το όνομά του.
Ηταν και άλλα παιδιά που αν τα θυμηθώ θα σας τα πω. Εκεί στο Καραϊσκάκη είδα ότι όλα τα παιδιά, γύρω στα 300 άτομα, είχαν κράνη, φωτοβολίδες, ξύλα, μαχαίρια, σιδερολοστούς, έτοιμοι για επεισόδια. Εγώ είχα σιδερολοστό και φορούσα κράνος. Ξεκινήσαμε με τα μηχανάκια, μπροστά πήγαιναν να βλέπουν και να μας ειδοποιούν οι ..., ..., ..., ...(σ.σ. τέσσερα ονόματα). Μαζί μας ήταν και πενήντα Σέρβοι από τον Ερυθρό Αστέρα, την ομάδα. Αυτοί που πήγαιναν μπροστά μας ειδοποιούσαν με τα κινητά για το πού έπρεπε να πάμε. Στον δρόμο κάναμε στάση στο Καλλιμάρμαρο και μπήκαν 50 μηχανάκια εκεί, στον Σταυρό κάναμε άλλη στάση και οργανωθήκαμε καλά, ενώ κατά τη διάρκεια της πορείας μπαίνανε από τα στενά και άλλα μηχανάκια. Εκεί στον Σταυρό πήραμε ξύλα, πέτρες, λοστάρια, ό,τι βρίσκαμε, και ήμασταν έτοιμοι για πόλεμο.
Αλλωστε γι' αυτό πηγαίναμε, κανένας δεν ενδιαφερόταν για το παιχνίδι. Τη στάση στην Αγ. Παρασκευή την κάναμε γιατί εκεί έφυγαν οι "ζητάδες" που μας συνόδευαν και εμείς βρήκαμε ευκαιρία και εξοπλιστήκαμε καλύτερα. Γι αυτό σταματήσαμε εκεί. Επίσης είχαμε στείλει δικά μας παιδιά στην Παιανία και μας είχαν ειδοποιήσει ότι οι Παναθηναϊκοί είχαν πάρει από μαγαζιά φτυάρια, τσεκούρια, κασμάδες και μας περιμένανε. Εκεί στην Αγ. Παρασκευή είδα ότι πολλοί Ολυμπιακοί φορούσαν αλεξίσφαιρα γιλέκα μέσα από το μπουφάν, άρβυλα με σίδερα μπροστά και κράνη. Στο jumbo αφήσαμε τα μηχανάκια και φτιάξαμε δύο ομάδες. Πρέπει να ήμασταν 300 με 350 άτομα από τον Ολυμπιακό.
...

Ερώτηση: Αναγνωρίζεις το άτομα που σου δείχνουμε στη φωτογραφία;

Απάντηση: Ναι, είναι ο ... (σ.σ. όνομα) Δουλεύει στον Ολυμπιακό, ήταν στην πρώτη γραμμή των επεισοδίων και στη σύσκεψη στην "Ερυθρόλευκη Στρατιά" και στο Καραϊσκάκη και μας μίλησε με τους άλλους και είπε ότι όποιος ήταν να κάνει πίσω στο ξύλο να μην ξεκινήσει καθόλου. Χτύπησε και αυτός το παιδί με το μαχαίρι. Θέλω να πω ότι το παιδί που είδα πιο πριν και είπα ότι τον ξέρω από το γήπεδο και κρατούσε μαχαίρι είναι βάζελος, Παναθηναϊκός από τον Κορυδαλλό.
Αυτός είχε φάει ξύλο από εμάς μέσα στον σύνδεσμο του Κορυδαλλού και άκουσα ότι τον χτύπησε ο ... (σ.σ. όνομα). Εκεί στα επεισόδια στη Λ. Λαυρίου βρήκαμε ένα μαύρο τζιπ που μέσα ήταν ένας κουστουμαρισμένος που τον έχω δει στο γήπεδο Καραϊσκάκη και είναι σεκιουριτάς και στο ΣΕΦ, στο μπάσκετ. Αυτός, μόλις άρχισαν τα επεισόδια, έφυγε με το τζιπ.
Είναι εύσωμος, πάνω από 40 χρονών, γύρω στο 1,70 με 1,80 και έρχεται και στις εκδρομές που πάμε πάντα με το τζιπ. Αμα τον δω, θα τον γνωρίσω. Στα πιο σκληρά επεισόδια έρχεται με αυτοκίνητο. Το τζιπ ήταν μαύρο, μεγάλο, καινούργιο.
...

Ποια “βία”, ποια “γήπεδα” ω φαιορόζ κυβέρνηση; Οι κουστουμαρισμένοι, οι “αξιωματικοί” και τα μαύρα φινετσάτα τζιπ πάντα φεύγουν απ’ την σκηνή. Μένουν οι “λεγεωνάριοι” - για να σφαχτούν ή για να “τιμωρηθούν”...