Το ξεκίνησε η Ουάσιγκτον και θεωρήθηκε (για μια σύντομη διάρκεια ιστορικού χρόνου) “σκάνδαλο”: το outsourcing ανακριτικών “γραφείων”, φυλακών, κολαστηρίων γενικά. Αλλά αποδεικνύεται πως ήταν, απλά, άλλη μια πρωτοπορεία, απ’ τις τελευταίες που μπορεί να προσφέρει στον κόσμο η μεγάλη χώρα της ελευθερίας.
Το ελβετικό κράτος σκέφτεται να κάνει εξαγωγή κάμποσους φυλακισμένους, επειδή δεν χωράνε στις ελβετικές φυλακές. Αντί να κτίσει καινούργιες, το ελβετικό υπ.δικ. βρίσκει “ελκυστική” την ιδέα να πληρώνει το γαλλικό ή/και το γερμανικό κράτος νοικιάζοντας τα απαραίτητα κελιά σε αντίστοιχες φυλακές. Φυσικά υπάρχουν διάφορες λεπτομέρειες που θα πρέπει να λυθούν, αλλά ένας “διεθνισμός φυλακών” έχει αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά. Γιατί η ελβετία δεν είναι η πρώτη. Το 2010 το βέλγιο έστειλε 500 καταδικασμένους σε ολλανδικές φυλακές, κάνοντας την συμφωνία να πληρώνει “νοίκι” 30 εκατομμύρια τον χρόνο. Και τον περασμένο Δεκέμβρη το νορβηγικό υπ.δικ. ρώτησε το αντίστοιχο σουηδικό αν έχει χώρο για 1200 φυλακισμένους.
Ως τώρα το να έχει ένα κράτος πολλές φυλακές ήταν ένδειξη “κοινωνικής παρακμής”. Τώρα φαίνεται το πράγμα αλλάζει, κι αυτό θα πρέπει να το λάβει υπ’ όψη του το ελληνικό κράτος. Μήπως, δηλαδή, εκτός από τουρισμό - τουρισμό ή συνεδριακό τουρισμό, ή εκκλησιαστικό τουρισμό, μπορεί να ξανοιχτεί στη διεθνή αγορά για “τουρισμό φυλακισμένων”. Να φτιάξει φυλακές, κι άλλες φυλακές, “τύπου Β” ή και “τύπου Γ” (αυτές θα τις χρεώνει πιο ακριβά βέβαια...), ίσως και σε κάποια απ’ τα αναξιοποίητα “ξερονήσια”, για τις πειθαρχικές ανάγκες εταίρων και μη.
Είναι μια επενδυτική ιδέα - ή όχι;
