Φαίνεται ότι ο κυρ Βαγγέλης (κι όχι μόνον αυτός) νοιώθει στ’ αλήθεια κάπως στριμωγμένος. Είναι συνηθισμένο στην ελληνοορθόδοξη κουλτούρα, όταν κάποιος στριμώχνεται να “αμύνεται” σε στυλ ποιος; εγώ; ο άλλος να δείτε!!! υποδεικνύοντας κάποιον που θα έπρεπε να είναι εξίσου υπόλογος αλλά την γλυτώνει. Τουλάχιστον ο κυρ Βαγγέλης αποδεικνύει πόσο σωστός έλληνας είναι· φτάνει όμως αυτό;
Όχι δεν φτάνει. Αναμένεται (ως το τέλος του χρόνου;) το πόρισμα του (πρώην αθλητικού) εισαγγελέα Κορέα που θα αποδίδει συγκεκριμένες κατηγορίες κατά συγκεκριμένων ατόμων της “εγκληματικής οργάνωσης” (τα εισαγωγικά δεν σημαίνουν καθόλου ότι αμφισβητούμε την ύπαρξή της!)· μετά θα αρχίσει η κανονική ανάκριση... ο ανακριτής θα σκεφτεί τι και πως... οι κατηγορίες θα οριστικοποιηθούν (ή θα αλλάξουν) ... και από εκείνη τη στιγμή και μετά οι όποιοι κατηγορούμενοι θα είναι υπόδικοι. [1] Μπορεί να τους επιβληθούν περιοριστικοί όροι· θεωρητικά μπορεί ακόμα και να προφυλακιστούν... Όλα αυτά τα υπενθυμίζουμε επειδή το θέμα έχει πολύ δρόμο ακόμα. Όμως: η απόφαση του Κορέα θα σχηματίσει ένα πολύ μεγάλο “δάκτυλο” που θα αιωρείται στην έτσι κι αλλιώς τοξική ατμόσφαιρα του ελληνικού ποδοσφαίρου, ένα δάκτυλο που θα δείχνει δημόσια κάμποσα “κεφάλια” επιτρέποντας στους αντιπάλους τους να ελεεινολογούν κατά βούληση. Επιπλέον ίσως (“ίσως” λέμε...) να διαρρεύσουν κι άλλα επιβαρυντικά στοιχεία...
Συνεπώς το θέμα θα σέρνεται για καιρό (άγνωστο πόσο) κυρίως σα ζήτημα δημόσιων σχέσεων και πολύ λιγότερο σα ζήτημα δίκης, απονομής δικαιοσύνης, πρακτικών καταδικών, κλπ. Γι αυτό και οι αφανείς (;) σύμβουλοι του κυρ Βαγγέλη, παλιές καραβάνες, αποφάσισαν να φτιάξουν ένα “άλλο δάκτυλο” που να δείχνει προς την αντίθετη μεριά. Θα μπορούσαν ακόμα και να “στήσουν” μια αφορμή, όπως τον ξυλοδαρμό ενός αρχιδιαιτητή· αν και η αντίδραση του κυρ Δημήτρη ήταν τόσο έξυπνη όσο κάποιου που έχει λερωμένη τη φωλιά του... Μελλοντικά αυτό το “άλλο δάκτυλο” μπορεί να σκαλίσει και να “θυμίσει” παλιές υποθέσεις, αν δεν βρίσκει φρέσκιες. Όπως, για παράδειγμα, τον τρόπο με τον οποίο το Αλαφουζέικο έβαλε στο χέρι τον ρουμανικό στόλο, εκεί στις αρχές των ‘90s... Προς το παρόν αυτό το “άλλο δάκτυλο” φαίνεται να έχει την διακριτική υποστήριξη του μεγαλύτερου μέρους των δημαγωγών / δημοσιογράφων· ή, ακόμα πιο σωστά, των αφεντικών τους: αφού όλοι (πλην των media του Αλαφούζου) έβγαλαν τον σκασμό εδώ και μήνες για όσα περιλαμβάνει το αρχικό πόρισμα του Κορέα, σελίδες επί σελίδων με στοιχεία από επώνυμες καταθέσεις και καταγγελίες, μόλις το κόλπο άρχισε να δουλεύει σα “σύγκρουση γιγάντων” ανακάλυψαν ορισμένα απ’ αυτά τα στοιχεία... Πώς όμως; Σα λεγόμενα και καταγγελίες του κυρ Δημήτρη! Έτσι ώστε το παιχνίδι “απο εδώ οι μπήξε και από εκεί οι δείξε” να στηθεί σωστά.
Είναι στην καρδιά της μαφιόζικης “ηθικής” το “όλοι αμαρτωλοί είμαστε”. Πάνω σ’ αυτή την επιχειρηματική πραγματικότητα γίνονται, άλλωστε, και οι συμβιβασμοί μεταξύ διαφορετικών συμμοριών, όταν δεν μπορούν οι μεν να εξοντώσουν τις δε. Το επιπλέον στοιχείο του ελληνοαθλητικού (και όχι μόνο του ελληνοποδοσφαιρικού) οργανωμένου εγκλήματος είναι ότι αυτή την “ηθική” πρέπει να την δουλεύει δημόσια, να επιβεβαιώνεται πως οι οπαδοί είναι ποτισμένοι από δαύτην. Ποιά ήταν, για παράδειγμα, η αντίδραση του ελληνοαθλητικού κοινού όταν έγινε ξεκάθαρο ότι τα μεγαλύτερα αστέρια της, ο Κεντέρης και η Θάνου, ντοπάρονταν συστηματικά; Και οι άλλοι τα ίδια κάνουν· άρα μας κατηγορούν δόλια... Το επιτελείο του κυρ Βαγγέλη απλά παρακινεί την επανάληψη αυτού που θεωρείται δεδομένο· ή, σε κάθε περίπτωση, εύκολο να ανακληθεί: ποιοι; εμείς; οι άλλοι να δείτε!!!
Εννοείται ότι (και) το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι συνολικά μαφιόζικο· και πως όποιος θέλει να δείξει αλλού μπορεί να στραφεί σχεδόν οπουδήποτε. Είναι όμως συγκροτημένα ιεραρχική αυτή η μαφία, με τους “πάνω”, τους “κάτω”, τους “μεσαίους”. Πόσοι θυμούνται, άραγε, εκείνον τον “αυτοδημιούργητο” που ξεκίνησε από ντελιβεράς και κατάφερε να έχει τρία ελληνικά καζίνο, μαζί με τα virgin megastores αλλά και μια ποδοσφαιρική ομάδα (την παε Λάρισα), φτάνοντας - στην ακμή του - ακόμα και πρόεδρος της super league; “Μπροστινός” ήταν βέβαια - και τρέχα γύρευε...
Η πολιτική δημαγωγία της κυβερνοαριστεράς επί του θέματος (δεν θα μπορούσε να λείπει!!!) παίζει το ίδιο βιολί, μόνο που το μεταθέτει απ’ τα γήπεδα στη Δραπετσώνα: ο κυρ Βαγγέλης και ο κυρ Δημήτρης συγκρούονται (λέει) όχι για το ποδόσφαιρο αλλά επειδή έχουν επιχειρηματικές αντιθέσεις. Ώστε όσοι έχουν επιχειρηματικές αντιθέσεις στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο ... διορίζουν (ή κοπανάνε) διαιτητές; Κοίτα να δεις που αυτή η σχέση “βάσης” και “εποικοδομήματος” ισχύει απ’ ότι φαίνεται μόνο στα μέρη μας.
Αλλά ο κυρ Βαγγέλης δεν έφτιαξε κανένα κύκλωμα, καμία “παράγκα”. Τα βρήκε έτοιμα· ή, πιο σωστά, αυτά τον έβαλαν στη βιτρίνα (για λόγους που μας διαφεύγουν). Κατά τη δική μας ταπεινή άποψη και ο κυρ Βαγγέλης “μπροστινός” είναι. Αλλά πέρα απ’ αυτό, ποιές “επιχειρηματικές διαφορές” υπήρχαν μεταξύ του κυρ Σωκράτη και των κυρ Βαρδινογιάννηδων; Ο κυρ Γιώργος (Λούβαρης) ποια ακριβώς “επιχειρηματική διαφορά” είχε με τους ιδιοκτήτες του παναθηναϊκού;
Η αλήθεια είναι ότι σ’ όλο τον κόσμο, και στα μέρη μας με γνήσια ελληνικό τρόπο, το ποδόσφαιρο είναι από μόνο του κέντρο ενός διακριτού “επιχειρηματικού κύκλου”, στον οποίο στροβιλίζονται τε-ρά-στι-α ποσά. Αρκεί να λάβει κανείς υπ’ όψη του τον τζόγο, “νόμιμο” ή/και παράνομο· τις ντόπες· τις ντρόγκες· το “ξέπλυμα”· το εμπόριο σκλάβων (μαύρων ποδοσφαιριστών)· τις διαφημίσεις και τις τηλεοπτικές μεταδόσεις· και, φυσικά, την κοινωνική επιρροή έως διανοητική καθήλωση των οπαδών. Δεν χρειάζονται υποχρεωτικά άλλες “επιχειρηματικές αντιθέσεις”, αλλού, στην ξηρά, στη θάλασσα ή στον αέρα, για να δημιουργούνται τέτοιες μέσα στο ποδόσφαιρο!!! [2]
Καταλαβαίνουμε, ωστόσο, τις ιδιαίτερες δυσκολίες της κυβερνοαριστεράς: η κυρία Δούρου “φίλησε το χεράκι” του κυρ Βαγγέλη, οπότε κάποιες προεκτάσεις υπάρχουν κι εκεί, πέρα απ’ τις καθαρά ψηφοθηρικές.
Στις αρχές Οκτώβρη ο ερυθρόλευκος λαός έδωσε το δικό του βροντερό παρόν, διαδηλώνοντας κατά των εγκαταστάσεων του Αλαφουζικού “σκάι” στο Φάληρο. Ήταν μια θαυμαστά “πολιτική” (και πολιτισμένη) διαδήλωση: πανό με κοντάρια, φρασεολογία ακόμα και στην καθαρεύουσα, για να βγαίνει η ρίμα (“λάσπη - ΨΕΥΔΗ - συκοφαντία - είστε συνεργοί στην τρομοκρατία”). Φυσικά ένα “γαμάμε” κάπου διακρίνεται... “Αφορμή” (αν χρειαζόταν κάποια...) ήταν μια σύντομη (και πρόχειρα κατασκευασμένη...) φήμη ότι, και καλά, κάποιοι “παλιοτρομοκράτες” (;;;;) είχαν κάπου ένα χαρτί με τη διεύθυνση του κυρ Βαγγέλη...
Το έχουμε ξαναπεί, ας το θυμίσουμε: με βάση τον ελληνικό πληθυσμό και το ελληνικό “επιχειρείν”, “επαγγελματικά” πρωταθλήματα με 16 ομάδες ανά κατηγορία είναι εντελώς αδύνατο να σταθούν οικονομικά στοιχειωδώς με “λευκό” καπιταλιστικά τρόπο, ακόμα κι αν υποθέταμε ότι μερικοί φανατικοί της νομιμότητας θα το δοκίμαζαν. Δεν υπάρχουν τέτοιοι, αλλά λέμε... Είναι ΑΔΥΝΑΤΟ - τελεία και παύλα. Αντίθετα, τέτοιου είδους “επαγγελματικά” πρωταθλήματα είναι ιδανικά για όλες τις πλευρές και τις δραστηριότητες του οργανωμένου εγκλήματος: από εκεί προκύπτουν οι παράδες. Κατά συνέπεια, και χωρίς κανέναν σεβασμό προς όσους και όσες χαλάνε ακόμα έστω και κλάσματα του ενδιαφέροντός τους για χάρη των ποδοσφαιρικών σωβράκων, το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο μόνο μαφιόζικο μπορεί να είναι.
Και επειδή το ποδόσφαιρο έχει ακόμα μια κάποια μαζική απήχηση, το ελληνικό τέτοιο δεν είναι ιδανικό μόνο για το οργανωμένο έγκλημα αλλά ειδικά για το κρατικοποιημένο οργανωμένο έγκλημα. Καλό θα ήταν να μην το ξεχνάει κανείς. Όπως η “αγορά” της π.α.ε. ολυμπιακός απ’ τον Κοσκωτά ήταν (τότε) κεντρική “πολιτική” επιλογή, το ίδιο ακριβώς έγινε με τον επόμενο “μπροστινό”, τον κυρ Σωκράτη. Και όσα στήθηκαν απ’ το 1993 και μετά κάτω απ’ την ερυθρόλευκη φανέλα, εν μέρει για λογαριασμό της (δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά!) και εν μέρει για άλλες χρήσεις, δεν στήθηκαν με “δουλειά μυρμηγκιού”, πετραδάκι πετραδάκι, σε τίποτα μυστηριώδεις υπονόμους...
Συνεπώς η “σύγκρουση των γιγάντων” κυρ Βαγγέλη απ’ την μια και κυρ Δημήτρη, κυρ Ιβάν και κυρ Γιάννη απ’ την άλλη, είναι εντελώς επιφανειακή έως προσχηματική σαν τέτοια. Η πραγματική διακύβευση είναι οι προσανατολισμοί, η “σύνθεση” και η “χωρητικότητα” του ντόπιου βαθέος κράτους, στο κοντινό και στο πιο μακρινό μέλλον. Και δεν περιορίζεται στη μπάλα· εκεί, ίσως, αντανακλάται υποχρεωτικά κάποια πλευρά της.
Τρία ενδεχόμενα μπορούμε να διακρίνουμε μέσα σ’ αυτήν την αντανάκλαση, χωρίς να αποκλείουμε άλλα:
α) Είτε κάποιοι (μέσα απ’ το ιστορικό βαθύ κράτος) “μισο-ανεξαρτητοποιήθηκαν” επιδιώκοντας περισσότερα απ’ όσα τους αναλογούν, οπότε πρέπει να “μαζευτούν”. Σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν θα πρέπει να μείνει εκτός λογαριασμού η πιθανή σχέση (και) του κυρ Βαγγέλη με τα βοθρολύματα·
β) Είτε κάποιοι που είχαν μείνει έξω ή σε χαμηλή θέση (και πάλι μέσα στη διαμόρφωση του βαθέος κράτους την τελευταία 25ετία) πρέπει να χωρέσουν στην “κεντρική επιτροπή” του, οπότε μερικοί “παλιοί” εκεί πρέπει να κάνουν χώρο για τους “καινούργιους”·
γ) Είτε κάποιοι απλά πολιορκούν απ’ έξω τα ψηλά επίπεδα του βαθέος κράτους ζητώντας μεγαλύτερες προσόδους, αλλά είναι δύσκολο να ανοίξουν την πόρτα.
Αν συμβαίνει το τρίτο, τότε η περιβόητη υπόθεση της “εγκληματικής οργάνωσης” θα σέρνεται και θα σέρνεται και θα σέρνεται, όπως σέρνονται εδώ και χρόνια άλλες βρώμικες υποθέσεις του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αν συμβαίνει κάτι απ’ τα δύο πρώτα, τότε θα μπορούσε ακόμα και ο κυρ Βαγγέλης να περάσει για τίποτα μήνες απ’ την v.i.p. πτέρυγα του Κορυδαλλού! [3] (Εδώ έκατσε κάποτε κοτζάμ “βασιλιάς των διαμαντιών”, ο κυρ Σαλιαρέλης· για να μην θυμίσουμε την πρόσφατη περιπέτεια ενός άλλου επιχειρηματικού γίγαντα, του κυρ Ρέστη...). Και τότε μπορεί να δούμε ένα come back της οικογένειας Κόκκαλη στη διοίκηση της ολυμπιακής ανώνυμης εταιρείας.
Στοίχημα δεν βάζουμε. Και θα σας συμβουλεύαμε να μην βάλετε ούτε κι εσείς...
Υ.Γ. Εκείνος ο σκωτζέζος αρχιδιαιτητής, ο Hugh Dallas, τέλειωσε γρήγορα. “Απηλλάγει των καθηκόντων του” σχετικά με τον διορισμό των διαιτητών της Super League και της Football League... Δεν ξέρει ο άνθρωπος! Οι σχετικές φήμες, βέβαια, κυκλοφορούσαν υπόγεια εδώ και μήνες... Αλλά τι τους θέλουμε τους “ξένους”; Θα τα βρούμε μόνοι μας, έτσι δεν είναι;
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1 - Αυτός ο κυρ Σαρρής, τωρινός πρόεδρος της ε(λληνικής) π(οδοσφαιρικής) ο(μοσπονδίας), πρώην πρόεδρος της κ(εντρικής) ε(πιτροπής) δ(ιαιτησίας), άνθρωπος του ηγεμονικού κυκλώματος και μέσα στη λίστα των κατηγορούμενων, θα πρέπει να είναι μεγάλη φυσιογνωμία. Ίσως μελλοντικά θα πρέπει να αποκατασταθεί σε άλλο πόστο. Δήμαρχος Πειραιά όταν ο κυρ Μώραλης κουραστεί; Κάτι άλλο; Πάντως κάτι που να είναι ανάλογο της ευφυίας του.
Μεταξύ των άλλων στοιχείων που υπάρχουν σε βάρος του κυρ Σαρρή, είναι και η χρήση καρτοκινητού που ήταν στο όνομα κάποιου κινέζου μετανάστη στην ελλάδα. Αντίστοιχα undercover κινητά, στο όνομα μεταναστών, χρησιμοποιούσε και ο κυρ Βαγγέλης για τις επικοινωνίες του με τον κυρ Σαρρή· ποιός ξέρει τι έλεγαν απελευθερωμένοι απ’ την έγνοια μήπως τους παρακολουθούν, και ποιός ξέρει τι στοιχεία υπάρχουν είτε στο συρτάρι του Κορέα είτε σε κάποιο συρτάρι της ευπ;
Το κατηγορητήριο περιλαμβάνει τηλέφωνα με το “κινέζικο” καρτοκινητό του κυρ Σαρρή (με τον κυρ Βαγγέλη), απ’ τη Χίο, ιδιαίτερη πατρίδα του πρώτου. Και τι υπερασπιστικό επί του θέματος υποστηρίξε ο αθεόφοβος πριν λίγο καιρό; Ότι (λέει...) επειδή η Χίος είναι κοντά στα τουρκικά παράλια, γίνονται συχνά “μπερδέματα στα σήματα” μεταξύ των ελληνικών και των τουρκικών εταιρειών / κεραιών κινητής... Και ότι, εν προκειμένω, έγινε ένα τέτοιο μπέρδεμα, μεταξύ του δικού του κινητού με το καρτοκινητό κάποιου κινέζου που βρισκόταν κάπου απέναντι... (Στο Τσεσμέ; Στην Izmir; Αυτό δεν το ήξερε να το πει ο κυρ Σαρρής...).
Χμμμ.... Εδώ ανοίγονται σοβαρά και ευαίσθητα για την εθνική ασφάλεια θέματα. Μιλάς κανονικά σαν έλλην απ’ τη Χίο, αλλά φαίνεσαι σα να είσαι κινέζος απ’ την τουρκία (κινέζος που μιλάει ελληνικά όμως;). Τι θα γίνει δηλαδή; Οι τουρκικές εταιρείες θα φάνε τον αέρα των νησιών μας, έτσι μπαμπέσικα;
Υπάρχει κι άλλο ζήτημα. “Κινέζικο” καρτοκινητό χρησιμοποιούσε ο κυρ Σαρρής, “πακιστανικό” ο κυρ Βαγγέλης. Αυτό το τελευταίο πως εξηγείται; Μήπως αυτοί οι παλιομετανάστες απ’ το πακιστάν έχου εγκαταστήσει στην ελλαδάρα δικές τους (κρυφές) κεραίες, και μαγαρίζουν τα τηλέφωνα των καθωσπρέπει ανθρώπων; Ή μήπως αυτοί οι παλιοτούρκοι έστησαν σατανική πλεκτάνη και, στέλνοντας σήματα από “κινέζικο” καρτοτηλέφωνο στον κυρ Βαγγέλη μεταμόρφωσαν και το δικό του κινητό σε “πακιστανικό”;
Έχουμε μεγάλη αγωνία, όπως και μεγάλη άγνοια για τέτοια λεπτά τεχνικά ζητήματα. Είναι όμως σοβαρά τα πράγματα· δεν συμφωνείτε;
[ επιστροφή ]
2 - Έωλες υποθέσεις, που “δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα”... Ας τις κάνουμε, όμως, χαρην παραδείγματος:
α) Εάν υποθέσουμε ότι ο κυρ Θανάσης είναι ο ντόπιος εκπρόσωπος (και μικρότερος μέτοχος) των κυρίως ιδιοκτητών ενός επίσημου οργανισμού (και) ποδοσφαιρικού στοιχηματισμού·
β) Εάν υποθέσουμε ότι ο κυρ Μανώλης “κληρονόμησε” μια ποδοσφαιρική ομάδα που είναι ενταγμένη ήδη στον παγκόσμιο κύκλο “μαύρου” ποδοσφαιρικού τζόγου, ασιατικής προέλευσης, και μάλιστα είναι ενταγμένη εκεί όχι (μόνο ή κυρίως) για να στήνει τα δικά της ματς αλλά σαν “κουμανταδόρος” συνολικά των πρωταθλημάτων, οπωσδήποτε στις κατηγορίες εκείνες που μπορεί να έχουν στοιχηματικό ενδιαφέρον... άρα, είναι ενταγμένη εκεί σαν “γενικός εκπρόσωπος και μεσολαβητής” του ελληνικού ποδοσφαίρου·
γ) Εάν υποθέσουμε επιπλέον ότι αυτή η ροή “μαύρου χρήματος” γεμίζει (όποτε προκύπτει μια “δουλίτσα”) τις τσέπες κάποιων “παραγόντων” μικρού ή μεσαίου βεληνεκούς·
δ) Κι αν υποθέσουμε ότι ο επίσημος οργανισμός ποδοσφαιρικού στοιχηματισμού έχει πολύ μεγάλο πρόβλημα με τα στημένα ματσάκια (τα οποία αγνοεί σαν τέτοια) γιατί μπορούν να του τινάξουν το μαγαζί...
...Εάν υποθέσουμε τέτοια ανυπόστατα και φανταστικά πράγματα, τότε, δεν μπορούμε να υποθέσουμε ότι υπάρχει μια σοβαρή σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ του κυρ Θανάση (και αυτού που εκπροσωπεί) και του κυρ Μανώλη (και του ό,τι εκπροσωπεί), ε; Μπορούμε. Μπορούμε να μιλήσουμε ακόμα και για “επιχειρηματικές αντιθέσεις”. Μόνο που αυτές σχετίζονται άμεσα με το ποδόσφαιρο, και δεν έχουν σχέση με την τύχη του οικοπέδου των λιπασμάτων στη Δραπετσώνα... (Δεν θέλει ο κυρ Θανάσης να φτιάξει εκεί γήπεδο!)
[ επιστροφή ]
3 - Υπάρχουν πολλοί, οπαδοί του ολυμπιακού αλλά και μη, που λίγο πολύ αναγνωρίζουν ότι ο κυρ Βαγγέλης είναι μεγάλος και τρανός επιχειρηματίας· του εφοπλισμού. Και ως τέτοιος δεν μπορεί παρά να είναι εξαιρετικά ικανός, κλπ κλπ. Είναι έτσι;
Κατ’ αρχήν το να κληρονομήσει κανείς πατρική περιουσία δεν χρειάζεται ιδιαίτερες ικανότητες. Εάν, επιπλέον, ο μακαρίτης φρόντισε να έχει ένα καλό επιτελείο υψηλόβαθμων στελεχών, που να κουμαντάρουν αποτελεσματικά τις επιχειρήσεις, τότε ο κληρονόμος μπορεί να είναι πανάσχετος έως πανηλίθιος. Να θυμίσουμε, για παράδειγμα, πως όταν πέθανε ο Αριστοτέλης Ωνάσης, η κόρη του Χριστίνα, κληρονόμος της τεράστιας εφοπλιστικής περιουσίας και του βαριού ονόματος, ήταν απλά άσχετη. Ήταν τα στελέχη του μακαρίτη που κράτησαν το μαγαζί, κινούμενα, προφανώς, και απ’ τα δικά τους συμφέροντα.
Το ότι ο κυρ Βαγγέλης είναι, λοιπόν, κληρονόμος του πατέρα του δεν αποδεικνύει τίποτα για τις ικανότητές του. Επιπλέον, το ότι ασχολείται (όπως ασχολείται...) με το ελληνικό ποδόσφαιρο αποδεικνύει άλλα πράγματα. Υπάρχουν πολλά “μεγάλα ονόματα” της ελληνικής βιομηχανίας θαλάσσιων μεταφορών, με τεράστιες περιουσίες, που ούτε στους χειρότερους εφιάλτες τους δεν θα έμπλεκαν με ποδοσφαιρικούς ατζέντηδες, χρωματιστά σωβρακοφάνελα, διαιτητές, Β και Γ εθνική, και (φυσικά) τους έλληνες οπαδούς. Όχι μόνο επειδή δεν το χρειάζονται “οικονομικά”, αλλά επειδή επιπλέον έχουν πολύ καλύτερα πράγματα να κάνουν τον ελεύθερο χρόνο τους. Συνεπώς ο κυρ Βαγγέλης μπορεί θαυμάσια να είναι άνθρωπος μικρών δυνατοτήτων, με “καλό” όνομα: τέλειος για “μπροστινός”.
Οι έλληνες οπαδοί, άσχετα από τις ιδιαίτερες προτιμήσεις τους, κολακεύονται να πιστεύουν ότι “πάμπλουτοι” και “μεγιστάνες” παίρνουν τις ομάδες τους για να τις κάνουν, χάρη στο βαθύ τους πορτοφόλι, Μάντζεστερ Γιουνάιτεντ, Μπαρτσελόνα ή Μπάγιερν. Είναι η δίψα για δύναμη και τα κόμπλεξ του μικροαστού, που θεωρεί εαυτόν (ή, εν προκειμένω, την ομάδα με την οποία ταυτίζεται) κάτι σπουδαίο που δεν έχει αναγνωριστεί ακόμα, αλλά που εν τέλει το αγκαλιάζει ο ζάμπλουτος για να το αναδείξει. Χάρη σε τέτοιες φαντασιώσεις οι “πρόεδροι” και οι “παράγοντες” εύκολα το παίζουν κάτι που δεν είναι, υπηρετώντας κι αυτοί τα δικά τους κόμπλεξ· αλλά και τις “μαύρες” προσόδους που προσφέρονται μέσα στο οργανωμένο έγκλημα.
[ επιστροφή ]
