ένας χαμένος πόλεμος, που κερδίζεται ακόμα

Η απαγωγή και η δολοφονία 43 φοιτητών στο μεξικό έχει κάνει τον παγκόσμιο δημοσιογραφικό κύκλο της: μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι μια τέτοια δολοφονία δεν “αξίζει” ούτε το ένα χιλιοστό απ’ τον αποκεφαλισμό ενός λευκού δημοσιογράφου, αιχμάλωτου στα χέρια του απόλυτου κακού που λέγεται isis. Όχι, δεν θα διαδηλώναμε υπέρ της στρατιωτικής επέμβασης των ηπα στο μεξικό· ούτε θα κατηγορούσαμε την Άγκυρα για την απάθειά της στο θέμα της σφαγής των μεξικάνων φοιτητών. Ειδικά σε ότι αφορά την Ουάσιγκτον ισχύει το ανάποδο. Θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι η δολοφονία των 43 φοιτητών όπως και οι χιλιάδες δολοφονίες αόπλων, αμάχων, και συχνά μεταναστών περαστικών απ’ το μεξικό (χωρίς global δημοσιότητα και “κατακραυγή”) επιβεβαιώνει ότι αυτό το κράτος είναι ο.κ., ένας πιστός σύμμαχος, ένας ιδανικός γείτονας. Οι ναρκοβαρώνοι δουλεύουν μια χαρά.

Φαίνεται δύσκολο να συμβεί, αλλά έχει συμβεί: ίσως ο μόνος πόλεμος που με βεβαιότητα έχουν κερδίσει τα αφεντικά στον 20ο αιώνα, με κρατικό / παρακρατικό ηγέτη (ποιόν άλλον;) τις ηπα, υπάρχουν μερικοί κατεντρεχείς που υποστηρίζουν ότι σίγουρα έχει χαθεί: τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών. Τον Ιούνιο του 2011, μία-που-κανείς- δεν-την-έσπειρε οργάνωση, η “παγκόσμια επιτροπή για τις πολιτικές για τα ναρκωτικά” [1Η Global Commission on Drug Policy (GCDP) θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν μια συγκέντρωση φιλελεύθερων προσωπικοτήτων, σε ότι αφορά τις ασκούμενες πολιτικές για τα ναρκωτικά. Μερικά απ’ τα ονόματα των μελών ασφαλώς θα προκαλούσαν στην ελλάδα κατακραυγή, ωστόσο φαίνεται να εμπνέονται από προσεγγίσεις όχι ιδιαίτερα φιλικές στις low and order και secret services ανάγκες. Στα μέλη, λοιπόν, περιλαμβάνονται (αναντάμ παπαντάμ) ο Carlos Fuentes, γνωστός αριστερός συγγραφέας απ’ το μεξικό• ο Richard Branson, άγγλος επιχειρηματίας (virgin)• o Paul Volcker, πατενταρισμένος νεοφιλελεύθερος και για ποσοπολλαχρόνια πρόεδρος της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας fed• ο Mario Vargas Llosa, γνωστός περουβιάνος συγγραφέας• ο Javier Solana, πρώην αριστεριστής, πρώην γ.γ. του νατο, πρώην σκιά / υπουργός εξωτερικών της ε.ε.• ο Kofi Anan, απ’ την γκάνα, πρώην γενικός γραμματέας του οηε (“σχέδιο Ανάν”; παναίαααα μου!!!)• ο Ricardo Lagos, πρώην πρόεδρος της χιλής• αρκετοί ακόμα, και.... ο Γιώργος Παπαντρέου, πρώην έλληνας πρωθυπουργός. Άντε να δεις προκοπή...], ανακοίνωσε ότι

... Ο παγκόσμιος πόλεμος στα ναρκωτικά απέτυχε, με αποσταθεροποιητικές συνέπειες για τα άτομα και τις κοινωνίες σ’ όλο τον κόσμο. Πενήντα χρόνια μετά την συνέλευση του οηε για τα ναρκωτικά, και σαράντα χρόνια μετά την εγκαινίαση του αμερικανικού πολέμου κατά των ναρκωτικών απ’ τον πρόεδρο Νίξον, είναι απαραίτητες επειγόντως θεμελιώδεις αλλαγές στις εθνικές και παγκόσμιες πολιτικές ελέγχου των ναρκωτικών...

Δεν θα μπορούσε να υπάρχει πιο κοντόφθαλμη παρατήρηση! Θα ήταν το ίδιο σαν να κατηγορούσε κανείς την χριστιανική εκκλησία (σε όλα της τα δόγματα) ότι απέτυχε να σώσει τις ψυχές των πιστών! Μα γι’ αυτό φτιάχτηκε ο χριστιανισμός; Επειδή είπαν, ξαναείπαν και λένε οι παπάδες μια κουβέντα περί σωτηρίας της ψυχής πρέπει, ντε και καλά, να την πάρουμε στα σοβαρά; Αν είναι δυνατόν!!!

Κι όμως έχει σημασία μια κάποια γενεαλογία αυτού του “πολέμου”, του “πολέμου κατά των ναρκωτικών”, που μεταξύ πολλών πολλών άλλων περνάει απ’ την εκτέλεση 43 αντικαθεστωτικών φοιτητών στην επαρχία Iguala, του μεξικό, από μια ναρκοσυμμορία, σε συνεργασία με την αστυνομία, τις τοπικές αρχές, κλπ· σε συνεργασία με το μεξικανικό κράτος δηλαδή. Το οποίο, σύμφωνα με τις κατα καιρούς δηλώσεις των αξιωματούχων του, κάνει επίσης έναν σκληρό και αποφασιστικό “πόλεμο κατά των ναρκωτικών”· των ναρκοσυμμοριών πιο σωστά, πράγμα που είναι υποτίθεται το ίδιο. Αν ήταν να υπολογιστούν οι νεκροί / πραγματικοί στόχοι αυτού του πολέμου, θα καταλήγαμε σε μακάβρια, και από πολιτική / ταξικά ανταγωνιστική άποψη ασήκωτα συμπεράσματα.

Ο (αμερικανικός) “πόλεμος κατά των ναρκωτικών” κηρύχτηκε στις 18 Ιούνη του 1971 [2Οι αναγνώστριες / οι αναγνώστες που έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την πρόσφατη ιστορία, μπορούν να συγκρίνουν την χρονολογία “1971” της κήρυξης του “πολέμου κατά των ναρκωτικών” με την ίδια χρονολογία σαν κρισιμη στιγμή για άλλα σημαντικά και αμερικανικής καταγωγής γεγονότα σε ότι αφορά τον παγκόσμιο καπιταλισμό, διαβάζοντας το 6ο τεύχος των κόκκινων σελίδων - κυκλοφορεί στα μέσα Δεκέμβρη. Σύμπτωση; Όχι ακριβώς!], ημέρα Παρασκευή, απ’ τον τότε ρεπουμπλικάνο πρόεδρο των ηπα Richard Nixon. Όσοι (και δεν είναι λίγοι...) περιγέλασαν τον αρκετά αργότερα κηρυγμένο “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας” του Bush του Β σαν “επιχείρηση κατά φαντασμάτων”, ίσως πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι κάθε κράτος έχει τις ιμπεριαλιστικές / ιδεολογικές ιδιομορφίες του: η αμερικανική, λευκή, προτεσταντική “κήρυξη πολέμου” κατά ασαφών και ρευστών “εχθρών” έχει στην καρδιά της μια πολύ στέρεη και συγκροτημένη αντίληψη για το πως αξιοποιείται η ασάφεια και η ρευστότητα.
Η αφορμή για την κήρυξη εκείνου του πολέμου, που αποδείχθηκε ιδανικό όχημα για την στρατιωτική και παραστρατιωτική ιμπεριαλιστική δράση των ηπα στη λατινική αμερική έως και σήμερα, αφορμή και όχι αιτία, ήταν κάποιες δυσάρεστες για το αμερικανικό πεντάγωνο αλήθειες στην άλλη άκρη του κόσμου: στο βιετνάμ, όπου η Ουάσιγκτον έκανε για 6ο χρόνο (και ολοφάνερα έχανε) έναν κρίσιμο πόλεμο τεράστιων διαστάσεων. Τα νέα ήταν εξαιρετικά ανησυχητικά έως συντριπτικά: ένας ικανός αριθμός απλών πεζοναυτών αλλά και αξιωματικών είχαν γίνει και γίνονταν όχι heroes αλλά heroin addicted. Κοινώς: πρεζάκηδες. Κι αυτό σήμαινε μεγάλη αύξηση σε κρούσματα απειθαρχίας.
Αν επρόκειτο να συγκριθεί αυτό το φαινόμενο, σαν αναλογία, με το σύνολο του αμερικάνικου πληθυσμού, το πράγμα δεν θα ήταν ιδιαίτερα ανησυχητικό. Εάν, όμως, το 10% ή το 15% του “απελευθερωτικού” στρατού σου στην μακρινή ανατολική ασία είναι πρεζάκηδες, το πράγμα αλλάζει. Τριάντα χιλιάδες (30.000) εξαρτημένοι στρατιώτες και καραβανάδες σύμφωνα με μερικές εκτιμήσεις, οι περισσότεροι από ηρωΐνη, είναι θέμα. Ειδικά όταν επιστρέφουν στην πατρίδα όχι σε κουτιά με την αστερόεσσα πάνω τους, αλλά ζωντανοί - νεκροζώντανοι.
Θα ήταν παράλογο, ωστόσο, να υποθέσει κανείς ότι όταν ο Nixon κήρυσε τον “πόλεμο κατά των ναρκωτικών” ξεσπάθωνε κατά του αμερικανικού στρατού στο βιετνάμ ή κατά των προμηθευτών του σε πρέζα· προμηθευτές που δεν ήταν οι βιετκόγκ αλλά νοτιοβιετναμέζικα (δηλαδή “συμμαχικά”) κυκλώματα. Θα ήταν ακόμα πιο παράλογο για τον πιο κάτω ιστορικό, δηλαδή ήδη παλιό στις αρχές τον ‘70s, λόγο:

...
Το παγκόσμιο εμπόριο ναρκωτικών πήρε την σύγχρονη μορφή του στη δεκαετία του ‘60 με τις μαζικές εισαγωγές ηρωΐνης στις ηπα, μέσω τουρκίας, απ’ το λεγόμενο “χρυσό τρίγωνο” στη νοτιοανατολική ασία. Το εγκληματικό καρτέλ που βρισκόταν πίσω απ’ την μεταφορά της ηρωΐνης λεγόταν “ο γαλλικός σύνδεσμος” [french connection] που είχε έδρα το λιμάνι της Μασσαλίας.
Ο “γαλλικός σύνδεσμoς” δημιουργήθηκε αμέσως μετά τον Β παγκόσμιο από μια ομάδα γάλλων κορσικανών γκάγκστερς, που στη διάρκεια του πολέμου συμμετείχαν στην Carlingue, τον γαλλικό βραχίονα της ναζιστικής γερμανικης gestapo.
Σήμερα είναι γενικά αναγνωρισμένο σα γεγονός ότι αυτοί οι γκάγκστερς, όντας διορατικοί, έκλεψαν διάφορα ποσά απ’ την Carlingue προκειμένου να στήσουν τον “γαλλικό σύνδεσμο” και να βοηθήσουν την cia και τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες (SDECE) να πολεμήσουν το γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα το οποίο, στη διάρκεια του Β παγκόσμιου, είχε αποκτήσει μεγάλη επιρροή στα γαλλικά μεσογειακά παράλια, και ειδικά στη Μασσαλία.
Στη συνέχεια, στη διάρκεια του γαλλικού πολέμου στη ινδονησία, η SDECE αξιοποίησε τον “γαλλικό σύνδεσμο” για να οργανώσει το εμπόριο ηρωΐνης, εν μέρει για να χρηματοδοτηθούν οι επιχειρήσεις κατά των βιετναμέζων κομμουνιστών. Όταν οι γάλλοι έφυγαν ηττημένοι, η επιχείρηση αυτή πέρασε στην cia, οπότε η καλλιέργια και η επεξεργασία της ηρωϊνης στο αποκαλούμενο “χρυσό τρίγωνο” [το λάος, η ταϋλάνδη, και η (πρώην) myanmar] γινόταν υπό την επίβλεψη κινέζων ναρκοβαρώνων, που ανήκαν στο εθνικιστικό / αντικομμουνιστικό κίνημα Kuomintang, που κυβερνούσε την κίνα πριν την κατάληψη της εξουσίας απ’ τους κομμουνιστές το 1949. Η έκταση και η ένταση αυτής της συνεργασίας ήταν τόσο μεγάλη, ώστε στη δεκαετία του ‘60 η cia είχε την άμεση ευθύνη αεροπορικών μεταφορών της ηρωΐνης απ’ τη νοτιοανατολική ασία στις ηπα.
Αυτή η συνεργασία μεταξύ δυτικών μυστικών υπηρεσιών απ’ την μια μεριά, της cia και της sdece και ακροδεξιών σαν τον “γαλλικό σύνδεσμο” ή/και ασιατών εμπόρων όπως οι κεινέζοι ναρκοβαρώνοι, έγινε δημόσια γνωστή απ’ τον αμερικάνο ιστορικό Alfred W. McCoy, που στα 1973 εξέδωσε ένα βιβλίο με τίτλο “Η πολιτική της ηρωΐνης: η συμμετοχή της cia στο παγκόσμιο εμπόριο ναρκωτικών.
...

Οι επιρρεπείς στις θεωρίες συνωμοσίας θα βρουν εδώ άλλη μία. Προς οικτιρμό τέτοιων ρηχών μυαλών, η αλήθεια είναι θηριωδώς πιο απλή. Με πρωτοπόρες τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, τα πρωτοκοσμικά καπιταλιστικά συμπλέγματα της ασφάλειας κατάλαβαν νωρίς νωρίς, στη διάρκεια του “ψυχρού πολέμου”, ότι όπως είχαν πολλά να κερδίσουν (σε λεφτά και ελευθερία κινήσεων) στο όνομα της αντιμετώπισης του “κόκκινου κινδύνου”, έτσι είχαν πολλά να κερδίσουν στο όνομα της αντιμετώπισης οποιουδήποτε άλλου “κινδύνου”. Τον οποίο, δεν θα ήταν καθόλου άχρηστο, να τον διαμορφώνουν ενισχύοντάς τον. Ο “κίνδυνος των ναρκωτικών” και, κατά συνέπεια, ο “πόλεμος κατά των ναρκωτικών” του Nixon - και του αμερικανικού στρατοαστυνομικού συμπλέγματος της ασφάλειας - ήταν, ακριβώς, αυτή η περίπτωση: το ένα χέρι των μυστικών υπηρεσιών έκανε εισαγωγές ηρωΐνης στις ηπα (και στην ευρώπη, άλλες μυστικές υπηρεσίες), και το άλλο χέρι τους έδειχνε και “κυνηγούσε” την “απειλή”. [3Αντίστοιχης “αποτελεσματικότητας” ήταν και είναι το “αντιναρκωτικό” σκέλος της αμερικανικής εισβολής στο αφγανιστάν το 2001, και της δημιουργίας μόνιμων βάσεων εκεί, έκτοτε. Οι μόνοι που σχεδόν εξαφάνισαν την καλλιέργεια παπαρούνας στο αφγανιστάν, επειδή το εννοούσαν (για τους δικούς τους λόγους, όχι μόνον ιδεολογικούς αλλά και οικονομικού εκσυγχρονισμού) ήταν οι καταραμένοι ταλιμπάν. Αντίθετα, απ’ την αμερικανική εισβολή και μετά, ως και σήμερα, η παραγωγή οπίου στο αφγανιστάν κτυπάει κάθε χρόνο νέο παγκόσμιο ρεκόρ. Διάφοροι υπολογισμοί (όχι δικοί μας!) υποστηρίζουν ότι το 2014 το 80% έως 90% της παγκόσμιας παραγωγής οπίου γίνεται στο αφγανιστάν. Δεν χρειάζεται να θυμίσουμε (ή χρειάζεται;) το κουκουλωμένο “σκάνδαλο” της μεταφοράς ηρωΐνης απ’ το κατεχόμενο αφγανιστάν στις ηπα με στρατιωτικά μεταγωγικά... Οπωσδήποτε δεν είναι αυτός ο μόνος “δρόμος”. Εν τω μεταξύ το αμερικανικό κράτος φρόντισε να “πείσει” τους δύο υποψήφιους των πρόσφατων “προεδρικών εκλογών” στο αφγανιστάν να μην ανακοινωθούν ποτέ τα αποτελέσματα.... Απλά ο ένας απ’ τους δύο “κηρύχτηκε νικητής”, και ήταν εκείνος που προσφερόταν καλύτερα για να υπογράψει την δεκαετή επέκταση της συμφωνίας για τις αμερικανικές βάσεις στο αφγανιστάν...] Οι νεολαιίστικες ανταρσίες των ‘60s και ‘70s (και, εν μέρει, η αφελειά τους) ευνοούσαν το πρώτο. Η καταστολή τους χρειαζόταν το δεύτερο. Πολλές ευαίσθητες ψυχες στα ‘70s και στα ‘80s εγκατέλειψαν αυτόν τον μάταιο κόσμο από overdose· σίγουρα κανένας ασφαλίτης με συναίσθηση της αποστολής του δεν στεναχωρήθηκε.
Ειδικά για την Ουάσιγκτον όμως, εξαιτίας της θέσης που κατείχε στον παγκόσμιο καταμερισμό εξουσίας και εξαιτίας της διάψευσης αυτής της θέσης που είχε ανατείλει ήδη στο βιετνάμ, ο “πόλεμος κατά των ναρκωτικών” ήταν ιδιαίτερα κρίσιμος. Αφενός ήταν ανανέωση του ταξικού / ρατσιστικού πολέμου στο εσωτερικό: οι “εχθροί” πρεζάκηδες ήταν, όχι παράδοξο, στη μεγάλη τους πλειοψηφία μαύροι· άσχετα με το εάν ήταν πράγματι οι μαύρες κοινότητες επιρρεπείς στην ηρωΐνη περισσότερο απ’ τη λευκή νεολαία. Επιπλέον, ο “πόλεμος κατά των ναρκωτικών” έδινε μια βάση ανοικτών ή συγκεκαλυμένων στρατοαστυνομικών δράσεων στην “πίσω αυλή” των ηπα, στη λατινική αμερική. Όπου δεν φύτρωναν παπαρούνες αλλά φυτά κόκας.
Πώς θα μπορούσαν να υποστηρικτούν “έξω απ’ τα βιβλία” οι λατινοαμερικάνικες χούντες εναντίον των κομμουνιστικών αντάρτικων; Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που είχαν υποστηριχθεί οι ανατολικοασιατικές χούντες: με αύξηση των εσόδων τους απ’ το εμπόριο ναρκωτικών· εν προκειμένω κοκαΐνης. Το κολομβιανό καθεστώς απ’ τα ‘70ς είχε έναν μεγάλο μπελά, “χαλίκι στο παπούτσι” του “θείου Σάμ”: το αντάρτικο του farc. Συνεπώς έπρεπε να ευνοηθούν οι εισαγωγές κοκαΐνης στις ηπα προκειμένου να υπάρχουν έσοδα· τα ανατέλλοντα στελέχη του αμερικανικού (και του ευρωπαϊκού) τριτογενούς θα εκτιμούσαν το πρώτο, αδιαφορώντας για το δεύτερο. Το “cartel του Medellin” υπό τον θρυλικό (ή διαβόητο) Pablo Escobar (προσεχώς, may be, και ως fiction στις κινηματογραφικές οθόνες σας) και το αντίπαλό του “cartel του Cali”, κολομβιανά και τα δύο, δούλεψαν αρμονικά με την cia, για τους κοινούς σκοπούς. Όπως στη συνέχεια δούλεψαν ανάλογα τα φασιστικά “τάγματα θανάτου” στο sαλβαντόρ και οι contras στη νικαράγουα...
Θα έπρεπε να έχετε αναρωτηθεί ήδη: και πώς γινόταν η μεταφορά και η εισαγωγή της κοκαΐνης απ’ την κολομβία και τα πέριξ στις ηπα, απ’ τα τέλη των ‘70s ως σήμερα; Το βρήκατε - δεν το βρήκατε, η απάντηση είναι αυτή: μέσω μεξικό. Ακριβώς! Ο επικεφαλής του “μεξικανικού συνδέσμου” για την μεταφορά των φορτίων κόκας λεγόταν Miguel Gallardo, και ήταν πράκτορας / συνεργάτης της cia. Ο Gallardo είναι ο “πατέρας” όλων των μεξικανικών μαφιών έκτοτε· και να που μέσα από αόρατα για εμάς κι εσάς ποτάμια αίματος φτάσαμε από εκεί που ξεκινήσαμε: σε 43 δολοφονημένους και κατακρεουργημένους μεξικάνους αντικαθεστωτικούς φοιτητές.

Προφανώς θα θεωρηθεί “μακρινό” (και τι καλά για όσα είναι “μακρινά”, δεν κουράζουν την καμπούρα μας!) αλλά η σφαγή των 43 μεξικάνων φοιτητών είναι μια μικρογραφία αυτού του πολέμου που γίνεται, λιγότερο ή περισσότερο φανερά εδώ και κάποιες δεκαετίες, σ’ όλον τον καπιταλιστικό πλανήτη. Απ’ την μια μεριά το κρατικοποιημένο οργανωμένο έγκλημα (επιμένουμε...) που στρατολογεί πληβείους λεγεωνάριους, τους οπλίζει και τους ποτίζει με αίμα, με την ίδια ευκολία που άλλες εποχές οι πληβείοι, μικροαστικοποιημένοι και προδότες της τάξης μας, χώνονταν για ζεστασιά στα μαζικά φασιστικά κόμματα... Όμως τώρα η “δουλειά” γίνεται αλλιώς και πιο αποτελεσματικά. Απ’ την άλλη μεριά τα πιο γνήσια, τα πιο ριζοσπαστικά υποκείμενα, άτομα και συλλογικότητες, της τάξης μας. Ο πόλεμος είναι ανειρήνευτος· και οι δοξασίες των ‘70s και των ‘80s περί “διεύρυνσης της συνείδησης” μέσω της ναρκοχημείας, δοξασίες που συσκότισαν για ένα κρίσιμο διάστημα το τι συμβαίνει, αποδείχθηκαν, στην καλύτερη περίπτωση, αφελείς: τα καλύτερα πρωτοκοσμικά παιδιά έφυγαν από πρέζα ή κάηκαν (και καίγονται) απ’ τις “χημείες”. Τα νεκροταφεία αυτού του ανομολόγητου και “ανορθόδοξου” (;) χημικού πολέμου είναι παντού στον πρώτο κόσμο.
Και τα καλύτερα παιδιά (αλλού) φεύγουν πυροβολημένα πισώπλατα.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 - Η Global Commission on Drug Policy (GCDP) θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν μια συγκέντρωση φιλελεύθερων προσωπικοτήτων, σε ότι αφορά τις ασκούμενες πολιτικές για τα ναρκωτικά. Μερικά απ’ τα ονόματα των μελών ασφαλώς θα προκαλούσαν στην ελλάδα κατακραυγή, ωστόσο φαίνεται να εμπνέονται από προσεγγίσεις όχι ιδιαίτερα φιλικές στις low and order και secret services ανάγκες.
Στα μέλη, λοιπόν, περιλαμβάνονται (αναντάμ παπαντάμ) ο Carlos Fuentes, γνωστός αριστερός συγγραφέας απ’ το μεξικό· ο Richard Branson, άγγλος επιχειρηματίας (virgin)· o Paul Volcker, πατενταρισμένος νεοφιλελεύθερος και για ποσοπολλαχρόνια πρόεδρος της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας fed· ο Mario Vargas Llosa, γνωστός περουβιάνος συγγραφέας· ο Javier Solana, πρώην αριστεριστής, πρώην γ.γ. του νατο, πρώην σκιά / υπουργός εξωτερικών της ε.ε.· ο Kofi Anan, απ’ την γκάνα, πρώην γενικός γραμματέας του οηε (“σχέδιο Ανάν”; παναίαααα μου!!!)· ο Ricardo Lagos, πρώην πρόεδρος της χιλής· αρκετοί ακόμα, και.... ο Γιώργος Παπαντρέου, πρώην έλληνας πρωθυπουργός.
Άντε να δεις προκοπή...
[ επιστροφή ]

2 - Οι αναγνώστριες / οι αναγνώστες που έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την πρόσφατη ιστορία, μπορούν να συγκρίνουν την χρονολογία “1971” της κήρυξης του “πολέμου κατά των ναρκωτικών” με την ίδια χρονολογία σαν κρισιμη στιγμή για άλλα σημαντικά και αμερικανικής καταγωγής γεγονότα σε ότι αφορά τον παγκόσμιο καπιταλισμό, διαβάζοντας το 6ο τεύχος των κόκκινων σελίδων - κυκλοφορεί στα μέσα Δεκέμβρη. Σύμπτωση; Όχι ακριβώς!
[ επιστροφή ]

3 - Αντίστοιχης “αποτελεσματικότητας” ήταν και είναι το “αντιναρκωτικό” σκέλος της αμερικανικής εισβολής στο αφγανιστάν το 2001, και της δημιουργίας μόνιμων βάσεων εκεί, έκτοτε. Οι μόνοι που σχεδόν εξαφάνισαν την καλλιέργεια παπαρούνας στο αφγανιστάν, επειδή το εννοούσαν (για τους δικούς τους λόγους, όχι μόνον ιδεολογικούς αλλά και οικονομικού εκσυγχρονισμού) ήταν οι καταραμένοι ταλιμπάν. Αντίθετα, απ’ την αμερικανική εισβολή και μετά, ως και σήμερα, η παραγωγή οπίου στο αφγανιστάν κτυπάει κάθε χρόνο νέο παγκόσμιο ρεκόρ. Διάφοροι υπολογισμοί (όχι δικοί μας!) υποστηρίζουν ότι το 2014 το 80% έως 90% της παγκόσμιας παραγωγής οπίου γίνεται στο αφγανιστάν. Δεν χρειάζεται να θυμίσουμε (ή χρειάζεται;) το κουκουλωμένο “σκάνδαλο” της μεταφοράς ηρωΐνης απ’ το κατεχόμενο αφγανιστάν στις ηπα με στρατιωτικά μεταγωγικά... Οπωσδήποτε δεν είναι αυτός ο μόνος “δρόμος”.
Εν τω μεταξύ το αμερικανικό κράτος φρόντισε να “πείσει” τους δύο υποψήφιους των πρόσφατων “προεδρικών εκλογών” στο αφγανιστάν να μην ανακοινωθούν ποτέ τα αποτελέσματα.... Απλά ο ένας απ’ τους δύο “κηρύχτηκε νικητής”, και ήταν εκείνος που προσφερόταν καλύτερα για να υπογράψει την δεκαετή επέκταση της συμφωνίας για τις αμερικανικές βάσεις στο αφγανιστάν...
[ επιστροφή ]