Υποθέτουμε ότι δεν χρειάζονται ιδιαίτερες αποδείξεις για την βαρβαρότητα του καπιταλιστικού κόσμου στον οποίο ζούμε· βαρβαρότητα που κλιμακώνεται και θα οξυνθεί ακόμα περισσότερο, σε βάρος των πραγματικών δημιουργών του πλούτου παγκόσμια, στις συνθήκες της τρέχουσας κρίσης / αναδιάρθρωσης.
Χρειάζονται ίσως μερικές επιπλέον ζόρικες αλήθειες, σε ότι αφορά την πρωτοκοσμική νομική κατοχύρωση του Ολοκαυτώματος.
Αποδεικνύουμε σε χωριστή αναφορά (ο θάνατος, η ιστορία, ο νόμος) ότι τέτοιοι χειρισμοί δεν έχουν, ούτε θα μπορούσαν να έχουν σα στόχο το να περιορίσουν τον σύγχρονο ρατσισμό / φασισμό, ο οποίος παράγεται οργανικά απ’ τον συνδυασμό της ηθικής και συναισθηματικής παρακμής (μεγάλων τμημάτων των πρωτοκοσμικών μικροαστικών κοινωνιών) με τα συμφέροντα των αφεντικών. Καμμία έκπληξη λοιπόν εάν η πιο ουσιαστική πολιτική αξιοποίηση / στρέβλωση του Ολοκαυτώματος έρχεται από εκείνο το κράτος του οποίου η εθνική μυθολογία περιλαμβάνει σε θεμελειώδη θέση το Ολοκαύτωμα: του ισραηλινού.
Πριν οτιδήποτε άλλο ας θυμίσουμε τις βασικές μας θέσεις:
α) Σε ότι αφορά το Ολοκαύτωμα: όχι μόνο αυτή η μαζική, βιομηχανική εξόντωση έγινε με μεθοδικότητα και σχεδιασμό, αλλά υπήρξε η κορύφωση διωγμών σε βάρος των εβραίων που είχαν αρχίσει ήδη επί ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, και κλιμακώθηκαν μετά την μετατροπή του χριστιανισμού σε κρατική θρησκεία στην ευρώπη. Αυτή η ιστορική αλήθεια (μόνο δική μας;) ποτέ δεν μνημονεύεται: το Ολοκαύτωμα ήταν τόσο φρικτό και τόσο “γερμανικό” ώστε λειτουργεί σαν πλυντήριο των διωγμών, των ταπεινώσεων, ακόμα και των σφαγών εβραίων επί αιώνες, απ’ την βασιλική ισπανία ως την τσαρική ρωσία. Σωστά ενοχοποιήθηκε ο εθνικοσοσιαλισμός για τα κρεματόρια· δική του έμπνευση και εφαρμογή ήταν η “τελική λύση”. Αλλά η ίδια η σύλληψη μιας “τελικής λύσης” παρέπεμπε σε ένα “χρόνιο πρόβλημα”· και ποτέ δεν ενοχοποιήθηκε ο χριστιανισμός και οι οργανωμένες εκκλησίες του για τον διαρκή και βίαιο “θρησκευτικό ρατσισμό” (με ξεκάθαρα οικονομική βάση...) έναντι των εβραίων. Το αποτέλεσμα της αθώωσης του χριστιανισμού για τις μεγάλες ευθύνες του στην “τελική λύση” του Ολοκαυτώματος είναι ότι έχει επανέλθει τώρα μ’ έναν άλλο βίαιο θρησκευτικό ρατσισμό, επίσης οργανικό στην ιστορία του: κατά των μουσουλμάνων.
β) Το ισραηλικό κράτος είναι ένα κανονικό καπιταλιστικό κράτος· συγκροτείται δηλαδή γύρω απ’ τον μιλιταρισμό, τον εθνικισμό και τον ρατσισμό όπως σχεδόν το σύνολο των καπιταλιστικών κρατών.
γ) Η ιμπεριαλιστική ιδεολογία / πολιτική του ισραηλινού κράτους, όπως το ίδιο την ονομάζει, λέγεται σιωνισμός. Η ιμπεριαλιστική ιδεολογία / πολιτική του ελληνικού κράτους, όπως το ίδιο την έχει ονομάσει, λέγεται μεγαλοϊδεατισμός. Η ιμπεριαλιστική ιδεολογία / πολιτική του άλλοτε σοβιετικού κράτους λεγόταν σοσιαλισμός. Η ιμπεριαλιστική ιδεολογία / πολιτική του αμερικανικού κράτους λεγόταν πριν τα τέλη της δεκαετίας του 1980 δημοκρατισμός, στη συνέχεια ονομάστηκε ανθρωπισμός, και τώρα αντιτρομοκρατία. Και ούτω καθ’ εξής για άλλα κράτη.
Μας είναι παντελώς αδιάφορο το πως ονομάζουν τα κράτη την ιμπεριαλιστική ιδεολογία και πολιτική τους. Αυτό είναι δικό τους πρόβλημα, ζήτημα του πως προσπαθούν να τη νομιμοποιήσουν, κυρίως στα μυαλά και στις πράξεις των υπηκόων τους. Θα ήταν ηλίθιο για τον εχθρό του αμερικανικού ιμπεριαλισμού να είναι “αντι-δημοκράτης”, “αντι-ανθρωπιστής” ή “φιλοτρομοκράτης”, εσωτερικεύοντας ουσιαστικά όχι μόνο την ορολογία αλλά και την ιδεολογία εκείνου που θέλει να αντιμετωπίσει. Είναι εξίσου ηλίθιο για τον εχθρό του ελληνικού ιμπεριαλισμού να δηλώνει “μικρο-ϊδεάτης”. Και, ανάλογα, είναι ηλίθιο να δηλώνει ο εχθρός του ισραηλινού ιμπεριαλισμού “αντι-σιωνιστής”.
δ) Το ισραηλινό κράτος μπορεί να θέλει να είναι θρησκευτικό, όπως μπορεί να θέλει να είναι το ιρανικό ή το ελληνικό. Αυτό είναι κάτι που το λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη όταν ασχολούμαστε με την ιδεολογική σύνθεση και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς των κρατών. Αλλά έχουμε την στοιχειώδη νοημοσύνη να μην ταυτίζουμε θρησκεύματα και κράτη. Κι αν δεν φτάνει η λογική, ας πούμε κι αυτό: πρόκειται για πολιτική επιλογή που δεν την διαπραγματευόμαστε. Ο μουσουλμανισμός, σα θρησκεία, δεν ταυτίζεται (για εμάς) με τα κράτη που θέλουν να είναι θρησκευτικά. Κατά συνέπεια: ο εβραϊσμός σαν θρησκεία και το ισραηλινό κράτος είναι δύο εντελώς διακριτά ζητήματα (για την κριτική μας) όσο κι αν κτυπιέται η ιδεολογική μηχανή του Τελ Αβίβ να τα ταυτίζει. Το κράτος, οποιοδήποτε κράτος, θρησκευτικό ή κοσμικό, έχει συγκεκριμένους θεσμούς και υπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα, που μπορεί να έχουν (και έχουν!) πολλά κοινά μεταξύ των διαφορετικών καπιταλιστικών κρατών, πέρα κι έξω από θρησκευτικές διαφορές. Δε πρόκειται να χαρίσουμε αυτή την ιστορική γνώση σε κάνεναν δόλιο, ηλίθιο ή εγκάθετο.
ε) Είναι πράγματι συνηθισμένη η κρατικοποίηση της ιστορίας, προϊόν της δημιουργίας των εθνών / κρατών. Η κρατικοποίηση της ιστορίας γεννάει πάντα τέρατα, γιατί η κρατικοποιημένη ιστορία πρέπει πάντα να υπηρετεί ιδεολογικούς σκοπούς κυριαρχίας. Το “η μακεδονία είναι ελληνική” αποτελεί μια γνωστή στα μέρη μας εκδοχή κρατικοποιημένης ιστορίας.
Αλλά απέναντι στην κρατικοποίηση της ιστορίας δεν μπορεί κανείς να στέκεται επιλεκτικά· του είδους “εδώ μου κάνει, εκεί δεν μου κάνει”. Αυτό είναι καιροσκοπισμός. Και ο καιροσκοπισμός πάντα κρύβει ένοχα συμφέροντα και βρώμικα μυστικά. Κρύβει όμως και πολύ αίμα.
Αυτών δοθέντων, θεωρούμε κοινή γνώση το γεγονός ότι το ισραηλινό κράτος προσπαθεί, απ’ τη δεκαετία του 1990 και μετά, να χρησιμοποιήσει το Ολοκαύτωμα σαν τείχος προστασίας του μιλιταρισμού και της ιμπεριαλιστικής του πολιτικής κατά των παλαιστινίων / αράβων. [1] Πρόκειται για ένα ιδεολογικό / προπαγανδιστικό κατασκεύασμα που απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά στους υποτελείς της ευρώπης και των ηπα: όποιος ευρωπαίος ή αμερικάνος διανοηθεί να φωνάξει ότι το ισραηλινό κράτος είναι, επί δεκαετίες, μια φονική ιμπεριαλιστική στρατιωτική μηχανή, κι όποιος διανοηθεί να συμπαρασταθεί λόγω ή έργω στους αγώνες των παλαιστινίων είναι (έτσι πάει το παραμύθι) τα εξής: αντι-σιωνιστής, δηλαδή αντι-σημίτης [2Και, στο βαθμό που το μεγαλύτερο μέρος των αράβων είναι μουσουλμάνοι, είναι βέβαια όντως αντι-σημίτες, αλλά καθόλου με την έννοια που πλασάρουν οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του Τελ Αβίβ. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες ιστορικές γνώσεις για να ξέρει κανείς ότι σημίτες δεν είναι μόνο οι γηγενείς εβραίοι της μέσης ανατολής, αλλά όλοι οι λαοί που κατάγονται απ’ την αραβική χερσόνησο, και σήμερα μοιράζονται στα κράτη που λέγονται ιράκ, συρία, ιορδανία, αίγυπτο· και παλαιστίνη / ισραήλ. Το ότι οι “σημίτες” ταυτίζονται με τους “ιουδαίους” και το ανάποδο είναι γερμανική εφεύρεση, του 18ου αιώνα...], δηλαδή συγκεκαλυμένος ναζί.
Αυτό το κατασκεύασμα έχει λιώσει απ’ την πολλή χρήση. Εξ’ άλλου μόνο “καμμένοι” δεν βλέπουν ότι στον πρώτο κόσμο το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των μεταφασιστών, οργανωμένων ή μη, είναι φανατικά αντι-μουσουλμάνοι. Υπάρχουν κι άλλα ζητήματα, εξαιρετικά σοβαρά. Η μνήμη του Ολοκαυτώματος, όπως η μνήμη όλων των μαζικών εγκλημάτων του 20ου αιώνα, ανήκει σ’ όλη την ανθρωπότητα· διαφορετικά εκφυλίζεται σε “εθνικό ζήτημα”, για το οποίο οι εκτός της χ ή ψ εθνότητας μπορούν να σηκώνουν τους ώμους. Όμως, το κρύψιμο και η διάσωση στην ευρώπη, πολλών εβραίων στη διάρκεια του β παγκόσμιου πολέμου, με πάμπολους κινδύνους για όσους φρόντισαν να προστατέψουν τους διωκόμενους, δεν ήταν ενδο-εβραϊκό ζήτημα. Στηρίχτηκε σε μια γκάμα αντιλήψεων και στάσεων ζωής, ανεξάρτητα από εθνικότητα ή θρησκεία, που ξεκινούσε απ’ τον βαθύ ανθρωπισμό και έφτανε ως τον μαχητικό διεθνισμό. Πρόκειται για τις ίδιες στάσεις, ξεθωριασμένες πια, που εδώ και χρόνια είναι στο πλευρό της παλαιστινιακής αντίστασης.
Να συνοψίσουμε: η σε πραγματικό χρόνο αντίσταση στο Ολοκαύτωμα, εκείνα τα εξαιρετικά δύσκολα χρόνια, ήταν πολυεθνική και α-θρησκευτική. Αντίστροφα, η “εθνοκρατικοποίηση” του Ολοκαυτώματος από το Τελ Αβίβ και τους ιδεολογικούς / ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς του, είναι, σαν τέτοια, μια πολύ σκληροπυρηνική και ύπουλη μορφή άρνησης της παγκόσμιας πολιτικής και ηθικής σημασίας του. Είναι επίσης μια ξεδιάντροπη άρνηση της πραγματικής αντίστασης στο Ολοκαύτωμα.
Ας το προσθέσουμε, λοιπόν, κι αυτό στις βασικές μας θέσεις: η μνήμη του Ολοκαυτώματος δεν ανήκει αποκλειστικά σε κανέναν, και, κυρίως, δεν ανήκει σε κανένα κράτος. Είναι παγκόσμια, είναι διαθρησκευτική, διαφυλετική, διαχρονική.
Τι λέει, λοιπόν, η ιδεολογική μηχανή που θεωρεί τον εαυτό της αιώνια αθώο, αιώνιο κληρονόμο και αποκλειστικό ιδιοκτήτη της μνήμης του Ολοκαυτώματος, όταν ο στρατός της σκοτώνει και σκοτώνει και σκοτώνει αιχμαλώτους άντρες και γυναίκες, μικρούς και μεγάλους, στη Γάζα - για παράδειγμα - ε; Διαβάστε προσεκτικά, δεν θα τονίσουμε τίποτα.
Κρίνοντας απ’ τον αριθμό των απωλειών και των δύο πλευρών σ’ αυτόν τον ήδη ενός μήνα πόλεμο κάποιος θα συμπέραινε ότι το Ισραήλ έχει καταφύγει στη χρήση μέσων δυσανάλογων με τη δυναμικότητα ενός φανερά υποδεέστερου αντιπάλου. Αυτό είναι ό,τι φαίνεται. Αλλά εκείνο που γίνεται φανερό τώρα είναι ότι οι ΗΠΑ και ο ΟΗΕ δεν έχουν καταλάβει τίποτα απ’ την φύση αυτής της αντίθεσης και, κατά συνέπεια, δεν είναι σε θέση να επιβάλλουν ή να καθορίσουν τους κανόνες αυτού του πολέμου· γιατί όταν πρόκειται για την τρομοκρατία υπάρχουν πολύ περισσότερα πράγματα απ’ αυτά που φαίνονται.
Δεν το είχα σκεφτεί, αλλά μοιάζει ότι οι κανόνες του πολέμου έχουν αλλάξει με τον καιρό. Άλλοτε οι πόλεμοι γίνονταν για να ηττηθεί η απέναντι πλευρά, αλλά σήμερα φαίνεται - κι αυτό μπορεί να το συμπεράνει κανείς απ’ τις σχετικές εκκλήσεις - ότι οι πόλεμοι γίνονται για το φαίνεσθαι. Εννοώ, ποιός έχει ξανακούσει για timeout στον πόλεμο; Ένα ματς του NBA επιτρέπει 6 timeout για κάθε ομάδα, αλλά εδώ πρόκειται για πόλεμο! Βρισκόμαστε σε πόλεμο με έναν εχθρό του οποίου τα κηρύγματα καλούν στην εξαφάνιση του λαού μας. Κατά συνέπεια, τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δυσανάλογο όταν πολεμάμε για το δικαίωμά μας στη ζωή.
Η θλιβερή πραγματικότητα είναι ότι το Ιραήλ το καταλαβαίνει αυτό, αλλά τα χέρια του είναι δεμένα από διάφορους ηγέτες που τα τελευταία έξι χρόνια ότι είναι τόσο καλοί φίλοι του Εβραϊκού κράτους, ώστε ξέρουν πολλά για τα συμφέροντά του, ακόμα περισσότερα απ’ όσα κάνουν οι ίδιοι. Αλλά θα έρθει μια στιγμή όπου το Ισραήλ θα νοιώσει φοβισμένο τόσο ώστε να μην έχει άλλη επιλογή απ’ το να αδιαφορήσει για τις διεθνείς προειδοποιήσεις - επειδή θα πρόκειται για τη ζωή ή τον θανατό του.
Τα περισσότερα απ’ όσα ακούγονται από αξιωματούχους και επικεφαλής της Γάζας απ’ το ξεκίνημα αυτής της επιχείρησης είναι είτε εξαιρετικά υπερβολικά είτε συνειδητά ψέμματα. Η αλήθεια είναι ότι δεν φταίνε, το ψέμα και ο δόλος είναι κομμάτι του είναι τους, και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Ωστόσο, παρά την τάση τους να ψευδολογούν, όταν ο εχθρός σου σου λέει ότι έχει ορκιστεί να σε καταστρέψει πρέπει να το πιστέψεις.
...
Η Χαμάς έχει δηλώσει εμφατικά ότι κάνει ιδανικό τον θάνατο, ενώ αντίστοιχα το ισραήλ γιορτάζει την ζωή. Ποιός άλλος τρόπος υπάρχει λοιπόν, για να κάνει καλά κάποιος έναν εχθρό τέτοιου είδους, απ’ το να τον εξαφανίσει εντελώς από προσώπου γης;
Οι δημοσιογράφοι του είδους CNN, BBC και Al-Jazeera δεν έχουν χάσει την ευκαιρία να υποδεικνύουν την πλειονότητα των αθώων πολιτών που σκοτώθηκαν εξαιτίας αυτού του πολέμου. Αλλά όποιος ζει με τους εκτοξευτές ρουκετών στην ταράτσα του, ή δουλεύοντας στα τρομοκρατικά τούνελ, ή μ’ αυτά κάπου κοντά στο σπίτι του, δεν μπορεί να θεωρείται αθώο θύμα. Αν κάποιος λάβει υπ’ όψη του ότι η Χαμάς εμποδίζει τους πολίτες να φύγουν απ’ τα σπίτια τους ύστερα απ’ τις Ισραηλινές προειδοποιήσεις να τα εκκενώσουν, ε, τότε, αρχίζει να καταλαβαίνει τον χαρακτήρα αυτού του εχθρού, πράγμα που αυτόματα καταργεί τους νόμους του κλασσικού πολέμου.
Όλοι συμφωνούν ότι το Ισραήλ έχει δικαίωμα να υπερασπίσει τον εαυτό του, καθώς επίσης και το δικαίωμα να ασκεί το δικαίωμα της αυτοπροστασίας. Ο γ.γ. του ΟΗΕ Ban Ki Moon το έχει δηλώσει, ο Obama και ο Kerry έχουν ξεκάθαρα δηλώσει ότι κανείς δεν μπορεί να περιμένει ότι ένα κράτος θα μείνει απαθές όταν χιλιάδες ρουκέτες πέφτουν στα κεφάλια των πολιτών του, βάζοντάς τους σε ξεκάθαρο και ενεργό κίνδυνο. Φαίνεται ότι το μόνο σημείο διαφωνίας είναι σε ότι αφορά το μέτρο της τιμωρίας που ταιριάζει σε τέτοιες περιστάσεις.
Θα τελειώσω λοιπόν με ένα ερώτημα σε όλους τους ανθρωπιστές γύρω. Ο πρωθυπουργός Banjiamin Netanyahu ξεκαθάρισε ότι σκοπός αυτής της εκστρατείας είναι να εξασφαλιστεί μια διαρκής ηρεμία για τους πολίτες του Ισραήλ. θεωρούμε ήδη δεδομένο ότι καθήκον κάθε κυβέρνησης είναι να εγγυάται την ασφάλεια του λαού της. Εάν, λοιπόν, οι πολιτικοί ηγέτες και οι ειδικοί του στρατού κρίνουν ότι ο μοναδικός τρόπος για να εξασφαλιστεί αυτή η διαρκής ηρεμία είναι μέσω μιας γενοκτονίας, είναι επιτρεπτό κάτι τέτοιο για να επιτευχθούν οι προαναφερόμενοι στόχοι;
Αυτά τα έγραψε ο δημοσιογράφος / blogger Yochanan Gordon, της ισραηλινής “the times of israel”, στις 1 Αυγούστου 2014. Σαν πρώτη προσπάθεια υπέρ της νομιμοποίησης των γενοκτονιών (εάν αυτοί - που - θα - τις κάνουν επικαλούνται υπαρξιακές ανασφάλειες) ήταν οπωσδήποτε ξαφνική κι απότομη. Για ανθρωπιστές και μη. Είπαμε: να τις κάνουμε τις γενοκτονίες, αλλά όχι και να φτιάξουμε το σύνταγμά τους! Όχι ακόμα, τουλάχιστον! Συνεπώς, μετά την κατακραυγή που προκάλεσε, αυτό το τολμηρό άρθρο αποσύρθηκε, με διάφορες “συγγνώμες” του είδους “παρεξήγηθηκα” κλπ.
Εμείς δεν παρεξηγούμε. Εξ’ άλλου, το εντελώς κανονικό μιλιταριστικό, εθνικιστικό και ρατσιστικό κράτος του ισραήλ πρέπει να ειδωθεί κάτω απ’ το βάρος της μεγάλης αποστολής που έχει αναλάβει: ιστορικό προκεχωρημένο στρατιωτικό φυλάκιο του λευκού πρωτοκοσμικού αποικιοκρατικού καπιταλισμού στην πετρελαϊκή αραβική χερσόνησο και στις μεταφορές στην ανατολική μεσόγειο (διώρυγα του Σουέζ). Σαν τέτοιο, για κάθε λίτρο “απεξάρτησης” αυτού του λευκού πρωτοκοσμικού καπιταλισμού απ’ τα αραβικά πετρέλαια, τραβάει δέκα κυβικά υπαρξιακού άγχους.
Ωστόσο αποτελεί σημείο έκρηξης της ιδεολογίας και της λατρείας του φόνου το να κουβεντιάζεται, στην οικογένεια του αιώνια αθώου και μοναδικού ιδιοκτήτη και μονοπωλητή του θανάτου του Ολοκαυτώματος, το “δεν τους ξηγιόμαστε μια γενοκτονία να γουστάρουμε; έτσι ρε παιδί μου, για το καλό του έθνους μας”. Οι ναζί δεν σκέφτηκαν κάτι παραπάνω ή διαφορετικό σε ότι αφορούσε αυτό που ονόμαζαν “τελική λύση”· αλλά δεν μπορούσαν να το διαφημίσουν κιόλας. Το προκεχωρημένο φυλάκιο του πρωτοκοσμικού καπιταλισμού, με ήξεις αφήξεις, το προπαγανδίζει. Και δεν τρέχει τίποτα.
Κι αν πείτε “υπερβολές - ένας φασίστας δημοσιογράφος ήταν όλος κι όλος, ας μην το κάνουμε θέμα”, δεν είναι ο μόνος. Η βουλευτής Ayelet Shaked, λίγες ημέρες μετά την εγκάθετη απαγωγή και δολοφονία τριών νεαρών ισραηλινών και μια μέρα πριν την δολοφονία του νεαρού παλαιστίνιου Muhammad Abu Khudair, αναδημοσίευσε μέσω facebook ένα παλιότερο (πριν 12 χρόνια) κείμενο ενός κάποιου Maverick Uri Elitzur, φασίστα δημοσιογράφου και κολλητού του Netanyahu, που ζητούσε την γενοκτονία των παλαιστινίων και ειδικά των παλαιστινίων γυναικών επειδή “γεννούν φίδια” (ευτυχώς που οι δαιμόνιοι φικ ανιχνευτές σεξισμού δεν πρόσεξαν τίποτα...) - εννοείται ότι μάζεψε χιλιάδες “like”. Να τι είπε ένας άλλος φασίστας βουλευτής (αλλά στο ισραηλινό κοινοβούλιο το μόνο πολιτικά αξιοσημείωτο είναι ο διαγκωνισμός για το ποιοί είναι οι πιο φασίστες), του likud, ονόματι Moshe Feiglin (το πήραμε πάλι απ’ τους the times of israel), στις 5 Αυγούστου. Ο τονισμός δικός μας:
Ο βουλευτής του Likud Moshe Feiglin κάλεσε το Ισραήλ να ξανακαταλάβει τη Λωρίδα της Γάζας, και τον στρατό να δημιουργήσει στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους κατοίκους της Γάζας κοντά στα σύνορα του Σινά “μέχρις ότου καθοριστούν οι προορισμοί της μετανάστευσής τους”.
Σε ένα μακρύ post στο Facebook, πριν λίγες ημέρες, που απευθυνόταν στο πρωθυπουργό Banjamin Netanyahu, ο Feiglin υπέδειξε αυτά που θεωρεί λάθη της πρόσφατης εκστρατείας του Ισραήλ στη Γάζα, και υπογράμμισε τις βασικές ενέργειες που θεωρεί ότι πρέπει να γίνουν άμεσα.
Ο Feiglin, αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος στην Knesset, είπε ότι “το Όσλο τέλειωσε” και ότι “δεν υπάρχουν δύο κράτη για δύο λαούς· υπάρχει μόνο ένα κράτος για ένα έθνος”.
Ζητώντας αλλαγή στρατηγικής, έγραψε ότι το Ισραήλ πρέπει να επαναπροσδιορίσει ποιός είναι ο εχθρός (“το ριζοσπαστικό Ισλάμ, απ’ το Ιράν ως τη Γάζα, που θέλει να εξαφανίσει εντελώς το Ισραήλ”), οπότε και η αποστολή και ο στρατηγικός σκοπός της επιχείρησης θα πρέπει να είναι να “ανακαταληφθεί η Γάζα” με την δολοφονία όλων των ένοπλων και “των υποστηρικτών τους”.
Έχοντας την προοπτική “να γίνει η Γάζα Γιάφα”, ο Feiglin έγραψε ότι ο Παλαιστινιακός θύλακας μπορεί να γίνει μια “ακμαία Ισραηλινή πόλη, με το ελάχιστο δυνατό εχθρικού πληθυσμού”.
Υποστήριξε ότι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης θα πρέπει να γίνουν κοντά με το αιγυπτιακό Σινά (“μακρυά από κτισμένες περιοχές με εκτοξευτές ρουκετών και τούνελ, έως ότου αποφασιστούν οι τελικοί προορισμοί μετανάστευσης”). Οι περιοχές που τώρα κατοικούνται θα πρέπει να αποκοπούν εντελώς από ρεύμα και νερό, και μια μαζική επιχείρηση βομβαρδισμών θα πρέπει να καταστρέψει όλες τις υποδομές της Χαμάς, πρόσθεσε.
O Feiglin οραματίστηκε ότι μετά απ’ αυτό το Ισραήλ θα πρέπει να αρχίσει να ψάχνει χώρες για να πάρουν τους πρόσφυγες· όσοι πάνε σ’ αυτές εθελοντικά θα πάρουν ένα “γενναίο πακέτο οικονομικής βοήθειας” μόλις φτάσουν στους προορισμούς τους, έγραψε.
“Αυτοί που θα επιμείνουν ότι θέλουν να μείνουν και μπορούν να αποδείξουν ότι δεν έχουν σχέση με τη Χαμάς θα πρέπει να δώσουν δημόσια όρκο πίστης στο Ισραήλ” συνέχισε ο Feiglin, προσθέτοντας ότι μ’ αυτήν την προϋπόθεση θα πάρουν ισραηλινές αστυνομικές ταυτότητες.
Ο ισραηλινός νόμος θα εφαρμοστεί στο σύνολο της Λωρίδας της Γάζας, και οι ισραηλινοί έποικοι που απομακρύνθηκαν απ’ αυτήν πριν 9 χρόνια, θα μπορούν να επιστρέψουν, είπε.
“Η πόλη της Γάζας και τα προάστειά της θα ανακατασκευαστούν σαν Ισραηλινό τουριστικό θέρετρο και επιχειρηματικό κέντρο”, συμπλήρωσε.
...
Μια “τελική λύση” για την παλαιστίνη που δεν γράφει πουθενά “δικαιολογημένη γενοκτονία”. Ας πούμε: ημι-γενοκτονία plus εξανδραποδισμός. Πρόκειται γι’ αυτό που περιέγραφε ο αμερικάνος υπ.εξ. Lawrence Eagleburger το 1993 [3Σκοτώστε τους όλους: in the name of the name - vid[e]oc για την ελληνοσερβική φιλία και την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα, από Sarajevo και αντιφασίστες συντρόφους. ] για τις σφαγές που έκαναν οι πρωτοκοσμικοί σέρβοι στη βοσνία:
... Αναμφίβολα, δεν έγινε προσπάθεια να σκοτώσουν αυτούς τους ανθρώπους, τους βόσνιους μουσουλμάνους. Αλλά να τους μετακινήσουν σε άλλες περιοχές - το που θα πάνε είναι δικό τους πρόβλημα - ώστε να προσαρτήσουν τις περιοχές τους στη μεγάλη Σερβία... Στην περίπτωση της Βοσνίας είναι αλήθεια ότι οι σερβοβόσνιοι σκότωσαν μουσουλμάνους της βοσνίας. Στόχος δεν ήταν να σκοτώσουν όλους τους μουσουλμάνους. Στόχος τους ήταν να τους διώξουν, να πάρουν τα εδάφη τους... Δεν προσπαθώ να υπερασπιστώ αυτούς τους ανθρώπους. Προσπαθώ να διαχωρίσω - κι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο... - το πως αντιδράς σε ένα Ολοκαύτωμα και πως αντιδράς σ’ ένα εξίσου αποτρόπαιο γεγονός που είναι πολύ διαφορετικό [σ.σ.: από το Ολοκαύτωμα] και συμβαίνει τώρα στη Βοσνία.
Αναδρομικά, και υπό το φόντο του πρώτου κύματος στερέωσης της πρωτοκοσμικής νομοθεσίας πάνω στο Ολοκαύτωμα, δηλαδή στο θάνατο των Άλλων, μπορούμε να βεβαιωθούμε ότι:
α) Νωρίς νωρίς αυτοί οι Άλλοι δεν ήταν, και δεν θα έπρεπε να είναι, οποιοιδήποτε. Αυτό σήμαινε ένα λεπτεπίλεπτο, σχολαστικό, επιστημονικό scanning, ώστε να διαφυλαχτεί σαν κόρη οφθαλμού η μοναδικότητα του υπό την ναζιστική ηγεμονία Ολοκαυτώματος, και η διάκρισή του από άλλα “αποτρόπαια γεονότα” τα οποία δεν αφορά, και για τα οποία δεν ισχύει το Ποτέ Ξανά·
β) Εάν πρόκειται για μουσουλμάνους (αν και οι παλαιστίνιοι είναι επίσης και χριστιανοί...) και ... χμμμ... ας πούμε την “υποχρεωτική μετακίνησή τους”, έτσι ώστε τα σπίτια τους και οι πόλεις τους να προσαρτηθούν στη “μεγάλη σερβία” (ή στο “μεγάλο ισραήλ”...) δεν πρέπει να δραματοποιούνται οι καταστάσεις· cool dear!
γ) Εάν η σφαγή δεν είναι αποτέλεσμα μιας προϋπάρχουσας “ρατσιστικής σκέψης” αλλά προϊόν ωμού υπολογισμού, λογικών αλληλουχιών, εδαφικών λογαριασμών και πρακτικού πνεύματος, τότε .... χμμμμ... “πρέπει να το δούμε το θέμα”...
δ) Εάν πρόκειται να νομοθετήσουν (τα αφεντικά) κατά της κακόβουλης άρνησης ή του ευτελισμού του Ολοκαυτώματος (συν, άλλων γενοκτονιών εντός ή εκτός εισαγωγικών, ανάλογα με την εθνική ιστορική αφήγηση) δεν είναι βέβαια επειδή τα νοιάζει η ζωή οποιουδήποτε. Είναι επειδή θέλουν, οτιδήποτε είναι έστω και μερικούς πόντους κοντύτερο απ’ την εφιαλτική εξόντωση 4 εκατομμυρίων ανθρώπων, να μπορούν να το δικαιολογήσουν. Ή, έστω, να το βάλουν μέσα σ’ ένα κύκλο επιχειρημάτων αναγκαιότητας, να το κουκουλώσουν, να πάνε αλλού την κουβέντα, να οργανώσουν την ρεαλιστικά δηλητηριώδη σκέψη.
Αυτά, νοούμενα και υπονοούμενα απ’ τα λόγια ενός (δημοκρατικού) υπουργού εξωτερικών των ηπα πριν πάνω από 20 χρόνια, δείχνουν γιατί το ισραηλινό κράτος δεν είναι κάτι “παράξενο”, κάτι για το οποίο θα έπρεπε να ξεχωρίζει απ’ τα υπόλοιπα όμοιά του, κάτι για το οποίο θα έπρεπε να κατηγορείται χωριστά, κάτι εναντίον του οποίου στέκει η κατηγορία ότι συνωμοτεί. Όχι, το ισραηλινό κράτος είναι διαυγέστατο: είναι, απλά, η αιχμή του πρωτοκοσμικού καπιταλιστικού ρατσισμού, μιλιταρισμού, ιμπεριαλισμού. Έχοντας, φυσικά, τα δικά του (καθ’ όλα σημαντικά) tips απ’ αυτή τη δουλειά.
Κάποιος θα πει: Εντάξει. Ένας φασίστας δημοσιογράφος και ένας φασίστας βουλευτής δεν αποδίδουν την πραγματικότητα. Δεν πρόκειται για εξαιρέσεις. Ισραηλινοί στρατιώτες που πανηγυρίζουν όταν σκοτώνουν “μούλικα” (παιδιά στην Γάζα), ισραηλινοί πολίτες που καμαρώνουν για τους στρατιώτες, ισραηλινοί πολιτικοί που θυμίζουν ότι οι παλαιστίνιες είναι “φιδομάνες” και άλλα παρόμοια συνιστούν την πραγματικότητα αυτού του προκεχωρημένου φυλάκιου, που απ’ την θέση του και τα συμφέροντά του είναι υποχρεωμένο να βρίσκεται σε διαρκή επιστράτευση, “καθαρίζοντας” όσους το αμφισβητούν αντι-αποικιοκρατικά.
Ανάμεσα στα υπόλοιπα που έχουμε εκθέσει στο παρελθόν υπάρχει και το επίσημα αναγνωρισμένο “στρατιωτικό δόγμα” του ισραηλινού στρατού σε ότι αφορά τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, και ειδικά (προς το παρόν) την αντιστασιακή λωρίδα της Γάζας. Το δόγμα Dahiya.
To “δόγμα Dahiya” έχει το όνομα της σιιτικής γειτονιάς της Βηρυτού που ισοπεδώθηκε απ’ την ισραηλινή αεροπορία το 2006. Το παρουσίασε ο ισραηλινός στρατηγός Gadi Eizenkot, τον Οκτώβρη του 2008. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του:
“... Αυτό που έγινε στη συνοικία Dahiya της Βηρυτού το 2006 θα συμβαίνει σε κάθε χωριό απ’ όπου πέφτουν πυροβολισμοί προς τη μεριά του Ισραήλ. Θα χρησιμοποιούμε δυσανάλογη βία εναντίον τους και θα τους προκαλούμε απόλυτη καταστροφή. Γι’ εμάς αυτά τα κτίρια είναι στρατιωτικές βάσεις.... Αυτό δεν είναι πρόταση. Είναι σχέδιο που έχει ήδη εγκριθεί. Το να κάνουμε ζημιά στον πληθυσμό είναι το μόνο μέσο για να συγκρατήσουμε τον Nasrallah” [σ.σ.: την Χαμάς, δηλαδή την οποιαδήποτε παλαιστινιακή αντίσταση].
Ουπς! Πρόκειται ακριβώς, ακριβέστατα, για το επιχείρημα που θα είχαν οι ναζί και οι ντόπιοι συνεργάτες τους για τις σφαγές στο Δίστομο, στα Καλάβρυτα, στα Σφακιά και στο Σέλινο, και σε πολλά ακόμα μέρη της κατεχόμενης ελλάδας στη διάρκεια του β παγκόσμιου. Είναι ακριβώς, ακριβέστατα το ίδιο επιχείρημα της ναζιστικής (και όχι μόνο εξάλλου!) εκδίκησης κατά αμάχων, εάν αφαιρέσει κανείς τα σύμβολα και παραμερίσει το γεγονός ότι το γ ράιχ ηττήθηκε στρατιωτικά, οπότε δεν θα μπορούσε εκ των υστέρων να έχει δικαιολογίες: το να κάνουμε ζημιά στον πληθυσμό είναι το μόνο μέσο για να συγκρατήσουμε τους κομμουνιστές... Γενοκτονία - ξεγενοκτονία, η δουλειά να γίνεται.
Αλλά όχι!!! Μην θορυβείστε!!! Αυτός ο φασίστας Elitzur, που έγινε ξανά θρύλος στο ισραήλ φέτος το καλοκαίρι, δεν είναι νοσταλγός των ναζί. Δεν του αρέσει ο διάβολος. Του αρέσει ο θεός. Το ξεκαθαρίζει εγγράφως ως εξής:
...
Η ηθική του πολέμου γνωρίζει ότι δεν είναι δυνατόν να αποφύγει κανείς να κάνει κακό στους αμάχους του εχθρού. Αυτή η ηθική δεν καταδικάζει την βρετανική αεροπορία, που βομβάρδισε και κατέστρεψε εντελώς την γερμανική πόλη της Δρέσδης, ή την αμερικανική αεροπορία που κατέστρεψε πόλεις στην Πολωνία και μισοκατέστρεψε την Βουδαπέστη, τόπους των οποίων οι κάτοικοι δεν είχαν κάνει ποτέ κάτι εναντίον της Αμερικής, αλλά τόπους που έπρεπε να καταστραφούν έτσι ώστε να κερδηθεί ο πόλεμος ενάντια στο κακό. Η ηθική του πολέμου δεν απαιτεί ότι η Ρωσία πρέπει να δικαστεί που βομβάρδισε και κατέστρεψε πόλεις και γειτονιές στην Τσετσενία. Δεν καλεί σε απολογία τις ειρηνευτικές δυνάμεις του οηε για την δολοφονία εκατοντάδων πολιτών στην Αγκόλα, ούτε τις δυνάμεις του νατο που βομβάρδισαν το Βελιγράδι του Μιλόσεβιτς.... Η ηθική του πολέμου αποδέχεται σα σωστό, σε γενικές γραμμές, και όχι μόνο πολιτικά, αυτό που έκανε η Αμερική στο Αφγανιστάν, συμπεριλαμβανόμενων των μαζικών βομβαρδισμών κατοικούμενων περιοχών, που είχαν σαν αποτέλεσμα την δημιουργία ενός κύματος εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων που διέφυγαν τον τρόμο του πολέμου, με χιλιάδες απ’ αυτούς να μην έχουν πια σπίτι για να γυρίσουν κάποτε.
...
Επιτέλους!!! Οι απολογητές του προκεχωρημένου πρωτοκοσμικού καπιταλιστικού φυλακίου και των εγκλημάτων του έχουν το απαραίτητο κουράγιο (ή το φονικό θράσος) να εκθέσουν το σύνολο του πρώτου κόσμου και των μαζικών εγκλημάτων του! Αισθάνεται κανείς ότι ο φασίστας ισραηλινός συγγραφέας κρατιέται στο τσακ για να μην γράψει όλο χαρά ότι η ηθική του πολέμου “επέτρεψε” την ισοπέδωση των ιαπωνικών πόλεων και την δολοφονία 200.000 αμάχων απ’ τις αμερικανικές ατομικές βόμβες· ποιο δικαστήριο, ποιο κατηγορητήριο, ποια σφαγή, ποιο έγκλημα πολέμου; Στο τσακ κρατιέται ο Elitzur, αλλά είναι αρκετά αυτά που θυμίζει: όχι μόνο την ιστορία την γράφουν οι νικητές, αλλά και τα ιστορικά δικαστήρια τα στήνουν οι νικητές. Μεροληπτικά, απάνθρωπα, εθνικά δικαιωμένα προκαταβολικά.
Όμως δεν θα ήταν δείγμα ελάχιστο έστω μιας κάποιας επαγγελματικής δεοντολογίας, μιας κάποιας εντιμότητας μεταξύ δολοφόνων, το να αναγνωρίσουν τέτοιου είδους νικητήρια καθάρματα, τέτοιου είδους επίδοξοι μιμητές, τέτοιου είδους θεωρητικοί των ανθρώπινων σφαγείων, τέτοιου είδους ψυχοπαθείς, τέτοιοι εχθροί του ανθρώπινου είδους, δεν θα ήταν λοιπόν εύλογο απ’ όλους αυτούς ένα κάποιο credit στους ναζί; Δεν υπήρχε άραγε και γι’ αυτούς, εν ισχύ, μια παρόμοια εξιλαστήρια και χασάπικη “ηθική του πολέμου”, δηλαδή η ηθική των συμφερόντων της “μεγάλης γερμανίας” (όπως λέμε “μεγάλη σερβία”, “μεγάλη ελλάδα”, “μεγάλο ισραήλ”, κλπ), ε;
Υπήρχε, αλλοίμονο. Τα λόγια και οι πράξεις είναι τόσο όμοια ώστε ακόμα και χωρίς ανοικτή παραδοχή, η κοινή βάση (κρατική και καπιταλιστική) αποκαλύπτεται... Οπότε, στα πόδια ακριβώς του μνημείου του Ολοκαυτώματος, στη βάση του μνημείου που απλώνεται όχι μόνο στις μνήμες ή στις πολιτικές συνειδήσεις των αντιφασιστών αλλά, πια, στις νομοθεσίες των καπιταλιστικών κρατών, στα πόδια του “νομοθετημένου Ποτέ Ξανά”, ένα μαύρο φως φωτίζει ολόκληρο τον καπιταλιστικό πλανήτη. Ένα μαύρο φως που δείχνει τη νόμιμη αλληλουχία του θανάτου: σκοτώστε όσους περισσότερους μπορείτε· ίσως έτσι κηρυχτείτε νικητές. Κι αν πάλι δεν τα καταφέρετε να νικήσετε, θα το έχετε διασκεδάσει.
Τα είχε καταλάβει αυτά και τα είχε γράψει έγκαιρα ο γερμανοεβραίος W. Benjamin.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1 - Έχει μεγάλη πολιτική σημασία να τονίσουμε το χρονικό σημείο μετά απ’ το οποίο το ισραηλινό κράτος άρχισε να χρησιμοποιεί το Ολοκαύτωμα σαν επιχείρημα της αθωώτητάς του, βασικά εναντίον πρωτοκοσμικών συμπαραστατών της παλαιστινιακής αντίστασης. Δύο είναι οι λόγοι που αυτό άρχισε να συμβαίνει απ’ την δεκαετία του ‘90 και μετά και όχι νωρίτερα, τις προηγούμενες δεκαετίες, όταν μάλιστα η παλαιστινιακή αντίσταση ήταν πολύ πιο ισχυρή και διεθνώς νομιμοποιημένη (Sarajevo 87, κάποτε στην παλαιστίνη).
Ο πρώτος λόγος είναι ότι σ’ όλη τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, ο πλανήτης ήταν ιδεολογικά πολωμένος μεταξύ των “δημοκρατιών” και των “λαϊκών δημοκρατιών”, δυτικό μπλοκ εναντίον ανατολικού, και το ανάποδο. Το Τελ Αβίβ ανήκε στο δυτικό κόσμο (μέλος του νατο) ενώ η παλαιστινιακή αντίσταση, αν και δεν υποστηριζόταν ανοικτά απ’ την Μόσχα, στηριζόταν από διάφορα (τότε) “σοσιαλιστικά” αραβικά καθεστώτα. Γενικά μιλώντας τα αντιαποικιοκρατικά / εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα τοποθετούνταν (κάποτε αυθαίρετα) στη μεριά της αριστεράς. Συνεπώς, η ιδεολογική αντίθεση ήταν τακτοποιημένη, τόσο διεθνώς όσο και στην κατεχόμενη παλαιστίνη.
Μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ αυτός ο ιδεολογικός διπολισμός έσβησε. Και, σα συνέπεια των τρομερών αλλαγών που έγιναν τότε, η Ουάσιγκτον, σαν “μόνη υπερδύναμη” του πλανήτη, εμφανίστηκε διατεθειμένη να “λύσει το παλαιστινιακό πρόβλημα”, όχι όμως με τρόπο που θα εξυπηρετούσε τις ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες του Τελ Αβίβ. Μέσα σ’ εκείνο το ιδεολογικό κενό των ‘90s, το Τελ Αβίβ έπρεπε να εφεύρει ένα καινούργιο ιδεολογικό όπλο για να προστατεύει αυτές τις φιλοδοξίες, και μάλιστα ένα όπλο “αποκλειστικά δικό του”.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι μετά την (πρώτη) ιντιφάντα, τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του ‘80, οι άοπλοι παλαιστίνιοι στα κατεχόμενα, ακολουθώντας τακτικές πολιτικής ανυπακοής, κέρδισαν ξανά μεγάλη διεθνή συμπάθεια έναντι του ισραηλινού στρατού που τους σκότωνε, τους βασάνιζε (οι φωτογραφίες που έδειχναν ισραηλινούς στρατιώτες να σπάνε με πέτρες τα χέρια και τα πόδια άοπλου παλαιστίνιου διαδηλωτή που είχαν συλλάβει προκάλεσαν αυθεντική οργή πολύ μεγαλύτερη απ’ τις φωτογραφίες απ’ το αμερικανικό Αμπού Γκράιμπ...), τους εξόντωνε με κάθε τρόπο. Η παλαιστινιακή αντίσταση, άοπλη μεν αλλά εξαιρετικά μαχητική και αποφασιστική, έκλεψε με την ιντιφάντα απ’ την εβραϊκή μυθολογία τον μύθο του Δαβίδ εναντίον του Γολιάθ, γδύνοντας εντελώς τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό, από κάθε παραμυθένιο θώρακα.
Η πολιτική / ιδεολογική ανάκληση των ναζιστικών στρατοπέδων εξόντωσης, μισό αιώνα μετά την ήττα των ναζί, έγινε λοιπόν εσπευσμένα, αφενός για να δημιουργήσει το Τελ Αβίβ το “αποκλειστικά δικό του” ιδεολογικό όπλο, και αφετέρου για να αντιμετωπιστεί η ιδεολογική υπεροχή και επιρροή της παλαιστινιακής αντίστασης στον “μεταψυχροπολεμικό” πρώτο κόσμο. Απόδειξη είναι ότι η κατηγορία του “κρυφοναζισμού”, σαν παράγωγο της στρέβλωσης / πολιτικής αξιοποίησης του Ολοκαυτώματος, προορίζεται για εξαγωγή προς την ευρώπη και την βόρεια αμερική, και πάντως ΔΕΝ απευθύνεται ποτέ εναντίον των ίδιων των παλαιστινιακών οργανώσεων, που βρίσκονται σε άμεσο πόλεμο με το ισραηλινό κράτος. Αυτές τις οργανώσεις (και τους παλαιστίνιους συνολικά) ο Τελ Αβίβ δεν ενδιαφέρεται να τις αντιμετωπίσει ιδεολογικά· φτάνει και περισσεύει η στρατιωτική υπεροπλία και οι ρουφιάνοι του. Για τους όποιους πρωτοκοσμικούς συμπαραστάτες όμως επιφυλάσσει κατεξοχήν ιδεολογικό βομβαρδισμό: να προσάπτονται σ’ αυτούς μερίδια ενοχής για τις ναζιστικές θηριωδίες, άσχετα με το αν είναι αριστεροί, αναρχικοί, ή απλά ανθρωπιστές - και αντιφασίστες.
Αρνητές του Ολοκαυτώματος εμφανίστηκαν σχεδόν αμέσως μετά το τέλος του Β παγκόσμιου πολέμου. Στις επόμενες δεκαετίες, επρόκειτο είτε για καθαρόαιμους νεοναζί, είτε για μανιακούς οπαδούς θεωριών συνωμοσίας, είτε για ιστορικούς που ήθελαν να κάνουν ντόρο γύρω απ’ το όνομά τους. Εκτός απ’ τους νεοναζί (που εύκολα προέκυπτε ότι είναι εργαλεία διαφόρων μυστικών υπηρεσιών) οι υπόλοιποι θεωρούνταν γραφικοί, και σαν τέτοιοι αντιμετωπίζονταν. Τυχαία ή όχι, η αλλαγή στην αντιμετώπιση των αρνητών του Ολοκαυτώματος συμπίπτει χρονικά με την χρησιμοποίησή του απ’ τον ισραηλινό μιλιταρισμό / ιμπεριαλισμό: όλες οι σχετικές πρωτοκοσμικές νομοθεσίες είναι απ’ την δεκαετία του ‘90 και μετά. Που σημαίνει, πέρα απ’ τα υπόλοιπα, ότι έχει υπάρξει ήδη αρκετός χρόνος για να φανεί ότι η ποινικοποίηση της άρνησης του Ολοκαυτώματος καθόλου δεν εμπόδισε (και ούτε θα ήταν δυνατόν να εμποδίσει!!!) το “φούσκωμα”, στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες, του ρατσισμού, του σεξισμού, του ρατσισμού, του μιλιταρισμού, του εθνικισμού· όλων δηλαδή των συστατικών του (μετα)φασισμού.
[ επιστροφή ]
2 - Και, στο βαθμό που το μεγαλύτερο μέρος των αράβων είναι μουσουλμάνοι, είναι βέβαια όντως αντι-σημίτες, αλλά καθόλου με την έννοια που πλασάρουν οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του Τελ Αβίβ. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες ιστορικές γνώσεις για να ξέρει κανείς ότι σημίτες δεν είναι μόνο οι γηγενείς εβραίοι της μέσης ανατολής, αλλά όλοι οι λαοί που κατάγονται απ’ την αραβική χερσόνησο, και σήμερα μοιράζονται στα κράτη που λέγονται ιράκ, συρία, ιορδανία, αίγυπτο· και παλαιστίνη / ισραήλ. Το ότι οι “σημίτες” ταυτίζονται με τους “ιουδαίους” και το ανάποδο είναι γερμανική εφεύρεση, του 18ου αιώνα...
[ επιστροφή ]
3 - Σκοτώστε τους όλους: in the name of the name - vid[e]oc για την ελληνοσερβική φιλία και την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα, από Sarajevo και αντιφασίστες συντρόφους.
[ επιστροφή ]
