Μπορείτε να μας κατηγορήσετε για αυταρέσκεια ή αυτοαναφορικότητα. Δεν πρόκειται γι’ αυτό. Μας τρομάζει ή μαζική (αλλά και ατομική) λήθη, που οργανωμένα παράγεται στις σύγχρονες θεαματικές κοινωνίες (με κρίση ή χωρίς το θέαμα βασιλεύει) και εξίσου οργανωμένα καταναλώνεται. Μας τρομάζει το γεγονός ότι επιζούν κοινωνικά μόνο τα κλισέ της εθελοδουλείας, επειδή έχουν τους τρόπους (τα μέσα και τους πόρους) να επαναλαμβάνονται απεριόριστα μέσα στους καιρούς. Μας τρομάζει το γεγονός ότι η κριτική (κι ακόμα περισσότερο η προλεταριακή κριτική) χάνει όχι επειδή είναι άστοχη ή ανοργάνωτη, αλλά επειδή “την παίρνει ο αέρας”.
Κι έτσι, από θυμό και όχι από ψώνισμα, ξεθάψαμε ένα απόσπασμα απ’ αυτές τις σελίδες. Είναι απ’ το τεύχος νο 60, Μάρτης 2012, από ένα σετ ερωτήσεων / απαντήσεων σχετικά με την κρατική - νομοθετική υποτίμηση της εργασίας (το τσάκισμα του βασικού μισθού, τον Φλεβάρη του 2012) και το πλάνο 30/900, με τίτλο είμαστε εξαιρετικά ακριβείς. Σας προτείνουμε να το ξαναδιαβάσετε (ο τονισμός τωρινός):
...
Η συζήτηση μεταξύ ενός μικρού αριθμού συντρόφων και συντροφισσών, όχι παραπάνω από 10, ξεκίνησε στις αρχές του 2010. Είχαμε σα βάση μια συγκεκριμένη αναγνώριση των χαρακτηριστικών της κρίσης, και την σημασία του πολέμου κατά της εργασίας (των εργατών) που ξεκίνησε στα ‘80s σ’ όλο το διάστημα ως το 2008 - 2009. Είχαμε επίσης πλέον επίγνωση ότι τα κράτη και τ’ αφεντικά δεν θα ακολουθούσαν μια τυπική “αντικυκλική”, Κεϋνσιανή διαχείριση, κι ο λόγος ήταν ολοφάνερος: δεν υπήρχε η ισχυρή ταξική, εργατική αντιπαλότητα για να τους αναγκάσει να το κάνουν. Το ερώτημα που βάζαμε λοιπόν μπροστά μας στις αρχές του 2010, ήταν διπλό. Πρώτον, η αριστερά του κράτους και του κεφάλαιου (και όχι μόνο στην ελλάδα) θα σήκωνε άραγε τις σημαίες της “ενίσχυσης της ενεργού ζήτησης” (άρα και των μισθών) ή όχι; Και δεύτερον, αν δεν το έκανε, τι θα έπρεπε να κάνουμε εμείς, σαν αυτόνομοι εργάτες; Θα έπρεπε, ειπωμένο αλλιώς, να μιλήσουμε και να δράσουμε, μέσω μεσομακροπρόθεσμων στοχεύσεων, για την ανατίμηση της εργασίας, ή θα ήταν προτιμότερο (και βολικότερο) να περιορισμούμε σε κριτικές καταγγελίες;
Οπωσδήποτε δεν συμφωνούσαμε μεταξύ μας. Υπήρχε μια ισχυρή ένσταση ότι δεν πρέπει να εμπλακούμε στην μεταρρυθμιστική λογική της ανατίμησης της εργασίας, δηλαδή της αύξησης του βασικού μισθού και της μείωσης του χρόνου εργασίας. Απ’ την άλλη υπήρχε το εξίσου ισχυρό επιχείρημα ότι αν δεν μιλήσει (και δράσει όταν γίνει εφικτό) κανείς από πεζές αλλά και στρατηγικής σημασίες προλεταριακές θέσεις, θα είναι σα να περιμένουμε μοιρολατρικά την ενίσχυση των κρατικιστικών και ακροδεξιών απόψεων και επιρροών μέσα στην ίδια μας την τάξη - πράγμα εξαιρετικά εύκολο σε συνθήκες κρίσης.
Κατά συνέπεια ήταν στις αρχές του φθινοπώρου του 2010 όταν το “καφενείο των ανέργων”, μια πρωτοβουλία μικρού αριθμού συντρόφων, έχοντας επίγνωση πια της γραμμής που θα ακολουθήσει η αριστερά και η άκρα αριστερά και του επικίνδυνου περιθώριου υπέρ του κράτους και των φασιστών που άφηνε αυτή η γραμμή, αποφάσισε ότι πρέπει να προχωρήσει στην ανάδειξη του ζητήματος του μισθού και του χρόνου εργασίας, προτείνοντας δημόσια την δημιουργία ενός συμβουλίου, μιας διαρκούς συνέλευσης, με τέτοιο σκοπό. Κι έτσι έγινε η εκδήλωση - συζήτηση της 12ης Δεκέμβρη του 2010.
...
Δεν έχει σημασία μόνο το τι γράφαμε, ότι δηλαδή η ουσιαστικά εθνικιστική γραμμή και της αριστεράς θα ανοίξει το δρόμο στους φασίστες... Αλλά και το πότε το γράφαμε. Δύο μήνες πριν τις εκλογές του Μάη του 2012, αναφερόμενοι μάλιστα σε εσωτερικές συντροφικές συζητήσεις του 2010...
Τι αξιοπερίεργη αδυναμία όμως κι αυτή η δικιά μας, ε; Να χρησιμοποιούμε σωστά τα αναλυτικά εργαλεία που μας κληρονόμησαν οι πολιτικοί μας πρόγονοι· να κάνουμε τις συνακόλουθες εκτιμήσεις για την εξέλιξη της επίθεσης των αφεντικών· να εκτιθέμεθα δημόσια όσο περισσότερο γίνεται· να απευθυνόμαστε στην καθαρή εργατική λογική· και να τρώμε τα σκατά του κράτους, των αφεντικών, του θεάματος, των μικροαστών...
Τι αξιοπερίεργη αδυναμία, ε; Θα έλεγε κάποιος ότι δε θέλουμε με τίποτα να συμβιβαστούμε με μια κοινωνική πραγματικότητα σκληρή, ανήθικη, ηλίθια. Μπας και, τελικά, έχουμε κανά ψυχολογικό πρόβλημα;
