Όταν ο υπουργός εξωτερικών ενός κράτους που έχει παίξει φιλοαμερικάνικο ρόλο εδώ και πάνω από ένα χρόνο (αρχίζοντας απ’ την παραχώρηση στρατοπέδων εκπαίδευσης φασιστών νωρίς το 2013...) στον “ουκρανικό πόλεμο”, ο πολωνός υπ.εξ. Radoslaw Sikorski λοιπόν, εκμυστηρεύεται ότι:
... Η πολωνο-αμερικανική συμμαχία δεν αξίζει τίποτα. Κάνει και κακό μάλιστα, γιατί δημιουργεί μια λανθασμένη αίσθηση ασφάλειας στην Πολωνία... Παπαριές... Θα συγκρουστούμε και με τους ρώσους και με τους γερμανούς, και θα νομίζουμε ότι κάναμε κάτι σπουδαίο, μόνο και μόνο επειδή κάναμε τσιμπούκι στους αμερικάνους... Το πρόβλημα στην Πολωνία είναι ότι έχουμε πολύ ρηχή υπερηφάνεια και χαμηλή αυτοπεποίθηση... σαν δούλοι...
τι μπορεί να σκεφτεί κανείς για τις μεθοδεύσεις των τελευταίων μηνών;
Η διπλή και τριπλή γλώσσα των πολιτικών βιτρινών είναι αναμενόμενη, ακόμα κι αν χρειάζονται υποκλοπές για να μαθευτεί. Η κατ’ ιδίαν άποψη του Sikorski επιβραβεύτηκε αμέσως απ’ το ρωσικό υπ.εξ.: αυτές οι απόψεις δείχνουν τον πολιτικό ρεαλισμό του σχολίασε ρώσος αξιωματούχος. Μόνο που ήταν ο ίδιος Sikorski που είχε ζητήσει, απ’ την Ουάσιγκτον, λίγες μέρες νωρίτερα, να φτιάξει μια μόνιμη στρατιωτική βάση στην πολωνία. Ίσως στη θέση της λέξης “ρεαλισμός” θα έπρεπε να μπει η λέξη “καιροσκοπισμός”.
Εν τω μεταξύ η ανάδειξη του “βασιλιά της σοκολάτας” (και άλλων επιχειρήσεων, συμπεριλαμβανόμενου τηλεοπτικού καναλιού) Petro Poroshenko στη θέση του προέδρου της ουκρανίας, στις 25 του περασμένου Μάη, σηματοδοτεί την πρώτη φάση ανάκτησης του ελέγχου της “υπόθεσης” απ’ την Μόσχα και, σε συνέχεια, απ’ το Βερολίνο. Ο Poroshenko έχει όλα τα “προσόντα” που χρειάζεται για να μην χρειάζεται υποστήριξη απ’ την Ουάσιγκτον: η πολιτική του καριέρα, απ’ το 1998 ήδη, είναι ένα ζικ - ζακ μεταξύ διάφορων καθεστωτικών κομμάτων, έχει διατελέσει υπό τον “πορτοκαλί επανάσταση” Yushcenko υπουργός σε διάφορα πόστα αλλά και κεντρικός τραπεζίτης (“σύγκρουση συμφερόντων”; μα τι λέτε;;;), έχει κάνει όμως και υπουργός εμπορίου και ανάπτυξης υπό τον Yanukovych. Το κανάλι του υποστήριξε τις αντι-Yanukovych συγκεντρώσεις στην πλατεία Ανεξαρτησίας, αλλά αρνήθηκε να συμμετάσχει στην πραξικοπηματική κυβέρνηση. Εν τέλει, ο αγαπημένος του βερολίνου πυγμάχος, εγκατέλειψε τις ελπίδες του να γίνει αυτός ο 5ος πρόεδρος της ουκρανίας, υπέρ του choco king. Με δυο λόγια: πρόκειται για κλασσικό “ολιγάρχη” του ουκρανικού καπιταλισμού, με όλες τις διασυνδέσεις που συνεπάγεται αυτό· που σημαίνει ότι είναι το είδος του ανθρώπου με τον οποίο η Μόσχα μπορεί να κάνει τη δουλειά της.
Όπως είναι γνωστό η Μόσχα (ο Πούτιν και ο Λαβρόφ) ήταν για καιρό σφόδρα αντίθετοι με τις εκλογές της 25ης Μάη, θεωρώντας τες (και σωστά...) σα νομιμοποίηση του πραξικοπήματος στις 21 Φλεβάρη. Υποστήριζαν μάλιστα σαν απαραίτητο να προηγηθεί η συνταγματική μεταρρύθμιση (με αναγνώριση μεγάλης αυτονομίας στις περιφέρειες) και μετά να γίνουν οι προεδρικές και οι κοινοβουλευτικές εκλογές. Αυτή η θέση έμοιαζε να είναι η φυσιολογική συνέπεια της απόρριψης του πραξικοπήματος της 21ης / 2ου.
Για να αλλάξει η “γραμμή” και, στην αρχή η Μόσχα να δηλώνει ότι καλές είναι και οι εκλογές στις 25 Μάη, ενώ ύστερα να δείχνει την άνεσή της με τον υποψήφιο ακόμα Poroshenko, σημαίνει ότι εξασφάλισε αυτά που έπρεπε, στη νέα, μεταπραξικοπηματική προεδρία.
Πριν, όμως, γίνει αυτή η στροφή, ένα μέρος των ουκρανών έπρεπε να πληρώσει με φρικτό τρόπο έναν φόρο αίματος στην μεθοδολογία της Ουάσιγκτον και των φασιστών συμμάχων της. Η σφαγή στην Οδησσό και, την επόμενη ημέρα, η σφαγή στη Μαριούπολη, έγιναν για να “αναγκάσουν” τον Πούτιν να κάνει πράξη αυτό που είχε υποσχεθεί πολλές φορές ως τότε: ότι ο ρωσικός στρατός εγγυάται την ζωή και την αξιοπρέπεια όσων αντιτίθενται στο πραξικόπημα. Η Μόσχα θεώρησε και τις δυο σφαγές προβοκάτσιες [1Κατά την άποψη ορισμένων ρωσικών media υπήρχε και τρίτο σκέλος στο προβοκατόρικο σχέδιο: επίθεση “αγνώστων” στον ρωσικό στρατό, στα σύνορα με την ουκρανία. Κατά τα ίδια media αυτοί οι “άγνωστοι” εντοπίστηκαν από φιλορώσους ουκρανούς αντάρτες και αφοπλίστηκαν έγκαιρα.], και αντέδρασε με τρόπο απίστευτα παθητικό· κυνικό.
Οι δύο σφαγές (στην Οδησσό πάνω από 100 άντρες και γυναίκες δολοφονήθηκαν απ’ τον εμπρησμό του κτιρίου των συνδικάτων· μερικοί / ες εκτελέστηκαν από ένοπλους φασίστες που μπήκαν στο κτίριο) και η απόλυτη ακινησία της Μόσχας, πιθανόν να στάθηκαν το “σημείο στροφής” στην εξέλιξη του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού στο ουκρανικό έδαφος. Κρατώντας τον ρωσικό στρατό έξω απ’ την ανατολική ουκρανία, ο ρωσικός ιμπεριαλισμός επέλεξε μια δύσκολη τακτική - που ωστόσο διευκόλυνε κατά κάποιον τρόπο το Βερολίνο. Μετά από μήνες, ο περιβόητος “χυμένο γάλα” γερμανός υπ.εξ. Steinmeier βρήκε το περιθώριο να ξαναεμφανιστεί στη σκηνή, ολίγον σαν ειρηνοποιός, επισκεπτόμενος όχι μόνο το Κίεβο αλλά και την Οδησσό. Απ’ την άλλη μεριά, στις εξεγερμένες ρωσόφωνες περιοχές, οι ντόπιοι ένοπλοι ενισχύθηκαν όχι μόνο με ρώσους εθελοντές (εντός ή εκτός εισαγωγικών) αλλά και με τσετσένους· με τα όπλα τους και τα όλα τους.
Εν τω μεταξύ, καθώς πλησίαζαν οι εκλογές και η Μόσχα έδειχνε να τις ευλογεί, ο Poroshenko έκανε και μια επίσκεψη γνωριμίας στο Βερολίνο. Για πρώτες επαφές με την Μέρκελ. Έτσι ώστε τον Μάη (ειδικά μετά τις σφαγές) η μεν αμερικανική μηχανή “ενδιαφέροντος” και δηλώσεων για την ουκρανία να φαίνεται εξαφανισμένη, η δε ευρωπαϊκή να κάνει ξανά μια κάποια δειλή εμφάνιση. Δεν είναι τυχαίο ότι η πρώτη επίσημη “επαφή” του Poroshenko με αμερικάνους αξιωματούχους (τον Ομπάμα και τον Κέρρι) έγινε στην επέτειο για την απόβαση στη Νορμανδία· νωρίτερα ο φρεσκοεκλεγμένος πρόεδρος είχε ξαναβρεθεί με την γερμανική κυβέρνηση αλλά και γάλλους και πολωνούς· την κρατική “τρόικα” της συμφωνίας της 20ης Φλεβάρη. Το τι συζητήθηκε μεταξύ τους, φυσικά, δεν έγινε γνωστό.
Πάνω: ξανά οι τρεις τους (για το γνωστό θέμα): ο ρώσος υπ.εξ., ο γερμανός,
και ο “τσάμπα στοματικό σεξ” δεξιά. Κάτω: άλλη τριάδα...
Ωστόσο η εκλογή του Poroshenko είναι μόνο μια αρχή και καθόλου η οριστική αποκατάσταση του άξονα Μόσχας - Βερολίνου στο Κίεβο. Το σίγουρο είναι ότι ο choco king δεν πρόκειται να προωθήσει ένταξη της ουκρανίας στο νατο· ούτε να ζητήσει αμερικανική στρατιωτική βοήθεια με οποιαδήποτε έννοια. Αλλά (όπως συνέβαινε και με τους προκατόχους του) κανένας πρόεδρος δεν ασκεί πραγματική εξουσία σ’ όλους τους μηχανισμούς και τα κυκλώματα του εν πολλοίς μαφιόζικου ουκρανικού κράτους. Και η κατάσταση έχει επιδεινωθεί απ’ την άμεση εμπλοκή των ηπα και των μυστικών υπηρεσιών τους, επί πολλούς μήνες, με κύριο πολιορκητικό κριό τα δολάρια και τους φασίστες. Το κράτος στο οποίο καλείται να προεδρεύσει ο Poroshenko είναι άσχημα διαβρωμένο απ’ την σκληρή αμερικανική ιμπεριαλιστική μηχανή, ειδικά στην καινούργια “εθνική φρουρά”· πιθανά επίσης στα πρόσωπα διάφορων άλλων “ολιγαρχών”. Το αποτέλεσμα είναι ότι τόσο ο Poroshenko όσο και η Μόσχα, που τον ενθαρρύνει προσθέτοντας πάντα μερικά “αλλά”, μοιάζουν να προχωράνε σα να πατάνε σε κινούμενη άμμο. Ο choco king βγαίνει και διατάζει εκεχειρία μιας βδομάδας· η Μόσχα λέει “σωστό - αλλά...”· οι ένοπλοι αυτονομιστές την απορρίπτουν αρχικά· ούτε η επιτιθέμενη “εθνική φρουρά” (ή, σωστότερα, κάποιες μονάδες της) την τηρούν· οι συγκρούσεις συνεχίζονται, αλλά με μικρότερη ένταση· ύστερα, λίγο πριν λήξει η εκεχειρία, οι ένοπλοι αυτονομιστές λένε “εντάξει, δεχόμαστε - αλλά...”· ο Poroshenko λέει “να δώσουμε 3 ημέρες εκεχειρία ακόμα - αλλά...”, υπογράφοντας εν τω μεταξύ την συμφωνία με την ε.ε. που αν είναι η ίδια μ’ εκείνη που προτεινόταν στον Yanukovych θα διαλύσει την όποια οικονομική δομή του ουκρανικού καπιταλισμού· η Μόσχα ξαναμαζεύει στρατό προς τα σύνορα με την ουκρανία, “αλλά...”· κ.ο.κ.
Το μόνο φανερό δεδομένο όλων αυτών των ελιγμών είναι ότι η Ουάσιγκτον δεν φαίνεται τόσο κοντά στο Κίεβο όσο πριν και, κυρίως μετά, το πραξικόπημα· ούτε τόσο κοντά στο “να τσακίσουμε την παλιορωσία” όσο ήταν τον Μάρτη και τον Απρίλη. Ας πούμε ότι “στα φανερά” το ουκρανικό ζήτημα έχει ξαναγίνει “ενδοευρωπαϊκό”. Όμως αυτά που φαίνονται δεν είναι όλη η ιστορία· έτσι δεν είναι; Οι ένοπλοι φασίστες παραμένουν ένοπλοι φασίστες (και ποιός, άραγε, θα τους αφοπλίσει;), οι περιοχές που είχαν τον έλεγχο πριν και, κυρίως, μετά το πραξικόπημα εξακολουθούν να είναι στον έλεγχό τους, τις παρελάσεις τους τις κάνουν όποτε θέλουν στο Κίεβο, και... Και μόνο να επωφεληθούν μπορούν όταν αρχίσουν να εμφανίζονται οι συνέπειες της “οικονομικής σύνδεσης” με την ε.ε. Οι πιθανότητες μιας ένοπλης φασιστικής αντιπολίτευσης (με τον αέρα των “επαναστατών της Meidan”) δεν είναι καθόλου αμελητέες· και, το χειρότερο, μια χαρά θα βόλευε κάτι τέτοιο την Ουάσιγκτον.
Κι αυτά τα “μαύρα χέρια” δεν ανήκουν καν στο είδος “τζάμπα κάνουμε τσιμπούκια στους αμερικάνους”.
Κοντοπρόθεσμες προβλέψεις; Δεν μπορούμε να κάνουμε...
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
1 - Κατά την άποψη ορισμένων ρωσικών media υπήρχε και τρίτο σκέλος στο προβοκατόρικο σχέδιο: επίθεση “αγνώστων” στον ρωσικό στρατό, στα σύνορα με την ουκρανία. Κατά τα ίδια media αυτοί οι “άγνωστοι” εντοπίστηκαν από φιλορώσους ουκρανούς αντάρτες και αφοπλίστηκαν έγκαιρα.
[ επιστροφή ]
