κουκιά τρως, κουκιά χέζεις

Ένας τσοπάνης διαπιστώνει ότι πέθαναν κάμποσα αρνιά στο μαντρί του· αλλά στο μαντρί του απέναντι πέθαναν πολύ περισσότερα. Οπότε τώρα έχει μεγαλύτερο κοπάδι. Χαίρετε και πανηγυρίζει γι’ αυτό.
Στον κόσμο των πραγματικών κτηνοτρόφων, των αληθινών βοσκών, τέτοια mentalité θα ήταν, απλά, αδιανόητη. Ο βοσκός θα έψαχνε γιατί έπαθε την ζημιά, αντί να θριαμβολογεί που ο απέναντι έπαθε μεγαλύτερη.  Στον αντεστραμμένο κόσμο της spectacle καθεστωτικής “πολιτικής” είναι φυσιολογική. Γιατί εδώ το θέμα είναι να έχεις το μεγαλύτερο κοπάδι (καλύτερα εκφρασμένο σαν ποσοστό επί του συνόλου των ψηφισάντων, των ψοφισάντων εξαιρουμένων). Αλλά ακόμα και σ’ αυτόν τον κόσμο της παράνοιας, υπάρχουν λακούβες. Αίφνης, ο νικητής ποιμένας σχολιάζει: ...Η ΝΔ χάνει 7 μονάδες και το ΠΑΣΟΚ 5 μονάδες. Αν είχαν διεξαχθεί εθνικές εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε 130 έδρες και η ΝΔ 69...[1Αλ. Τσίπρας, αργά στις 25 Μάη.] Κι εκεί φρενάρει την αριθμητική του. Γιατί “αν είχαν διεξαχθεί εθνικές εκλογές” ο αδιόριστος πρωθυπουργός θα έπρεπε να σχηματίσει (υποχρεωτικά) κυβέρνηση με κάποιον ή και κάποιους απ’ τους (υποτιθέμενα) απέναντι τσοπαναραίους· πράγμα μάλλον ασύμβατο, με τα τωρινά δεδομένα, με το γνωστό “κυβέρνηση της αριστεράς με κορμό τον συ.ριζ.α.” [2Εκτός απ’ τις 130 (80 + δώρο 50) καρέκλες που θα έπιανε ο συ.ριζ.α. και τις 67 που θα έπιανε η ν.δ., 29 θα έπιαναν τα βοθρολύματα, 24 η “ελιά”, 20 το “ποτάμι”, 19 το κκε και 11 οι ψεκασμένοι. Το κοπάδι της πρώτης φοράς αριστερά θα έπρεπε να συναγελάζεται (εκτός απ’ τους ψεκασμένους) και με κάποιους εκ των βουκολικών (είτε) “ποτάμι” (είτε) “ελιά”.]
Δεν βλάπτει, λοιπόν, η υπομονή..

Έχουμε αναφερθεί στο παρελθόν στο θέμα, χρειάζεται να το θυμίσουμε. Εκείνο το μακρινό 1989 (το “βρώμικο ‘89” όπως έμεινε στο φαντασιακό των ελλήνων...) που η πασοκική προσπάθεια για την δημιουργία “καινούργιας αστικής τάξης” προκάλεσε την οργή της “παλιάς” και την “αποκάλυψη του σκανδάλου Κοσκωτά”, καταστρώθηκε ένα σχέδιο για τον γενικότερο μετασχηματισμό της ελληνικής πολιτικής εξουσιαστικής σκηνής. Στη θέση του ως τότε διπολισμού / δικομματισμού, θα έπρεπε (έτσι πήγαινε το πράγμα) να δημιουργηθεί ένα μεγάλο - κόμμα - της - δεξιάς (της τάξης του 30% χοντρικά), ένα μεγάλο - κόμμα - της - αριστεράς (ανάλογου μεγέθους) και ένα ενδιάμεσο “κεντρώο” κόμμα, μεταξύ 8% και 12% (πάλι χοντρικά), έτσι ώστε να δημιουργούνται πάντα κυβερνήσεις συνεργασίας (αντί για μονοκομματικές).
Μπορεί να βρει κανείς αυτό το μοντέλο σε διάφορα ευρωπαϊκά κράτη πρώτης γραμμής. Όμως την μεταφορά του στο ελλαδιστάν δεν την εμπνεύστηκε κανείς από καούρα για την “αντιπροσωπευτικότητα” του κοινοβουλίου και των κυβερνήσεων ή το ευρωπαϊκό προφίλ. Τα αφεντικά του ντόπιου καπιταλισμού καταλάβαιναν (τουλάχιστον με τα δεδομένα απ’ το 1974 ως το τέλος της δεκαετίας του ‘80) ότι οι μονοκομματικές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες (άρα και κυβερνήσεις) μπορούν να είναι περισσότερο συμπαγείς, ανθεκτικές και υπό ορισμένες συνθήκες βολονταριστικές· ενάντια σε επιμέρους ίσως αλλά όχι ασήμαντα συμφέροντα των ντόπιων αφεντικών. Αντίθετα, οι συμμαχικές κυβερνήσεις, θα ήταν υποχρεωμένες να κάνουν περισσότερους συμβιβασμούς (στην εξασφάλιση και την κατανομή των πολιτικών προσόδων στα υψηλά της καπιταλιστικής ιεραρχίας) καθώς θα ήταν πάντα εκτεθειμένες στην απειλή της αποχώρησης του “μικρού εταίρου” τους.
Στη βάση εκείνου του σχεδιασμού, προβλεπόταν για το ακόμα τότε κραταιό πασοκ (που όμως θα τσακιζόταν απ’ το “σκάνδαλο Κοσκωτά” και τις αποκαλύψεις για χρηματισμό ακόμα και του ηγέτη του) ο ρόλος του ενδιάμεσου μικρού “κεντρώου” κόμματος. Στην ίδια βάση προτάθηκε στα τότε δύο κόμματα της αριστεράς, το κκε και την εαρ, να ξεπεράσουν την διάσπαση του ‘68 και να σχηματίσουν το μεγάλο - κόμμα - της - αριστεράς, με τις αντίστοιχες προοπτικές, μιας και άλλωστε “η ιστορία είχε ένα χρέος” απ’ τον εμφύλιο. Τα κομματικά επιτελεία αποδέχτηκαν με χαρά αυτήν την ιδέα, και σχημάτισαν τον “συνασπισμό της αριστεράς και της προόδου”· επιπλέον, μια φλογερή φιλία αναπτύχθηκε ανάμεσα στον επικεφαλής του δεξιού - μεγάλου - κόμματος (Κ. Μητσοτάκη τον αιωνόβιο) και στους επικεφαλής του αριστερού - μεγάλου - κόμματος (Χ. Φλωράκη και Λ. Κύρκο). [3Μικρή, ίσως ασήμαντη ιστορική λεπτομέρεια: καταληψίες στέγης, άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο (συνειδητά) αναρχοαυτόνομοι, με το άκουσμα τότε της “συγκυβέρνησης” (ν.δ. και συνασπισμός) γεμίσαμε την ίδια μέρα, όσο έφταναν τα χέρια μας και τα σπρέι μας, το κέντρο της Αθήνας, με το σύνθημα “όχι στη νέα Βάρκιζα”. Το σπίτι του Κύρκου / τσίρκου στην Καλλιδρομίου είχε, βέβαια, την τιμητική του.]
Ο λαός, όμως, εν γένει, δεν καταλάβαινε ούτε ήξερε τίποτα απ’ αυτά. Ο λαός ψήφιζε και ξαναψήφιζε. Κι ενώ όλα τα υπόλοιπα ήταν έτοιμα, το σχέδιο σκάλωνε στα επαναλαμβανόμενα αποτελέσματα της κάλπης: το πασοκ έμοιαζε ασυμπίεστο. Μέσα σε 10 μήνες έγιναν 3 φορές εθνικές εκλογές, αλλά το πασοκ δεν έπεφτε κάτω από το 38,5% [4Ο θεωρούμενος νηφάλιος και ρεαλιστής (και τιμώμενος μετά τον θανατό του από πολλούς) Μ. Παπαγιαννάκης, στέλεχος του τότε καινούργιου - μεγάλου - κόμματος - της - αριστεράς, είχε φτάσει να δηλώσει τηλεοπτικά έξαλλος, ότι “οι έλληνες είναι ηλίθιοι” (που συνεχίζουν να ψηφίζουν Α. Παπανδρέου)...] - και αντίστοιχα το “μεγάλο - κόμμα - της - αριστεράς” δεν ανέβηκε ποτέ πιο πάνω απ’ το 13%.
Το σχέδιο δεν προχώρησε. Το αριστερό συνεταιριλίκι χάλασε μετά απ’ αυτό, και οι πρώην συνεταίροι του “συνασπισμού” ξαναέγιναν εχθροί. Το χρέος της ιστορίας δεν εξοφλήθηκε τότε. Οι κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες (και οι αντίστοιχες κυβερνήσεις) συνέχισαν να είναι μονοκομματικές.

Όμως η στοιβαρότητα που απέπνεαν οι μονοκομματικές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες ως και τα τέλη της δεκαετίας του ‘80 (μέσα σε μια ευρύτερη κουλτούρα κομματικού πατριωτισμού) άρχισε να ξεθωριάζει στα ‘90s: κι άλλα “κέντρα εξουσίας” (: μηχανισμοί και κυκλώματα απόσπασης και διανομής πολιτικών προσόδων) άρχισαν να αναπτύσσονται, με βασικό “άξονα” το γρήγορα αναδυόμενο οργανωμένο έγκλημα. Επιπλέον αυτοί οι μηχανισμοί και τα κυκλώματα είχαν διακομματική σύνθεση, αφού μέσα στη γενικευμένη κουλτούρα του “φράγκα - κώλοι - δόξα” οι άλλοτε ιδεολογικές διαφορές έμειναν (όσο έμειναν) σαν προσχηματικές. Απ’ την άλλη μεριά τα ντόπια αφεντικά δεν είχαν πλέον καμία ανάγκη να προωθήσουν το παλιό σχέδιο των πολυκομματικών κυβερνήσεων. Ήταν, λοιπόν, στη δεκαετία του ‘00 που τα δύο παραδοσιακά κόμματα εξουσίας (πασοκ και ν.δ.) μεθόδευσαν μια επιπλέον ενίσχυση / αβάντα στις (κατά τα άλλα ελαφρώς σαθρές) μονοκομματικές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, τις “μπόνους έδρες” στον κάθε φορά νικητή τσοπάνη. Το 2004 (επί πασοκ) οι έδρες - δώρο αποφασίστηκαν να είναι 40, και το 2008 (επί ν.δ.) έγιναν 50. Αυτό ήταν το υποτιθέμενο αντίβαρο για “σταθερές κυβερνήσεις”, ενόσω διαμορφώθηκε μια κάπως αναλογικότερη κατανομή των κοινοβουλευτικών εδράνων (με όριο το 3%).

Ύστερα ήρθε η κρίση. Και η διαχείρισή της. Διαχείριση της κρίσης στην ελλάδα σήμαινε (και εξακολουθεί να σημαίνει) περιορισμό αλλά και αναδιάρθρωση της κατανομής των πολιτικών προσόδων. Απ’ την βάση της κοινωνικής ιεραρχίας ως την κορυφή. Με 160 έδρες (και τον ορατό κίνδυνο της μη επανεκλογής σε περίπτωση διάλυσης αυτής της πλειοψηφίας) η μονοκομματική κοινοβουλευτική πλειοψηφία της κυβέρνησης του τρισκατάρατου Παναδρέου του Γ θα μπορούσε να θεωρηθεί αρκετά ανθεκτική για να κάνει την δουλειά. Αλλά αυτή η “δουλειά” σήμαινε ισχυρές αντιθέσεις συμφερόντων, σε διάφορα επίπεδα. Συνεπώς, το καταχωνιασμένο παλιό συμπέρασμα για την ακαταλληλότητα των μονοκομματικών κυβερνήσεων βγήκε ακαριαία στην επιφάνεια, το Νοέμβρη του 2011 - και χωρίς εκλογές. Εν τω μεταξύ, χάρη σ’ αυτήν την επικαιροποίηση, η μεν κομματική πειθαρχία θα μπορούσε να γίνει α λα καρτ, το δε κοινοβούλιο μια λίμνη free lancer πολιτευτών, που συγκλίνουν ή/και αποκλίνουν ανάλογα με την ώρα, την στιγμή (και τα συμφέροντα που εξυπηρετούν).
Το παλιό σχέδιο 1 - 1 - 0.5 άρχισε να εφαρμόζεται εν μέσω διαχείρισης της κρίσης κακήν κακώς, σαν κακέκτυπο, ή σαν παραλλαγές της πόκας: κούκος μονός, κούκος σε διπλό ταμπλό, με καπέλο, με αγκάθια, κλπ. Οι σε δύο φάσεις εκλογές του 2012 και η τρικοκομματική κυβέρνηση που γέννησαν δεν πρόσβαλε την πολιτική αισθητική κανενός· δείγμα της ωριμότητας των καιρών και του λαού. Ωστόσο η μετακόμιση μεγάλου μέρους των άλλοτε ψηφοφόρων του πα.σο.κ. στον συ.ριζ.α. και η αντίστροφη μετακόμιση της δη.μαρ. δεξιότερα της Κουμουνδούρου, δημιούργησε ένα ερώτημα: ποιο θα είναι το “μικρό κεντρώο” κόμμα; Με ποιόν σκελετό θα φτιαχτεί;

Οι δημαγωγοί κόλακες, όταν αγορεύουν στις μετεκλογικές αναλύσεις, δεν παραλείπουν να τονίσουν πόσο “σοφός” είναι ο λαός· ο ελληνικός εν προκειμένω. Έδωσε κάτι τις στον ένα τσοπάνη, αλλά όχι πολλά· αφαίρεσε απ’ τους δυο τωρινούς κυβερνητικούς εταίρους, αλλά όχι και για χαμό... Εάν οι λέξεις “σοφός λαός” είναι το κωδικό όνομα κάποιας μικρής ομάδας προγραμματιστών που μπορούν να χειραγωγούν σε πραγματικό χρόνο προσθέσεις και αφαιρέσεις σε ροές αριθμών, τότε ναι. Υπάρχει μεγάλη “σοφία”. Πάντως το μόνο που δεν διακυβευόταν (κατά την ταπεινή μας άποψη) στις ευρωεκλογές του περασμένου Μάη ήταν το κοντοπρόθεσμο μέλλον της τωρινής δικομματικής συμμαχίας. Άλλα πράγματα ναι. Και πολύ σοβαρότερα απ’ την διαφορά ποσοστού μεταξύ του αντιπολιτευόμενου συ.ριζ.α. και της κυβερνώσας ν.δ.
Ο “σοφός” έκρινε, λοιπόν, ότι κορμός του “μικρού κεντρώου” κόμματος θα πρέπει να είναι το πα.σο.κ. και όχι η δημ.αρ. Γιατί πήρε τέτοια απόφαση ο “λαός”; Κάτι θα ξέρει, αλλά δεν το λέει. Θα πούμε λοιπόν την δική μας γνώμη για την επιλογή της καθεστωτικής “σοφίας”.

Ο μικρός συνεταίρος συμμαχικών κυβερνήσεων, που μπορεί να παίζει σε περισσότερα του ενός ταμπλώ, για τα ελληνικά προσοδικά δεδομένα, είναι ένας ιδιαίτερα κρίσιμος παράγοντας. Η κρισιμότητά του είναι άσχετη με το μεγεθός του αυτό καθ’ εαυτό, έχει όμως ισχυρή σχέση με τους μηχανισμούς και τα κυκλώματα με τα οποία έχει άμεση επαφή. Ο “μικρός” μπορεί να ρίχνει κυβερνήσεις (“αποχωρώντας”) και στήνει άλλες (συμμαχώντας)· μπορεί, άρα, να κάνει χοντρό παιχνίδι στις πολιτικές προσόδους.
Για να είναι κατάλληλος γι’ αυτό το ρόλο πρέπει να είναι της “δουλειάς”. Και ποιός είναι της “δουλειάς” ανάμεσα σε δη.μαρ., πα.σο.κ. (άντε και ποτάμι); Η απάντηση είναι προφανής. Και αφού είναι προφανής θα έπρεπε να υπάρξει μια κατηγορηματική απάντηση στον δημόσιο θόρυβο του “ποιός είναι ο ιδανικός κεντροαριστεροδεξιός”. Και υπήρξε: το ένα μικρό (πλην κωλοπετσωμένο) μαντρί ξεπέρασε προς τα πάνω τις προσδοκίες (των δημοσκόπων), το άλλο μικρό (πλην εκτός παιδειάς) μαντρί τις ξεπέρασε προς τα κάτω. Αλάνθαστη η ετυμηγορία του “σοφού” (... λαού...).
Άλλωστε, ένα απ’ τα άλλα εξαιρετικά σημαντικά επιτεύγματα της θέλησης του λαού, είναι η ανάδυση στον “πολιτικό αφρό” του οργανωμένου εγκλήματος. Σ’ αυτό και τα δύο κόμματα του παλιού διπολισμού είναι (βεβαιωμένα) της “δουλειάς”.
Ο wegonnabe συ.ριζ.α. [5] μαθαίνει γρήγορα, επίσης... Μόνο που θα πρέπει να βρει τις αιτίες που άρχισαν να ψοφάνε τα δικά του πρόβατα, αντί να πανηγυρίζει για τις απώλειες των ανταγωνιστικών μαντριών. [6Διάφοροι ξεροκέφαλοι, καιροφυλακτούν πότε ο πρόεδρος του συ.ριζ.α. θα πάει σε εκδήλωση του σεβ, για να τον καταγγείλουν για προδοσία, κλπ. Λες και είπε ποτέ η Κουμουνδούρου ότι θα στείλει τα μέλη του σεβ να σπάνε πέτρες σε προγράμματα εξανθρωπισμού (τους). Εν πάσει περιπτώσει, εμείς βλέπουμε άλλη μια εκδήλωση υγιούς ρεαλισμού. Εάν ένας βιομήχανος πει στους μισθωτούς του “θα ψηφίσουμε αυτό”, είναι πολύ πιθανό ότι το μεγαλύτερο μέρος τους θα το κάνει. Κάποιος (απ’ τον συ.ριζ.α.) το ονόμασε αυτό μεσολάβηση ισχύος (καταγγέλοντάς το)· αλλά τα κουκιά είναι μετρημένα.] Γιατί πολλοί είπαν πως είδαν όραμα, ότι η ιστορία τους έγνεψε· αλλά αυτό μόνο εκ των υστέρων επιβαιώθηκε ιστορικά, για λίγους. Πολύ λίγους. [7]

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 - Αλ. Τσίπρας, αργά στις 25 Μάη.
[ επιστροφή ]

2 - Εκτός απ’ τις 130 (80 + δώρο 50) καρέκλες που θα έπιανε ο συ.ριζ.α. και τις 67 που θα έπιανε η ν.δ., 29 θα έπιαναν τα βοθρολύματα, 24 η “ελιά”, 20 το “ποτάμι”, 19 το κκε και 11 οι ψεκασμένοι. Το κοπάδι της πρώτης φοράς αριστερά θα έπρεπε να συναγελάζεται (εκτός απ’ τους ψεκασμένους) και με κάποιους εκ των βουκολικών (είτε) “ποτάμι” (είτε) “ελιά”.
[ επιστροφή ]

3 - Μικρή, ίσως ασήμαντη ιστορική λεπτομέρεια: καταληψίες στέγης, άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο (συνειδητά) αναρχοαυτόνομοι, με το άκουσμα τότε της “συγκυβέρνησης” (ν.δ. και συνασπισμός) γεμίσαμε την ίδια μέρα, όσο έφταναν τα χέρια μας και τα σπρέι μας, το κέντρο της Αθήνας, με το σύνθημα “όχι στη νέα Βάρκιζα”. Το σπίτι του Κύρκου / τσίρκου στην Καλλιδρομίου είχε, βέβαια, την τιμητική του.
[ επιστροφή ]

4 - Ο θεωρούμενος νηφάλιος και ρεαλιστής (και τιμώμενος μετά τον θανατό του από πολλούς) Μ. Παπαγιαννάκης, στέλεχος του τότε καινούργιου - μεγάλου - κόμματος - της - αριστεράς, είχε φτάσει να δηλώσει τηλεοπτικά έξαλλος, ότι “οι έλληνες είναι ηλίθιοι” (που συνεχίζουν να ψηφίζουν Α. Παπανδρέου)...
[ επιστροφή ]

5 - “Πρώτη φορά αριστερά”; Τώρα; Στις ευρωεκλογές του 2014; Το να το νομίζει αυτό όποιος / όποια γεννήθηκε μετά το 1975 και, επιπλέον, έχει την άποψη ότι η ιστορία ξεκινάει με την γέννησή του, είναι απλά ανοησία. Το να το λέει οποιοσδήποτε μεγαλύτερος ή μεγαλύτερη στην ηλικία είναι ηθελημένη και δόλια “αμνησία”.
Κάτι αρχικό: οι πολιτικές έννοιες “δεξιά”, “αριστερά”, “κέντρο” κλπ έχουν σχετικό νόημα· εκτός εάν βρει κάποιος ακλόνητους δείκτες πολιτικής αξιολόγησης, που να είναι υπεριστορικοί. Για παράδειγμα, η μεταπολιτευτική “δεξιά” του Καραμανλή του Α (του “μεγαλοπρεπούς”...) δήλωνε σαν ιδεολογία της τον ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό, μια ορολογία ελληνικής κατασκευής, που συνδύαζε την αγορά και την πολιτική δημοκρατία με τις κρατικοποιήσεις ιδιωτικών επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας· και πολύ δημόσια τάξη. Ο Καραμανλής ο Α κατηγορούνταν από “παραδοσιακούς δεξιούς” του ίδιου του κόμματός του για σοσιαλμανία· αλλά η “νέα δημοκρατία” που έφτιαξε ήταν συνεπής με τους προσανατολισμούς των τότε συντηρητικών κομμάτων σ’ όλον τον αναπτυγμένο καπιταλιστικά κόσμο. Εάν η τωρινή “νέα δημοκρατία” κριθεί με βάση τη “νέα δημοκρατία” του 1975, τότε μπορεί να χαρακτηριστεί εύκολα σαν σκληροπυρηνική αντιδημοκρατική άκρα δεξιά.
Αντίστοιχα, απ’ το 1974 ως το 1977, το πιο επίκαιρα “αριστερό” κόμμα στο ελληνικό κοινοβούλιο ήταν, από πολλές απόψεις, το πασοκ. Όχι “αριστερό” αλλά μάλλον ακροαριστερό θα μπορούσε να το θεωρήσει κανείς, στη βάση των θέσεων και των διακηρύξεών του. Φυσικά, επεκτείνοντας την επιρροή του προς το “κέντρο” μαζευόταν. Όμως η νίκη του στις εκλογές του Οκτώβρη του 1981 ήταν, όχι μόνο για τα πολιτικά δεδομένα του ελλαδιστάν αλλά για τα πολιτικά δεδομένα όλης της τότε ευρώπης, η αληθινή πρώτη φορά αριστερά... Και μάλιστα σε εθνικές εκλογές, άρα με άμεση ανάληψη της εξουσίας.
Αυτοί κι αυτές που γνώρισαν το πασοκ (και τους πασόκους) αργότερα έως πολύ αργότερα θα ξαφνιάζονται με τα παραπάνω. Όμως το ιδεολογικό και πολιτικό προφίλ του πασοκ το 1981 το τοποθετούσε αριστερότερα της ιστορικής (ευρωπαϊκής) αριστεράς, και σίγουρα πολύ αριστερότερα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας· γι’ αυτό και οι ευρωπαίοι το χαρακτήριζαν “τριτοκοσμική” άκρα αριστερά. Για όσους είμασταν τότε νεαροί αναρχοαυτόνομοι το πασοκ ήταν η ολοκλήρωση του αστικού εκσυγχρονισμού που είχε ξεκινήσει ο Καραμανλής ο Α. Αλλά πόσοι / πόσες να είχαν τέτοιες απόψεις; Όχι τόσοι ώστε να αλλάζει η γενική ιδέα περί της (τότε) “αριστεράς” και του ρόλου της.
Η “πρώτη (και μοναδική ως τώρα) φορά αριστερά” ανήκει, λοιπόν, στο παρελθόν. Στις 18 Οκτώβρη του 1981. Και ήταν τέτοια! Διαφορετικά πως στο διάολο θα πανηγύριζαν, εκείνο το βράδυ, αγκαλιά και συγκινημένοι, στην Ομόνοια και στους πέριξ δρόμους του κέντρου, χορεύοντας και τραγουδώντας αντάρτικα, πασόκοι, κουκουέδες, εσωτερικάκηδες, αριστεριστές και αναρχικοί, όλοι μαζί;
Δεν θέλουμε να γράψουμε εδώ την ιστορία! Ο καθένας (ειδικά στην ελλάδα) μπορεί να δηλώνει ό,τι θέλει. Η τωρινή “αριστερά” (είτε αυτοαποκαλείται “ριζοσπαστική”, είτε “ανατρεπτική” είτε οτιδήποτε άλλο) είναι η πιο “δεξιά” τέτοια των τελευταίων 100 χρόνων, όχι όμως με βάση μυστηριώδη υπεριστορικά κριτήρια. Με βάση την κοινωνική / ταξική της σύνθεση, την (πραγματική) ιδεολογία της, τις δημόσιες σχέσεις και την συνθηματολογία της, με βάση την πολιτική μεθοδολογία της. Με βάση, ακόμα ακόμα, και την συστηματική παραγραφή / παραποίηση της δικής της (ευρύτερης και στενότερης) ιστορίας.
Συνεπώς το σωστό δεν είναι το “πρώτη φορά αριστερά”. Είναι το πρώτη φορά τόσο δεξιά αριστερά. Γιατί, σε τελευταία ανάλυση, μπορεί να είναι μια λεπτομέρεια συμβολική, είναι όμως χαρακτηριστική: ένα απ’ τα προεκλογικά τηλεοπτικά σποτ του συ.ριζ.α. Ο εθνικός ύμνος από βουρκωμένες γυναίκες... Έτσι ώστε μέχρι να πέσουν τα logo, να στοιχηματίζει κανείς για το εάν πρόκειται για βίντεο της νέας δημοκρατίας, του λαοσ ή των βοθρολυμάτων.
Έτσι έχουν τα πράγματα. Το καλοκαίρι του 2008, ο νέος πρόεδρος του συ.ριζ.α. του λίγο πάνω απ’ το 3%, παίζοντας με του κανόνες του θεάματος, εμφανίστηκε στο προεδρικό μέγαρο με την Καντίτσα Σάνκο, μια μετανάστρια δεύτερης γενιάς (με καταγωγή απ’ την Σιέρα Λεόνε) και, ουσιαστικά, “παράνομη”... Το 2009 ο ίδιος πρόεδρος της πρότεινε να είναι υποψήφια στο ευρωψηφοδέλτιο του ακόμα “μικρού” συ.ριζ.α.· πράγμα που δεν ήταν εφικτό, αφού η Καντίτσα Σάνκο δεν είχε πολιτικά δικαιώματα.
Το 2014, ο ίδιος πρόεδρος της “πρώτης φοράς αριστεράς” και το επιτελείο του, όχι μόνο δεν τόλμησαν (ξαναπαίζοντας με τους ίδιους όρους, του θεάματος) να προτείνουν σε οποιανδήποτε Καντίτσα ή, έστω, σε αφρικάνο ή ασιάτη μετανάστη / μετανάστρια υπήκοο άλλου ευρωπαϊκού κράτους, με πολιτικά δικαιώματα, την συμμετοχή στο ευρωψηφοδέλτιο (προβάλλοντάς τον / την όπως το 2008...), αλλά αντίθετα τυλίχτηκαν με την γαλανόλευκη.
Για το καλό της “πρώτης φοράς...”
[ επιστροφή ]

6 - Διάφοροι ξεροκέφαλοι, καιροφυλακτούν πότε ο πρόεδρος του συ.ριζ.α. θα πάει σε εκδήλωση του σεβ, για να τον καταγγείλουν για προδοσία, κλπ. Λες και είπε ποτέ η Κουμουνδούρου ότι θα στείλει τα μέλη του σεβ να σπάνε πέτρες σε προγράμματα εξανθρωπισμού (τους).
Εν πάσει περιπτώσει, εμείς βλέπουμε άλλη μια εκδήλωση υγιούς ρεαλισμού. Εάν ένας βιομήχανος πει στους μισθωτούς του “θα ψηφίσουμε αυτό”, είναι πολύ πιθανό ότι το μεγαλύτερο μέρος τους θα το κάνει. Κάποιος (απ’ τον συ.ριζ.α.) το ονόμασε αυτό μεσολάβηση ισχύος (καταγγέλοντάς το)· αλλά τα κουκιά είναι μετρημένα.
[ επιστροφή ]

7 - Υπάρχει μια (δήθεν) ανάλυση, γενικά αποδεκτή σχεδόν από το σύνολο της ελληνικής αριστεράς (συμπεριλαμβανόμενου του κκε) ότι στην ελλάδα τα 4 τελευταία χρόνια έχει γίνει μια γενική κοινωνική και οικονομική καταστροφή. Μπορεί να την ακούσει κανείς αυτήν την “ανάλυση” όχι μόνο απ’ τα κομματικά στελέχη, αλλά και από χιλιάδες απλούς υπηκόους· και, φυσικά, απ’ τα μήντια. Οι οπαδοί της θα έπρεπε λοιπόν να εξηγήσουν πως συμβαίνει και μέσα σε μια γενική καταστροφή, περίπου 1.750.000 άτομα (ποσοστό 30,73% όσων ψήφισαν πρόσφατα) ενέκριναν ξανά τους υπεύθυνους αυτής της “γενικής καταστροφής”. Αν μάλιστα προστεθούν εδώ και τα κουκιά των βοθρολυμάτων... Ενώ, απ’ τους υπόλοιπους γενικά κατεστραμμένους, περισσότεροι από 700.000 (ένα ποσοστό λίγο πάνω απ’ το 12%) ψήφισαν με τρόπους που δείχνουν βέβαια το “μεγαλείο της δημοκρατίας” αλλά θα χαρακτηρίζονταν χομπίστικοι: χωρίς καμία σοβαρή ελπίδα σωτηρίας (εάν αυτό είναι όντως το ζητούμενο).
Εκτός απ’ τα θεωρήματα της παραπλάνησης / αποπλάνησης (οι “κατεστραμμένοι” δεν ξέρουν ποιο είναι το σωστό που πρέπει να κάνουν για να ρεφάρουν) δεν ξέρουμε άλλη εξήγηση γι’ αυτήν την τεράστια απόσταση μεταξύ γενικής καταστροφής και “πολιτικής έκφρασης των κατεστραμένων”. Η παραπλάνηση μπορεί να εξηγεί τα πάντα αιώνια - δεν είναι, λοιπόν, εξήγηση αλλά υπεκφυγή. Αλλά “ο κόσμος βράζει”. Απλά το ποτήρι της οργής είναι, ακόμα, μισογεμάτο...
Βολικά παραμύθια. Κάτι άλλο συμβαίνει. Η ιδέα περί γενικής κοινωνικής και οικονομικής καταστροφής δεν είναι απλά εντελώς λάθος· είναι και μαστορεμένη για να είναι μια ψυχοπονιάρικη σύγχιση. Δεν έχει συμβεί καμία “γενική καταστροφή”. Ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού ΔΕΝ έχει καταστραφεί (ακόμα και αν έχει “πέσει” σε σχέση με την κατάστασή του πριν το 2009). Ένα μέρος μάλιστα αυτού του τμήματος (σκάνδαλο;) έχει βελτιώσει την θέση του, όχι μόνο σχετικά (σε σχέση με τους άλλους) αλλά και απόλυτα. Αντίθετα, ένα άλλο μεγάλο τμήμα, η σύγχρονη εργατική τάξη, στην οποία συμπεριλαμβάνονται και όσες χιλιάδες μετανάστες και μετανάστριες (με απαγορευμένα όλα τα πολιτικά τους δικαιώματα) ζουν για καιρό στην επικράτεια, έχει πράγματι υποτιμηθεί βίαια. Υπάρχουν, επίσης, και κάμποσοι επιχειρηματίες, που έχουν καταστραφεί· αλλά είναι μόνο ένα μικρό ποσοστό όσων κλαίγονται.
Στις βασικές γραμμές, όχι μόνο δεν έχει συμβεί οτιδήποτε “γενικό” και “καθολικό”, αλλά το αντίθετο: οξύνθηκε η πραγματική ταξική πόλωση. Όμως - δεν - πρέπει - να - μιλάμε - και - να - δρούμε - με  - καθαρές - και  - αυτόνομες - εργατικές αφετηρίες! Προτιμότερες οι οιμωγές περί λαού που υποφέρει, περί εθνικής γενοκτονίας, και άλλα τέτοια πιασάρικα και δραματικά.
Κι αν η πραγματικότητα φωνάζει με κάθε τρόπο ότι είναι διαφορετική, τόσο το χειρότερο για δαύτην.
[ επιστροφή ]