...
Οι γλώσσες της εξουσίας είναι πριν απ’ όλα γλώσσες αποπλάνησης, που υποχρεώνουν στην αγόρευση πριν την απαγόρευση, αλλά που επιβάλλονται με τη βία εκεί που η υπνωτική έκσταση δεν λειτουργεί και τα σημαίνοντα της κυριαρxίας δεν κατορθώνουν να καθηλώσουν τις κοινωνικές συμπεριφορές στα διάφορα προγράμματα αναπαραγωγής των αλλοτριωμένων κοινωνικών σχέσεων.
Όμως, ακόμα χειρότερα, πρόκειται για γλώσσες παρανοϊκές που, διαχυμένες σ’ όλα τα δίκτυα της δεσποτικής μεσο-λαβητικής επικοινωνίας, κινούνται σαν βλήματα με στόχο τις διάφορες μορφές αυτόματης και αυθόρμητης συνείδησης των ατόμων που κατοικούν στη στοιχειωμένη πόλη, με σκοpό, μέσω αυτής της δολοφονικής επίθεσης, την καταστροφή κάθε συνειδητής μορφής, κάθε μη επίσημης, υπερβατικής ανανεωτικής και εξεγερσιακής συμπεριφοράς.
Γλώσσες παραληρηματικές - θα λέγαμε - γιατί μεταφέρουν “αλλού”, σε σχέση με τις αντιθέσεις που γεννιούνται στην παραγωγή της ζωής, γλώσσες που αυτονομούνται από την υλικότητα των πραγμάτων, των σωμάτων και των μεταξύ τους πραγματικών σχέσεων, για να επιβάλλουν τα μονοδιάστατα σημαίνοντα της εξουσίας, τα οποία βρίσκονται σε απόλυτη απόκλιση από τη ζωή.
Μ’ άλλα λόγια, ανάμεσα στη σημασιολογική (σημαίνον) και τη δηλωτική (σημαινόμενο) λειτουργία του σημείου διανοίγεται ένα ανυπέρβλητο βάραθρο, ένα χάσμα, και η πρώτη λειτουργία, αυτονομούμενη, παίρνει τη μορφή μιας ψευδαίσθησης, χάνει κάθε πραγματική σχέση με τη γλώσσα της πραγματικής ζωής, κι έτσι διαχωρίζεται τελείως από τη δεύτερη και συνεπώς από τον πραγματικό κόσμο των πραγμάτων.
Οι γλώσσες του κοινωνικού ελέγχου φέρουν το εμφανές στίγμα της καταπίεσης, του βασανισμού, του θανάτου.
“Μιλούν” αυτόν που τις ομιλεί, μπλοκάροντας έτσι κάθε δυνατότητα επικοινωνίας. Πληροφορώντας παραμορφώνουν, υποκρινόμενες αποκαλύπτονται, εξουσιο-δοτώντας απαγορεύουν, γεννούν την ενοχή και σπέρνουν το φόβο. Αποτελούν των κώδικα του κρύου θανάτου, τη γενετική του μνήμη.
...
Σ’ αυτό λοιπόν το παράλογο και ανυπόφορο πλαίσιο επικοινωνίας, όπου ο καθένας βρίσκεται μέσα σε μια παράδοξη παγίδα - εδώ για να “μιλήσεις” πρέπει να αρνηθείς να επικοινωνήσεις, και για να “επικοινωνήσεις” πρέπει να αρνηθείς να μιλήσεις - δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η παραγωγή των σημαινόντων της εξουσίας απωθείται και αντιπαλεύεται με την αντιπαράθεση νέων, αποκεντρωμένων παραγωγών.
...
Renato Curcio, Alberto Franceschini
Σταγόνες ήλιου στη στοιχειωμένη πόλη,
πρώτη έκδοση στα ιταλικά 1982
ελληνική έκδοση 1990, περιοδικό convoy
