Θα μπορούσε να είναι κάτι ασήμαντο, το σκανδαλάκι της ημέρας· αλλά είναι πιο σοβαρό. Ενας κεντρώος φιλελεύθερος διανοούμενος, ο Ν. Δήμου, βγαίνει (για πολλοστή φορά...) και ειρωνεύεται την “ζωροαστρική πυρολαγνεία” του “αγίου φωτός”· και για να κάνει την ειρωνεία επίκαιρη παριστάνει τον θυμωμένο που το “άγιο φως” αντιμετωπίζεται απ’ το ελληνικό κράτος σαν “αρχηγός κράτους”, και βγαίνουν απ’ τα δημόσια ταμεία όλα τα έξοδα μεταφοράς και διανομής του ανά την χριστιανική επικράτεια... Συγκεντρώνει ως εκ τούτου τους κεραυνούς των πιο ετοιμοπόλεμων φασιστών του παπαδιαριού, οπότε ο ψηφοσυλλέκτης ποταμός τον διαγράφει απ’ τα κατάστιχα... Και η υποτιθέμενα κοσμική αριστερά, τα κόμματα και τα κομματίδιά της, δεν έχει να πει τίποτα ούτε για την χριστιανική ειδωλολατρεία ούτε για τον περιβόητο “διαχωρισμό κράτους / εκκλησίας”... Μόνο το εύκολο: να σαρκάσει τον δήθεν ποταμάρχη, που δεν άντεξε τον θόρυβο και έδρασε σαν κανονικός κομματάρχης, εκ των υστέρων. Αλήθεια: δεν υπάρχει ούτε μισός στην κομματική γραφειοκρατία της κάθε είδους ελληνικής αριστεράς να πει τα ίδια και χειρότερα με τον Ν.Δ. πριν τις εκλογές, να δούμε τι τύχη που θα του επιφυλάξει το πειθαρχικό του κόμματός του;
Το ότι ο χριστιανισμός, είτε στην “ορθόδοξη” είτε στην “καθολική” εκδοχή του είναι καθαρή ειδωλολατρεία δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία. Δεν είναι μόνο το “άγιο φως” που ταξιδεύει σαν αρχηγός κράτους. Οι εικόνες, τα αγάλματα (για τους καθολικούς) και οι λειτανίες, οι “άγιες ζώνες”, οι άγιες μούμιες και τα άγια πτώματα και τα άγια κομμάτια των πτωμάτων, τα φυλακτά και το “τίμιο ξύλο”, η “παρθένος και ο κρίνος”, η “αγία τριάδα” (με το πουλί μέσα...) είναι μόνο τα πιο διάσημα είδωλα. Θα έλεγε κανείς με φιλελεύθερη διάθεση ότι όποιος θέλει να προσκυνάει ξόανα ας το κάνει. Πράγματι.
Το πρόβλημα αρχίζει αμέσως μετά. Τι σημαίνει, και τι συμβαίνει εάν εκατοντάδες χιλιάδες, εκατομμύρια, προσκυνούν ξόανα αλλά υποστηρίζουν (συχνά με λύσσα) ότι κάνουν το ακριβώς αντίθετο; Τι συνεπάγεται για την ηθική, τη συναισθηματική και την διανοητική συγκρότηση αυτών των εκατομμυρίων το να ζουν, άλλοι πιο έντονα και μόνιμα και άλλοι λιγότερο έντονα, ρουτινιάρικα και ευκαιριακά, έναν παρανοϊκό διχασμό, που επιπλέον ονομάζεται “πίστη”; Τι συνεπάγεται για την αντίληψη του εαυτού τους και του κόσμου το να θεωρούν αυτά τα εκατομμύρια χριστιανών την θρησκευτική τους παράνοια “την απόλυτη αλήθεια” και να αντιμετωπίζουν άλλες θρησκείες, που (τουλάχιστον...) δεν είναι ειδωλολατρικές (όπως τον μουσουλμανισμό ή τον εβραϊσμό) είτε σαν κατώτερες είτε σαν ύποπτες; Εν τέλει: πώς η χριστιανική παράνοια γίνεται πολιτική;
Μπορεί ο οποιοσδήποτε “καθαρός” ειδωλολάτρης να αρνείται μεν σαν υποτιμητικό τον χαρακτηρισμό “ειδωλολάτρης”· τουλάχιστον όμως θα αναγνωρίζει ότι είναι “πολυθεϊστής”. Οι χριστιανοί θα πρέπει να είναι η μοναδική περίπτωση στην ανθρώπινη ιστορία (και στην ιστορία των θρησκειών) όπου πολυθεϊστές και φετιχιστές και ειδωλολάτρες υποστηρίζουν με συχνά άγριο φανατισμό ότι λατρεύουν τον “ένα και μοναδικό θεό”. Δεν τους κάνει αυτό εξαιρετικά ανήθικους, εξαιρετικά ψεύτες, εξαιρετικά επικίνδυνους για το υπόλοιπο ανθρώπινο είδος; Και δεν θα έπρεπε ο καθένας που δεν ανήκει σ’ αυτό το παρανοϊκό ρεύμα να τους καταγγέλλει με κάθε ευκαιρία;
Όχι! Γιατί υπάρχει και μια διαφορετικού είδους ψευτιά, μια διαφορετικού είδους ανηθικότητα, μια διαφορετικού είδους απανθρωπιά: η κολακεία του πλήθους· και, φυσικά, η ψήφος του πλήθους. Τι κι αν κάποιος είπε ότι η θρησκεία είναι το όπιο των λαών; Τι κι αν διάφορων ειδών “πολιτικοί ειδωλολάτρες” ορκίζονται πίστη στον κυρ Κάρολο; Η υπέρτατη αξία (τους) είναι τα κουκιά. Στα κουκιά γονατίζουν, στα κουκιά “εξομολογούνται” και υπόσχονται αιώνια πίστη. Γιατί τα κουκιά μεταφράζονται σε φράγκα, σε κύρος, σε αξιώματα. Οπότε μια χαρά είναι ο χριστιανισμός, οι χριστιανοί, οι παπάδες και οι δεσπότες, τα άγια φώτα και τα άγια ταμεία, τα ξόανα και τα θαύματα - δεν επιτρέπεται να τα βάζει κανείς μαζί τους. Δεν επιτρέπεται να τους ειρωνεύεται τους χριστιανούς. Δεν επιτρέπεται καν και καν να σκοπεύει στα σοβαρά να ξεκολλήσει την εκκλησιαστική βδέλα απ’ τους πολιτικούς (δηλαδή: κοσμικούς) θεσμούς· και να το θυμίζει σε προεκλογική περίοδο.
Τουμπεκί ψιλοκομένο, λοιπόν, όταν “το φέρει η κουβέντα”, έστω από κάποιον που θέλει να κάνει το κομμάτι του. Ή και σταυροκοπήματα δημόσια, επ’ αφορμή. Που σημαίνει, πέρα απ’ τα υπόλοιπα, κλείσιμο του ματιού στο θρησκευτικό φασισταριό. Γιατί όχι μόνο δεν ακούστηκε κιχ για το απλό έως γελοίο της “κρατικής αρχηγίλας” του “αγίου φωτός”... Δεν ακούστηκε κιχ (από αριστερά μεριά) ούτε για τις αθλιότητες του αρχιτράγου Αμβρόσιου: πρόκειται για τον γνωστό φίλο των βοθρολυμάτων. [1Ένα δήθεν ειρωνικό αρθράκι στην “αυγή” στις 24 Απρίλη, με τίτλο να σαπίσουν τα στόματα των απίστων, ανήκει στην κατηγορία “να πούμε καμιά μαλακία για ξεκάρφωμα”. Και με το ζόρι.]
Μα τα κουκιά είναι πολύ σπουδαίο πράγμα. Και η ελληνική εκκλησία διαχειρίζεται εκατοντάδες χιλιάδες κουκιά, οπότε είναι ένας αξιοσέβαστος εταίρος κυβερνητών, περιφερειαρχών, δημάρχων. Έτσι, μπορεί να υπάρχουν κρατικοί αρχηγοί εναντίον των οποίων δικαιολογούνται (ή και επιβάλλονται) διαδηλώσεις· γιατί καταστρέφουν τις ζωές μας, ή τις ζωές άλλων... Ποτέ και τίποτα όμως εναντίον των αρχιτράγων. Ποτέ και τίποτα εναντίον του “αγίου φωτός”. Αυτοί δεν είναι κατακτητές. Αυτοί δεν καταστρέφουν τίποτα... [2Παράδοξο ή όχι, μια ορισμένη συνηγορία στον Ν.Δ. και μια αναλυτική καταγγελία στον αρχιτράγο Καλαβρύτων και στους ομοίους του, βρήκαμε από έναν παπά. Ανοικτόμυαλος άνθρωπος, δεν πολιτεύεται κιόλας...]
(Αλί και τρισαλί στο ξερό μας το κεφάλι, που δεν καταλαβαίνουμε! Όλα αυτά, οι παπάδες, η εκκλησία, η αστυνομία, ο στρατός, τα αφεντικά, το βαθύ κράτος, το ρηχό κράτος, το οργανωμένο έγκλημα, είναι δευτερεύουσες και τριτεύουσες αντιθέσεις! Που δεν πρέπει να αποσπούν την προσοχή μας απ’ την κύρια αντίθεση, σήμερα. Που είναι: ή Μέρκελ ή Τσίπρας!
Άμποτε λοιπόν αυτό το γενναίο παλληκάρι να καταλάβει την γερμανική καγκελαρία, να ησυχάσει η πατρίς απ’ τις επιδρομές των βησιγότθων...)
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
1 - Ένα δήθεν ειρωνικό αρθράκι στην “αυγή” στις 24 Απρίλη, με τίτλο να σαπίσουν τα στόματα των απίστων, ανήκει στην κατηγορία “να πούμε καμιά μαλακία για ξεκάρφωμα”. Και με το ζόρι.
[ επιστροφή ]
2 - Παράδοξο ή όχι, μια ορισμένη συνηγορία στον Ν.Δ. και μια αναλυτική καταγγελία στον αρχιτράγο Καλαβρύτων και στους ομοίους του, βρήκαμε από έναν παπά. Ανοικτόμυαλος άνθρωπος, δεν πολιτεύεται κιόλας...
[ επιστροφή ]
