οι εκπυρσοκροτήσεις του Αιγαίου

Τι άλλη μαρτυρία χρειάζεται για το (ένα ακόμα) έγκλημα στο Φαρμακονήσι όταν το παραδέχεται το ίδιο το “σώμα” που το εκτέλεσε, σύμφωνα με τις οδηγίες των ανωτέρων του; Το παραδέχεται και το περιγράφει, ναι· αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε εάν το κοινό, ακόμα και το ευαίσθητο, είναι ανόητο (ή άσχετο), να φάει το παραμύθι ότι πρόκειται για “ατύχημα”: το όπλο εκπυρσοκρότησε...
Να η ομολογία (“εφ. συν” 30/1ου):

... Ο αρχιπλοίαρχος Νίκος Πατρινός, επόπτης του κλάδου επιχειρήσεων, εξήγησε τι έχει καταγραφεί στα αρχεία του Λιμενικού για το τι πραγματικά συνέβη.
Όπως είπε, όλα συνέβησαν μέσα σε ελάχιστα λεπτά, στις 2 τα ξημερώματα, με ανέμους 6 Μποφόρ και κύμα 1,5 μ. Το σκάφος του Λιμενικού έκρινε ότι η ασφαλέστερη επιλογή ήταν να ρυμουλκήσει το αλιευτικό με τους μετανάστες προς το Φαρμακονήσι, που ήταν σε απόσταση 1,8 ν.μ. Κατά τη διάρκεια της ρυμούλκησης κι ενώ δύο άνδρες του πληρώματος είχαν επιβιβαστεί στο αλιευτικό για να επιτηρούν τη διαδικασία, έσπασε η δέστρα. Λίγο αργότερα το αλιευτικό ξαναδέθηκε από τα κάγκελά του και η επιχείρηση συνεχίστηκε.
Ακολούθως, κάποιος από τους μετανάστες που μιλούσε στο κινητό υπέδειξε ότι έπεσαν στη θάλασσα δύο άτομα και τότε οι επιβάτες μετακινούνται μαζικά για να δουν τι συνέβη και το σκάφος αναποδογυρίζει.
Το Λιμενικό περισυλλέγει όποιον βλέπει στο νερό και ανεβάζει στο σκάφος 16 άτομα. Τότε αρχίζει να βγαίνει πυκνός καπνός από τη μία μηχανή του ... καθώς είχε ρουφήξει ένα σκοινί από το αλευτικό με αποτέλεσμα να υπερθερμανθεί.
Ο κ. Πατρινός τότε περιέγραψε το δίλημμα στο οποίο βρέθηκε ο καπετάνιος: από τη μία να σώσει το πλήρωμά του, τους 16 μετανάστες και το σκάφος του, μεταφέροντάς τους, έστω και με τη μία μηχανή, στη στεριά ή να ρισκάρει, καθώς υπήρχαν πληροφορίες ότι κάτω από το αναποδογυρισμένο αλιευτικό, το οποίο εξακολουθούσε να είναι δεμένο με το σκάφος του Λιμενικού, υπήρχαν εγκλωβισμένοι. Επικράτησε, όπως είπε, η πρώτη λύση και το σκοινί λύθηκε.

Ώστε έτσι λοιπόν...

Ποιό “σκάφος του λιμενικού έκρινε ότι...”; Ποιό εγχειρίδιο “έρευνας και διάσωσης” ποιού ναυτικού στον κόσμο συμβουλεύει ότι “η ασφαλέστερη επιλογή” είναι ένα ταχύπλοο με δύο μηχανές (υπολογίστε: εκατοντάδων ίππων...) να ρυμουλκήσει μια ακυβέρνητη βάρκα με 28 άτομα, με αέρα 6 μποφόρ και κύμα 1,5 μέτρο, μέσα στην άγρια νύχτα; Εάν μέσα στην βάρκα ήταν οι γυναίκες, οι αδελφές ή οι κόρες των λιμενόμπατσων αυτό θα “έκρινε το σκάφος”;
Για να συνεννοηθούμε. Δοκιμάστε να φανταστείστε ένα δυνατό και γρήγορο αυτοκίνητο να ρυμουλκεί ένα άλλο, χωρίς φρένα. Απλά χωρίς φρένα· δεν χρειάζεται να έχει, επιπλέον, ούτε αέρα ούτε κύμα... Τι περιμένετε ότι θα γίνει στην πρώτη στροφή; Το ρυμουλμούμενο θα φύγει απ’ το δρόμο ή/και θα ντελαπάρει. Ακόμα χειρότερα, το να τραβάει κανείς γρήγορα μια ακυβέρνητη βάρκα μέσα σε κύματα είναι σα να κουνάει ένα πανί στο αέρα: η βάρκα “ανεμίζει” στριφογυρίζοντας προς όλες τις κατευθύνσεις, και γύρω απ’ τον άξονά της...
Πολύ απλά: η συνταγή της (γρήγορης) ρυμούλκησης υπό τέτοιες καιρικές συνθήκες είναι συνταγή για να ανατραπεί η ακυβέρνητη βάρκα. Τελεία και παύλα. Αυτό το ξέρουν όχι μόνο λιμενόμπατσοι (υποτίθεται εκπαιδευμένοι...) αλλά και οποιοσδήποτε έχει σχέση με ανοικτή θάλασσα. Το ότι η ρυμούλκηση ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από “ασφαλής επιλογή” το αποδεικνύει και η ίδια η διήγηση: σε πρώτη φάση κόπηκε το σκοινί...
Εάν μέσα στην ακυβέρνητη βάρκα ήταν οι συγγενείς των λιμενόμπατσων, ή απλά “έλληνες”, το “σκάφος θα έκρινε” (και θα έκανε) το εξής: θα πλεύριζε και, παρά τις όποιες δυσκολίες λόγω κύματος, οι λιμενόμπατσοι θα μετέφεραν έναν έναν τους (ας τους πούμε έτσι) “ναυαγούς” απ’ την βάρκα στο ασφαλές σκάφος του λιμενικού... Ο δήθεν ευαίσθητος αρχιπλοίαρχος δεν αναφέρει πουθενά ότι “δεν υπήρχε χώρος για να γίνει αυτό” - και πως να το ισχυριστεί άλλωστε; Τελικά οι 16 επιζήσαντες μετανάστες “ανέβηκαν” στο λιμενοπεριπολικό.... Όμως ακόμα κι αν δεν υπήρχε χώρος για όλους, ακόμα και τότε η στοιχειώδης “ανθρωπιστική” συμβουλή (και το minimum για το οποίο οι λιμενόμπατσοι έχουν εκπαιδευτεί) θα ήταν: α) να ανεβάσουν στο ασφαλές σκάφος τους πρώτα πρώτα τις γυναίκες, τα παιδιά και τυχόν ηλικιωμένους, β) να δώσουν να φορέσουν σ’ όσους θα απέμεναν υποχρεωτικά στη βάρκα ατομικά σωσίβια, γ) να δώσουν με νοήματα οδηγίες στους επιβάτες για το πως θα κάτσουν και για το ότι δεν πρέπει να μετακινούνται, δ) να ρυμουλκήσουν την βάρκα αργά και προσεκτικά. Αυτά θα έκαναν εάν οι μετανάστες δεν ήταν μετανάστες αλλά έλληνες· ή επιβάτες κάποιου ιδιωτικού κότερου...
Συνεπώς, η δήθεν “ασφαλέστερη επιλογή που έκρινε το σκάφος...” (δηλαδή η ρυμούλκηση, και μάλιστα υπό τις συνθήκες που περιγράφονται) λέγεται έκθεση ατόμων σε μεγάλο κίνδυνο, με δόλο. (Και ο δόλος ξεκινάει απ’ την γνώση που έχουν οι πρωτοκοσμικοί δολοφόνοι ότι η συντριπτική πλειονότητα των μεταναστών και των προσφύγων απ’ την ασία και την αφρική δεν έχει δει ποτέ στη ζωή της θάλασσα, και φυσικά δεν ξέρει να κολυμπάει...)

Μια παρένθεση / υπενθύμιση εδώ. Η δημιουργία κυμάτων με ελιγμούς των πρωτοκοσμικών ταχύπλοων, έτσι να ντελαπάρουν τα βαρκάκια που είναι υπερφορτωμένα με μετανάστες / μετανάστριες και να πνίγονται όσο το δυνατόν περισσότεροι, είναι πάγια τακτική των πολιτισμένων πρωτοκοσμικών λιμενικών σ’ όλη τη Μεσόγειο. Και του ελληνικού, και του ιταλικού. Ενδεικτικά αναδημοσιεύουμε ένα μικρό απόσπασμα απ’ την περιγραφή 2 προσφύγων απ’τη σύρο, για την “επαναπροώθησή τους” στις 17 του περασμένου Αυγούστου (εφ. “το ποντίκι”, ο τονισμός δικός μας):

... Μας πήραν όλα τα πράγματα, μας διέταξαν να μείνουμε με τα χέρια ψηλά και μας έκαναν σωματικό έλεγχο.... Μείναμε στο νησί τρεις μέρες. Την τρίτη ημέρα γύρω στις 11 το βράδυ μας πήγαν με αυτοκίνητο πίσω στην παραλία. Μείναμε από τις 11 μέχρι τις 5 το πρωί με τα χέρια πίσω από την πλάτη. Πέντε στρατιώτες μα φύλαγαν και πέντε άντρες ήταν σε ένα σκάφος. Μας ανάγκασαν να μπούμε στο σκάφος δεμένοι. Δύο από τους φόραγαν μαύρα ρούχα και οι άλλοι στρατιωτικές στολές.
Με το σκάφος του λιμενικού κάναμε έναν γύρο του νησιού. Μετά μας έβαλαν σε δύο μικρές βάρκες δεμένες η μία με την άλλη και ένας στρατιώτης τις κρατούσε αρχικά με ένα σκοινί. Ανέπτυξαν ταχύτητα και μετά έκοψαν πάλι. Δημιουργώντας έτσι συνεχώς κύματα μας έσπρωχναν πίσω στην τουρκία. Η βάρκα που είχε τα τρία άτομα άρχισε να βουλιάζει. Είδαμε τα φώτα ενός μεγάλου πλοίου που ήταν της τουρκικής ακτοφυλακής...

Στην πρόσφατη περίπτωση που προσπάθησε να δικαιολογήσει ο αρχικαραβανάς τα κύματα ήταν έτοιμα και άφθονα. Απλά θα έπρεπε οι δολοφόνοι να τα αξιοποιήσουν. Και ο πιο εύκολος και αποτελεσματικός τρόπος ήταν να σύρουν γρήγορα μέσα στα κύματα ένα καρυδότσουφλο γεμάτο ανθρώπους. Σχεδόν δύο ναυτικά μίλα είναι υπεραρκετά για να αναποδογυρίσει μία τέτοια βάρκα όχι μία αλλά εκατόν μία φορές.

Το λιμεναρχείο της Λέρου, που έχει την ευθύνη της “απώθησης” των μεταναστών στην περιοχή και του Φαρμακονησίου, έχει αυτά τα δύο σκάφη. Προσπαθείστε να φανταστείτε τι σημαίνει “ρυμούλκηση βάρκας με σκοπό” (τον πάτο του Αιγαίου)...)

Κι έτσι έγινε. Οπότε άρχισε το δεύτερο μέρος του πάγιου σχεδίου, το “σώζουμε μερικούς” (γιατί είμαστε και πολιτισμένοι...). Αλλά τι κακό; Η προπέλα της μιας μηχανής έπιασε ένα σκοινί, σφήνωσε, και τότε το μοτέρ της άρχισε να βγάζει καπνούς... Τι μπορεί να κάνει κάποιος σε μια τέτοια “φρικτή” περίπτωση; Απλά να κλείσει την μηχανή...
Φυσικά, αυτό έκανε ο αρχιλιμενόμπατσος του σκάφους... Αλλά έτσι μπήκε σε “δίλημμα”: απ’ την μια γυναίκες και παιδιά (μετανάστες - όχι η δικιά του σύζυγος και τα δικά του παιδιά...) πνίγονταν· απ’ την άλλη θα έκανε τα σχεδόν δύο ναυτικά μίλια με τη μία μηχανή. Φοβερό δίλημμα! Να πει στους άνδρες του να πέσουν στη θάλασσα (την άγρια φουρτουνιασμένη, με το 1,5 μέτρο κύμα...) και να βραχούν προκειμένου να σώσουν τις γυναίκες και τα παιδιά; Ή να πάρει το δρόμο της επιστροφής “έχοντας σώσει κάποιους”; Θα πρέπει να έζησε ο αρχιλιμενόμπατσος του σκάφους στιγμές αρχαίας τραγωδίας· και με βαριά καρδιά αποφάσισε: δεν πα να γαμηθούμε και οι γυναίκες και τα παιδιά; Δικά μας είναι;
“Ρίσκο” δεν υπήρχε πουθενά... Το “ρίσκο” το εφηύρε ο επιχειρησιακός υπεύθυνος του λιμενικού... Ηθελημένα, με νηφαλιότητα (και με όλα τα υπόλοιπα πρωτοκοσμικά πολιτισμένα γνωρίσματα) οι γυναίκες, τα παιδιά και όποιος άλλος ήταν στη θάλασσα, αφέθηκαν να πνιγούν. Η περιγραφή εγκατάλειψη ατόμων που διατρέχουν θανάσιμο κίνδυνο και χρειάζονται βοήθεια που μπορεί να τους προσφερθεί εύκολα δεν είναι αρκετή για να περιγράψει την ολοκλήρωση του εγκλήματος: ο αρχιλιμενόμπατσος και οι υπόλοιποι ήθελαν να σχολάσουν το γρηγορότερο, και στα γεννητικά τους όργανα μερικά πτώματα (ακόμα).

Αυτό; Ούτε καν. Ο σχεδιασμός της συστηματικής δολοφονίας μεταναστών στην περίμετρο του ευρωπαϊκού φρουρίου, είτε είναι ξηρά είτε θάλασσα, περιλαμβάνει στρατηγικά το να “διασώσονται” πότε πότε μερικοί. Να διασώζονται για να περιγράφουν τι έγινε, και αυτό να διαδίδεται. Το “να τους κάνουμε τον βίο αβίωτο” απαιτεί κάποιοι να επιβιώνουν για να γίνονται, άθελά τους φυσικά, αγγελιοφόροι του θανάτου.
Σε διάφορα blog λιμενόμπατσων πότε πότε κάποιος γράφει ότι “έγινε ματσόλα” στο Φαρμακονήσι. Δεν ξέρουμε την αργκώ. Αυτό που το ίδιο το “σώμα” (και το ελληνικό κράτος) βγήκε να πει, σημαίνει πως όλα έγιναν σύμφωνα με τις οδηγίες: να τους σκοτώνεται, αλλά να φαίνεται σαν αναπόφευκτο ατύχημα. Εκπυρσοκρότησε η θάλασσα, τί να κάνουμε; Λυπούμαστε...
(Αυτό βόλεψε τελικά και την καθεστωτική αριστερά. Αν και αρχικά μιλούσε για “έγκλημα”, μετά τις “επίσημες εξηγήσεις” το ειδησειογραφικό / δημοσιογραφικό team του ρ/σ “στο κόκκινο” άρχισε να μιλάει και να ξαναμιλάει για “τραγωδία”... Για να εμπεδωθεί. Στο κάτω κάτω της γραφής ένα κόμμα εξουσίας πρέπει να φροντίζει τη μόστρα του και στα σώματα ασφαλείας, και δεν μπορεί να τα κατηγορεί για δολοφόνους, ούτε να απειλεί πως όταν έρθει εν τη βασιλεία του θα οδηγήσει στα δικαστήρια τόσο αυτούς που έχουν δώσει όλα αυτά τα χρόνια τις δολοφονικές διαταγές όσο κι εκείνους που τις έχουν εκτελέσει. Η “τραγωδία” είναι, όντως, η ασφαλέστερη επιλογή...)