Δεν είναι αυτός που έκλεψε την Ευρώπη...  Έχει κάψει, όμως, πολλές καρδιές (και τσέπες).

big Mac vs Τασόγλου Delongi

Η ελαφριά ποινή (ελαφριά σαν φιλικό κτύπημα στην πλάτη) του κυρ Μάκη στην δικαστική του περιπέτεια που έμεινε στη δημοσιογραφική ιστορία σαν “η δίκη για τα στημένα” (την ιστορία πια ίσως να μην την γράφουν οι νικητές αλλά οι σφουγγοκωλάριοί τους - σκεφτείτε το!) ελπίζουμε ότι δεν σας εξέπληξε. Τα έχουμε γράψει, τα έχετε διαβάσει, οπότε πορευόμαστε με ασφάλεια μέσα στη βαθειά νύχτα.
Το σωστό θα ήταν, αν δεν εκκρεμούσε εκείνη η υπόθεση με την παλιοαεκ και κάτι καταχρησούλες ψιλοποσών για τις οποίες παραμένει ακόμα προφυλακισμένος ο κυρ Μάκης, να ήταν ανάμεσά μας (με την ευρεία έννοια). Ο big Mac δεν είναι, παραμένει ακόμα προφυλακισμένος. Κάποιοι άλλοι, όμως, ποτέ δεν έλειψαν. Και η τελεσίδικη αθώωσή τους δείχνει όχι μόνο ότι δεν μας λείψουν και μελλοντικά (με την ευρεία έννοια) αλλά και ότι η δικαιοσύνη στην ελλάδα (όπως, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο παντού) είναι σταθερά αυτό που ήταν. Όχι τυφλή, απλά ταξική.
Περί τίνος πρόκειται; Όσοι / όσες έχουν την κατάλληλη ηλικία πρέπει να ταξιδέψουν νοερά πίσω στο χρόνο: τέλη δεκαετίας του 1990· τα καλύτερα μένουν για το τέλος. Ο ηλιόλουστος ορίζοντας δεν είχε ονόματα γερμανών κυβερνητικών (δεν θα ήταν ηλιόλουστος άλλωστε) αλλά ονόματα του είδους: Χαλυβδόφυλλα... Νηματεμπορική... Σιγάλας... Κλωνατέξ... Τεχνοδομή... Γενικές Αποθήκες... Intersat... Κλωστήρια Ναούσης... Τασόγλου - Delongi... Τεχνοδομή...  Αθηναϊκές Συμμετοχές... ΑΤΤΙ - ΚΑΤ... Και πολλά άλλα, που δεν θυμόμαστε. Ήταν μια παρέλαση που έμοιαζε σαν η έφοδος του ελληνικού βιομηχανισμού στον ουρανό του λαϊκού καπιταλισμού και του λαού στην κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας, και καθόλου σα μια συνηθισμένη γιορτή καρναβαλιστών. Ήταν το μεγάλο (και διδακτικό) ελληνικό πανηγύρι του “το χρήμα γεννάει χρήμα”.
Γράφτηκε (εκ των υστέρων) ότι πάνω από 1,5 εκατομμύριο έλληνες και ελληνίδες παραγωγικών ηλικιών (18 - 65 χρονών) συμμετείχαν σε εκείνο το πάρτι - το μεγαλύτερο event ever. Γράφτηκε (εκ των υστέρων) ότι άλλαξε χέρια ένα ποσό ίσο με το μισό του περιβόητου ελληνικού δημόσιου χρέους στα ψηλότερά του - το μεγαλύτερο νταραβέρι ever. Γράφτηκε (εκ των υστέρων) ότι επρόκειτο για την μεγαλύτερη και γρηγορότερη αναδιανομή πλούτου στην ελλάδα (και όχι, φυσικά, υπέρ “αδυνάτων”!) - ever. Και δεν γράφτηκαν ούτε ειπώθηκαν ποτέ, ακόμα και απ’ τους πιο σκουληκάτους πατριώτες, τα εξής:
α) Ότι επρόκειτο για σατανικό έργο των εβραιομασόνων·
β) Ότι ήταν δουλειά της παλιοΜέρκελ και της βρωμοτρόικας·
γ) ‘Οτι κάποιοι ψέκαζαν τα “γραφεία διαβίβασης εντολών” (κάτι τόσο κοινότοπο τότε όσο σήμερα τα we buy gold)·
δ) Ότι να τα μαζέψουμε και να φύγουμε απ’ την κωλοδραχμή γιατί μας έφαγε την ψυχή·
ε) Ότι να μας πληρώσουν οι κωλογερμανοί τις αποζημιώσεις για την κατοχή, γιατί άντε, πολύ τους ανεχτήκαμε...

Το έπος του χρηματιστηρίου ήταν, για να μην ξεχνιόμαστε, μια ξεκάθαρα εθνική υπόθεση. Από έλληνες για έλληνες - και το ανάποδο. Πράγμα που σημαίνει πως εάν υπήρξαν τίποτα “ζητηματάκια”, τίποτα “στημένοι αγώνες” (μετοχών), δεν ήταν ούτε η ουεφα που ζήτησε εξηγήσεις, ούτε οι ξένοι τοκογλύφοι που ζήτησαν πίσω τα λεφτά τους. Εμείς κι εμείς είμασταν· στο μεταξύ μας. “Φιλικό”... Οπότε, εάν επρόκειτο όντως για “στήσιμο”, θα μπορούσε να το ελέγξει απερίσπαστο από έξωθεν επιβουλές, το ελληνικό κράτος. Αστυνομία, δικαιοσύνη, μήντια, κοινοβούλιο, κόμματα, συνδικάτα, ασφαλιστικά ταμεία, ξέρετε...
Ε, λοιπόν, ΚΑΝΕΝΑ ΣΤΗΣΙΜΟ στο χρηματιστηριακό έπος! Το είπε η ελληνική δικαιοσύνη... Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: το είπε πριν απ’ αυτήν ο ελληνικός λαός! Και η απόδειξη είναι απτή και απλή: εάν “η δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης” σύρθηκε κούτσου - κούτσου επί 13 χρόνια και κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε για τις “καθυστερήσεις” (για την ποινική διερεύνηση της μεγαλύτερης αναδιανομής πλούτου ever μιλάμε, ε;) με την ένταση και την επιμονή που ταίριαζε στο θέμα, ε, τότε, απλά δεν υπήρχε θέμα!
Συνεπώς, για την απόφαση του δικαστηρίου στα μέσα του περασμένου Δεκέμβρη, που έκρινε ότι 42 κατηγορούμενοι (επιχειρηματίες, επενδυτές, χρηματιστές, “ακόμα και εφοπλιστές” όπως έγραψαν οι ρεπόρτερ, σα να ήθελαν να πουν “ακόμα και παιδιά του κατηχητικού”...) για τα κακουργήματα της απάτης και του ξεπλύματος (μαύρου χρήματος) μέσω μετοχών, το μόνο που πρέπει να πούμε, σαν αυτόνομοι και σαν άνθρωποι με αίσθηση του χιούμορ, είναι: καλώς τηνε κι ας άργησε.
Για όνομα του Θεού και όλων των αποστόλων! Βάλτε δίπλα δίπλα τον κύριο Χρυσόστομο (Μάκη) Ψωμιάδη, και τον κύριο Γιώργο Μπατατούδη (ιδιοκτήτη της Intersat, που σήμαινε διεθνείς δορυφόροι - και άλλων...). Δεν κάνουν για αγιογραφία του είδους “το μαρτύριο των πιστών” στο τέμπλο της πιο σεπτής εκκλησίας; Κάνουν! Κι αν, τέλος πάντων, υπάρχει κάποιος σατανάς μεταμορφωμένος ανάμεσά τους, ποιός θα είναι; Ο κυρ Μάκης; Α πα πα!
Μήπως ο κύριος Μπατατούδης; Είναι δυνατόν; Ένας φίλος του νυν αντιπροέδρου και υπ.εξ να είναι παλιάνθρωπος; Αποκλείεται. Θυμίζουμε πάντως (“ελευθεροτυπία” 9/9/2011, ο τονισμός δικός μας):

Όταν άκουγα το “διάγγελμα” του αντιπροέδρου της κυβέρνησης την περασμένη Τρίτη για τις απολύσεις, την εργασιακή εφεδρεία, τις καταργήσεις οργανισμών, τις συγχωνεύσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις, αυτό το χωρίς έλεος σφυροκόπημα επί των κεφαλών μας, άναψαν ξαφνικά μέσα μου οι παλιοί πολυέλαιοι - κλεμμένοι σήμερα - του ξενοδοχείου “Ακροπόλ”.
Εγινε η νύχτα μέρα και βρέθηκα 12 χρόνια πίσω, τον Φεβρουάριο του 1999, τότε που ο νυν αντιπρόεδρος ως υπουργός Πολιτισμού έπαιρνε το χρυσό κλειδί του παλιού ξενοδοχείου της οδού Πατησίων από τα χέρια του προέδρου της ΠΑΕ ΠΑΟΚ Γιώργου Μπατατούδη.
Ο ΜΕΓΑΣ Ευάγγελος Βενιζέλος μας είχε πει τότε ότι αγόρασε το ακίνητο για λογαριασμό του Δημοσίου (με δικά μας λεφτά βέβαια) “στην εντυπωσιακά συμφέρουσα τιμή των 4,5 δισ. δρχ.”, δίνοντας μπροστάντζα στον Μπατατούδη 1,8 δισ. δραχμές. Τα υπόλοιπα θα τα εισέπραττε ο φίλος του όταν θα παρέδιδε το ακίνητο ανακαινισμένο. Το έργο κόλλησε, σύρθηκε στα δικαστήρια, δεν έγινε ποτέ. Ακόμη ερειπωμένο το “Ακροπόλ”, με τον Μπατατούδη να περιφέρεται ελεύθερος στην ίδια γειτονιά (στην οδό Μπουμπουλίνας διάβασα πως είναι το σπίτι του) μετά την επιστροφή του, εξαιτίας της πτώσης του Καντάφι, από τη Λιβύη.

ΔΕΝ ξέρω γιατί, αλλά αισθάνομαι πως εκείνο το μαγικό κλειδί του “Ακροπόλ” ακόμη σώζει τον επιχειρηματία. Ας θυμηθούμε την υπόθεσή του. Ο πρώην μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ ΠΑΟΚ καταδικάστηκε στις αρχές του 2009 από το Τριμελές Εφετείο Θεσσαλονίκης σε 10ετή κάθειρξη χωρίς αναστολή για υπεξαίρεση 2,5 δισ. δραχμών σε βάρος των μετόχων της εταιρείας Intersat-Interactive. Υστερα από αίτησή του στο Πενταμελές Εφετείο Θεσσαλονίκης, κέρδισε την αναστολή εκτέλεσης της ποινής του (δεν πήγε φυλακή) με περιοριστικούς όρους: καταβολή εγγύησης, εμφάνισή του κάθε 1η και 15 του μήνα στο Αστυνομικό Τμήμα Εξαρχείων και απαγόρευση εξόδου από τη χώρα.
ΠΑΡ' ΟΛΑ αυτά ο Μπατατούδης πήρε το αεροπλάνο κι έφυγε σαν κύριος. Βρήκε καταφύγιο στις αγκάλες του Καντάφι στη Λιβύη. Οταν αυτό συνέβη, η Εισαγγελία Θεσσαλονίκης κατά παράδοξο τρόπο “ξέχασε” να προβεί σε ανάκληση της αναστολής εκτέλεσης της ποινής του. Ετσι, όταν πέρυσι τον Ιούνιο εμφανίστηκε στην ελληνική πρεσβεία ζητώντας διαβατήριο, δεν υπήρχε γι' αυτόν κανένα ένταλμα σύλληψης. Οι δικαστικές αρχές της Θεσσαλονίκης (εκλογική περιφέρεια του αντιπροέδρου) “λησμονούν” ακόμη να κάνουν το χρέος τους. Ετσι, ο Μπατατούδης κυκλοφορεί ελεύθερος.
...

Όχι δα! Ο κύριος Μπατατούδης είναι ο.κ. Και οι δικαστικές αρχές δεν ξεχνούν τίποτα! Ο ίδιος άνθρωπος που στις αρχές του 2009 καταδικάστηκε σε 10 χρόνια κάθειρξη για υπεξαίρεση (κλοπή δηλαδή..) 2,5 δισ. δρχ. απ’ τους μετόχους της intersat, 4 χρόνια μετά, στα τέλη του 2013, αθώωθηκε για απάτη (σε βάρος των μετόχων της intersat) και ξέπλυμα... Συν και πλην ίσον μηδέν - που λένε στα μαθηματικά.
Και δεν είναι μόνος του ο κύριος Μπατατούδης στην κολυμβήθρα της αθώωτητας. Στις 24 Μάη του 2003 η καθεστωτική “καθημερινή” έγραφε:

Την τελευταία ημέρα του Ιουλίου του 2002, η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς αποφάσισε να επιβάλει το μεγαλύτερο πρόστιμο όλων των εποχών, σε μια εξωφρενική υπόθεση χειραγώγησης μετοχών στο Χρηματιστήριο. Παράλληλα με την επιβολή του μεγάλου προστίμου που έφθασε τα 19,5 εκατ. ευρώ (6,5 δισ. δρχ.), η Επιτροπή παραπέμπει στη δικαιοσύνη την πολύκροτη υπόθεση προκειμένου να διερευνηθούν οι τυχόν ποινικές ευθύνες. Αλλωστε, την περίοδο εκείνη η κοινή γνώμη φλέγεται από την επιθυμία να τιμωρηθούν οι ένοχοι για την κατολίσθηση του Xρηματιστηρίου.

Το πρόστιμο και συνεπώς οι πιθανολογούμενες ποινικές ευθύνες μοιράζονται ως εξής: 15,2 εκατ. ευρώ είναι το πρόστιμο που επιβάλλεται στις εταιρείες Τασόγλου Delonghi Α.Ε. και Ακτιβ ΑΕΠΕΥ καθώς και στους Σπ. Τασόγλου, Ηλία Μπογδάνο, Ιωάννη Μούστο, Δημήτριο Ράνιο και Κων. Αβραμίδη για διάδοση ψευδών πληροφοριών στο κοινό και εκμετάλλευση εμπιστευτικών πληροφοριών. Επίσης για τους ίδιους λόγους η Επιτροπή αποφάσισε την επιβολή προστίμου 4,5 εκατ. ευρώ στους Ωμέγα ΑΧΕΠΕΥ, Κονταλέξης Financial Services ΑΧΕΠΕΥ, Παναγιώτη Κονταλέξη, Ιορδάνη Αρζόγλου, Ηλία Κόκκινο και Λουκά Μιζάρη.
Η απόφαση της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς ήταν αποτέλεσμα λεπτομερούς έρευνας που είχε διεξαγάγει, με δική της πρωτοβουλία, για το διάστημα από 1/1/1999 έως 29/2/2000 στις συναλλαγές της μετοχής Τασόγλου Delonghi. Η μετοχή παρουσίασε, από τον Μάρτιο του 1999 έως τα μέσα Απριλίου 1999, άνοδο κατά 336% που οφειλόταν κυρίως στις αγορές που πραγματοποιούσαν πελάτες της Ακτιβ ΑΧΕΠΕΥ και κυρίως η ίδια η ΑΧΕΠΕΥ και ο κ. Μιζάρης, πρώτος εξάδελφος του κ. Τασόγλου, σύμβουλος του οποίου ήταν ο κ. Μπογδάνος.
...
Ενώ γίνονταν οι μεταβιβάσεις των πακέτων ανακοινώθηκε ότι υπάρχει συμφωνία με μεγάλους επενδυτικούς οίκους του εξωτερικού για μεταβίβαση σε αυτούς του 10% της εταιρείας Τασόγλου Delonghi για μακροπρόθεσμη συνεργασία με σκοπό την ανάπτυξη της εταιρείας.
Σε γραπτό ερώτημα του Χρηματιστηρίου σχετικά με τις λεπτομέρειες της συμφωνίας, η εταιρεία απάντησε ότι επιβεβαιώνει την είδηση δίνοντας και ονόματα των διεθνών επενδυτικών οίκων. Αποδείχθηκε ότι οι ανακοινώσεις ήταν ψευδείς, αφού οι αγοραστές δεν ήταν στην πραγματικότητα ξένοι θεσμικοί επενδυτές αλλά στην πλειοψηφία τους ιδιώτες και offshore εταιρείες. Αλλωστε, στο μεγαλύτερο μέρος τους οι μετοχές που πωλήθηκαν ως πακέτα, υποτίθεται σε ξένους επενδυτές, ρευστοποιήθηκαν ώς το τέλος του Νοεμβρίου του 1999. Αυτή είναι μία από τις υποθέσεις που παρέπεμψε η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς στη δικαιοσύνη, αφού προηγουμένως επέβαλε τα πρόστιμα που προβλέπει ο νόμος. Για την υπόθεση αυτή προφυλακίστηκε, λίγους μήνες, μόνον ο κ. Μπογδάνος, ενώ οι Ράνιος, Μούστος και Αβραμίδης, που εμπλέκονται και σε άλλες υποθέσεις, φυγοδικούν. Οι υπόλοιποι απαλλάχθηκαν. Πρόκειται για μία από τις σημαντικότερες υποθέσεις χειραγώγησης μετοχής, για την οποία η Eπιτροπή Kεφαλαιαγοράς κατάφερε να συγκεντρώσει πλήρη στοιχεία.

Ε, επειδή η αλήθεια πρέπει να λάμπει (ακόμα κι αν αργεί) οι κύριοι Σπύρος Τασόγλου, Ηλίας Μπογδάνος, Δημήτρης Ράνιος, Παναγιώτης Κονταλέξης και Ιορδάνης Αρζόγλου ήταν ανάμεσα σ’ αυτούς που δικάστηκαν και αθώωθηκαν στις 15 Δεκέμβρη του 2013, αφού το δικαστήριο έκρινε πως δεν στοιχειοθετήθηκε η απάτη διότι από κανένα στοιχείο δεν προέκυψε ότι η τιμή πώλησης των επίδικων πακέτων μετοχών επηρέασε την τελική τους τιμή στο ταμπλό του Χ.Α. τη συγκεκριμένη περίοδο.
Θα μπορούσε το δικαστήριο, όπως έγινε και στην περίπτωση του κυρ Μάκη, να έχει συμπληρώσει την απόφασή του με την μελαγχολικά φιλοσοφική διαπίστωση ότι “ο χώρος του χρηματιστηρίου είναι σκοτεινός”...
Η συνηθισμένη (και ενσωματωμένη στη λάμψη της αλήθειας) αντίδραση στην αθώωση των 42 για τα “στημένα” του χρηματιστηρίου είναι σα να πάτησαν κάποιου τον κάλο. “Σκάνδαλο! Σκάνδαλο!!” Το είπε ο γέρων πρόεδρος της δημοκρατίας, το είπε και η εισαγγελέας του αρείου πάγου. Αλλά το ξέρουν ότι “το πουλάκι πέταξε”: χάρη στο κούτσου κούτσου ball και τις συστηματικές και καλλιτεχνικές καθυστερήσεις που κράτησαν τόσα χρόνια, η υπόθεση έχει φτάσει στο παρά ένα της παραγραφής (μόλις πάει 2015 το σφυράει ο διαιτητής). Οπότε είναι εξαιρετικά απίθανο να αλλάξει το σκορ με μια καινούργια εξ αρχής δίκη. Συν και πλην ίσον μηδέν, αυτό έγραψε το φωτεινό ταμπλώ, το έγραψε το φύλλο αγώνα, τελεία και παύλα.

Να σοβαρευτούμε. Όταν προς τα τέλη του 1999 οι έλληνες μικροαστοί άρχισαν να βλέπουν τα τρελά χρηματιστηριακά τους όνειρα να γίνονται καπνός, δεν ενοχοποίησαν κανέναν Μπατατούδη, κανέναν Τασόγλου, κανέναν Στέγγο. Τα μπινελίκια και τα νεύρα τους στράφηκαν κατά του Σημίτη και, δευτερευόντως, του υπ.οικ. Παπαντωνίου. Ο δεύτερος (τους) είχε δώσει διαβεβαιώσεις για τη λειτουργία του χρηματιστηρίου, που μεταφράστηκαν σε βεβαίωση μόνιμων και διαρκών κερδών. Ο πρώτος είχε πει λιγότερα και πιο σιβυλλικά. [1] Εάν η “λαϊκή δικαιοσύνη” μπορούσε να εκφραστεί ατόφια το 2000, αυτών τα κεφάλια θα πέρναγε στην αγχόνη: του Σημίτη και του Παπαντωνίου. Και κανενός επιχειρηματία εντός ή εκτός εισαγωγικών.
Υποτίθεται ότι οι πολιτικές βιτρίνες θα έπρεπε να έχουν κρατήσει τους έλληνες “αιώνια παίδες” μακριά απ’ τα σπίρτα και τα ξυραφάκια της Σοφοκλέους. Και αφού δεν το έκαναν έφταιγαν. Για πράξεις κατ’ εξοχήν ιδιωτικές, κατ’ εξοχήν προσανατολισμένες στην “αρπαχτή”, ποτισμένες απ’ την σιγουριά ότι το χρήμα γεννάει χρήμα, οι ίδιοι που τις έκαναν αποδέχονταν μαζικά τον ρόλο του “αθώου θύματος”, και μόνον αυτού. Οι ένοχοι δεν ήταν καν και καν τα φυσικά πρόσωπα που τους εξαπάτησαν, δηλαδή οι διάφοροι επιχειρηματίες (και οι καλολαδωμένοι δημοσιογράφοι φίλοι τους). Οι ένοχοι ήταν (έτσι πήγαινε το πράγμα) οι “πατρικές φιγούρες”, οι κυβερνώντες δηλαδή, που δεν προστάτεψαν τον λαό.
Αυτή η συμπεριφορά, ειδικά στη μαζικότητά της, έχει όνομα. Στα εβραϊκά λέγεται “κατασκευή του αποδιοπομπαίου τράγου”. Στα ελληνικά “κατασκευή του φαρμακού”. Σε άλλες κοινωνίες και παραδόσεις έχει άλλα ονόματα. Παντού όμως έχει την ίδια λειτουργία: το να μεταφερθούν οι ενοχές (εντός ή εκτός εισαγωγικών) για τα όποια δεινά εκτός “κοινωνικού συνόλου”, να φορτωθούν αλλού, και αυτός ο “άλλος” (ζώο ή άνθρωπος) να τιμωρηθεί (ακόμα και να δολοφονηθεί) για να “λυτρωθεί” το “σύνολο”. Ο ρατσισμός του είδους φταίνε οι εβραίοι... φταίνε οι μουσουλμάνοι... φταίνε οι ξένοι... είναι κατευθείαν απόγονος αυτής της κανιβαλικής λειτουργίας.
Μόνο που τέτοια ήθη, ήθη ανθρώπινης αγέλης, δεν έχουν καμία σχέση με “δικαιοσύνη”, αστική ή προλεταριακή. Τέτοια ήθη δεν έχουν κανένα σκοπό και κανένα προσανατολισμό να βρουν τις πραγματικές αιτίες και τους αληθινούς ένοχους, εάν και όπου υπάρχουν τέτοιοι. Αυτά τα ήθη ένα στόχο έχουν: να προστατέψουν τις “ισορροπίες μέσα στο σύνολο”. Και επειδή μιλάμε για κοινωνίες καπιταλιστικές και ταξικές, ο στόχος είναι η “κοινωνική ειρήνη” και η “εθνική ενότητα”.

Οι θρυλικοί παίκτες του χρηματιστηρίου απ’ το 1997 και μετά, σαν κοινωνικές φιγούρες, είναι οι ίδιοι οι παίκτες του στοιχήματος· οι ίδιοι οι θεατές των ποδοσφαιρικών και άλλων αγώνων. Σε πάμπολες εκφάνσεις της καθημερινής τους ζωής δεν ζητούν καμία δικαιοσύνη. Ζητούν μόνο να “πετυχαίνουν”, να νικάνε, με οποιοδήποτε τρόπο. Κι αν αυτό δεν συμβαίνει, ελάχιστα θα ασχοληθούν με πραγματικές αιτίες. Το βολικό, το εύκολο, το “λυτρωτικό” (και το παρανοϊκό) είναι η αναζήτηση κάποιου “αποδιοπομπαίου”. Που γίνεται πάντα με επιτυχία.
Αυτό είναι το ευρύτερο και ουσιαστικό έδαφος όχι μόνο της “δικαιοσύνης” στην ελλάδα αλλά του ελληνικού καπιταλισμού, στο σύνολό του. Συμβαίνουν κι αλλού αυτά. Το σίγουρο είναι πως δεν έχουν καμία σχέση με τις αφηρημένες (και ιστορικά ξεπερασμένες πια διεθνώς!) αστικές ιδέες, του 19ου αιώνα, περί “θεσμών” και περί της λειτουργίας τους. Το ελλαδιστάν, τόσο σαν κράτος όσο και σαν ηγεμονικές κοινωνικές ιδεολογίες, ποτέ δεν ήταν “αστικό”, ούτε καν την εποχή που τέτοια ήταν η διεθνής τάση.
Δεν σκοπεύουμε να αθωώσουμε τους θεσμούς και τους υπηρέτες τους! Ούτε όμως σκοπεύουμε να ξεχάσουμε τις “αλήθειες” ενός καπιταλισμού γκαγκστερικού. Που σημαίνει πως όταν οι κατηγορούμενοι ανήκουν στην τάξη των αφεντικών, “άσπρων” ή “μαύρων” (ο διαχωρισμός αυτός δεν υπάρχει πια) είναι κατ’ αρχήν αναμενόμενο το τι θα κάνουν οι δικαστές. Η μόνη περίπτωση να μην κρίνουν με το ταξικό τους ένστικτο και το συμφέρον της τσέπης τους (οι δικαστές) είναι να αναγκαστούν σε κάτι διαφορετικό. Και η μόνη περίπτωση να αναγκαστούν είναι να “πιεστούν” έντονα απ’ την “κοινωνική βάση”.
Είτε πρόκειται για “στημένους” αγώνες, είτε πρόκειται για “στημένες” μετοχές, και σε πάμπολλες ακόμα περιπτώσεις, η “κοινωνική βάση” στην ελλάδα θεωρεί πρώτιστο καθήκον της να μην ξύνει ταξικές πληγές. Προτιμάει, βολεύεται, “λυτρώνεται” (και παρανοεί) μαζικά με την κατασκευή αποδιοπομπαίων. Οτιδήποτε διαφορετικό (εκ μέρους αυτής της “βάσης”, στη μεγάλη πλειοψηφία της σίγουρα) θα ήταν το ίδιο με το να ζητάει ο Γλέζος και όλοι οι υπόλοιποι τις αποζημειώσεις για τις θηριωδίες της κατοχής όχι απ’ τη Μέρκελ και το Βερολίνο αλλά απ’ τους ντόπιους γερμανοτσολιάδες, τους “λαδάδες”, και τους απογόνους τους. Γίνεται αυτό; Όχι βέβαια! Είμαστε τώρα για εμφύλιους;

Κάτι σύντομο για το τέλος. Στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 οι έλληνες μπήκαν με ορμή στο μεγάλο πλιάτσικο των βαλκανίων. Είτε με την άγρια εκμετάλλευση της δουλειάς και της ζωής δεκάδων χιλιάδων βαλκάνιων και “ανατολικών” προλετάριων, είτε αγοράζοντας κοψοχρονιά γη και ακίνητα στα ερειπωμένα “μετασοσιαλιστικά” κράτη, είτε συνεργαζόμενοι με τις αναδυόμενες μαφίες της ανατολικής ευρώπης, κυρίως μέσα απ’ την αξιοποίηση της ελληνοσερβικής φιλίας.
Στα τέλη της δεκαετίας έπεσαν με τα μούτρα στο εμπόριο μετοχών. Έμοιαζε ότι το ελλαδιστάν είχε αποκτήσει έναν τρομερό δευτερογενή (βιομηχανίες) και εξίσου τρομερό τριτογενή (τράπεζες, ασφαλιστικές, εμπορικές εταιρείες), που ήταν έτοιμοι, συσσωρεύοντας χρήμα, να καταπιούν το σύμπαν.
Μέσα σε μια μόνο δεκαετία, σε μισή γενιά, αναδείχθηκαν και οι δυο όψεις των πιο άγριων εκδοχών εκείνου που λέγεται πρωταρχική συσσώρευση. Η μία όψη στηριγμένη στην εργασία, η δεύτερη όψη στηριγμένη στο χρήμα και στην κυκλοφορία του. Ήταν μια διαδικασία εξαιρετικά βίαιη, ειδικά στην πρώτη της όψη· ποτισμένη στ’ αλήθεια με αίμα και πόνο - των Άλλων.
Κανείς ντόπιος δεν επέβαλε σε κανέναν ντόπιο τίποτα, με την εξαίρεση κάποιων μερίδων ντόπιων προλετάριων που απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ‘90 έβλεπαν τον ορίζοντά τους να σκοτεινιάζει με το ζόρι της δουλειάς. Ο καπιταλισμός έχει κατά καιρούς ελκυστικές πλευρές, για όποιους φυσικά “βρίσκονται από πάνω”. Και οι έλληνες πίστευαν για τους εαυτούς τους ότι εκεί βρίσκονται, και θα βρίσκονται για πάντα: από πάνω.
Ο ίδιος “λαός” υπάρχει και τώρα. Ακριβώς ο ίδιος. Τίποτα δεν άλλαξε, εκτός απ’ το ότι ένα μέρος του (το τονίζουμε: ένα μέρος του...) γκρεμοτσακίστηκε. Γκρεμοτσακίστηκε αλλά μυαλά δεν άλλαξε.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

1 - Για την ιστορία, 3 δηλώσεις:

“Η Ελλάδα το καλοκαίρι θα έχει ένα χρηματιστήριο που θα το ζηλεύουν πολλά άλλα διεθνή χρηματιστήρια, που δεν θα έχουν φτάσει σ’ αυτό το επίπεδο. Θα έχουμε φτάσει στην κορυφή των διεθνών χρηματιστηρίων, θα είμαστε η αιχμή του δόρατος σε ό,τι αφορά και τη διοίκηση και την τεχνολογία και το νομοθετικό πλαίσιο.”
Γ. Παπαντωνίου, Συνέντευξη Τύπου για Νέα Χρηματιστηριακή Αγορά 2 Ιουνίου 1999

“Για τους επενδυτές δημιουργήθηκαν νέες ευκαιρίες τοποθέτησης των αποταμιεύσεών τους με υψηλή απόδοση... Σήμερα ένα εκατομμύριο επενδυτές, όπως και όλοι οι Ελληνες, ξέρουν ότι οι μετοχές έχουν αξία γι' αυτό... θέλουν σταθερό πλαίσιο αναφοράς, με συνέχεια, με συνέπεια, με διασφαλίσεις...”
Κ. Λαλιώτης, 8 Ιουνίου 1999

“Η συντριπτική πλειοψηφία του ενός εκατομμυρίου επενδυτών... θα αναδείξουν με την ψήφο τους, με την ετυμηγορία τους το ΠΑΣΟΚ ως πρώτο κόμμα και θα δώσουν μια νέα νίκη στο ΠΑΣΟΚ. Γιατί ξέρουν ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν και είναι και θα είναι η εγγύηση για τα κεκτημένα τους, αλλά και για τις προσδοκίες τους”
Κ. Λαλιώτης, 9 Ιουνίου 1999

Το Σεπτέμβρη του 1999, στο ανώτατο σημείο της, η περιβόητη “κεφαλαιοποίηση” του ελληνικού χρηματιστηρίου ήταν 77 τρισ. δραχμές, ποσό που ήταν ίσο με το διπλάσιο του ελληνικού αεπ εκείνη τη χρονιά...
[ επιστροφή ]