επί του πιεστηρίου: πολιτική (επι) πτωμάτων

Μετά τις εν ψυχρώ εκτελέσεις έξω απ’ τα γραφεία των βοθρολυμάτων στο Ν. Ηράκλειο διάφοροι ασχολούνται (και θα ασχοληθούν) με το να ξεκλειδώσουν το “ποιός ωφελείται”... Κι αν δεν ωφελείται μόνο ένας; Κι αν οι ωφελούμενοι έχουν πονηρέψει τόσο ώστε να δείχνουν ο ένας τον άλλον; Εν τέλει, κάποτε κάποτε, υπάρχουν και ωφελημένοι που δεν μπλέκονται στην παραγωγή του θανάτου. Επειδή, για παράδειγμα, οι νεκροθάφτες ωφελούνται απ’ τα τροχαία, δεν σημαίνει ότι τα προκαλούν κι όλας.
Ευκολότερο είναι να πούμε μισή κουβέντα για το ποιός χάνει. Ο αντιφασιστικός προσανατολισμός που για καιρό αυτο-ακρωτηριάστηκε σε “αντιχρυσαυγιτισμό” ή σε κάτι εκεί γύρω, αυτός είναι που χάνει το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια του, για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες. (Φυσικά υπάρχουν πάντα εκείνοι που θα πουν “ο.κ., no problem... έτσι κι αλλιώς δεν περπατάμε· πετάμε!)
Πάντως θα ήταν υπερβολικό να περιμένει κανείς απ’ τον αντίπαλο (ακόμα χειρότερα όταν αυτός είναι πολλαπλός) να μην αξιοποιεί τις τεράστιες πολιτικές τρύπες που χάσκουν αλλά, για λόγους συναισθηματικούς και όχι μόνο, παρακάμπτονται από εκείνους κι εκείνες που μπορεί εύκολα να σπρωχτούν μέσα. Κατά συνέπεια, προβοκάτσια ή όχι οι δολοφονίες, λειτουργούν με τον τρόπο που τα υπόλοιπα δεδομένα τους επιτρέπουν να λειτουργήσουν. Κι ενώ δεν μπορεί να κάνει κάποιος ακριβείς προβλέψεις για τις κινήσεις του αντιπάλου, είναι υποχρεωμένος να ξέρει με ακρίβεια ποιές πόρτες έχει αφήσει (από αδιαφορία ή απροσεξία) ανοικτές στο “οχυρό” του.
Έχουμε υποστηρίξει γραπτά και προφορικά αυτά που έπρεπε· όταν έπρεπε. Έχουμε επίγνωση ότι μια διαφορετική προσέγγιση ακούγεται “κινέζικα”. Κρίμα. Κρίμα που χρειάζεται πάντα μια 5ετία  (το λιγότερο) για να καταλαβαίνουν οι κινηματικοί τα λάθη τους· όσοι καταλαβαίνουν, ακόμα και μετά από τόσο καιρό. Δυστυχώς (για εμάς) ο αντίπαλος είναι γρηγορότερος. 
(Ακούει κανείς το σαρδόνιο γέλιο τύπων σαν τον Λαζαρίδη και τον Δένδια;)