ο κόσμος στα κάγκελα (παντού!)

Έχουμε καταγγείλει απ’ αυτές εδώ τις σελίδες, με όση δύναμη έχουμε, στο παρελθόν, την υποτιθέμενη “πολιτικοποίηση” των συναισθηματικών αντιδράσεων εν μέσω κρίσης· μια τακτική που ακολουθεί η αριστερά κατά κόρον εδώ και 3 χρόνια: με κορυφή τους “αγανακτισμένους” που ακόμα μνημονεύονται σαν “κίνημα”, και μάλιστα της προκοπής.
Οποιοδήποτε εγχειρίδιο ψυχολογικού πολέμου κι αν ανοίξει κανείς, αλλά ακόμα και ατομικές εμπειρίες (σε κρατητήρια για παράδειγμα) επιβεβαιώνουν ότι η εναλλαγή ψυχο-συναισθηματικών καταστάσεων είναι ο κατ’ εξοχήν τρόπος για να “σπάσει” κανείς· άτομο ή ομάδα ατόμων ή και πληθυσμός ολόκληρος. Φόβος - θυμός - ελπίδα - απογοήτευση· αγανάκτιση - οργή - “αίσθηση παντοδυναμίας” - αποτυχία - απελπισία - απάθεια: τέτοιοι συναισθηματικοί κύκλοι, ειδικά όταν επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά, παράγουν και αναπαράγουν αυτό που μπορεί να ονομαστεί ατομική και συλλογική μανιοκατάθλιψη.
Σε οποιαδήποτε κατάσταση πίεσης, εκείνο που μπορεί και πρέπει να εμπιστευτεί κανείς δεν είναι το ψυχοσυναισθηματικό του / της ανεβοκατέβασμα αλλά η όσο το δυνατόν πιο ψυχρή λογική. Αυτή η ψυχρή λογική μπορεί προς στιγμή να φαίνεται “αναίσθητη”· όμως εάν κάποιος σκοπεύει να αποφύγει μια παγίδα ή να βρει απ’ αυτήν, δεν θα τα καταφέρει ούτε με την φαντασίωση ότι έχει φτερά ούτε με την έκκριση των συναισθημάτων του.

Γιατί τα (ξανα)λέμε αυτά; Επειδή έχει περάσει προ πολλού το όριο γελοιότητας η μόμιμη επωδός διάφορων συνδικαλιστών, για κάθε βούλιαγμα να κατηγορούν την προδοτική στάση πότε της γσεε, πότε της αδεδυ· πάντα κάποιων άλλων. Τι ανάγκη θα είχε η ολμε τους “προδότες” (την γσεε και την αδεδυ ή, ακόμα και την δοε) εάν οι καθηγητές ήταν πράγματι σε θέση να κάνουν επαναλαμβανόμενες πενθήμερες απεργίες όπως τυπικά αποφάσισαν με την ψήφο τους στις περισσότερες συνελεύσεις των ελμε στις αρχές Σεπτέμβρη; Καμμία τέτοια ανάγκη δεν θα υπήρχε...
Αλλά οι καθηγητές δεν μπορούν να κάνουν μακρόχρονες απεργίες. Ακόμα κι αν εμφανίζονται “σούπερ αποφασισμένοι”! Οι του συ.ριζ.α. και οι σύμμαχοί του στους καθηγητές λοιδώρησαν, για άλλα μια φορά, την πρόταση του κ(ορ)κ(ον)ε για διαδοχικές 48ωρες απεργίες, με ενδιάμεσο “τσεκάρισμα” της κατάστασης. Είμαστε οι τελευταίοι που θα υπερασπιζόμασταν οποιοδήποτε κόμμα, όμως τουλάχιστον στην προκειμένη περίπτωση ο Περισσός είναι πιο προσγειωμένος. Φυσικά συγκέντρωσε τα πυρά για τον “αντεπαναστατικό” ρόλο του... Όμως η εξαιρετικά χαμηλή συμμετοχή στην (48ωρη) απεργία την Δευτέρα 23 και την Τρίτη 24/9ου δεν είχε αιτία το παμε. Κι ούτε θα μπορούσε. Ούτε η “αναστολή των απεργιών” στη συνέχεια, δεν έχει αιτία το παμε: μέσα σε λιγότερο από 10 ημέρες αποδείχθηκε ότι οι “πολεμικές αποφάσεις” των ελ.μ.ε. ήταν ψέμα, απάτη.
Τα ίδια και χειρότερα είχαν συμβεί την περασμένη άνοιξη, όταν μαζικά και επαναστατικά οι καθηγητές ψήφιζαν απεργία στις εξετάσεις ξέροντας ότι δεν μπορούν να την κάνουν αφού είχε ήδη ανακοινωθεί η πολιτική επιστράτευσή τους. Αυτή η διπλοπροσωπία είναι δομικό χαρακτηριστικό του μικροαστισμού· αλλά η τρέχουσα διαχείριση της κρισης δεν αντιμετωπίζεται ούτε με λεονταρισμούς ούτε με ψευτοπαλληκαρισμούς.
Τελικά (την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές) μπορεί να είναι οι μαθητές και οι μαθήτριες που θα ζώσουν την τιμή των “μεγάλων”. Οι μαθητές και οι μαθήτριες θα πληρώσουν, φυσικά, πολύ περισσότερο από κάθε άλλον τα σπασμένα της παρακμής· και δεν το ξέρουν. Πολιτικά φαίνεται ο.κ. το να μπουν οι μαθητές, με καταλήψεις, μπροστά. Είναι όμως έντιμο το να κρύβεται η αδυναμία ενός εργασιακού κλάδου ενηλίκων πίσω απ’ τον ενθουσιασμό και την μαχητικότητα 16χρονων, 17χρονων, 18χρονων; Είναι έντιμο να κρύβονται οι αιτίες και οι αληθινές ευθύνες γι’ αυτήν την αδυναμία πίσω απ’ τις μαθητικές καταλήψεις;

Δεν είναι καθόλου τίμια αυτά. Για πολλούς λόγους· ο χειρότερος ανάμεσά τους είναι πως ό,τι κουκουλώνεται αναπαράγεται. Δεν φτάνει κάποιος να έχει δίκιο· πρέπει να μπορεί να πολεμήσει γι’ αυτό. Στις τωρινές και στις μελλοντικές συνθήκες δεν υπάρχει περίπτωση να κερδίσει οποιοσδήποτε μισθωτός το δίκιο του χωρίς να ματώσει. Μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά.
Τα παχιά λόγια, οι φοβερές και τρομερές απειλές που ξεφουσκώνουν σε ιστορικό χρόνο dt, ενισχύουν την μεμψιμοιρία, την μοιρολατρεία, την ηττοπάθεια, τους συμβιβασμούς· ακόμα και την μνησικακία. Ο κόσμος είναι (είμαστε) στα κάγκελα· και όλη αυτή η αριστερή “συνδικαλιστική τεχνολογία” και “ηθική” κάνει τα κάγκελα πιο ψηλά και πιο χοντρά... Θελημένα ή όχι δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Το αποτέλεσμα είναι οικτρό...