οι ωραίοι και το τέρας

Έχουμε ξαναπεί στο παρελθόν δυο κουβέντες για τον γνωστό δημοσιογράφο Δελαστίκ, και για το πόσο πρέπει να χαίρεται το κόμμα του (το ν.α.ρ.) που τόσα χρόνια τον κρατάει και τον κανακεύει. Αφορμή ήταν οι εθνικοπατριωτικές του απόψεις. Αλλά πρόσφατα ο εν λόγω έγινε ήρωας των βοθρολυμάτων. Επειδή μέσω άρθρου του στην εφημερίδα “πριν” επιχειρηματολόγησε ότι “είναι αδύνατο να δόθηκε διαταγή από κομματικούς ανώτερους” στο φονιά του Παύλου Φύσσα (επειδή “δεν τους συνέφερε το σφάξιμο έλληνα”...)· αφήνοντας να εννοηθεί πως εάν υπάρχει όντως τέτοια διαταγή τότε είναι από “άλλα κέντρα” - μια συνομωσία σα να λέμε κατά των βοθρολυμάτων - πιθανότατα της κυβέρνησης...
Αν και δεν αξίζει να παίρνουμε στα σοβαρά τέτοιους ξερόλες των μήντια και των κομματικών γραφειοκρατιών, πρέπει να φωνάξουμε ότι αυτός ο τύπος (και άλλοι σαν και δαύτον) δεν έχει ιδέα ούτε από ζωή ούτε από θάνατο. Και άρα παλατζάρουν ανάμεσα στη γραφικότητα και την ωμή επίδειξη της βλακείας τους.
Όταν ένας μαχαιροβγάλτης κτυπάει, οι πιθανότητες να σκοτώσει είναι το ίδιο πολλές με το να τραυματίσει σοβαρά ή να τραυματίσει ελαφρά. Οι επαγγελματίες μαχαιροβγάλτες (δεν πρέπει να υπάρχουν τέτοιοι πια, με τόσα άλλα “μέσα” θανάτου στην πιάτσα) ήξεραν που και πως να κτυπήσουν, που και πως να μην κτυπήσουν. Αλλά οι ερασιτέχνες (και ο φονιάς του Παύλου Φ. τέτοιος ήταν) δεν ξέρουν.
Δε χρειάζεται, λοιπόν, καμία “διαταγή” για να έρθει ένας βαλτός να σε ξεκοιλιάσει. Φτάνει και περισσεύει η “διαταγή” κτύπα· ή φτάνει και περισσεύει η υπόδειξη τόχετε: κτυπάτε και μη σας νοιάζει. Το αν τα κτυπήματα θα γίνουν φονικό ή “βαριές σωματικές βλάβες” και κανά δυο βρομάδες αβεβαιότητας στην εντατική, κρέμεται συχνά σε μια τρίχα. Όσο απέχει το λεπίδι από ένα ζωτικό όργανο, από μια κεντρική φλέβα ή αρτηρία. Κι αυτή η “τρίχα” δεν υπάρχει ούτε καν αυτή εάν ο τραμπούκος την έχει πιει· κάτι που ποτέ δεν λαμβάνεται υπ’ όψη σε τέτοιες δολοφονίες.
Τι να λέμε όμως τώρα; Μήπως ο Καλαμπόκας και η παρέα του είχαν πάρει “διαταγή” να σκοτώσουν τον καθηγητή Τεμπονέρα; Όχι - αλλά τον σκότωσαν. Ήταν αρκετό ένα δυνατό κτύπημα στο κεφάλι... Μήπως, άραγε, η δολοφονία συνέφερε το κόμμα στο οποίο ήταν στελέχη ο Καλαμπόκας και ο Σπίνος, κόμμα που παρεπιπτόντως κυβερνούσε τότε; Όχι, δεν συνέφερε - και λοιπόν; Μήπως επειδή η δολοφονία του Τεμπονέρα “αξιοποιήθηκε” απ’ το τότε πασοκ και την τότε αριστερά θα πρέπει ο δαιμόνιος Δελαστίκ να ζητήσει αναψηλάφιση της δίκης, μπας και αποδειχθεί ότι τα καθάρματα της νέας δημοκρατίας στην Πάτρα έπαιρναν “διαταγές” απ’ την Χαρ. Τρικούπη;
Ή μήπως η δολοφονία του μετανάστη απ’ το Πακιστάν Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ “συνέφερε” τους μπάτσους του τμήματος Νίκαιας που τον βασάνισαν μέχρι θανάτου; Όχι, το αποτέλεσμα “δεν συνέφερε”. Γι’ αυτό και έκαναν ότι μπορούσαν για να το κουκουλώσουν. Μήπως είχαν “διαταγή” να σκοτώσουν τον Ατίφ; Όχι, δεν είχαν!... Είχαν όμως απεριόριστη ανοχή απ’ την υπηρεσιακή και την κρατική ιεραρχία να βασανίζουν μετανάστες. Κατά το σκεπτικό του πανηλίθιου δημοσιογράφου, που ψάχνει το “ποιός οφελείται” σε πράξεις βασανιστών και φονιάδων, “κάτι άλλο έπαιζε”: ίσως οι μπάτσοι της Νίκαιας να είναι (ή να ήταν) εγκάθετοι των αντιρατσιστών...
Ακόμα και το να κυνηγάνε μπάτσοι ή φασίστες κάποιον, μετανάστη ή γκραφιτά, και το να σκοτωθεί επειδή πήδησε από μεγάλο ύψος για να σωθεί, πάλι δολοφονία είναι! “Είχαν τέτοια διαταγή”; “Τους συνέφερε”; ‘Οχι - ε και;

Απομένει λοιπόν αυτό: ο Δελαστίκ (και ο Φωτόπουλος, και όποιος παρόμοιος) να κληθεί σαν μάρτυρας υπεράσπισης οποτεδήποτε γίνει η δίκη για την δολοφονία του Π. Φύσσα. Πάει - δεν πάει μικρή διαφορά θα έχει...
Σιχτίρι!...