O Morales σαν “προσωρινά κρατούμενος” της αυστριακής αστυνομίας.
Συγκρατείστε το γεγονός, γιατί μετά από κάποια χρόνια μπορεί να μνημονευτεί σαν ....

οι κατάσκοποι και οι μπράβοι

Τα κράτη κατασκοπεύονται μεταξύ τους· αναμενόμενο και λογικό. Τα πιο ισχυρά κράτη έχουν μεγαλύτερες δυνατότητες και, τουλάχιστον στατιστικά, υπερτερούν κατασκοπευτικά έναντι των πιο αδύναμων στόχων τους· κι αυτό αναμενόμενο και λογικό. Το ότι η Ουάσιγκτον επιδιώκει και φαίνεται να έχει πετύχει ένα είδος informational dominance στην κατασκοπεία, αυτό μπορεί μεν να θεωρηθεί “αναμενόμενο και λογικό”, αλλά έχει ορισμένες παρενέργειες.
Στο τυπικό του πράγματος, οι αποκαλύψεις που αποδίδονται στον Snowden ντοκουμεντάρουν το γεγονός ότι οι ηπα, κατασκοπεύοντας ηλεκτρονικά τους πάντες και τα πάντα (τις πρεσβείες των κρατών μελών της ε.ε. - όπως και όλες τις άλλες, φυσικά - στην Ουάσιγκτον και στη Ν. Υόρκη, τον οηε, την διεθνή υπηρεσία (του οηε) για την ατομική ενέργεια) έχουν ξεσκίσει όλες τις αντίθετες συμφωνίες που έχουν υπογράψει (να μην κατασκοπεύουν τον οηε και τους συμμάχους τους) το 1946, το 1947 καθώς και την συνθήκη της Βιέννης του 1961. Πρακτικά η “πληροφοριακή κυριαρχία” σημαίνει γνώση των αντιρρήσεων (ακόμα και των πιο “μεταξύ μας”) και των ελιγμών που σκοπεύουν να κάνουν οι ανταγωνιστές των ηπα, από αρκετά νωρίτερα, σε ένα ευρύ φάσμα ενδοκαπισταλιστικών αντιθέσεων: απ’ το παγκόσμιο εμπόριο έως την γεωπολιτική σε διάφορα σημεία του κόσμου.
Όχι πως θα υπήρχε άλλο κράτος, “μεσαίο” ή “μεγάλο”, που δεν θα ήθελε να κάνει ακριβώς το ίδιο. Η διαφορά βρίσκεται όχι τόσο στους πόρους (χρήματα, ειδικούς, τεχνικές γνώσεις) που διαθέτουν οι ηπα, αλλά στο γεγονός ότι οι μεγαλύτερες εταιρείες / αφεντικά στον κυβερνοχώρο είναι αμερικανικές.

Επίσημα η αμερικανική κυβέρνηση, μετά τις συνεχιζόμενες αποκαλύψεις που δεν αφορούν “ανώνυμους χρήστες” του internet αλλά κράτη σαν το γερμανικό ή το γαλλικό και θεσμούς σαν την ε.ε. και τον ο.η.ε., προσπαθεί να κρυφτεί πίσω απ’ το δόγμα “ασχολούμαστε μόνο με την αντι-τρομοκρατία”. Ούτε οι ίδιοι το πιστεύουν, ούτε και κανένας άλλος. Θα μπορούσε να παραστήσει ότι ζητάει “συγγνώμη” που το “πράγμα ξέφυγε”, αλλά επίσης κανείς δεν θα το φάει. Θα μπορούσε, τέλος, να ορκιστεί ότι θα υπογράψει μια καινούργια συμφωνία μη κατασκοπείας και πως αυτή τη φορά θα την τηρήσει· και πάλι (ουσιαστικά) μάταια.
Το γεγονός είναι ότι η έκταση και το είδος των ηλεκτρονικών μέσων (επικοινωνίας, επιτήρησης, κλπ) είναι τόσο μεγάλα στη διεθνή διπλωματία ώστε πέρα απ’ το φετίχ (;) του “απόλυτου κρυπτογραφικού κώδικα” οι ευρωπαίοι αντίπαλοι ή έστω οι ανταγωνιστές των ηπα δεν μπορούν να ελπίζουν σε κάτι άλλο απ’ το να σταματήσουν να τα χρησιμοποιούν - εάν θέλουν να είναι σίγουροι ότι τα μικρότερα ή μεγαλύτερα μυστικά τους δεν υποκλέπτονται απ’ τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Ξανά ταχυδρομικά περιστέρια; Αδύνατο, αλλά δείχνει την ασφυξία που προκαλεί η informational dominance.

Οπότε τίθεται ένα ζήτημα “κύρους” στο εσωτερικό κάθε κράτους. Όταν η έρευνα για το ελληνικό “σκάνδαλο” των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων (και) του τότε πρωθ. Καραμανλή σταμάτησε για να μην φτάσει στην άλλη άκρη του ατλαντικού, θα έλεγε κανείς ότι με βάση τα κυβικά και τις συμμαχίες της Αθήνας δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Τώρα δεν χρειάζονται καν έρευνες, αρκούν τα ντοκουμέντα του Snowden· και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις κάτι πρέπει να κάνουν έναντι των υπηκόων τους για να τους πείσουν ότι μπορούν όντως να διαφυλάξουν τα “εθνικά μυστικά”.
Υπάρχει όμως και ένα διαφορετικό ζήτημα κύρους, χωρίς εισαγωγικά. Φυσικά στα ευρωπαϊκά μήντια δεν έδωσαν κανένα βάρος. Όμως όταν στις αρχές Ιούνη ο πρόεδρος της βολιβίας Evo Morales έφυγε απ’ την Μόσχα (όπου είχε βρεθεί για την συνάντηση των κρατών - εξαγωγέων φυσικού αερίου) έγινε ουσιαστικά αεροπειρατεία σε βάρος του, και το αεροπλάνο του (κρατικό και άβατο σαν “έδαφος της βολιβίας”) υποχρεώθηκε να προσγειωθεί στη Βιέννη. Τέσσερα ευρωπαϊκά κράτη, η γαλλία, η ισπανία, η ιταλία και η πορτογαλία, αρνήθηκαν να επιτρέψουν την πτήση του Morales στους εναέριους χώρους τους, “για λόγους ασφαλείας”. Αιτία ήταν η “υποψία” ότι ο Morales είχε μαζί του τον Snowden. Συνεπώς, στο αεροδρόμιο της Βιέννης, συνέβη το εξής προσβλητικό: αυστριακοί μπάτσοι έψαξαν το αεροπλάνο για να δουν αν κρύβετε εκεί ο Snowden.
Είχε κάθε λόγο ο Morales (και μαζί του διάφοροι άρχοντες από άλλα λατινοαμερικανικά κράτη) να είναι έξαλλος με την προσβολή. Εάν όντως η βολιβία είχε δώσει πολιτικό άσυλο στον Snowden, αυτός θα ήταν νόμιμα στο αεροπλάνο του Morales. Τι θα έκαναν οι αυστριακοί μπάτσοι τότε; Θα τον απήγαγαν, ουσιαστικά, από βολιβιανό έδαφος. Αλλά το άβατο σε διπλωματικό μεταφορικό μέσο έχει κατοχυρωθεί απ’ την συνθήκη της Βιέννης του 1961, με τις υπογραφές 180 κρατών. Συνεπώς, μια σειρά ευρωπαϊκά κράτη (γαλλία, ισπανία, ιταλία, πορτογαλία, αυστρία) δέχτηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να παραβιάσουν τις ίδιες τις υπογραφές τους (ενόσω το αμερικανικό κράτος κάνει το ίδιο εναντίον τους) προκειμένου απ’ την μια να ταπεινώσουν έναν ινδιάνο πρόεδρο, και απ’ την άλλη να πουλήσουν εκδούλευση στην Ουάσιγκτον.

Τελικά ο Snowden κρύφτηκε στη σίγουρη αγκαλιά της fsb. Θα μπορούσε μάλιστα κάποτε να αποδειχθεί ότι ήταν από πολύ νωρίτερα πράκτορας της fsb, και ότι δεν είναι ο μόνος τέτοιος στο κατασκοπευτικό σύμπλεγμα των ηπα. Οι “κυνηγοί” του θα πρέπει να έχουν λυσσάξει, επειδή - πιθανολογούμε - κουβαλάει περισσότερα και πιο σημαντικά στοιχεία απ’ αυτές καθ’ εαυτές τις αποκαλύψεις για τα κατασκοπευτικά κόλπα των ηπα. Και επειδή, επιπλέον, αποδείχθηκε πόσο ευάλωτο είναι όλο αυτό το σύμπλεγμα.
Η επαγγελματική δεοντολογία θα επέβαλε, φυσικά, την ήρεμη παραδοχή “εντάξει, κάπως χάσαμε”. Αλλά αυτοί οι ανώτατοι μπάτσοι που επέβαλαν την καταστροφή σκληρών δίσκων με στοιχεία του Snowden στα υπόγεια του guardian (άσκοπη και άχρηστη τελετουργία αφού υπάρχουν αντίγραφα), λέγοντας “εντάξει, αρκετά παίξατε... να τελειώνουμε τώρα” θυμίζουν μαφιόζους που παίζουν το τελευταίο τους χαρτί: τις σφαίρες τους.
Πολύς εκνευρισμός...