Πάνω, πρόσφατες διαδηλώσεις εργατών στο μπαγκαλντές.
Κάτω, διαδήλωση της εργατικής αντιφασιστικής δράσης, στο κέντρο της Αθήνας: δίπλα στους εργάτες της Μανωλάδας, μίσος ταξικό απέναντι στα ντόπια αφεντικά...

απ’ τα χωράφια στα εργοστάσια (και πίσω)

“Παλιά μας δένανε με αλυσίδες. Τώρα με γραβάτες”. Με αυτή τη φράση συνοψίζει ο 52χρονος ξενοδοχοϋπάλληλος Μανώλης Δρυγιαννάκης την κατάσταση στον κλάδο του. Γραμματέας του σωματείου ξενοδοχοϋπαλλήλων και συναφών επαγγελμάτων του νομού Ρεθύμνου, που εκπροσωπεί 6.000 άτομα, παραμένει άνεργος εδώ και τρία χρόνια, χωρίς να δικαιούται επίδομα ανεργίας. Το μεγάλο ξενοδοχείο των Χανίων στο οποίο εργαζόταν δεν τον απολύει αλλά ούτε τον προσλαμβάνει, καθώς βρίσκεται σε εξέλιξη δικαστική διένεξη για εργατική διαφορά.
...
“Εργαζόμενοι υπογράφουν συμβάσεις για τετράωρα και εργάζονται οκτάωρα και δεκάωρα, με απλήρωτες υπερωρίες και Κυριακές, χωρίς ρεπό, συχνά σε συνθήκες τρομοκρατίας. Σε πολλούς χρωστάνε δεδουλευμένα από πέρυσι. Δεν υπάρχει κανένας έλεγχος και πώς να υπάρξει όταν σε όλο τον νομό η Επιθεώρηση Εργασίας έχει μόλις δύο άτομα;”.
...
Φέτος, σε πεντάστερο ξενοδοχείο αυξήσανε τα δωμάτια που πρέπει να καθαρίζει η κάθε καμαριέρα από τα 20 στα 28, μειώνοντας τους μισθούς και λέγοντας “ό,τι ώρα και να τελειώσετε δεν με νοιάζει”. Σε κάποιες μονάδες υπήρξαν καμαριέρες που τις πήραν με ασθενοφόρο από το ξενοδοχείο λόγω υπερκόπωσης.
...
Η ανασφάλιστη εργασία οργιάζει τους μήνες Απρίλιο και Μάιο και οι εκβιασμοί για υπογραφή ατομικών συμβάσεων είναι σαφείς: “Ή μας υπογράφεις… ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς ή δεν σε προσλαμβάνω”. Το “ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς” ισοδυναμεί με το “πληρώστε ό,τι προαιρείσθε”, με μισθούς πολύ κάτω των προβλεπόμενων συμβάσεων, χωρίς ωράρια.
...
“Οι συνθήκες εργασίας στον τουρισμό είναι όντως σαν τη Μανωλάδα: δουλειά ήλιο με ήλιο, με σπαστό ωράριο που στην πράξη το δουλεύεις ολόκληρο, 30 μέρες τον μήνα, χωρίς ρεπό ούτε μια μέρα, με 600 ώς 700 ευρώ, αν τα πληρώνεσαι. Η μόνη διαφορά είναι ότι εμείς είμαστε στα σαλόνια, αλλά οι συνθήκες υγιεινής, ασφάλειας και σίτισης είναι χειρότερες από τα αλώνια”, λέει στην “Εφ.Συν.” ο Νίκος Παπαγεωργίου, πρόεδρος του Συνδικάτου Εργατοϋπαλλήλων Επισιτισμού – Τουρισμού – Ξενοδοχείων και συναφών επαγγελματιών Νομού Αττικής.
...
Οι συνθήκες είναι ακόμα χειρότερες για τους μετανάστες εργαζόμενους, επιβεβαιώνει ο πρόεδρος του Συνδικάτου Ξενοδοχοϋπαλλήλων Αττικής. “Τους έχουν και δουλεύουν πέντε κι έξι μήνες απλήρωτοι και όταν διαμαρτυρηθούν, τους καταγγέλλουν στην αστυνομία, η οποία τους συλλαμβάνει, τους απελαύνει κι ο εργοδότης έχει γλιτώσει τα δεδουλευμένα. Υπήρξε περίπτωση μετανάστη που τον κυνηγούσε με μαχαίρι το αφεντικό του σε όλη τη Νέα Ερυθραία, για να σηκωθεί να φύγει χωρίς να πληρωθεί. Αυτά τα ακραία περιστατικά όμως δεν τα δημοσιοποιούμε πάντα”. [1]
...

Εάν η λέξη “Μανωλάδα” ή, πιο σωστά, οι λέξεις “εργάτες γης στη Μανωλάδα” έχουν γίνει κάτι σα μονάδα μέτρησης της σύγχρονης εργατικής μιζέριας, τότε, εκείνοι που έφτιαξαν αυτό το μέτρο κάνουν χοντροειδέστατο λάθος. Δεν ξέρουμε εάν είναι από λάθος (δηλαδή: ιδεολογική) εκτίμηση ή σκοπιμότητα, αλλά είναι λάθος! Υπάρχουν λόγοι σοβαροί που το “μετανάστες εργάτες στα φραουλοχώραφα της κόλασης” θα πρέπει να γίνει το ανάποδο: μνημείο αξιοπρέπειας και αντίστασης· παράδειγμα προς μίμηση και βελτίωση!

Αφήσαμε επίτηδες τον καιρό να περάσει, να ειπωθεί ό,τι ήταν να ειπωθεί απ’ την πληθωρική δημαγωγία, να πάρει η λήθη τον δρόμο της. Η αλήθεια είναι ότι το “παγκόσμιο χωριό” έκανε τη δουλειά του, ειδικά αφού το ελλαδιστάν έγινε διεθνώς “θέμα”: το να πυροβολούνται κάποιοι που ζητάνε τα δεδουλευμένα τους (επειδή είναι σκουρόχρωμοι) ανακινεί την υποψία ότι υπάρχουν πολλοί και διάφοροι λαϊκοί Μπρέιβικ (ξέρετε τώρα: “μικρο”επιχειρηματίες και τα λοιπά) διάσπαρτοι μέσα στον “ευρωπαϊκό πολιτισμό”, ειδικά στα νότιά του. Πράγμα που προκαλεί τόσες και τέτοιες αντιδράσεις, ώστε ακόμα και τα γηγενή βοθρολύματα αναγκάζονται να “καταδικάσουν”. Κι ας μην πούμε για τον φασιστογιάπη υπουργό δημόσιας τάξης που, κάνοντας την ανάγκη φιλότιμο (ή το σκατό του παξιμάδι - διαλέγετε και παίρνετε...) γίνεται αντιρατσιστικότερος των αντιρατσιστών, υποσχόμενος ότι κανείς πυροβολημένος δεν θα απελαθεί (δήλωση που σημαίνει ότι την απέλαση είχε εξ αρχής στο μυαλό του).
Όμως οι εργάτες γης απ’ το μπαγκαλντές ήταν (είναι) στ’ αλήθεια “θύματα”, “φουκαράδες”, αξιολύπητοι, όπως αφήνουν να εννοηθεί όχι μόνο τα σκάγια των μπράβων αλλά και η “αντιρατσιστική” ερμηνεία τους; Πριν κάτι μήνες [2] διατυπώσαμε μια γνώμη που είτε θεωρήθηκε προκλητική είτε πέρασε απαρατήρητη. Την θυμίζουμε:

...
Ο μετανάστης εργάτης / η μετανάστρια εργάτρια ζουν εξ ολοκλήρου πουλώντας την εργατική τους δύναμη - δηλαδή απ’ τον μισθό ή/και το μεροκάματο. Δεν έχουν άλλες δυνατότητες “υποκατάστασης εσόδων”. Κι όχι μόνο ζουν οι ίδιοι εξ ολοκλήρου απ’ τον μισθό, αλλά συνήθως στέλνουν κάποιο μέρος του πίσω, στις οικογένειές τους. Το γεγονός, λοιπόν, ότι η “κοινωνική αναπαραγωγή” των ίδιων, σαν ανθρώπινων όντων, και των οικογένειών τους σε κάποιο βαθμό, γίνεται απ’ τον υποτιμημένο μισθό τους, βάζει ένα συγκεκριμένο όριο· όριο επιβίωσης - μέσω - μισθού. Οι ντόπιοι εργάτες και εργάτριες απ’ την άλλη, μπορούν (με το ζόρι και δυσθυμία, αλλά μπορούν) να συμπιέσουν το “κόστος κοινωνικής αναπαραγωγής” τους βγάζοντας κάποια τμήματά του έξω απ’ τον μισθό / μεροκάματο. Ζώντας (συγκατοικώντας), βασικά, με τους γονείς τους· ή, συμπληρώνοντας τον άθλιο μισθό τους με σε χρήμα ή/και σε είδος “οικογενειακή βοήθεια”.
...
Όσο κι αν φαίνεται παράξενο από πρώτη ματιά, η υποτίμηση των ντόπιων εργατών μπορεί να είναι (και είναι) ακόμα πιο οξεία από εκείνην των μεταναστών σε ότι αφορά μισθούς και μεροκάματα. Το γεγονός ότι οι ντόπιοι εργάτες μπορούμε (ακόμα) να κυκλοφοράμε χωρίς να μας ζητούν “χαρτιά” κάνει, οπωσδήποτε, διαφορά. Όμως αυτή η διαφορά συσκοτίζει τις διαδικασίες υποτίμησης: το ότι δεν μας κλείνουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως τους χωρίς χαρτιά (χωρίς πολιτικά δικαιώματα δηλαδή) μετανάστες προλετάριους δεν στοιχίζει τίποτα στ’ αφεντικά. Εκεί που μετράνε τα “έξοδά” τους, δηλαδή σε μισθούς, μεροκάματα, εισφορές ασφάλισης, κλπ, βγαίνουν (όχι καθολικά, όμως σε μεγάλο μέρος της “αγοράς εργασίας”) ακόμα πιο κερδισμένοι εκμεταλλευόμενοι ντόπιους παρά μετανάστες εργάτες. Μια, τουλάχιστον, εκτεταμένη έκφραση του πόσο πολύ περισσότερο κερδισμένα μπορούν να είναι τα ελληνικά αφεντικά υποτιμώντας τους ντόπιους, είναι η απλήρωτη εργασία. Επι μήνες. Τρεις μήνες απλήρωτος /η, έξι μήνες, δέκα μήνες, ακόμα και παραπάνω. Κανένας μετανάστης δεν θα θα μπορούσε να το αντέξει αυτό δουλεύοντας! Κι ο λόγος είναι απλός: δεν θα είχε να φάει (ακόμα κι αν τον βοηθούσαν οι επίσης μετανάστες συγκάτοικοί του). Πόσοι / πόσες ντόπιοι είναι που συνεχίζουν να δουλεύουν απλήρωτοι / ες, παγιδευμένοι / ες μεταξύ ελπίδας ότι κάποτε θα πληρωθούν και των αναγκών τους; Κανείς δεν μπορεί να πει με ακρίβεια, όμως πρόχειροι υπολογισμοί καταλήγουν ότι είναι αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες. Αυτή η απόλυτη και μαζί αόρατη υποτίμηση, στην περίπτωση των μεταναστών, μπορούσε να γίνει (για λίγοτερα οφειλόμενα μεροκάματα) μόνο με την αστυνομία: το ελληνικό “μικρο”αφεντικό, την μέρα της πληρωμής, φώναζε τους μπάτσους και έδινε τους χωρίς χαρτιά μετανάστες... Στην περίπτωση των ντόπιων δεν χρειάζεται η αστυνομία. Αρκεί η υπομονή - και η όποια οικογενειακή βοήθεια...

Κάντε τώρα έναν διανοητικό κόπο. Πηγαίνετε γρήγορα στην αρχή αυτής της αναφοράς, στην αναδημοσίευση των αποσπασμάτων για τη “μανωλάδα του τουρισμού”. Μπορείτε, εάν έχετε γνώσεις, εμπειρία ή διαίσθηση, να αντικαταστήσετε το “τουρισμού” με οποιονδήποτε άλλο καπιταλιστικό τομέα ή υποτομέα. Κι ύστερα, πριν στεγνώσει η φρεσκαρισμένη ανατριχίλα (εάν και εφόσον...), πηγαίνετε νοερά στα χωράφια της Μανωλάδας. Κάμπος, θερμοκήπια ήρεμα όταν τα βλέπει κανείς απ’ τον δρόμο... Και σκουρόχρωμοι εργάτες που δουλεύουν σκυφτοί “ήλιο με ήλιο”, και δεν φαίνονται πουθενά, εκτός απ’ την ώρα που πιάνουν δουλειά και την ώρα που σχολάνε.
Και δεν τους πληρώνουν. Τους χρωστάνε έναν περίδρομο λεφτά, δουλεμένα. Και τα παίρνουν στο κρανίο. Και δεν περιμένουν ούτε το σωματείο ούτε την επιθέωρηση εργασίας. Ούτε τον σούπερμαν, ούτε τον Τσίπρα. Αναλαμβάνουν αυτοπροσώπως, όλοι μαζί - παρότι, προφανώς, υπάρχουν πάντα και κάποιοι πιο φοβισμένοι που μουρμουρίζουν τις αμφιβολίες τους. Και το κουβεντιάζουν. Και το αποφασίζουν σβέλτα. Και πάνε στο αφεντικό. Όχι γονατιστοί - πάνε θυμωμένοι. Τα λεφτά μας ρε! - σε άπταιστα μπαγκλαντεσιανά, σε σπαστά ελληνικά. Και τους λέει άλλη μια φορά το παραμύθι: από βδομάδα... Και του λένε (σε άπταιστα μπαγκλαντεσιανά και διεθνείς χειρονομίες, σε σπαστά ελληνικά) ότι δεν - έχει - από - βδομάδα· φαγητό, μπάκα, μαντζάρε· τώρα! Και δείχνουν ότι το εννοούν, δεν έχουν μπει στη λεπτεπίλεπτη φάση (κι ίσως να μην μπουν ποτέ) “ναι στην απεργία αλλά δεν υπάρχουν όροι”. Ναι, ναι, το εννοούν: τα λεφτά μας ρε καργιόλη (αυτό το λένε σε άπταιστα μπαγκλαντεσιανά και άπταιστες εκφράσεις και χειρονομίες) - πλέρω, γιατί τα έχουμε πάρει!!!
Ασφαλώς το διανοητικό πείραμα γίνεται κουραστικό· πιο πολύ επειδή δε θυμίζει τίποτα εξευγενισμένο, πολιτισμένο, χιλιομεσολαβημένο σαν αυτά που ξέρουμε. Είναι πρωτόγονοι αυτοί οι εργάτες, brutal. Άκου να δεις: ζητάνε τα λεφτά τους, ζητάνε τον κόπο τους! (Με μέτριους υπολογισμούς, τότε στη Μανωλάδα, 150 χιλιάρικα, μαζεμένα. Κι όταν μετράς τον κόπο σου σε είδη πρώτης ανάγκης και εμβάσματα πίσω στους δικούς σου και όχι σε “εισόδημα” γενικά, ξέρεις πως όσο αυξάνουν τα μηδενικά που σου χρωστάνε τόσο πιθανότερο είναι να αυξηθούν κι άλλο.... Ώσπου να τελειώσει ο τρύγος, και να σε στείλουνε απλήρωτο στο διάολο, με τη βοήθεια του τοπικού αστυνομικού τμήματος. Που τα πιάνει...).

Πού βρισκόμαστε λοιπόν; Βρισκόμαστε στο κεφάλαιο Α του ταξικού πολέμου. Όπου οι μετανάστες εργάτες, κόντρα στις μαλακίες που λέγονται και θα λεχθούν γι’ αυτούς, δεν είναι θύματα ή φουκαράδες. Είναι, ας μας επιτραπεί, το ζωντανό, το πολεμικό στοιχείο της αντίθεσης· η μάχιμη έκφανση της τάξης μας. Σύμφωνοι, δεν πάνε αρματωμένοι να γαζώσουν το αφεντικό και τους μπράβους του (παρότι στο σύνολό τους οι μετανάστες προλετάριοι έχουν κάνει στα μέρη μας αρκούντως αξιόλογες και εύλογα άγνωστες στο ευρύ κοινό “μικρές πράξεις εκδίκησης” - ή και λίγο μεγαλύτερες). Όμως σε καμία περίπτωση δεν κάθονται γονατιστοί, με τα ψυχοφάρμακα και τα μήντιά τους! Διεκδικούν! Απαιτούν! Πράγμα που σημαίνει, μόλις ληφθεί υπ’ όψη ότι είναι απαγορευμένοι, κι ότι δεν έχουν ούτε δικαιώματα ούτε πλάτες, ότι είναι σε εμπόλεμη κατάσταση. Σαν προλετάριοι.
Εκεί βγαίνουν οι καραμπίνες των μπράβων του αφεντικού: το έχουν δει το έργο, πως μόνο με καραμπίνες μπορούν να τους κάνουν καλά. Αυτούς. (Ποιούς; Τους σε εμπόλεμη κατάσταση εργάτες!) Πυροβολάνε και ρίχνουν στο ψαχνό οι μπράβοι, για 5 λόγους:
- επειδή αυτοί είναι ξένοι, και μάλιστα ανύπαρκτοι, οπότε “σκοτώνουμε ή τραυματίζουμε κατά βούληση”·
- επειδή αυτοί είναι εργάτες, και στην παρακρουσή τους όλα τα αφεντικά κι όλοι οι λακέδες τους φαντασιώνονται πως μπορούν να τους σκοτώσουν όλους (τους εργάτες)· το επιχειρούν επίσης πρακτικά όποτε νοιώθουν (σωστά ή λάθος άλλο θέμα) ότι τους παίρνει·
- επειδή αυτοί οι ξένοι εργάτες έχουν την απαίτηση να πληρώνονται· ωωω!!! πότε τα βορθολύματα θα στείλουν τους δικούς τους, να δουλεύουν τσάμπα, “για την πατρίδα”;
- επειδή αυτοί οι ξένοι εργάτες δείχνουν ότι έχουν θυμώσει στ’ αλήθεια· μα που είναι οι συνηθισμένοι συνδικαλιστές να τους μαλαγανέψει το αφεντικό, να τους κλείσει το μάτι, να τους βάλει κι ένα 50ρικάκι στο τσεπάκι;
- επειδή αυτοί οι ξένοι εργάτες δεν σηκώνουν παραμύθια, στα ελληνικά ή στα μπαγκλαντεσιανά, του είδους “εεεμμμ... δεν βγαίνω... μου χρωστάνε... μόλις πάρω μια επιδότηση που περιμένω... ο καινούργιος συνεταίρος θα βάλει τα λεφτά την άλλη βδομάδα... οι ανταγωνιστές θα μας κλείσουν...” και τα λοιπά.

Απαίτηση εργατική, αμεσολάβητη, θυμωμένη· κι απέναντι οι φουσκωτοί, οι οπλισμένοι, τα καθάρματα. Αυτό λέγεται ταξική πάλη - class war στα τούρκικα, εάν διευκολύνεσθε. Κι αν μείνει κανείς στο εργοδοτικό kill ‘em all, κι απ’ αυτό βγάλει συμπεράσματα περί “θυμάτων” και “φουκαράδων”, χάνει το άλλο μισό, που είναι το πιο βασικό για την τάξη μας. Γιατί αν το δει κανείς με κριτήρια ψυχολογίας, σίγα μη δεν είχαν οι εργάτες γης απ’ το μπαγκλαντές δυο χιλιάδες δεκατρείς λόγους να φοβούνται και να το βουλώνουν: πιο απαγορευμένοι δεν γίνεται, πιο καταπιεσμένοι από εργοδότες, κράτος και ντόπιους γενικά δεν γίνεται, πιο αποκλεισμένοι δεν γίνεται. Μπροστά τους οι ντόπιοι απλήρωτοι και με εξοντωτικά ωράρια είναι, σχεδόν, βασιλιάδες. Κι όμως. Οι πληβείοι των πληβείων, που ξέρουν καλά τι είναι ένοπλοι εργοδότες, δείχνουν τα προλεταριακά τους δόντια: θυμώνουν και διεκδικούν. Υπήρξε περίπτωση μετανάστη που τον κυνηγούσε με μαχαίρι το αφεντικό του σε όλη τη Νέα Ερυθραία, για να σηκωθεί να φύγει χωρίς να πληρωθεί: επειδή Αυτός Δεν Έφευγε Απλήρωτος!!!!
Ενώ το κράτος και οι παρακρατικοί μηχανισμοί του απαγορεύουν πολιτικά χιλιάδες μετανάστες προλετάριους, απ’ την αντίθετη μεριά, ίσως από διανοητική τεμπελιά ίσως από υπερβάλλοντα ανθρωπισμό (κακώς εννοούμενο), είναι συνηθισμένη η “φουκαροποίησή” τους - συγγνώμη για τη λέξη. Υπάρχει μια καλά χωνεμένη πεποίθηση ότι οι απαγορευμένοι εργάτες, απ’ όπου και να έρχονται, είναι “αδύναμοι” να υπερασπιστούν τα δίκια τους, και πως η εντόπια βοήθεια είναι καθοριστική για την αξιοπρέπειά τους.
Η θεώρηση του “φουκαρά” στήνεται πάνω στην διαγραφή της ατομικής και συλλογικής ιστορίας αυτών των ανθρώπων. Η γεωγραφικο-κρατική προέλευση είναι αρκετή για να ταξινομηθούν: είναι απ’ το πακιστάν, είναι απ’ τη νιγηρία, είναι απ’ τη σομαλία, είναι απ’ το μπαγκλαντές. Αλλά ΔΕΝ είναι, δεν κατάγονται (έτσι πάει το ανθρωπιστικό παραμύθι) από τον ταξικό ανταγωνισμό - εκεί! Δεν έχουν τέτοιες εμπειρίες άμεσα ή έμμεσα· δεν έχουν γνώσεις συλλογικών αγώνων· δεν έχουν τρόπους εργατικής αντίστασης· δεν έχουν ταξική ιστορία...
Όμως αυτοί οι εξωτικοί (για εμάς) τόποι καταγωγής τρυπώνουν πότε πότε στο διεθνές μηντιακό στερέωμα, και εξαιτίας τέτοιων αγώνων! Η εργατική τάξη του μπαγκλαντές, για παράδειγμα, έχει μακρυά ανταγωνιστική ιστορία· ιστορία πληρωμένη με αίμα και δάκρυα. Σχεδόν το 80% των εξαγωγών του μπαγκαλντές προέρχονται απ’ την βιομηχανία ρουχισμού: το μπαγκλαντές είναι μέρος του παγκόσμιου εργοστάσιου / κάτεργου που “προμηθεύει” τις πρωτοκοσμικές αλυσίδες λιανικής με “επώνυμα” και “ανώνυμα” (και προσιτά στο μέσο πορτοφόλι) είδη ένδυσης. Υπολογίζεται πως 24 εκατομμύρια εργάτες και εργάτριες δουλεύουν στα σχεδόν 4.500 εξαγωγικά κάτεργα, οι περισσότεροι / ες με μισθούς λίγο πάνω απ’ τα 40 δολάρια το μήνα.
Οι απεργίες και οι συγκρούσεις, για αυξήσεις στους μισθούς, για ανθρώπινα ωράρια και για βελτίωση των συνθηκών σ’ αυτά τα διεθνή / μπαγκλαντεσιανά εργοστάσια, δεν είναι καθόλου σπάνια. Η κατάρρευση, τον περασμένο Απρίλη, ενός μεγάλου “κέντρου” που στέγαζε πολλές τέτοιες βιοτεχνίες, και η δολοφονία πάνω από 1000 εργατών, δεν είναι η μόνη αφορμή. Είναι η πιο πρόσφατη: τα τελευταία δύο χρόνια οι εργατικές διαδηλώσεις είναι συχνές και μαχητικές. [3] Και η καταστολή δεν είναι ποτέ διακριτική. Είτε η αστυνομία είτε ο στρατός ρίχνουν στο ψαχνό...

Αυτή είναι η ταξική καταγωγή των μεταναστών εργατών απ’ το μπαγκλαντές, όπως παρόμοια είναι των μεταναστών από άλλα μέρη του κόσμου. Δεν είναι επική, δεν είναι οι πρωτοπόροι της παγκόσμιας προλεταριακής απελευθέρωσης. Όμως οι αγώνες, οι αρνήσεις, είναι κομμάτι της ατομικής και συλλογικής τους αυτο-πεποίθησης. Το να τους βλέπει το αλλοίθωρο μάτι μας σαν φουκαράδες δεν μπορεί να τους στερήσει αυτήν την αξιοπρέπεια. Κάνει όμως κάτι άλλο: εμποδίζει την παγκόσμια κυκλοφορία των προλεταριακών αγώνων. Κι έτσι (μας) επιτρέπει να παραμυθιαζόμαστε λίγο πολύ “εθνικά”, σαν σπουδαίοι, σ’ αυτούς τους καιρούς, για ασήμαντους λόγους.
Δεν είναι “ήρωες” (εντός ή εκτός εισαγωγικών) οι εργάτες γης στη Μανωλάδα, κι όλα αυτά άλλοι μετανάστες εργάτες που πολέμησαν για το δίκιο τους, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Και, σε τελευταία ανάλυση, η “άνεση” των μπράβων να σηκώσουν τις καραμπίνες και να ρίξουν, είναι συνέπεια όχι μόνο της αγωνιστικότητας των συγκεκριμένων δυο εκατοντάδων εργατών, αλλά της γενικής υποχωρητικότητας όλων ημών, των ντόπιων. Δεν έκαναν χρήση, οι τραμπούκοι, της απαγόρευσης σε βάρος του πολυεθνικού προλεταριάτου, έτσι απλά· θεώρησαν ότι τους “παίρνει” στη βάση της γενικής αντίληψης που έχουν για τους γενικούς συσχετισμούς στον ταξικό ανταγωνισμό...

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 - Εφημερίδα των συντακτών, σύγχρονοι σκλάβοι με γραβάτες στη Μανωλάδα του τουρισμού, 27 Μάη 2013.
[ επιστροφή ]

2 - Sarajevo νο 68, Δεκέμβρης 2012, ο πολυεθνικός εργάτης (ξανά).
[ επιστροφή ]

3 - Σε μια πρόσφατη κινητοποίηση, για παράδειγμα, στο Narayanganj, τα αφεντικά πλήρωσαν συμμορία τραμπούκων για να επιτεθούν στους πιο μαχητικούς εργάτες. Η απάντηση ήταν μια δυναμική εργατική διαδήλωση που ισοπέδωσε τα “γραφεία” των μισθοφόρων.
[ επιστροφή ]