Οι εξετάσεις (και οι παρελάσεις) είναι ανθυγιεινές!

το σημείο έκρηξης των εξαπατήσεων

Λέγεται ότι στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες υπάρχουν ήττες που είναι νίκες· και νίκες που είναι ήττες. Δεν πρόκειται για εξυπνακισμό. Εξυπνακισμός είναι το να βαφτίζει κανείς “αγώνες” τις μπλόφες. Ή να ονομάζει “αγωνιστική διάθεση” τον ωμό καιροσκοπισμό. Κι αν πρόκειται η (μη) απεργία των καθηγητών της δευτεροβάθμιας μέσα στις εξετάσεις να μνημονεύεται στο μέλλον, θα είναι επειδή πέτυχε την απόλυτη αντιστροφή των εννοιών· και την άγρια κακοποίηση της λογικής.
Το εύκολο, που είναι μέρος της απάτης, είναι η καταγγελία των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Άλλη μια φορά, εύκολα και ανέξοδα. Η μυθολογία, δόλια όπως θα αποδείξουμε στη συνέχεια, θέλει την “βάση” αθώα. Αθώα, μαχητική - και “προδομένη”. Το λογικό παράδοξο βγάζει μάτι, και αποδεικνύει το ποιόν όλων όσων ξεμπερδεύουν με καταγγελίες αλλήλων: υπήρξαν λοιπόν μερικές δεκάδες χιλιάδες μισθωτών (αυτοί είναι οι καθηγητές) που δεν κόλωσαν μπροστά στις προφανείς συνέπειες μιας απαγορευμένης απεργίας και της επιστράτευσής τους· κόλωσαν όμως μπροστά στους (υποτιθέμενους) ελιγμούς των εκλεγμένων εκπροσώπων τους!!! Όποιος τα πιστεύει αυτά, πιστεύει τα πάντα. Όποιος ανέχεται να απαλλάσσεται των ευθυνών του με τόσο φτηνό τρόπο, ανέχεται τα πάντα.
Να ένα μικρό δείγμα γλυψίματος της υποτιθέμενης αγωνιστικότητας των καθηγητών, απο αριστερίστικες θέσεις, απ’ την “εφημερίδα των συντακτών” στις 17 Μάη [1]:

...
Οι εκπρόσωποι του κυβερνητικού συνδικαλισμού, ο πρόεδρος της ολμε αλλά και οι συνδικαλιστές του συριζα είχαν φροντίσει από τη μέρα των συνελεύσεων να μιλάνε για απόφαση για απεργία με τον χαρακτήρα της “πολιτικής δήλωσης”, δηλαδή για μια απεργία που ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ!
Η βάση του πραξικοπήματος τέθηκε σε αρκετές συνελεύσεις. Και το πραξικόπημα ολοκληρώθηκε στη συνέλευση προέδρων.
Η μάχη ενάντια στις απολύσεις και η μάχη ενάντια στην επιστράτευση θα αποτελούσε κεντρική πολιτική σύγκρουση με το σύστημα. Δακε - πασκ - συνεκ δεν μπορούν και δεν θέλουν να βγουν στη σέντρα σε μια τέτοιου τύπου σύγκρουση. Ενώ το παμε απλώς φρόντισε να μείνει μακριά για να μην βραχεί και τώρα προσπαθεί να “βγει κι απο πάνω”.
...

Όχι, δεν “θα βγει κι απο πάνω” το παμε... Θα βγουν οι πιο - πολύ - και - αληθινοί - και - συνεπείς αγωνιστές της περίπτωσης, δηλαδή αυτοί που υπογράφουν τα πιο πάνω. Και πως στα αλήθεια θα το καταφέρουν; Στην μεθεπόμενη παράγραφο της ίδιας ανακοίνωσης, σφυρίζοντας αδιάφορα, δίνουν στους εαυτούς τους το βραβείο του “καθρέφτη καθρεφτάκι μου πες μου...”. Ο τονισμός δικός μας:

...
Το κενό που υπήρξε χθες [σ.σ.: μετά την απόφαση της ολμε ότι “δεν υπάρχουν οι όροι” για να γίνει η απεργία...] ήταν ότι δεν έχουν ακόμα διαμορφωθεί οι όροι, ώστε οι είκοσι ελμε που ήθελαν να υλοποιηθεί η απεργία να ήταν σε θέση να την προχωρήσουν σε συντονισμό μεταξύ τους. Κόντρα στο σύστημα, στην κυβέρνηση και τους εργατοπατέρες. Χωρίς την ανάγκη του θιάσου της συνδικαλιστικής ηγεσίας που το διήμερο Τρίτης - τετάρτης ξεπέρασε κάθε όριο αφερεγγυότητας και αδειάσματος του κλάδου. Και αυτό το κενό δεν είναι στενά οργανωτικό. Είναι βασικά πολιτικό!
...

Μέσα σε 5 λεξούλες οι καταγγέλοντες τους “εργατοπατέρες” τους αντιγράφουν απόλυτα: κι εκείνοι το ίδιο ακριβώς είπαν στις 15 Μάη!!! Θέλει την φιλοσοφία του το ποιοί ήταν στα μέσα του περασμένου Μάη αυτοί οι “όροι”, ποιός φταίει που “δεν διαμορφώθηκαν”, και τα λοιπά. Πώς έγινε, δηλαδή, και οι (άγνωστοι...) “διαμορφωτές των όρων” πιάστηκαν με τα βρακιά κατεβασμένα; Κουβέντα να γίνεται... Το βασικό είναι να αθωωθεί η “βάση”. Αλλού (στο ίδιο πνεύμα του “φτου σας παλιοσυνδικαλιστές”, διαβάζουμε [2]:

... Η αντίδραση της βάσης ήταν διαφορετική, περιπλέκοντας ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Τη Δευτέρα 30000 κόσμος διαδήλωσε σε όλη την Ελλάδα ενάντια στην επιστράτευση και την Τρίτη στις μαζικότερες συνελεύσεις της εικοσαετίας 25000 και πλέον καθηγητές επικύρωναν την πρόταση για σύγκρουση...
... Είναι αλήθεια ότι οι καθηγητές μόνοι τους δεν μπορούν να κάνουν τα πάντα. Μπορούσαν όμως να αρχίσουν. Είναι ο μεγαλύτερος κλάδος και με ενιαία συνδικαλιστική οργάνωση. Αυτό που μπορούσαν να εξασφαλίσουν οι ΕΛΜΕ και η ΟΛΜΕ είναι 10000 απεργοί την Παρασκευή για να σπάσει η επιστράτευση. Αυτή έπρεπε να είναι η μοναδική κουβέντα από τη Δευτέρα. Σπάζοντας την επιστράτευση οι ίδιες οι εξετάσεις θα ήταν πολύ αμφίβολο αν θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν. Ο κόσμος που πήγε στις συνελεύσεις πήγε για να πάρει τέτοιες απαντήσεις. Η διάθεση για αντίδραση ήταν δεδομένη, αλλιώς οι συνελεύσεις θα ήταν άμαζες. Η επιστράτευση θεωρήθηκε αιτία πολέμου από τη βάση. Πράγματι λειτούργησε σαν καμπανάκι. Ενστικτωδώς οι πάντες κατάλαβαν ότι ο Σαμαράς και οι δύο μαριονέτες που τον περιβάλλουν δεν επιδίωκαν απλώς την αύξηση του ωραρίου αλλά ταυτόχρονα τη συντριβή του κινήματος και τον εξευτελισμό της ΟΛΜΕ. Αυτό προκάλεσε ανάμεικτα και φόβο και οργή....

Το στραμπούληγμα της λογικής παραμένει, σε μια διάγνωση σκέτη κοροϊδία: “25000 και πλέον(ή 10000) καθηγητές είναι έτοιμοι για σύγκρουση”, δηλαδή είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν την κυβέρνηση, την αστυνομία, τις απολύσεις, τους γονείς και τους μαθητές της 3ης λυκείου· αλλά δεν μπορούν να προσπεράσουν τους εκπροσώπους τους...

σικέ

Το απεριόριστο γλείψιμο της όποιας “βάσης”, είτε είναι ο ένας “κλάδος”, είτε ο άλλος, είτε είναι στο σύνολό του ο “ελληνικός λαός”, είναι παλιό και μόνιμο χαρακτηριστικό οποιουδήποτε θεωρεί πως έχει τα επαναστατικά, αγωνιστικά φόντα να ηγηθεί αυτής της “βάσης” οδηγώντας την στον παράδεισο· αδιάφορο εάν αυτός ο οποιοσδήποτε ανήκει σε μεγάλη, μεσαία ή μικρή παράταξη, κόμμα, κλπ. Οι “σωτήρες” μπορεί να αλληλοκατηγορούνται με τον πλέον σκαιό τρόπο· αλλά συμφωνούν πάντα σιωπηλά ότι οι ψηφόφοροι απαλλάσσονται απ’ όλες τις ευθύνες, εκτός από μία: να ψηφίζουν, να αναθέτουν.
Στην πρόσφατη περίπτωση της “βάσης” των καθηγητών, οι επιλογές αποκτούν ξανά μια κάποια λογική πίσω και ενάντια απ’ τους εργατοσωτήρες, μεγάλους και μικρούς: οι χιλιάδες στις συνελεύσεις των ελμε ψήφισαν “απεργία” επειδή, ακριβώς, ήταν σίγουροι ότι δεν θα την κάνουν! Ακούγεται σα να φωνάζουμε “ο βασιλιάς είναι γυμνός” (ο “βασιλιάς” είναι η μυθική αγωνιστικότητα των καθηγητών και όχι μόνο) - ε, ναι! Περί αυτού πρόκειται!!! Η προληπτική επιστράτευση έβγαλε αυτήν την “βάση” απ’ την δύσκολη θέση!!! Κανείς δεν την κορόιδεψε: εκ τους ασφαλούς (ποιός άραγε θα κατηγορούσε τους καθηγητές για το ότι δεν (θα) έκαναν μια απαγορευμένη και, επιπλέον, κοινωνικά “δύσκολη” απεργία;) “πούλησαν μούρη” σ’ ένα λογικά, αισθητικά και συναισθηματικά ρημαγμένο κοινωνικό πεδίο. Πούλησαν μούρη στη βάση ενός κορπορατιβίστικου, συντεχνιακού αυτοματισμού, του ότι “ε, κάτι πρέπει να κάνουμε”... Πρόκειται για μια ακόμη συνδικαλιστική παραλλαγή των “αγανακτισμένων”: η ιδέα περί υπερψήφισης της αδύνατης απεργίας ως “πολιτικής δήλωσης” (του είδους μωρέ ας μην με κρατάγανε και θα έβλεπες πως θα σου έκανα τα μούτρα) ήταν ακριβώς αυτό που ταίριαζε στο “υποκείμενο”.
Αν δεν υπήρχε η επιστράτευση, η πρόταση (των προδοτών εργατοπατέρων...) για απεργία μέσα στις εξετάσεις δεν θα πέρναγε (και στην πραγματικότητα δεν θα γινόταν καν!) για τους υπόλοιπους λόγους: για να μην έρθουμε σε σύγκρουση με μαθητές και γονείς, για να μην βρει την ευκαιρία η κυβέρνηση να παίξει με τον “κοινωνικό αυτοματισμό”, κλπ κλπ. Υπάρχουν όχι ενδείξεις αλλά αποδείξεις πως έτσι είναι η κατάσταση. Τις μονοήμερες “γενικές απεργίες” που με το τσουβάλι έχουν προκηρύξει τα τελευταία χρόνια αδεδυ και γσεε μικρό μόνο ποσοστό των καθηγητών τις κάνει, και δεν είναι ποτέ ξεκάθαρο πόσοι (σε συνεννόηση με τους προϊστάμενους / διευθυντές) απ’ αυτούς που εμφανίζονται να απεργούν δηλώνονται αδειούχοι για να μη χάσουν το μεροκάματο. Για πολυήμερη απεργία οποτεδήποτε (εκτός εξετάσεων) ούτε λόγος: θα ήταν οικονομική καταστροφή, σε δύσκολους καιρούς. [3] Πολυήμερη απεργία μέσα στις εξετάσεις; Έτσι;

Η μία μπλόφα κρύβει μια άλλη στο εσωτερικό της, σαν τις ρώσικες κούκλες. “Αιφνιδιάστηκαν” άραγε οι καθηγητές (όχι οι εκπροσωποί τους αλλά η “βάση” στο σύνολό της) επειδή η κυβέρνηση “νομοθέτησε” την αύξηση (κατά 2 ώρες) του εβδομαδιαίου εκπαιδευτικού ωραρίου “μέσα στη μεγάλη βδομάδα”; Μα τότε τι είναι αυτό που διαβάζουμε σε καθεστωτική εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας με ημερομηνία 20 Φλεβάρη 2013, ε;

Αντιδράσεις στο χώρο των εκπαιδευτικών προκαλεί η αύξηση του ωραρίου τους, που προβλέπει το “Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής” που ψηφίσθηκε στη Βουλή. Με χθεσινή ανακοίνωσή της, η Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος (ΔΟΕ), τονίζει ότι οι δάσκαλοι δεν θα αποδεχθούν “ούτε σκέψη για την αύξηση του διδακτικού ωραρίου” και ζητούν “μαζικούς διορισμούς στην εκπαίδευση”.
...
Σημειώνεται ότι το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο της κυβέρνησης προβλέπει μείωση των προσλήψεων αναπληρωτών εκπαιδευτικών τα επόμενα χρόνια και αύξηση του ωραρίου διδασκαλίας όσων μονίμων εργάζονται σήμερα στα σχολεία της χώρας, μείωση εκτάκτου προσωπικού σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ (οι συμβασιούχοι της κατηγορίας 407), μείωση λειτουργικών δαπανών πανεπιστημίων-ΤΕΙ, με τις συγχωνεύσεις που προβλέπει το σχέδιο “Αθηνά” για την αναδιάρθρωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, μείωση επιχορηγήσεων στους τομείς πολιτισμού και αθλητισμού, μείωση των νεοεισερχόμενων στις στρατιωτικές σχολές.

Μήπως οι καθηγητές της δευτεροβάθμιας δεν ξέρουν γράμματα; Τι είναι πάλι αυτό που διαβάζουμε σε άλλη καθεστωτική εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας με ημερομηνία 22 Αυγούστου 2012, ε;

Αρνητικό ρεκόρ δεκαετιών σημειώνεται φέτος στις προσλήψεις μονίμων εκπαιδευτικών, γεγονός που προϊδεάζει για επιμήκυνση του ωραρίου διδασκαλίας τους.
Το υπουργείο Παιδείας ανακοίνωσε χθες ότι προσλαμβάνονται μόλις 225 εκπαιδευτικοί στο σύνολο Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης αντί των 1.065 που υπολόγιζε αρχικά, προφανώς λόγω Μνημονίου. Ο αριθμός αυτός είναι ο μικρότερος που έχει ανακοινωθεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια, καθώς οι φετινές προσλήψεις είναι λιγότερες από τις μισές ακόμα και σε σύγκριση με πέρυσι που είχαν γίνει 546 προσλήψεις συνολικά και ήταν ήδη οι λιγότερες εδώ και δεκαετίες.
...
Από την πλευρά του υπουργείου Παιδείας μελετάται να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα - πέραν των προσλήψεων αναπληρωτών και ωρομισθίων - και με επιμήκυνση του διδακτικού ωραρίου των εκπαιδευτικών κατά τουλάχιστον μία ώρα.
...

Κανένας αιφνιδιασμός, λοιπόν. Και μαζί με τον “κανένα αιφνιδιασμό” καμία φτηνή δικαιολογία για την “μη διαμόρφωση των όρων” προκειμένου να είναι εφικτή μια απεργία, έστω 2 ή 3 ημέρων, μέσα στις εξετάσεις - εάν οι εξωτερικοί όροι ήταν το πρόβλημα. Αλλά δεν ήταν αυτοί.

σκληρή πραγματικότητα

Σα να μην έχει περάσει κανείς απ’ τα θρανία των σχολείων. Σα να μην έχει κανείς εμπειρίες από πρώτο χέρι σχετικά με τους καθηγητές. Είναι άραγε ψέμα και συκοφαντία ότι αρκετοί ανάμεσά τους κάνουν ιδιαίτερα, ακόμα και σε μαθητές τους; Πότε και ποιά “συνδικαλιστική παράταξη” έκανε πρώτιστο καθήκον της την αντιμετώπισή τους; Είναι άραγε ψέμα ότι άγνωστος αριθμός από δαύτους “κόβουν” επίτηδες μαθητές για να τους έχουν πελάτες στη διάρκεια του καλοκαιριού, πριν τους ξαναεξετάσουν τον Σεπτέμβρη; Πότε και ποιά “συνδικαλιστική παράταξη” φρόντισε να τους πετάξει οριστικά και αμετάκλητα έξω απ’ το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα; Είναι ψέμα ότι το μεγαλύτερο μέρος (των καθηγητών) είναι επιεικώς ακατάλληλοι για να προσφέρουν οποιαδήποτε συναισθηματική ή ψυχολογική υποστήριξη σε οποιονδήποτε μαθητή ή μαθήτρια, ότι είναι επικίνδυνοι παιδαγωγικά (όπως κιαν ορίζεται αυτό) και ότι (στις καλύτερες των περιπτώσεων) απλά αδιαφορούν για τα βαρίδια που κουβαλούν οι νεαροί και οι νεαρές; Είναι ψέμα ότι κάμποσοι ανάμεσα σ’ αυτούς τους δήθεν “δάσκαλους” είναι ρατσιστές και ότι οι νεαροί μετανάστες και μετανάστριες υποφέρουν στα χέρια τους; Είναι ψέματα τα περιστατικά “σεξουαλικών πιέσεων” (από καθηγητές) προς μαθήτριες; Πότε και ποιά “συνδικαλιστική παράταξη” έβαλε στην πρώτη γραμμή της υπεράσπισης του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος τον πόλεμο στους “εκπαιδευτικούς” νταβάδες κάθε είδους, που έχουν ιδιωτικοποιήσει ήδη τα γυμνάσια και τα λύκεια με κάθε τρόπο από μέσα; Καμμία και ποτέ!!! Πάνω από οτιδήποτε όλα είναι ο “κλάδος”...
Δεν είναι μόνο αυτά πάντως. Ακόμα με την πιο στενά ορισμένη συνδικαλιστική εννόηση του “συμ-φέροντος” οι καθηγητές της δευτεροβάθμιας δεν είναι καθόλου μα καθόλου ένα σώμα. Το αντίθετο είναι η καθημερινή αλήθεια. Υπάρχουν τρεις μεγάλες κατηγορίες, ιεραρχημένες. Στην κορυφή (απ’ την άποψη των εργασιακών συνθηκών αλλά και των δεσμών με τις διάφορες μορφές προσοδισμού, τους προϊσταμένους, τους συνδικαλιστές, κλπ) είναι οι μόνιμοι. Στη μέση είναι οι αναπληρωτές: διορίζονται κάθε σχολική χρονιά (κι ούτε καν στην αρχή της) με σύμβαση ορισμένου χρόνου, πληρώνονται κάθε μήνα, στο τέλος της σχολικής χρονιάς βγαίνουν στο ταμείο ανεργίας, και την επόμενη χρονιά ελπίζουν να προσληφθούν, χωρίς να είναι καθόλου βέβαιο. Και στον πάτο είναι οι (άλλοτε) ωρομίσθιοι, που τώρα ονομάζονται “αναπληρωτές περιορισμένης απασχόλησης”: πληρώνονται με την ώρα (άρα δεν απολαμβάνουν πληρωμένες διακοπές, αργίες, κλπ· ούτε καν στις σχολικές εκδρομές δεν πληρώνονται), αλλά δεν πληρώνονται κάθε μήνα. Θα είναι τυχεροί /ες εάν πληρωθούν στο τέλος της σχολικής χρονιάς· μπορεί όμως και μετά από πολλούς μήνες. Κι ούτε μπορούν να βγουν στο ταμείο ανεργίας, αφού ποτέ δεν καταφέρνουν να μαζέψουν τα αναγκαία ένσημα - συχνά χάρη σε διάφορες πανουργίες της εργοδοσίας.
Ανάμεσα σ’ αυτές τις τρεις κατηγορίες (που διατέμνονται από άλλους διαχωρισμούς, του είδους “φυσικομαθηματικοί” που είναι συνήθως άντρες εναντίον “φιλολόγων” που είναι συνήθως γυναίκες· ή “σοβαρές” ειδικοτήτες διδασκαλίας εναντίον  “περιθωριακών”), και κυρίως απ’ την μεριά των μόνιμων σε σχέση με τους υπόλοιπους, δεν υπάρχει καμία αλληλεγγύη. Γιατί εάν υπήρχε τέτοια, εάν υπήρχε στοιχειώδες φιλότιμο σε ικανή έκταση, κι αν υπήρχε η στοιχειώδης διορατικότητα για το τι σημαίνει αυτή η χρόνια εργασιακή διαστρωμάτωση μέσα στο υποτιθέμενα δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα, τότε θα έπρεπε να έχουν γίνει από πολλά χρόνια λυσσασμένες και ανυποχώρητες απεργίες για να καταργηθεί, τουλάχιστον, αυτό το απάνθρωπο καθεστώς εκμετάλλευσης (στα όρια της “μαύρης δουλειάς”) που λέγεται ωρομισθία. Φυσικά έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς φλογερές διακηρύξεις και σκληρές “καταγγελίες”. Στα λόγια. Γιατί στην πράξη οι μεν ωρομίσθιοι είναι οι παρακατιανοί, οι “μούτσοι” του κάθε σχολείου, οι δε αναπληρωτές, που αλλάζουν κάθε χρόνο σχολείο, περιβάλλον, μαθητές, γονείς, και συναδέλφους, είναι τα “ψάρια”, που αγνοούν τις καθημερινές ίντριγκες και τα πάρε δώσε των μόνιμων.
Όχι, δεν είναι όλοι οι καθηγητές της δευτεροβάθμιας άθλια υποκείμενα. Αλλά η εύκολη κουβέντα “παντού υπάρχουν καλοί και κακοί” είναι υπεκφυγή, που καταντάει φτηνό μελόδραμα όταν γίνεται ολοφάνερο ότι τελικά οι “κακοί” κάνουν κουμάντο. Και η τάχα πραγματιστική κουβέντα ...είναι ο μεγαλύτερος κλάδος και με ενιαία συνδικαλιστική οργάνωση... αν δεν οφείλεται σε ασυγχώρητη άγνοια είναι, απλά, ιδιοτέλεια και δόλος. Γιατί το πως εννοείται το συμφέρον είναι κατευθείαν συνέπεια του πως συγκροτείται η εργασιακή υποκειμενικότητα· και ο καθημερινός ατομισμός.

Κανείς δεν τα αγνοεί αυτά. Κανείς. Κανένας που δουλεύει σε γυμνάσιο ή λύκειο, κανένας που βρίσκεται εκεί σαν μαθητής / μαθήτρια, σχεδόν κανένας γονιός. Μπορεί όμως να υπάρχουν λόγοι που αυτά κουκουλώνονται στην καθημέρινότητα των σχολείων· κι άλλοι λόγοι που όλα αυτά ξεχνιούνται όταν είναι να ξεχυλίσει η “αγωνιστική” ρητορική. Αλλά η ιδέα πως άμα βάλουμε τις βρωμιές κάτω απ’ το χαλί αυτές εξαφανίζονται (και δεν παίζουν κανένα ρόλο) παραείναι ελληνική για να είναι αληθινή.
Στην τελευταία περίπτωση της αύξησης των ωρών διδασκαλίας, οι άμεσες συνέπειες ήταν / είναι δύο, αλλά προς διαφορετικά σημεία της διαστρωμάτωσης μέσα στα σχολεία. Εάν υπολογίσουμε χοντρικά πως η αύξηση του ωραρίου είναι της τάξης του 10% ανά καθηγητή, αυτό συνεπάγεται ανάλογη μείωση των “κενών”, που καλύπτουν αναπληρωτές (και ωρομίσθιοι). Κι αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει σημαντική μείωση των προσλήψεων: μπορεί να είναι 10.000, μπορεί να είναι και λιγότεροι, ωστόσο είναι βέβαιο ότι ένας μεγάλος αριθμός αναπληρωτών πλήρους ωραρίου δεν πρόκειται να δουλέψουν του χρόνου, και ίσως να μην ξαναδουλέψουν ποτέ σαν αναπληρωτές. Οι αναπληρωτές, λοιπόν, (που ήταν έτσι κι αλλιώς “αδύνατος κρίκος”) ήταν / είναι οι άμεσα θιγόμενοι απ’ αυτήν την ρύθμιση.
Ταυτόχρονα όμως, και για τους ίδιους λόγους, μπορεί σε διάφορα γυμνάσια και λύκεια της επικράτειας να “περισσέψουν” και μόνιμοι. Αυτό θα εξαρτηθεί και απ’ τον αριθμό των μαθητών / μαθητριών που θα εγγραφούν του χρόνου σε κάθε σχολείο χωριστά, αφού από κει προκύπτει ο αριθμός των τμημάτων κάθε τάξης και άρα οι ανάγκες σε εκπαιδευτικό χρόνο. [4] Η καινούργια ρύθμιση προβλέπει υποχρεωτικές μεταθέσεις αυτών των μόνιμων που θα περισσεύουν, ακόμα και έξω απ’ την “περιφέρεια” στην οποία ανήκει η οργανική τους θέση. Για μισθωτούς που σταθεροποίησαν (μετά απ’ τις γνωστές διαδρομές ανά την επικράτεια) έναν συγκεκριμένο τόπο δουλειάς και, ενδεχομένως, έχουν και οικογένεια, αυτές οι υποχρεωτικές μεταθέσεις είναι εφιάλτης, αφού μπορεί να είναι και αρκετά μακριά απ’ τα σπίτια τους.
Όμως ενώ οι αναπληρωτές της σχολικής χρονιάς 2012 - 2013 θα μπορούσαν (και θα έπρεπαν) να νοιώθουν ότι για όλους (και για τον καθένα χωριστά) κτύπησε η καμπάνα, για τους μόνιμους δεν ισχύει το ίδιο. Μπορεί να περισσεύουν κάποιοι το 2013 - 2014... Φυσικά ένας στοιχειωδώς ορθολογικός λογαριασμός ανά σχολείο, με βάση τον φετεινό σχολικό πληθυσμό, θα έδειχνε σχεδόν με ακρίβεια. Όμως το θέμα είναι ότι αυτή η απειλητική εκκρεμότητα θα είναι ατομική και μειοψηφική μέσα σε κάθε σύλλογο διδασκόντων· αρκετοί θα πρέπει ήδη να έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν κινδυνεύουν καθόλου με υποχρεωτική μετάθεση. Και, επιπλέον, η αύξηση των διδακτικών ωρών βγάζει αρχικά ένα απρόσωπο σύνολο απαραίτητων διδακτικών ωρών· το ποιός, όμως, συγκεκριμένα θα περισσεύει, είτε στις “περιθωριακές” ειδικότητες είτε στις πολυπληθείς, είναι άλλο θέμα. Ποιός θα το αποφασίσει αυτό; Ο διευθυντής / προϊστάμενος; Τα “περιφερειακά υπηρεσιακά συμβούλια δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης” (πυσδε) στα οποία κάνουν κουμάντο τα κόμματα;
Καταλαβαίνει κανείς ότι ενώ οι αναπληρωτές θα μπορούσαν να νοιώθουν, σε γενικές γραμμές, χαμένοι - για - χαμένοι με την αύξηση του εβδομαδιαίου διδακτικού ωραρίου (κυρίως των μόνιμων), οι μόνιμοι θα μπορούσαν, ο καθένας ατομικά, να ελπίζει πως εάν χρειαστεί θα “σωθεί” χάρη σε κάποια “επαφή”, “κονέ”, κλπ· το μεγαλείο του πολιτικού προσοδισμού.
Όλα αυτά έχουν άμεσες συνέπειες στα κίνητρα της “αγωνιστικής” ή μη διάθεσης. Όχι στα μέσα του περασμένου Μάη, αλλά απ’ την αρχή της σχολικής χρονιάς 2012 - 2013, κι ακόμα εντονότερα απ’ τον περασμένο Φλεβάρη. Η πιο βολική και κοινή στάση, καθόλου παράξενη για μισθωτούς βαθιά μικροαστικοποιημένους, ήταν η απώθηση. Και η αποδοχή των υποσχέσεων του υπουργείου ότι “εντάξει, δεν θα εφαρμοστεί αυτό το μέτρο”. Η απώθηση και, στη συνέχεια, η επένδυση στους χειρισμούς των συνδικαλιστών (που κάθε τόσο “συναντούσαν τον υπουργό” για να “πάρουν την διαβεβαίωσή του ότι...”) ήταν αυτό που πράγματι αντιστοιχεί όχι γενικά κι αφηρημένα στη “διάθεση - του κλάδου” αλλά στο πως οι καθηγητές της δευτεροβάθμιας έχουν μάθει εδώ και πολλά χρόνια να αντιλαμβάνονται τα συμφέροντά τους και να διαχειρίζονται την ικανοποίησή τους. Έτσι εξηγείται απλά και καθαρά αυτό που οι πρόσφατοι δόλιοι έπαινοι σπρώχνουν κάτω απ’ το χαλί, το γιατί επί μήνες, με την αύξηση του ωραρίου πρώτα να αιωρείται πάνω απ’ τα κεφάλια της και ύστερα να θεσμοθετείται, η δήθεν “αγωνιστική βάση” δεν έκανε απολύτως τίποτα.
“Περιθωριακά” μέσα στον κυβερνοχώρο θα μπορούσε κανείς να διαβάσει τις πιο πάνω κοινότοπες αλήθειες [5]:

Οι καθηγητές δεν έχουν ενιαία συμφέροντα. Οι αναπληρωτές (που στην πραγματικότητα απολύονται με τις νέες ρυθμίσεις) είναι επισφαλείς εργαζόμενοι, η αντίθεση με τους μόνιμους είναι πολύ μεγάλη, δεν πρόκειται για τυπικό ζήτημα. Επίσης οι νέοι καθηγητές θα θιγούν πολύ περισσότερο από το μέτρο των υποχρεωτικών μετακινήσεων από ότι οι παλαιότεροι. Υπάρχουν συνεπώς τρία ήδη διαμορφωμένα υπο-στρατόπεδα, το κάθε ένα από τα οποία διεκδικεί αναγκαστικά το καλύτερο για τον εαυτό του. Όμως οι αναπληρωτές δεν μπορούν να έχουν τον ίδιο ρόλο με τους μόνιμους. Και οι παλαιότεροι αποτελούν την πλειοψηφία των προέδρων των ΕΛΜΕ. Αυτοί οι δύο παράγοντες ορίζουν την ιεραρχία ανάμεσα στα υπο-στρατόπεδα.
Οι καθηγητές έχουν ήδη υποστεί μείωση μισθών, όμως οι νεότεροι έχουν υποστεί πολύ μεγαλύτερη, αυτοί είναι που βρίσκονται σε αρκετές περιπτώσεις κάτω από το ιστορικά καθορισμένο όριο επιβίωσης του στρώματος της εργατικής τάξης στο οποίο ανήκουν. Οι νεότεροι, είναι αυτοί που μετά από τις μεγάλες μειώσεις των μισθών θα υποστούν και τις υποχρεωτικές μετακινήσεις, ένα μέτρο που πρόκειται να διαλύσει οικογένειες και να φτωχοποιήσει ακόμη περισσότερους. Τέλος, οι νεότεροι κάνουν λιγότερo ιδιαίτερα μαθήματα από τους παλαιότερους. Οι διαιρέσεις αυτές όχι μόνο έπαιξαν κυρίαρχο ρόλο στην πλήρη απουσία απεργιών στον κλάδο της δευτεροβάθμιας εδώ και πολλά χρόνια αλλά αποδίδουν τώρα τους καρπούς τους σε μια κρίσιμη συγκυρία. Οι διαιρέσεις υπονομεύουν την ίδια την ενιαία διεκδίκηση. Αυτό που παρουσιάζεται σαν ενιαία διεκδίκηση είναι στην ουσία πολλές αντικρουόμενες διεκδικήσεις και μια υποβόσκουσα διάθεση ενός μέρους να μην υπάρξει καμία αγωνιστική κινητοποίηση καθώς οι ίδιοι δεν θίγονται “ιδιαίτερα” (λυπούνται μεν για τους άλλους, αλλά…).

η παρακμή μέσα στην παρακμή

Είναι γνωστό ότι υιοθετούμε τις αναλύσεις της συνέλευσης του game over για την παρακμή του υπάρχοντος εκπαιδευτικού συστήματος - σε σχέση, τουλάχιστον, με την άλλοτε κεντρικότητά του στην ιδεολογική, πειθαρχική και γνωσιολογική αναπαραγωγή του (καπιταλιστικού) συστήματος. Και αφήνοντας προς στιγμήν στην άκρη τα γενικά υποκειμενικά χαρακτηριστικά των καθηγητών της δευτεροβάθμιας, μας φαίνεται ιδιαίτερα εύκολο να εξηγήσουμε απ’ αυτήν την σκοπιά τόσο την συνδικαλιστική όσο και την “συνειδησιακή” παρακμή του μεγαλύτερου μέρους τους.
Εφόσον το θεωρούμενο δημόσιο σχολείο, τόσο στη βαθμίδα γυμνάσιο όσο και στη βαθμίδα λύκειο έχουν εξελιχθεί απλά και μόνο σε parking της νεολαίας, οι μισθωτοί καθηγητές σ’ αυτό έχουν χάσει το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της πραγματικής “χρησιμότητάς” τους· και άρα το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της αρνησικυρίας τους, εάν και εφόσον θα ήθελαν να την χρησιμοποιήσουν ανταγωνιστικά. Με δυο λόγια κανείς δεν θα χαλιόταν εάν απεργούσαν μία, και δύο και τρεις και τέσσερεις εβδομάδες μέσα στο σχολικό έτος· απλά αυτοί θα έχαναν λεφτά, τα οποία θα κέρδιζε ο εργοδότης τους (το υπουργείο οικονομικών).
Απομένει η περίοδος των πανελλαδικών / εισαγωγικών εξετάσεων. Δηλαδή; Απομένει η μόνη στιγμή κατά την οποία το υπάρχον παρηκμασμένο εκπαιδευτικό σύστημα εξακολουθεί να πουλάει μια χρησιμότητα: η στιγμή της “επικύρωσης” για όσους θέλουν να συνεχίσουν στην επόμενη, επίσης παρηκμασμένη και παρακμιακή βαθμίδα εκπαίδευσης. Όμως για να σαμποτάρει κανείς αυτό ακριβώς το “κομβικό σημείο” θέλει πολύ περισσότερα απ’ το να κινδυνεύει από ανεργία (αναπληρωτές) ή πιθανή μετάθεση (ελάχιστοι μόνιμοι). Και σ’ αυτό το “πολύ περισσότερα” σημαντική θέση κατέχει η αδιαπραγμάτευτη (τόσο με όρους ατομικής συμπεριφοράς απέναντι στους μαθητές / μαθήτριες όσο και με όρους εμπόλεμης καθημερινής στάσης απέναντι στους “συναδέλφους” και τον “κλάδο”) πεποίθηση ότι εάν όχι με την σημερινή του μορφή, ένα κοινωνικό / δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης είναι σίγουρα απαραίτητο με όρους ταξικού, προλεταριακού ανταγωνισμού. Όχι για τους φραγκάτους, αλλά για όλους εκείνους τους νεαρούς και τις νεαρές που καταστρέφονται μέσα στην παρακμή.
Αξίζει εδώ μια ιστορική παρένθεση. Διάφοροι απ’ τους ασυγχώρητους ιστορικιστές της αριστεράς, “θυμήθηκαν” στον πρόσφατο “αγωνιστικό οίστρο” τους, την απεργία των καθηγητών μέσα στις εξετάσεις τον Μάιο - Ιούνιο του 1988. Πέρα απ’ το προφανές ότι το 1988 με κανέναν τρόπο δεν είναι 2013, υπήρχαν τρία στοιχεία τότε που κανείς ιστορικιστής δεν τα αναφέρει.
Το πρώτο είναι ότι στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ‘80 συνέβη να δουλεύει στα γυμνάσια και τα λύκεια ένας ικανός αριθμός φοιτητών και φοιτητριών που είχαν σπουδάσει τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του ‘70 και τα πολύ πρώτα της δεκαετίας του ‘80· ακροαριστεροί / ακροαριστερές (ο όρος με την γενική έννοια), “άστεγοι” κομματικά (οι οργανώσεις είχαν διαλυθεί προ πολλού), και άρα απελευθερωμένοι / ες απ’ όλη την σχετική σαβούρα. Αυτοί / ες οι νεαροί / νεαρές εκπαιδευτικοί, μαχητικοί / ες ακόμα τότε, και με γενικά κριτική στάση απέναντι στο εκπαιδευτικό σύστημα, διάσπαρτοι / ες σ’ όλη την ελλάδα, έπαιξαν ιδιαίτερο ρόλο στην μαχητικότητα τόσο των συνελεύσεων όσο και της απεργίας της ίδιας, παρότι αποτελούσαν μειοψηφία.
Απ’ τις υπόλοιπες συνδικαλιστικές παρατάξεις και τους οπαδούς τους, με την εξαίρεση της επίσημης πασκ, οι υπόλοιποι, δεξιοί (νέα δημοκρατία) και αριστεροί (κκε εσ., εαρ, κκε) είχαν ήδη “μπουχτίσει” απ’ την σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, και δεν είχαν ιδιαίτερες αναστολές να το “πάνε μακρυά”. Τηρουμένων των (υπαρκτών) αναλογιών, στην απεργία των καθηγητών την άνοιξη του 1988 επαναλήφθηκε το (από πρώτη ματιά) “παράδοξο” που είχε συμβεί στις φοιτητικές συνελεύσεις ένα χρόνο νωρίτερα: αριστερίστικες (έως και αισχρές) μειοψηφίες να “παίρνουν” αποφάσεις για καταλήψεις, με την μαζική ψήφο / υποστήριξη και των δεξιών φοιτητών (ψηφοφόρων της δαπ).
Τρίτο και σημαντικό είναι ότι εκείνοι οι “αριστερίστικοι” πυρήνες καθηγητών που αποτελούσαν την “καρδιά” της απεργίας μέσα στις εξετάσεις, έριξαν και κράτησαν ζωντανό τόσο πριν όσο και στη διάρκειά της το σύνθημα της κατάργησης των εξετάσεων εισαγωγής στα πανεπιστήμια, και άρα της ελεύθερης πρόσβασης στην τριτοβάθμια. Πέρα απ’ την γενική ορθότητα ενός τέτοιου συνθήματος / προσανατολισμού, ήταν ιδιαίτερα έξυπνη και “συνδικαλιστικά” μια τέτοια κίνηση. Γιατί οι απεργοί έπαιρναν μαζικά με το μέρος τους τους ίδιους τους μαθητές των λυκείων. Ήταν τόσο ισχυρή αυτή η σύγκλιση ώστε δυο μέρες μετά τη νικηφόρα λήξη της απεργίας (άρχισε στις 23 Μάη και τέλειωσε στις 28 Ιούνη - την πρώτη ημέρα απ’ τους 23.691 καθηγητές απήργησαν οι 22.300), την πρώτη ημέρα των (απολυτήριων) εξετάσεων, στις 30 Ιούνη, ξεκίνησαν καταλήψεις σε 70 λύκεια, με αίτημα την μεταφορά των εξετάσεων τον Σεπτέμβρη. [6]

Από όλες τις πλευρές το 2013 δεν είναι 1988. Κι ούτε θα μπορούσε να είναι! Οι τωρινοί “εξτρεμιστές” του καθηγητικού συνδικαλισμού είναι καλά γυμνασμένοι μόνο στις καταγγελίες· ο μικροαστικός προσοδισμός έχει ποτίσει βαθιά μεγάλο μέρος της σύγχρονης εργατικής τάξης (αν και οι καθηγητές θα αρνούνταν με οργή ότι ανήκουν σ’ αυτήν)· το παλιό μαζικό φορντικό εκπαιδευτικό σύστημα έχει ουσιαστικά ξεπεραστεί, και τα κράτη αυτό που κάνουν είναι να απαλλάσουν τα ταμεία τους, όσο είναι δυνατό, απ’ τα έξοδα συντήρησής του· και το αίτημα της κατάργησης των εξετάσεων (μεταξύ άλλων και ως καταστροφικών για την δημόσια υγεία...) έχει ξεχαστεί.
Όμως δεν είναι η αύξηση του διδακτικού ωραρίου κατά 2 ώρες το τέλος της “οικονομικής διαχείρησης” των σχολείων! Τα χαρτιά είναι ανοικτά εδώ και καιρό και, παρά τις περί του αντιθέτου ελπίδες (που πεθαίνουν τελευταίες έχοντας σκοτώσει τα πάντα στο διάβα τους), οι εξελίξεις είναι δρομολογημένες. Οι πιο φτηνές εργασιακές σχέσεις, δηλαδή η ωρομισθία, που ως τώρα ήταν “περιφερειακές” στη λειτουργία των σχολείων, θα γίνουν αργά ή γρήγορα το κέντρο της... “Προσλήψεις” τέτοιου είδους μέσω εσπα (με ότι αυτό συνεπάγεται...) έχουν κάνει ήδη την εμφάνισή τους σε διάφορα δημοτικά σχολεία...
Είναι τόσο κατηγορηματική η κρίση και η διαχείρισή της και σ’ αυτόν τον καπιταλιστικό τομέα (το εκπαιδευτικό σύστημα), ώστε ακόμα κι αν γίνεται σε σχετικά αργή κίνηση, μόνο όποιος προτιμάει να κλείνει τα μάτια δεν την βλέπει. Κι όποιοι / όποιες θέλουν να πολεμήσουν στα σοβαρά κι όχι κοροϊδεύοντας εαυτούς κι αλλήλους, όχι για να υπερασπιστούν το παλιό και την βολικότητά του αλλά για να διαμορφώσουν έγκαιρα το καινούργιο σύμφωνα με τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες, έχουν όλο το πεδίο (και όλες τις δυσκολίες...) μπροστά τους.
Σ’ ότι αφορά, δε, τον εύκολο στόχο για τις κατάρες, τον “συνδικαλισμό” (όπως κι αν σερβίρεται), αυτά είναι για νήπια. Όποιοι θέλουν να χειραφετηθούν, χειραφετούνται. Δεν υπάρχουν ατσάλινοι κομματικοί ή συνδικαλιστικοί μηχανισμοί που να “κόβουν κεφάλια” σ’ όποιον τολμήσει να τους αμφισβητήσει. Τα σκυλιά είναι δεμένα. Όμως η μαμά γραφειοκρατία, η μαμά μεσολάβηση, η μαμά ανάθεση, ακόμα κιαν γίνει μητριά, πάλι ζεστούλα είναι...

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 - Από τις “αγωνιστικές κινήσεις εκπαιδευτικών”.
[ επιστροφή ]

2 - Ιστοσελίδα avant grande / κόκκινη ορχήστρα Αθήνας, 17/5/13, για μια απεργία που δεν έγινε ποτέ.
[ επιστροφή ]

3 - Μόλις τον περασμένο Μάρτη καμμιά 25αριά ελμε απέρριψαν πρόταση της ολμε για διήμερη απεργία, μετατρέποντάς την σε τρίωρη στάση εργασίας...
[ επιστροφή ]

4 - Ένα απ’ τα ένοχα μυστικά της τωρινής κατάστασης γυμνασίων και λυκείων είναι ο υπόγειος ανταγωνισμός μεταξύ των γειτονικών σχολείων, για την προσέλκυση εγγραφών. Είναι κι αυτή μια μορφή της ήδη ενσωματωμένης ιδιωτικοποίησής τους...
[ επιστροφή ]

5 - Απόσπασμα από κείμενο με τίτλο για την απεργία που δε γίνεται: όχι με ένα πάταγο, αλλά με ένα λυγμό από το blog communisation. Ωστόσο, στο συγκεκριμένο άρθρο, τέτοιες σωστές παρατηρήσεις ξεχνιούνται πιο κάτω, όπου  διατυπώνεται η σιγουριά πως ... πολλές ΕΛΜΕ ψήφισαν πραγματικά απεργία. Χώρια απ’ το προφανές και αναπάντητο ερώτημα τι διαφορά έχουν αυτές οι “πολλές” ελμε απ’ τις υπόλοιπες, εξίσου πολλές, που μπλόφαραν, ξανασφίγγει σαν πένσα η απορία: πόσο “πραγματικά” μπορεί, την σήμερον ημέρα, ένας αριθμός μισθωτών να δηλώνει ότι θα φάει σίδερα, κάθεται σούζα όμως στους συνδικαλιστικούς του εκπροσώπους;
[ επιστροφή ]

6 - Κράτησαν μόνο 2 ημέρες, εξαιτίας των αφόρητων πιέσεων (προς τους καταληψίες) των συλλόγων γονέων...
[ επιστροφή ]