το μέτρημα του πόθου...

stories ‘n’ stores

Είναι ή όχι λογικό η προπαγάνδα των αφεντικών να επωφελείται απ’ ό,τι μπορεί για να πουλάει τα παραμύθια της; Είναι. Δεν μπορεί, λοιπόν, κανείς να κατηγορήσει την πρόσφατη “κουράγιο ρε! - θα τα καταφέρουμε!!” δημαγωγία· την δουλειά της κάνει. Και επωφελείται απ’ ό,τι μπορεί - επωφελείται οπωσδήποτε και από την τακτική της υποτιθέμενης αντιπολίτευσης.
Στο καθαρά θεαματικό μέρος της υπόθεσης υπάρχει ένα μικρό “διάλειμμα”: τα πολιτικά αφεντικά της περιβόητης “τρόικας” έχουν δώσει ένα περιθώριο κάποιων μηνών στην ελληνική κυβέρνηση, απέχοντας ουσιαστικά από σκληρούς ελέγχους και αυστηρές διαπιστώσεις και προειδοποιήσεις. Ε, εάν - χάρη στη δημαγωγία - η “τρόικα” έχει γίνει η παράσταση του μόνιμου κακού, και τώρα τυχαίνει να απουσιάσει για κάποιο καιρό, δεν μπορεί παρά να πουληθεί (η απουσία της) σαν “πάμε καλά”. Ή, λίγο πιο πρακτικά, αυτά τα περιβόητα εσπα, το πραγματικό “σχέδιο Μάρσαλ”, κι ας μην το παραδέχεται η κυβερνοαριστερά: κάπως έμαθε η ελληνική γραφειοκρατία (με την βοήθεια των ευρωπαίων τεχνοκρατών) να διατυπώνει προγράμματα που να φαίνονται ρεαλιστικά, κάπως μπορεί και οι ευρωπαίοι τεχνοκράτες να κάνουν τα στραβά μάτια, “μπαίνει κάποιο χρήμα” απ’ αυτή τη μεριά (και λαδώνει τα γνωστά: τους πάγιους προσοδικούς μηχανισμούς).
Γιατί έχει γίνει διάλειμμα στην επιτόπια καταστροφολογία; Μήπως για να “φτιάξει το κλίμα” και να πουληθούν τίποτα μετοχές των χρεωκοπημένων ελληνικών τραπεζών, ώστε να μείνουν με τις τωρινές διοικήσεις τους; [1] Θα ήταν ένας καλός λόγος. Αξίζει όμως να δούμε το θέμα πιο προσεκτικά.

Η μεθοδολογία της “διάσωσης” των κυπριακών τραπεζών και πολλές ευρωδηλώσεις που έχουν ακολουθήσει, συγκλίνουν στο ότι για το θέμα τράπεζες η “γραμμή” έχει αλλάξει: όπου είναι δυνατό οι “διασώσεις” δεν θα γίνονται με χρέωση των κρατικών προϋπολογισμών (και χρηματοδότηση του ταμείου χρηματοπιστωτικής σταθερότητας) αλλά με χρέωση ακόμα και των καταθετών, που για τα ποσά άνω των 100 χιλιάδων θα γίνονται, σε κάποιο ποσοστό, υποχρεωτικά μέτοχοι.
Η περίπτωση της διάσωσης των ελληνικών τραπεζών μοιάζει να έχει γλυτώσει αυτήν την καινούργια “γραμμή”, επειδή γίνεται με την παλιά: τα 50 δισ. ευρώ που έχουν πέσει ή θα πέσουν στα ταμεία τους γράφονται μεν σαν δημόσιο χρέος, προέρχονται δε απ’ το τ.χ.σ. Το οποίο θα γίνει σύντομα ο συντριπτικά μεγαλύτερος μέτοχος τους, αφού (σύμφωνα με το παλιό deal) θα “αγοράσει” το 88% έως 90% των καινούργιων μετοχών τους, αφήνοντας τις τωρινές διοικήσεις στη θέση τους εάν καταφέρουν να βρουν ιδιώτες αγοραστές για το υπόλοιπο 10% - 12% αυτής της αύξησης μετοχικου κεφαλαίου.
Όμως είναι ανοικτό στον όχι μακρινό ορίζοντα το ενδεχόμενο νέας διαγραφής μέρους του ελληνικού δημόσιου χρέους: με την “ύφεση” που καταγράφεται επίσημα (ακόμα κι αν συνοδεύεται από “δίεση” της μαύρης / άγραφης οικονομίας, θα επανέλθουμε σ’ αυτό) όποτε ξανακοιταχτεί η σχέση χρέους προς αεπ θα μοιάζει με ανορθογραφία. Η διαγραφή θα είναι υποχρεωτική. Κι αν αυτό το ενδεχόμενο πλησιάσει να γίνει πραγματικότητα, εκείνο το μέρος του δημόσιου χρέους που έχει “σώσει” τις τράπεζες, οι παράδες δηλαδή που έχουν κατευθυνθεί στην αγορά τραπεζικών μετοχών, δεν μπορεί να μείνει απ’ έξω. Δεν μπορεί να θεωρηθεί, δηλαδή, ρεαλιστικό, ότι διάφορα ευρωπαϊκά κράτη θα δεχτούν να διαγράψουν ένα μέρος απ’ τα ελληνικά χρωστούμια, αλλά οι ελληνικές τράπεζες θα εξακολουθήσουν να επιπλέουν (όσο επιπλέουν) πάνω σε μια θάλασσα μετοχών που, απλά, λογαριάζονται σαν δημόσιο χρέος. Αυτές οι μετοχές θα πρέπει να πουληθούν σε ιδιώτες, έτσι ώστε ισόποσα να μειωθεί κι απ’ αυτήν την μεριά το περιβόητο χρέος. Θα βρεθούν όμως αρκετοί για να αγοράσουν, ας πούμε, 20 ή 30 δισ. ελληνικό τραπεζικό “χαρτί”; Κι αν δεν βρεθούν τι θα γίνει; Λογικά (κι αυτή είναι η καινούργια “γραμμή”) θα επιστρατευτούν οι καταθέτες άνω των 100.000· οι οποίοι, όμως, θα πρέπει να πιαστούν στον ύπνο (να μην έχουν πάρει τα λεφτά τους· όχι τέλος πάντων, οι μη δικτυωμένοι).

Υπάρχει κι άλλος λόγος για τον οποίο το τ.χ.σ. θα ήθελε να ξεφορτωθεί τις ελληνικές τράπεζες, δηλαδή να πάψει το γρηγορότερο να είναι ο βασικός τους μέτοχος. Αυτή η παράξενη συνύπαρξη, όπου άλλος έχει το 80% ή το 90% των μετοχών κι άλλος διοικεί, είναι προβληματική· ακόμα περισσότερο εφόσον οι διεθνείς εσωτερικές έρευνες στα συρτάρια και στα κιτάπια των ελληνικών τράπεζών έχουν δείξει πολλά για τον τρόπο με τον οποίο “δούλευαν” ως τώρα οι διοικήσεις τους. [2] Για παράδειγμα πολλές απ’ τις ελληνικές τραπεζικές θυγατρικές στα βαλκάνια θα έπρεπε να βγουν στο σφυρί· είτε επειδή έχουν ήδη ζημιές, είτε επειδή τα “επισφαλή δάνειά” τους έχουν πάρει την ανηφόρα. Αλλά οι τωρινές διοικήσεις θα κάνουν ό,τι μπορούν για να το αποφύγουν· κι αυτό το “ό,τι μπορούν” θα οδηγήσει πιθανόν σε ένα ακόμα κύμα απαιτήσεων “διάσωσης”, το οποίο η ευρωπαϊκή επιτροπή έχει αποκλείσει κατηγορηματικά.
Υποθέσεις κάνουμε, όχι αβάσιμες όμως. Στη βάση αυτών των υποθέσεων, εάν ισχύουν, κανέναν δεν συμφέρει τώρα η “καταστροφολογία”, παρότι η ελληνική γραφειοκρατία δεν έχει πραγματικές σπουδαίες επιδόσεις σε ότι αφορά τις περιβόητες “διαθρωτικές αλλαγές”, πράγμα που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να στοιχίσει στο κράτος της τον επίσημο υποβιβασμό στην ίδια κατηγορία με την α.ε.κ. Αντίθετα, λίγο success, σαν αποσμητικό, βοηθάει. Διώχνει τις κακές σκέψεις.

η φτώχια θέλει καλοπέραση;

Και να μια μικρή δόση τέτοιου success, που αναβλύζει “απ’ τα κάτω”, χωρίς να παίρνει τη θέση που θα της άξιζε:

Το ρολόι έδειχνε 9 και δέκα. Οι Depeche Mode ανεβαίνουν στη σκηνή του Terra Vibe. Χιλιάδες κάμερες και κινητά ανάβουν και με κατεύθυνση προς τη σκηνή ξεκινούν να “γράφουν”. Ο Ντέιβ Γκάχαν με μαύρο στενό κουστούμι τραγουδά “Welcome to my world”, χαιρετά σε άπταιστα ελληνικά “Γειά σου Αθήνα”, παροτρύνει τους υπόλοιπους δύο του συγκροτήματος (Μάρτιν Γκορ και Άντι Φλέτσερ) λέγοντας “Πάμε” και ο κόσμος παραληρεί.
Τρία χρόνια μετά την αναπάντεχη ματαίωση της συναυλίας τους (στον ίδιο χώρο) λόγω ασθένειας του Ντέιβ Γκάχαν, πιτσιρικάδες, 25άρηδες, πενηντάρηδες οικογενειάρχες με τα παιδιά τους και κάποιοι - λίγοι - ξεχασμένοι στη δεκαετία του ‘80 με πανκ αμφίεση, παραδόθηκαν στην ηλεκτρονική μαγεία του συγκροτήματος, το οποίο παρέμεινε στη σκηνή για δύο γεμάτες ώρες.
Η Μαλακάσα δοκίμαζε τις αντοχές της, καθώς 35.000 άνθρωποι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των Depeche Mode και δικαίωσαν όσους από καιρό μιλούσαν για τη συναυλία της χρονιάς. Ανατρέχοντας στο συναυλιακό παρελθόν του χώρου, μόνο η βραδυά του Μανού Τσάο μπορεί - ενδεχομένως - να συγκριθεί με τη λαοπλημμύρα της Παρασκευής. Ως αποτέλεσμα κάποιοι, πριν από τη συναυλία, δοκίμασαν την υπομονή τους και τις δικές τους αντοχές. Οι διοργανωτές, γνωρίζοντας την αυξημένη κίνηση των εισητηρίων, είχαν ανοίξει μια δεύτερη μεγάλη είσοδο για να υπάρχει καλύτερη ροή στην προσέλευση. Αλλά ούτε αυτή η κίνηση αποδείχθηκε επαρκής για να αποφευχθεί η ταλαιπωρία.
...

Αυτά θα νόμιζε κάποιος (ίσως...) ότι γράφτηκαν για μια συναυλία πριν, χμμμ, 5 ή 6 χρόνια. “Ο κόσμος παραληρεί”; “35.000 άνθρωποι”; “Η συναυλία της χρονιάς”; “Λαοπλημμύρα”; Αποκλείεται να συμβαίνουν τέτοια πράγματα σε καιρούς τόσο βαθιάς “κρίσης”...
Αυτός ο κάποιος κάνει λάθος! Πρόκειται για ρεπορτάζ (“εφ.συν” 13/5) συναυλίας που έγινε στις 10 Μάη του 2013. Δυο χιλιάδες δεκατρία - ολογράφως. Τριανταπέντε χιλιάδες “συνέλληνες” διέθεσαν από 23 ευρώ (: το εισητήριο για ... ανέργους, με επίδειξη αστυνομικής ταυτότητας και κάρτας οαεδ...) έως 125 (τα vip...) συν τα υπόλοιπα (πήγαινε / έλα, πιοτό) για δύο ώρες μ’ ένα συγκρότημα που, όσο κι αν αρέσει, είναι μπαγιάτικο (30ετίας). [3] Το να ονομαστεί “συναυλία της χρονιάς” [4] είναι η συνηθισμένη κατάχρηση των λέξεων· κανείς δεν θα μαράζωνε εάν “έχανε” του Depeche Mode εν έτει 2013... Αλλά οι 35.000 τα “είχαν” και τα “παραείχαν” (τα λεφτά πριν απ’ όλα, τον χρόνο και τη διάθεση ύστερα) προκειμένου να τα χαλαλίσουν έτσι. Κι αν πάρουμε τοις μετρητοίς την σύγκριση με τη συναυλία του Μανού Τσάο (+ Πάττι Σμιθ, + Locomondo) τότε η δείκτης γυρνάει ανάποδα. Η κρίση ήταν τότε, το 2008 - αφού το κοινό ήταν μόνο 12.000...

Υπάρχει ένα success ζητηματάκι λοιπόν, δε νομίζετε; Κοινωνικο-οικονομικό, αλλά (έτσι ή αλλιώς) και πολιτικό. Εάν συγκρατήσει κανείς μεγέθη και καταστάσεις που αφορούν την ανεργία, τους απλήρωτους επί μήνες μισθούς, τους πραγματικούς κατώτατους μισθούς, τα συσσίτια και τους οαεδ, έχει την μια μόνο πλευρά των συνεπειών της τρέχουσας (εδώ και μια τριετία) διαχείρισης της κρίσης. Η κατανάλωση εμπορευμάτων ελεύθερου χρόνου (και μάλιστα ακριβών, όπως τέτοιου είδους συναυλίες) και τα δικά της μεγέθη, δείχνει μια άλλη πλευρά. Παρότι, για παράδειγμα, είν’ αλήθεια ότι οι έλληνες μπορεί να βγάλουν 2 και 3 ώρες σ’ ένα cafe με έναν φραπέ (που σαν εμπόρευμα έχει τεράστια περιθώρια κέρδους, μην ξεχνιόμαστε). Όμως τέτοιου είδους καταστήματα ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια σ’ όλη την επικράτεια, ενόσω άλλου είδους “παραδοσιακά εμπορικά” κλείνουν. Κι αυτό χρειάζεται εξηγήσεις.
Το πιο προφανές είναι πως η γενική και βίαιη υποτίμηση της εργασίας και οι δευτερογενείς συνέπειές της δεν έχουν“κτυπήσει” ομοιόμορφα την “κοινωνία”. Κι ενώ, για παράδειγμα, είναι κοινοτοπία οι μισθοί των 400 ή των 300 ευρώ (για 40 ή και παραπάνω ώρες δουλειά την βδομάδα), κανείς δεν σημειώνει με την ένταση που χρειάζεται ότι υπάρχουν τα αντίστοιχα αφεντικά (και δεν είναι λίγα...) που γδέρνοντας τους εργάτες τους είτε κρατάνε σε καλό επίπεδο τα κέρδη τους, είτε τα αυξάνουν! Ή, άλλο παράδειγμα, ενώ η ανασφάλιστη δουλειά μπορεί να αφορά πια την εκμετάλλευση πάνω απ’ το 50% της εργατικής τάξης στην ελλάδα, δεν τονίζεται με την έμφαση που πρέπει ότι αυτά είναι κλεμμένα λεφτά, που μένουν στις τσέπες των αφεντικών, κι απο εκεί κινούνται προς διάφορες κατευθύνσεις. Συμπεριλαμβανόμενης, φυσικά, και της κατανάλωσης των ιδίων και των οικογενειών τους. Τέλος, τρίτο παράδειγμα, η διαδικασία ξεπλύματος (κερδών απ’ τον λαθρεμπόριο καυσίμων ή τσιγάρων· και βέβαια απ’ όλες τις βαριές εγκληματικές δραστηριότητες) δεν μπορεί μεν να καταγραφτεί σαν τέτοια, ωστόσο “προσθέτει χρήμα στην αγορά”. Έτσι δεν είναι;

Η γραμμή των συνεπειών της διαχείρισης της κρίσης και, ουσιαστικά, της μαζικής υποτίμησης της εργασίας, δεν είναι λοιπόν ούτε συνεχής ούτε ομοιόμορφη. Αυτό δεν είναι πρωτότυπο: κάθε σοβαρή αντικαπιταλιστική ανάλυση τέτοιων διαδικασιών καταλήγει υποχρεωτικά στο συμπέρασμα ότι δεν προκύπτει “γενική βλάβη της κοινωνίας”, έτσι γενικά κι αόριστα. Αλλά ότι εντείνεται η ταξική πόλωση: υπάρχουν “πλούσιοι” που γίνονται πλουσιότεροι. Ακόμα και τα περιβόητα μεσοστρώματα, που δεν είναι έτσι κι αλλιώς ομοιογενή, δεν “χτυπιούνται” ομοιόμορφα: ένα μέρος τους μπορεί να προλεταριοποιηθεί· και ένα άλλο να βελτιώσει, σχετικά και απόλυτα, τη θέση του. Ενδεικτικά: οι μηχανικοί μπορεί να μην έχουν δουλειές· αλλά οι ψυχολόγοι έχουν περισσότερες από ποτέ! Ή: πέφτει η κίνηση στα βενζινάδικα· όσα όμως τροφοδοτούνται μέσω λαθρεμπορίου αυξάνουν σημαντικά τα κέρδη τους!

Υπάρχει, εν τέλει, μια πραγματική, πραγματικότατη success, που πρέπει να αποδοθεί όχι μόνο στις κυβερνητικές βιτρίνες, αλλά στους πάντες, απ’ τα δήθεν αντιπολιτευόμενα κόμματα ως τα παλιά και νέα μήντια, απ’ την αστυνομία μέχρι τους παπάδες, απ’ τον πιο διορατικό αστό μέχρι τον πιο τελειωμένο μικροαστό: το ότι η ένταση της ταξικής πόλωσης δεν έχει οδηγήσει σε όξυνση του ταξικού, εργατικού ανταγωνισμού. Και παρότι τα manual “διαχείρισης κρίσεων” δεν αποκλείουν (δεν μπορούν να αποκλείσουν) σποραδικά και “τυφλά” (δηλαδή: εκτονωτικά) βίαια ξεσπάσματα κοινωνικών ομάδων, σε γενικές γραμμές τα αφεντικά στο ελλαδιστάν μπορούν να κοιμούνται ήσυχα.

για να μην μπερδευτείτε, μόνο ο ένας έγινε γνωστός σαν “άσχημος”...

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 - Μοιάζει ότι το τ.χ.σ. κάνει λίγο “τουμπεκί” σε διάφορα κόλπα των ελλήνων τραπεζιτών. Για παράδειγμα κατάφεραν (;) να ξεφορτωθούν τον “σκληρό” πρόεδρο του δ.σ. του ελληνικού τομέα του τ.χ.σ. Πολ Κόστερ (ολλανδό) και να τον αντικαταστήσουν με τον έλληνα Χρήστο Σκλαβούνη, πρώην μεγαλοστέλεχος της τράπεζας ubs. Μέσα στα καθήκοντα που έχασε ο Κόστερ και κέρδισε ο Σκλαβούνης είναι και η επιλογή των στελεχών που θα βρίσκονται “δίπλα” στις διοικήσεις των τραπεζών, για όσο καιρό το τ.χ.σ. είναι ο κύριος μέτοχός τους. Καταλαβαίνετε, άρα, ότι η αλλαγή φρουράς είχε “ψωμί”.
Ενδεικτικά, μια ιστοσελίδα ειδική επι των τραπεζικών (banks2day), έγραψε στις 15/5:

Το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, που έχει πλέον καθοριστικό ρόλο στη διοίκηση των τραπεζών και σε μείζονος σημασίας αποφάσεις για το μέλλον τους, παρέμενε ακέφαλο για περισσότερους από δύο μήνες, ύστερα από την φυγή του Π. Κόστερ, ο οποίος, όπως είναι κοινό μυστικό στα τραπεζικά γραφεία, είχε έλθει σε ευθεία σύγκρουση με τους ισχυρούς, "συστημικούς” τραπεζίτες, κατά την τελική διαπραγμάτευση των όρων της ανακεφαλαιοποίησης, όταν επέμενε να αρνείται τις αλλαγές που ζητούσαν οι τραπεζίτες, αφήνοντας σαφώς να εννοηθεί ότι δεν τον ενδιέφερε και πολύ, αν στο τέλος της διαδικασίας οι τράπεζες κατέληγαν να κρατικοποιηθούν.
Κορυφαίος τραπεζίτης, μάλιστα, λέγεται ότι διαπληκτίσθηκε ευθέως με τον Ολλανδό  για αυτό το θέμα και προσέφυγε στα ανώτατα κλιμάκια της κυβέρνησης, απαιτώντας την άμεση αποπομπή του. Πράγματι, στον Κόστερ διαμηνύθηκε αρμοδίως ότι είναι... “persona non grata” στην Αθήνα και από τα μέσα Μαρτίου αυτός έθεσε την παραίτησή του στη διάθεση της κυβέρνησης, η οποία έκτοτε άφηνε τυπικά “ακέφαλο” το ΤΧΣ, παρότι βρισκόταν στην κορύφωσή της η διαδικασία προς την ανακεφαλαιοποίηση (στην ουσία, το Ταμείο διοικούσε η Αν.Σακελαρίου, που βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία με τους Έλληνες τραπεζίτες). Αυτό το διάστημα έγινε η μέγιστη προσπάθεια από τα αρμόδια κυβερνητικά στελέχη να βρεθεί ένα πρόσωπο αποδεκτό, τόσο από τους τραπεζίτες, όσο και από την τρόικα, για τη θέση του προέδρου του ΤΧΣ.
Τελικά, η μαραθώνια αυτή αναζήτηση τελείωσε χθες με τον καλύτερο τρόπο για τους τραπεζίτες: το υπουργείο Οικονομικών ανακοίνωσε το διορισμό του Χρήστου Σκλαβούνη στη θέση του προέδρου. Έτσι, όχι μόνο επανήλθε σε ελληνικά χέρια το πηδάλιο του Ταμείου, αλλά τοποθετήθηκε στη θέση του προέδρου ένα πρόσωπο γνωστό σε όλα τα ανώτερα στελέχη του ελληνικού τραπεζικού τομέα στην Αθήνα. Ο Χρ. Σκλαβούνης, γνωστός από τη θητεία του στην UBS, τόσο στο Λονδίνο, όσο και στην Αθήνα, θεωρείται κατ’ εξοχήν φίλα προσκείμενος στους Έλληνες τραπεζίτες, ενώ οι σοβαρές τραπεζικές του περγαμηνές δύσκολα θα επέτρεπαν στην τρόικα να προβάλει βέτο στην τοποθέτησή του.
Αυτή η νίκη των τραπεζιτών στην... άγνωστη μάχη με την τρόικα για τον έλεγχο του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, σε μια εποχή όπου, έστω και μια απώλεια (της Eurobank) οι ελληνικές συστημικές τράπεζες καταφέρνουν να αποφύγουν το φάσμα της κρατικοποίησης, έχει αρκετή σημασία, όπως τονίζουν τραπεζικά στελέχη. Άλλωστε, το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, το ΤΧΣ καλείται να δώσει ένα ουσιαστικό δείγμα γραφής, για πρώτη φορά, σε ό,τι αφορά τη διοίκηση μιας κρατικοποιημένης συστημικής τράπεζας, δηλαδή της Eurobank: μια “σκληρή” διοίκηση του ΤΧΣ θα ήταν αναμενόμενο να προχωρήσει στην “καρατόμηση” ολόκληρης της ανώτερης διοικητικής ομάδας της τράπεζας, κάτι που θα αποτελούσε πρόκριμα και για άλλες, ανάλογες περιπτώσεις στο μέλλον. Όμως, με τον Χρ. Σκλαβούνη και την Αν. Σακελαρίου να ελέγχον πλέον τη διοίκηση του ΤΧΣ, έστω και αν εκκρεμούν ακόμη αρκετές αλλαγές κορυφής (θα αντικατασταθούν μέλη και θα προστεθούν άλλα δύο στη σύνθεση, καθώς το συμβούλιο γίνεται πλέον επταμελές), εκτιμάται στην αγορά ότι οι αλλαγές στην Eurobank δεν θα έχουν εξίσου σαρωτικό χαρακτήρα.

[ επιστροφή ]

2 - Τι κακό είναι αυτό που βρήκε τον κυρ Βγενόπουλο; Κάποιο κυπριακό δικαστήριο που ψάχνει το φαλιμέντο της “λαϊκής” φαίνεται πως έχει βρει χοντρά φίδια! Γι’ αυτό και αποφάσισε το παγκόσμιο πάγωμα της περιουσίας του κυρ Βγενόπουλου ως τα 3,8 δισεκατομμύρια ευρώ!!! Αν γινόταν αντίστοιχη έρευνα και στα μέρη μας... μεγαλεία!!!
[ επιστροφή ]

3 - Μπαγιάτικοι - ξεμπαγιάτικοι οι Depeche Mode πέρασαν απ’ την ΑΘήνα προερχόμενοι απ’ το Τελ Αβίβ και καθ’ οδόν προς την Ισταμπούλ: πρόκειται για μια μεγάλη τουρνέ, σε 35 πόλεις, και αλμυρά εισιτήρια... Μια καλή μπάζα για γερο-ρόκερς, οπωσδήποτε.
[ επιστροφή ]

4 - Όμως επίκειται και ο Waters με το “φρεσκοαποψυγμένο” Wall. Εκεί τι θα είναι; “Συναυλία της δεκαετίας”;
[ επιστροφή ]