Η ανταγωνιστική προλεταριακή μνήμη, και μάλιστα η συλλογική, είναι το πιο σκληρό και πολύτιμο μέταλλο. Συνεπώς, μέσα και ενάντια στην αφασία και στο κάθε φορά “σήμερα” που σκεπάζει το χτες και το προχτές, μια φωτογραφία και μια γραπτή υπενθύμιση.
Στη φωτογραφία είναι ένας γραμματέας. Όχι της αρχιεπισκοπής Αθηνών, αλλά του θαγινουμεκυβερνηση συ.ριζ.α. Δημήτρης Βίτσας το όνομά του, και υποθέτουμε ότι απλά εκτελούσε κομματικό καθήκον...
Η γραπτή υπενθύμιση αφορά ένα ρεπορτάζ της “αυγής”, στις 24 Γενάρη. Σύμφωνα μ’ αυτό:
... Την “παράσταση” έκλεψε η διάλεξη του Ανδρέα Καρίτζη, διδάκτορα φιλοσοφίας και μέλους της Π.Ε του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, στη δεύτερη ημέρα του συνεδρίου Εκκλησία και Αριστερά με θέμα συζήτησης “Ο σύγχρονος λόγος της Εκκλησίας και της Αριστεράς. Από τη συγκρουσιακή στη συνεργατική ρητορική”, ο οποίος απέσπασε το ηχηρό χειροκρότημα του συνόλου του κοινού.
Κατά την “αυγή” το highlight της διάλεξης αυτού του (ένας ακόμα...) γιάπη απ’ το στενό περιβάλλον Τσίπρα ήταν ότι:
... η “έφοδος στον ουρανό” που αποτελεί στόχευση τόσο της Αριστεράς όσο και της χριστιανικής θρησκείας, [πρέπει] να πραγματοποιηθεί.
Καλά (σας) το λέγαμε ότι το σύνθημα “ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός” αφορούσε τον άλλο κόσμο. Και καλά θα είναι αυτός ο λαμπρός νέος να εκλεγεί βουλευτής - για να φιλίσει το χεράκι του αρχιεπίσκοπου, και να καταλάβει ποιός είναι ο boss της “εφόδου”...

προσοχή: εκκλησία στα αριστερά!

Ένας φίλος του Sarajevo αναρωτήθηκε (μάλλον μας μάλωσε...) για υπερβολή στο θέμα του συνεδρίου περί “εκκλησίας και αριστεράς”. Γιατί να υπάρχουν θέματα ταμπού; μας ρωτάει, εννοώντας (υποθέτουμε) τον χριστιανισμό.
Η αλήθεια είναι πως θέματα ταμπού δεν υπάρχουν. Η κριτική στις θρησκείες, στις εκκλησίες και ειδικά στον χριστιανισμό έχει γίνει από πολύ παλιά, κριτική εύστοχη, διεισδυτική και αποκαλυπτική· δεν είναι “ταμπού” λοιπόν η εκκλησία. Είναι, σκέτα και καθαρά, εχθρός!
Επιπλέον μπορεί να κάνει κάποιος, αν θέλει, την διάκριση μεταξύ θρησκείας / θρησκειών και εκκλησίας / εκκλησιών - αλλά τόσο το χειρότερο για την “εκκλησία”. Να θυμίσουμε πως πρόκειται για την χριστιανική εκκλησία, και ειδικά την ορθόδοξη, που η ιστορία της είναι καθαρά και μόνο ιστορία ακραίου συντηρητισμού, σκοταδισμού, μίσους, δουλείας, κλπ κλπ. Το αν έχουν υπάρξει ένας παπάς εδώ κι ένας εκεί που κράτησαν (ή κρατάνε) διαφορετική στάση, δεν αλλάζει τίποτα. Μιλάμε για μια τεράστια εταιρεία δεσμοφυλάκων, που είναι ταυτόχρονα ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης ακινήτων, βαθύ κράτος, κάλυψη για τις μυστικές υπηρεσίες, σχολή εφαρμοσμένου σεξισμού, και άλλα.
Όμως, για να απαντήσουμε ακόμα καλύτερα στην ένταση του αναγνώστη, ας καταφύγουμε στα λόγια κάποιου άλλου. Στόχος των λεγόμενων είναι η “νεο-ορθοδοξία”, ένα ιδεολογικό μόρφωμα που είχε την φιλοδοξία να “παντρέψει” διάφορες ιδέες του ορθόδοξου χριστιανισμού και της αριστεράς, και εμφανίστηκε πιο έντονα στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ‘80, έχοντας “δυνατά ονόματα” τότε στο άρμα του: Ζουράρι, Γιανναρά, Σαββόπουλο, Μοσκώφ...
Αντιγράφουμε λοιπόν:

Τίτλος: ο “νεο-ορθόδοξος” σκοταδισμός
“Ο Ένας Θεός δεν θα προέκυπτε ποτέ χωρίς τον Ένα Βασιλιά, τον μοναδικό, που ελέγχει την πληθώρα των φυσικών φαινομένων και εξασφαλίζει τη συνοχή των φυσικών δυνάμεων που αντιπαλεύουν μεταξύ τους, Θεός, που είναι απλά η απεικόνιση του Ενός που φαινομενικά ή πραγματικά εξασφαλίζει τη συνοχή ανάμεσα στα άτομα που αντιπαλεύουν λόγω των αντιθετικών τους συμφέροντων, δεσπότης της Ανατολής” έγραφε ο Ένγκελς το 1846, σ’ ένα γράμμα του στον Μαρξ.
...
Η επιστήμη του κοινωνικού, ο ιστορικός υλισμός, αλλά και η φιλοσοφία που τη συνοδεύει, ο διαλεκτικός υλισμός, βρίσκονται σε μια συνεχή και ασυμφιλίωτη θεωρητική σύγκρουση και αντιπαλότητα με τη θρησκευτική ιδεολογία σ’ όλες της τις παραλλαγές. Ο μαρξισμός θέτει σε κριτική τις θεμελιώδεις θεωρητικές αφετηρίες κάθε θρησκείας, τον “ιδεαλισμό του Θεού” και τον “ιδεαλισμό του Ανθρώπου”.
...
Είναι πολύ εύκολο νομίζω να καταλάβουμε πως η θρησκεία συνδέθηκε άμεσα με την αστική κρατική λειτουργία, και πως η εκκλησία εντάχτηκε στο πλέγμα των κρατικών μηχανισμών που επιβάλλουν στις λαϊκές τάξεις τα κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα. Ακόμα, ακριβώς γιατί η διάδοση της θρησκευτικής - χριστιανικής - ιδεολογίας και ηθικής προϋποθέτει τον “εκφοβισμό της συνείδησης”, είναι κατά κανόνα οι πιο συντηρητικές δυνάμεις στα πλαίσια της αστικής εξουσίας που επικαλούνται τη χριστιανική και θρησκευτική ιδεολογία.
...
Το ότι η ορθοδοξία είναι θρησκεία και μάλιστα, από τη συγκρότησή της, στο Βυζάντιο, θρησκεία κρατική, είναι στον καθένα γνωστό και δεν χρειάζεται συζήτηση.
...
Πίσω από το κήρυγμα των “νέων θεολόγων” προβάλλει απωθητική η εικόνα της κρίσης της Αριστεράς. Γιατί είναι η Αριστερά που σε μεγάλο βαθμό υπέθαλψε και συντήρησε, στις Κεντρικές Επιτροπές και στα ιδεολογικά της όργανα, στις συντακτικές επιτροπές των περιοδικών της και στις στήλες των εντύπων της, τον χριστιανοεθνικιστικό σκοταδισμό.

Ποιός και που τα έγραφε αυτά; Σήμερα είναι υψηλόβαθμο στέλεχος του συ.ριζ.α., λέγεται Γιάννης Μηλιός, και τα έγραφε πριν σχεδόν 30 χρόνια, το καλοκαίρι του 1983, στο περιοδικό σχολιαστής (νο 6, 9/1983).
“Ασυμφιλίωτη σύγκρουση” λοιπόν... τότε. Τώρα η αριστερά που χαϊδεύεται (και) με τους δεσπότες, μπορεί μόνο να πει, σαν δικαιολογία, πως η μοναδική “επιστήμη” και “φιλοσοφία” που την ενδιαφέρει είναι ο καιροσκοπισμός της εξουσίας.