Ο γάλλος υπουργός άμυνας Jean Yves Le Drian εξηγεί, σε συνέντευξη τύπου, πόσο ωραίες είναι οι στρατιωτικές εκδρομές στην αφρική.

Ο γαλλικός στρατός έχει φτάσει στο μάλι...

“Ολαντρέου”; Όχι. Όμως (και) οι σοσιαλιστές ξέρουν ότι οι καιροί της κρίσης απαιτούν “επέκταση”...

διακοπές στο Timbuktu

Το Παρίσι βιαζόταν. Δεν μπορούσε να περιμένει, ούτε πως θα χρηματοδοτηθεί η “αποστολή του οηε” στο μάλι, ούτε πότε θα γίνει. Και πήρε την υπόθεση της εισβολής στο “αδύνατο σημείο” της ζώνης του Σαχέλ στις δικές του πλάτες. Είναι μια “αντιτρομοκρατική αναγκαιότητα” βέβαια.... όχι η επανακατάληψη παλιών αποικιών... Και, μ’ όλο που το “ένα αφγανιστάν για τον καθένα” μπορεί να είναι ανομολόγητα ελκυστικό, προς θεού, όλα αυτά δεν είναι πρελούδιο παγκόσμιου πολέμου. Άλλωστε το γαλλικό κράτος δουλεύει - με - την - τρομοκρατία (στην βόρεια αφρική, με κέντρο την αλγερία) εδώ και δεκαετίες. Και, τελικά, τίποτα δεν πάει χαμένο. Προσέξτε “συμπτώσεις”...
Μερικές δεκάδες ένοπλων “ισλαμιστών” επιτέθηκαν και κατέλαβαν (για 4 ημέρες) στις 16 Γενάρη του 2013 την πηγή εξόρυξης φυσικού αερίου (και πετρελαίου) στην In Amenas. Που είναι αυτό το συγκρότημα; Στον αλγερινό νότο, στην έρημο, χίλια χιλιόμετρα απ’ την πρωτεύουσα Αλγέρι, και μόνο 100 χιλιόμετρα απ’ τα νότια αλγερινο-λιβυκά σύνορα... Υποτίθεται πως η επίθεση και η ομηρία μερικών δεκάδων εργαζόμενων και στελεχών του συγκροτήματος (αρκετοί λευκοί, ευρωπαίοι, ιάπωνες, μερικοί γάλλοι...) έγινε σε αντίποινα για την προετοιμαζόμενη γαλλική στρατιωτική εισβολή στο μάλι και για την χρήση αλγερινών αεροδρομίων απ’ τα γαλλικά βομβαρδιστικά. Μόνο που οι “ισλαμιστές” ήταν εξοπλισμένοι με οπλισμό του ... νατο, απ’ αυτόν που είχε προσφερθεί από ένα σημείο και μετά στην λιβυκή αντίσταση: καλάσνικοφ, ρουκετοβόλα f5, πολυβόλα των 60 χιλιοστών. Και - για να μην υπάρχουν αμφιβολίες - οι ισλαμιστές ένοπλοι ήταν ντυμένοι με τις χαρακτηριστικές στρατιωτικές στολές καμουφλάζ που είχε προσφέρει το κατάρ στους λίβυους αντάρτες, και πάλι με τις ευλογίες του νατο. Λοιπόν;;;
Κι ύστερα είναι αυτός ο μικρός ωκεανός από οργανώσεις “ισλαμιστών τρομοκρατών”, με αρχικά που αλλάζουν κάθε δύο χρόνια, που εμφανίζονται να δρουν στο μάλι - και να είναι η “αιτία του κακού”. Περιλαμβάνονται στην “αλ Κάιντα στο Μάγκρεμπ”, αυτό το τονίζουν ξανά και ξανά όλες οι αντιτρομοκρατικές πρωτοκοσμικές πρωτεύουσες, πράγμα που δείχνει πόσο χρήσιμη είναι αυτή η μυθική “αλ Κάιντα” ακόμα και χωρίς Λάντεν. Βέβαια Μάγκρεμπ ονομάζεται η βόρεια αφρική - αλλά οι άθλιοι τρομοκράτες δεν έχουν ιερό και όσιο, και φυσικά δεν έχουν πατρίδα. Συνεπώς ο νο 1 της “αλ Κάιντα στο Μάγκρεμπ” έχει τα φόντα να γίνει ένας νέος Λάντεν, ή Ζαουάχρι (απ’ την “αλ Κάιντα στη Μεσοποταμία”...), τουλάχιστον στη γαλλόφωνη ειδησειογραφία. Πράγματι, ο αλγερίνος Mokhtar Belmokhtar, εκπαιδεύτηκε απ’ την cia και την isi (τις πακιστανικές μυστικές υπηρεσίες) σαν αντισοβιετικός μαχητής στο αφγανιστάν, την δεκαετία του ‘80. Το 1993, πίσω στην πατρίδα, μπήκε στην “αλγερινή τζιχάντ”, την GSPC, που αν δεν ήταν εξ ολοκλήρου κατασκεύασμα των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών, ήταν οπωσδήποτε εργαλείο τους. Αρκετά αργότερα ο Belmohktar βρίσκεται “κοντά” σε μια αντίστοιχη ισλαμική ένοπλη οργάνωση, λιβυκή αυτή, με το όνομα LIFG - στελεχωμένη κι αυτοί από αντισοβιετικούς μαχητές στο αφγανιστάν, εκπαιδευμένους επίσης απ’ την cia και την isi. Ήταν η εποχή που ο Καντάφι δεν τα είχε φτιάξει ακόμα με την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, οπότε... Αυτοί της LIFG εξοπλίστηκαν πέρυσι απ’ το νατο, ενώ βοήθησαν στον εξοπλισμό και της “αλ Κάιντα στο Μάγκρεμπ”. Δεν είναι παράξενο, λοιπόν, που η επίθεση στην In Amenas έγινε με την επίδειξη - της - ταυτότητας· όχι των περιβόητων “ισλαμιστών τρομοκρατών” μόνο, αλλά και των πρωτοκοσμικών μυστικών υπηρεσιών που τους καθοδηγούν. Και του σεϊχάτου του κατάρ, φυσικά, που δουλεύει σαν μεσάζοντας όπου χρειάζεται: παράδοξο ή όχι ο φωτισμένος σεϊχης του κατάρ (καλή του ώρα να κάνει επενδύσεις και στα μέρη μας, να αγοράσει και μία ή καλύτερα δύο ποδοσφαιρικές ομάδες αν γίνεται...) χρηματοδοτεί και την Ansar al-Din, την τοπική ένοπλη ισλαμική οργάνωση του βόρειου μάλι, που θεωρείται παρακλάδι της “αλ Κάιντα στο Μάγκρεμπ”...

Υπάρχουν, βέβαια, στο βόρειο μάλι, και οι ντόπιοι Tuareg, που αγωνίζονται για αξιοπρέπεια και αυτονομία. Ποιός τους ρώτησε όμως; Πριν την εισβολή του γαλλικού στρατού, ο δικτάτορας του μάλι, ο αμερικανο-εκπαιδευμένος στρατηγός Sanogo, περίμενε το τέλος του στην πρωτεύουσα Bamako. Αμέσως μετά την άφιξη των γάλλων, ο στρατός του πήρε τα πάνω του· τώρα προελαύνει δίπλα στην γαλλική σημαία, προς τα βόρεια, και κάνει όλα αυτά που οι καλοί γαλλικοί τρόποι δεν επιτρέπουν: μαζικές εκτελέσεις αμάχων, βιασμούς, καταστροφές. Μιας και από ειδησειογραφική άποψη υπάρχουν μόνο οι “εγκατεστημένοι”, οι ευαίσθητες ψυχές στον έξω κόσμο δεν ανησυχούν. Κάθε μελλοντική εξέλιξη του είδους ενέργειες εκδίκησης ή αντεκδίκησης, κάτω απ’ την μύτη του γαλλικού στρατού, θα ονομάζεται “κίνδυνος εμφυλίου” και θα ενισχύει την ανάγκη για την “σταθεροποιητική παρουσία του γαλλικού στρατού”.
Τα πράγματα είναι ωμά. Είναι κάμποσοι εκείνοι που εδώ και χρόνια ήθελαν “λίγη περισσότερη τρομοκρατία” στην βόρεια και στην κεντρική αφρική. Οι “μεγάλες δυνάμεις” (γαλλία, αγγλία, ηπα) με παλιές αποικιακές επιρροές και μεγάλες ορέξεις για το καινούργιο μοίρασμα του κόσμου. Αλλά και τοπικά καθεστώτα, όπως αυτό της αλγερίας, που χάρη στον “τρομοκρατικό κίνδυνο” απολαμβάνουν την ευγενή καλωσύνη του πολιτισμένου κόσμου στο να εξοπλίζονται με ό,τι καλύτερο διατίθεται, για να ενισχύουν την θέση τους και σε βάρος των υποτελών τους. Την δρομολόγηση της “λίγο περισσότερης τρομοκρατίας” την επέσπευσαν οι εξεγέρσεις / επαναστάσεις στη βόρεια αφρική, και η υπαρκτή απειλή ο πρωτοκοσμικός ιμπεριαλισμός να χάσει εντελώς την πρωτοβουλία των κινήσεων. Ο κάποτε εχθρός, ύστερα φίλος, και τελικά ξανά εχθρός Καντάφι, στη λιβύη, προσέφερε την ευκαιρία για να αναποδογυρίσει η εξέλιξη της εκεί εξέγερσης, να στρατιωτικοποιηθεί, ανοίγοντας πόρτες και παράθυρα για την πανηγυρική επιτροφή διάφορων “αντιτρομοκρατικών” και “σταθεροποιητικών” στρατών στην βόρεια και στην κεντρική αφρική.
Οι Tuareg, ένα παλιό απελευθερωτικό κίνημα, που έχουν κάνει τουλάχιστον 5 εξεγέρσεις στο μάλι απ’ την δεκαετία του ‘60 (όταν το μάλι ανακηρύχτηκε ανεξάρτητο κράτος), δεν ήταν το κατάλληλο “υποκείμενο” της αντιτρομοκρατίας. Οι γαλλικές και οι αλγερινές μυστικές υπηρεσίες έκαναν τον τελευταίο χρόνο κάθε τι για να τους υπονομεύσουν. Τελικά η αξιοποίηση των “ισλαμιστών” ήταν η τελευταία δυνατότητα.

Όλα καλά, λοιπόν, για το Παρίσι και για την Ουάσιγκτον (που επιμένει να στέκεται σε δεύτερο πλάνο); Περίπου. Η αφρική και η εκ νέου αποικιοποίησή της μπορεί να μην έχει σήμερα έναν αντίπαλο του μεγέθους της άλλοτε σοβιετικής ένωσης, όμως το Πεκίνο έχει πια τα δικά του εκτεταμένα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα στην μαύρη ήπειρο. Το μάλι, με τα πλούσια κοιτάσματα ουρανίου (μεγάλο μέρος του οποίου κατευθύνεται στη γαλλική πυρηνική βιομηχανία), είναι ένα απ’ τα εδάφη στα οποία το Πεκίνο έχει συμφέροντα και προοπτικές. [1]
Από στρατιωτική άποψη το Πεκίνο δεν μπορεί να κάνει κάτι για να φρενάρει τις γαλλικές (και αλλού τις αμερικανικές) προωθήσεις. “Κράτησε” κατά κάποιον τρόπο τις θέσεις του στο σουδάν, αλλά... Από εμπορική άποψη ο κινεζικός καπιταλισμός έχει ξεπεράσει τον ευρωπαϊκό και τον αμερικανικό σε αξία συναλλαγών με τα αφρικανικά κράτη, και μόνο το 2012 οι κινεζικές επενδύσεις στην αφρική ήταν 15 δισ. δολάρια. Οι ανακοινώσεις του κινεζικού καθεστώτος είναι λοιπόν προς το παρόν διακριτικές και έμμεσες. Του είδους καταλαβαίνουμε βέβαια τα γαλλικά συμφέροντα στο μάλι... αλλά ανησυχούμε για μια καινούργια αποικιοποίηση... Είναι λογικό (και ευκολότερο τόσο για το Πεκίνο όσο και για την Μόσχα, η οποία δεν φαίνεται να έχει υψηλές προτεραιότητες στη ζώνη του Σαχέλ) ότι η πρακτική “απάντηση” θα έρθει από κάπου αλλού, όπου η γεωγραφία θα δίνει πλεονεκτήματα στην κίνα ή/και στη ρωσία. Ας πούμε στην ανατολική ασία, που είναι άλλωστε η ανακηρυγμένη νούμερο 1 “ζώνη επιρροής και ενδιαφέροντος” για την Ουάσιγκτον.
Και, φυσικά, υπάρχει πάντα σε εξέλιξη το θέμα “συρία”, που ως γνωστόν συνδέεται με πολλά άλλα στην μέση ανατολή, κι ως το πακιστάν...

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

1 - Απ’ το έδαφος του μάλι υπολογίζεται πως περνάει το 60% της κόκας που φτάνει στην ευρώπη. Πρόκειται για την γνωστή διαδρομή λατινική αμερική - δυτική αφρική, ύστερα βόρεια αφρική / μεσόγειος, και από εκεί ευρώπη. Αυτό το προσόν του μάλι θα πρέπει να ενδιαφέρει ιδιαίτερα τους κατοχικούς γάλλους, όπως αντίστοιχα η παραγωγή οπίου του αφγανιστάν ενδιέφερε και ενδιαφέρει τους κατοχικούς αμερικάνους...
[ επιστροφή ]